Kabanata 13
Naguguluhan
Mae's POV
Bakit ganito? Bakit parang ang gulo ng lahat?
Pagkatapos ng pag-uusap namin ni JK, hindi na ako mapakali. Simula pa kanina, parang paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko ang sinabi niya. Ang mga mata niyang puno ng sinseridad. Ang mga salitang binitawan niya na parang gusto kong paniwalaan pero takot akong tanggapin.
"Hihintayin kita."
Napahawak ako sa dibdib ko. Bakit ba parang bigla akong hindi makahinga? Bakit parang ang bigat-bigat ng nararamdaman ko? Dati naman, malinaw ang lahat sa akin. Si Markus ang gusto ko, di ba? Pero bakit bigla na lang parang may espasyo na rin si JK sa puso ko?
"Hays, Mae! Ano ba!" bulong ko sa sarili ko habang marahas na ginulo ang buhok ko.
"Uy, girl, okay ka lang?" tanong ni Trina, na biglang lumapit sa akin. Nasa cafeteria kami noon, at halatang nagtataka siya sa pagiging tahimik ko.
"Ha? Oo naman," sagot ko, pilit na ngumiti. "Wala lang, iniisip ko lang yung—"
"Yung love triangle mo kina Markus at JK?" sabat niya, na parang ang saya-saya sa sitwasyon ko. "Girl, jackpot ka na, oh. Ang swerte mo kaya. Dalawang pogi ang gusto ka. Ano pa bang problema?"
Napairap ako sa sinabi niya. "Hindi 'to nakakatawa, Trina."
"Eh, ano bang ikinalulungkot mo? Kung ako nasa posisyon mo, aba, ang sarap kaya magpili. Parang buffet! Pipiliin ko na lang kung alin ang mas masarap, mas nakakabusog."
"Trina!" sigaw ko, sabay hampas sa braso niya. "Seryoso 'to, no. At isa pa, hindi buffet ang tao."
Pero natawa lang siya sa akin. "Eh, bakit parang ang bigat ng problema mo? Kung gusto ka ni JK, edi siya na. Kung gusto mo si Markus, edi siya na rin. Simple lang naman, di ba?"
Simple? Simple ba talaga? Kung ganun lang kasimple, sana hindi ako ganito ka-stress ngayon.
"Hindi mo naiintindihan, Trina," sagot ko, bumuntong-hininga. "Si Markus... matagal ko na siyang gusto. Pero si JK..." Tumigil ako, hindi ko alam kung paano sasabihin.
"Pero si JK?" ulit ni Trina, nakangiti pa rin pero halatang nag-aabang ng chismis.
"Ewan ko. Basta ang labo. Parang... parang iba siya. Parang hindi ko na alam kung ano ang totoo."
Biglang tumahimik si Trina. Tumitig siya sa akin na parang seryoso, tapos bigla siyang ngumiti. "Girl, alam mo, minsan, ang puso mo na lang ang tanungin mo. Kasi kahit anong isipin mo, kung ang puso mo, alam na ang sagot, wala ka na talagang magagawa."
Napaisip ako sa sinabi niya. Alam na ba ng puso ko ang sagot?
Pero paano kung ang sagot ng puso ko ang siyang magdulot ng sakit?
Pagdating ko sa bahay, diretso ako sa kwarto. Hindi na ako nakipag-usap sa mga magulang ko, hindi na rin ako tumigil para kumain. Gusto ko lang mapag-isa.
Humiga ako sa kama, pilit na nilalabanan ang magulong damdamin. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik pa rin sa akin ang mga sandaling kasama ko si JK. Ang titig niya. Ang mga ngiti niya. Ang sinabi niyang hihintayin niya ako.
"Bakit kasi ganito..." bulong ko habang pinipigilan ang mapaluha. "Paano na? Paano kung hindi ko kayang piliin siya? Paano kung masaktan lang kami pareho?"
Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko alam kung sino ang pipiliin ko. Pero ang sigurado ako, nahihirapan na akong harapin ang sitwasyong ito.
At higit sa lahat, takot akong masaktan... at mas higit akong takot na makasakit.
Hindi ako mapakali buong gabi. Ang dami kong tanong na walang kasagutan. Para akong nakulong sa isang maze na ako rin ang gumawa. Si Markus ang gusto ko, di ba? Dati pa. Pero bakit ngayon, parang hindi na ganoon kalinaw ang nararamdaman ko?
Nakatingin ako sa kisame ng kwarto ko, pilit na inaayos ang gulo sa isip ko. Bakit kasi dumating pa si JK? Bakit kailangan niyang magpakita ng ganun sa akin? Yung tipong kahit hindi siya nagsasalita, ramdam mo kung gaano siya ka-totoo. Hindi ko tuloy maiwasang ikumpara siya kay Markus.
Si Markus, siya ang pangarap ko. Pero si JK... bakit parang siya na ang mundo ko ngayon?
Napahawak ako sa dibdib ko, pilit na sinusuri ang tibok ng puso ko. Ang bilis nito, at alam kong hindi dahil kay Markus.
Kinabukasan, nagdesisyon akong huwag muna magpakita sa kanila. Pumasok ako sa school nang mas maaga kaysa dati, umiwas sa mga pwedeng magkasalubong kami. Nag-focus ako sa klase kahit ang totoo, parang wala namang pumapasok sa utak ko.
"Mae, okay ka lang ba?" tanong ng seatmate kong si Nina.
"Oo naman," sagot ko, pilit na ngumiti. Pero halatang hindi siya naniniwala.
"Parang iba ka kasi ngayon. May iniisip ka ba?"
"Wala. Antok lang siguro," sagot ko ulit. Sana lang maniwala siya, kasi kahit ako, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang gulo sa isip ko.
Pero kahit anong iwas ko, hindi ko napigilan ang tadhana. Pagkalabas ko ng classroom, nandoon si JK. Nakatingin siya sa akin, at parang lahat ng iniwasan kong emosyon ay bumalik sa isang iglap.
"Mae," tawag niya. Simple lang, pero ramdam ko ang bigat ng bawat letra.
Napalunok ako. "Bakit ka nandito?"
"Pwede ba kitang makausap?" tanong niya, diretso sa punto. Wala na akong lusot.
Sumunod ako sa kanya hanggang sa makarating kami sa isang tahimik na bahagi ng school. Tahimik siyang nakatayo, nakatitig sa akin. Para akong nawalan ng lakas na magsalita.
"Mae, gusto ko lang malaman," simula niya, mababa ang boses pero puno ng emosyon. "May chance ba talaga ako sa'yo? Kasi kung wala, please sabihin mo na. Ayokong umasa kung wala naman."
Parang tumigil ang oras. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Gusto ko siyang sagutin, pero paano kung masaktan ko siya? Paano kung maling sagot ang maibigay ko?
"JK..." bulong ko, pero natigil ako. Napalunok ako, pilit na hinahanap ang tamang salita. "Hindi ko alam."
Umiling siya, halatang pilit na iniintindi ang sagot ko. "Mae, ayos lang kung hindi pa malinaw sa'yo ngayon. Pero sana, huwag mo akong tuluyang iwasan. Huwag mo akong gawing hindi bahagi ng mundo mo."
Gusto kong sumagot, pero hindi ko magawa. Nang makita ko ang sakit sa mga mata niya, pakiramdam ko, ako ang pinakamasamang tao sa mundo.
++++++
JK's POV
Napapikit ako habang naglalakad palayo kay Mae. Hindi ko alam kung paano ko matitiis ang ganito. Yung alam mong may nararamdaman siya, pero hindi niya kayang sabihin nang diretso.
"Tol, bakit nga ba siya?" tanong ni Markus noong isang araw. Sinagot ko lang siya ng ngiti, pero sa totoo lang, hindi ko rin alam kung bakit. Hindi naman siya 'yung tipong ideal girl ko. Pero sa tuwing kasama ko siya, parang siya na ang sagot sa lahat ng tanong ko.
Huminto ako at nilingon ang likod ko. Nandoon pa rin si Mae, tahimik na nakatayo, parang may gustong sabihin pero hindi mailabas.
"Mae..." bulong ko sa hangin, kahit alam kong hindi niya maririnig.
Kahit gaano pa kasakit ang sagot niya kanina, hindi pa rin ako susuko. Hihintayin ko siya. Kahit gaano katagal.
Dahil sa bawat titig niya, alam kong siya na. At kahit gaano pa kahirap, hindi ako bibitaw.