Kabanata 12
Umaasa
JK's POV
Pakiramdam ko, ilang taon ang lumipas mula noong huling beses kaming nag-usap ni Mae. Pero sa totoo lang, tatlong araw pa lang. Tatlong araw na puro tanong ang umiikot sa isip ko.
Paano kung hindi na talaga niya ako kausapin? Paano kung hindi niya ako kayang mahalin?
Napabuntong-hininga ako habang nakaupo sa bench sa basketball court. Ang hirap maglaro nang wala sa focus. Kahit ilang beses akong subukang kausapin ni Markus at ng iba naming kaibigan, hindi ko magawang magpaka-normal.
"Mahal ko siya." Pabulong kong sabi habang nakatingin sa ring. Parang sinasabi ko iyon para lang marinig ko ulit, para lang paniwalain ang sarili kong tama ang nararamdaman ko.
"Tol, mukhang malalim na ang iniisip mo."
Nilingon ko si Markus na biglang umupo sa tabi ko. Napailing ako at ngumiti ng pilit.
"Anong ginagawa mo dito? Hindi ba't may klase ka?" tanong ko, pilit na iniiba ang usapan.
"May klase nga, pero mas exciting kang pag-usapan," sagot niya habang iniinom ang tubig sa hawak niyang tumbler. "Ano na? Kayo na ba ni Mae?"
Halos mabulunan ako sa tanong niya. "Ano bang pinagsasabi mo? Hindi gano'n kadali 'yon."
"Bakit? Alam ko namang sinabi mo na sa kanya, eh. Narinig ko kay Trina," sabi niya, sabay kindat.
"Ang bilis naman kumalat," bulong ko sa sarili ko habang iniwas ang tingin.
"O, anong problema? Ayaw ba niya?" tanong ni Markus, biglang seryoso.
"H-Hindi naman," sagot ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. "Pero alam ko ring hindi niya alam ang gagawin. Lalo na at ikaw ang gusto niya."
Tahimik si Markus saglit, bago siya tumawa. "Tol, seryoso? Hanggang ngayon ba iniisip mong gusto pa rin niya ako?"
Hindi ako sumagot.
"JK, alam ko namang hindi 'yon totoo. Kung gusto niya ako, sana noon pa," sabi niya. "Pero ikaw? Tol, kitang-kita naman. Kaya siguro naguguluhan siya kasi hindi mo siya binibigyan ng dahilan para piliin ka."
"Paano ko naman siya bibigyan ng dahilan kung iniwasan na niya ako?" tanong ko, halatang frustrado.
Tumawa ulit si Markus at tinapik ang balikat ko. "Simple lang 'yan. Huwag kang tumigil. Kung mahal mo talaga siya, ipakita mong hindi ka susuko kahit anong mangyari."
"Hindi gano'n kadali, Markus."
"Alam kong hindi, pero walang madali sa pagmamahal, tol. Kung gusto mo siyang makuha, kailangan mong tiisin ang hirap," sabi niya, sabay tayo. "Ayokong maging coach sa love life mo, pero kung ako sa'yo, gagawin ko ang lahat."
Tumayo na rin ako, kahit pa parang ang bigat ng mga paa ko. Habang naglalakad pabalik ng classroom, iniisip ko ang mga sinabi ni Markus.
Tama siya. Hindi ako pwedeng sumuko. Pero paano kung sa huli, masasaktan lang ako ulit?
+++++
Mae's POV
"Mae, okay ka lang ba?" tanong ni Trina habang sabay kaming naglalakad sa hallway.
Ngumiti ako ng pilit. "Oo naman. Bakit mo natanong?"
"Kasi tatlong araw ka nang tulala," sabi niya, halatang hindi kumbinsido. "Teka, si JK ba 'yan?"
Napatigil ako. Napalingon ako sa direksyon na tinuturo niya. Nakita ko si JK na naglalakad papunta sa amin. Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang tibok ng puso ko.
"Uy, andiyan na si Mr. Basketball! Mae, smile ka naman," biro ni Trina bago siya umalis, naiwan akong mag-isa.
"Mae," tawag ni JK nang makalapit siya.
"J-JK..." bulong ko, hindi makatingin nang diretso sa kanya.
"Pwede ba kitang makausap?" tanong niya, seryoso ang boses.
Napatingin ako sa kanya. Sa mga mata niyang puno ng determinasyon.
At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, tumango ako. "S-Sige..."
Sa ilalim ng puno malapit sa field, naupo kami. Tahimik lang kaming dalawa, at ang awkward na katahimikan ay parang pumupuno sa buong paligid.
"Mae..." Simula ni JK, pero hindi niya tinuloy agad. "Gusto ko lang sanang itanong... May chance ba para sa atin?"
Nagulat ako. Hindi ko inakala na diretsahan niya akong tatanungin ng gano'n.
"J-JK, hindi ko alam," sagot ko, boses ko'y nanginginig. "Ang dami kong iniisip, at ang dami kong takot..."
"Mae, hindi kita mamadaliin," sabi niya, halatang pilit na pinapakalma ang sarili. "Pero sana, bigyan mo rin ako ng chance na patunayan ang sarili ko sa'yo."
Napatigil ako. Ramdam ko ang sinseridad sa boses niya.
"Hindi ko kayang pilitin ka, pero hindi rin ako susuko hangga't hindi mo sinasabing wala akong pag-asa," dagdag niya.
Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Habang nakatitig sa mga mata ni JK, ramdam ko ang bigat ng mga salita niya. Hindi lang basta salita iyon—parang may kasamang pangako, isang pangakong ayaw kong paniwalaan dahil takot akong masaktan.
"Mae..." tawag niya ulit, at napansin kong naghihintay siya ng sagot. Pero anong sasabihin ko?
"J-JK," simula ko, pero bigla akong napatigil. Parang ang bigat ng bawat salita na gusto kong bitawan.
"Kahit anong sagot, Mae. Kahit sabihin mong wala akong pag-asa, tatanggapin ko," sabi niya, halatang pilit na pinapanatili ang pagiging kalmado. "Pero gusto kong malaman kung saan ako lulugar sa buhay mo."
Napayuko ako. Paano ko sasagutin ang tanong na hindi ko rin kayang sagutin sa sarili ko? Alam kong si Markus ang matagal ko nang gusto, pero bakit parang si JK na ang bumabagabag sa isip ko?
"Pasensya ka na, JK. Hindi ko alam," sagot ko, halos pabulong.
Tahimik. Walang nagsalita sa aming dalawa. Pero sa kabila ng katahimikan, ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan namin. Parang isang bombang anumang oras ay sasabog.
"Okay lang," biglang sabi ni JK, at napatingin ako sa kanya. May bahid ng lungkot sa ngiti niya, pero hindi siya umiwas ng tingin. "Kung hindi mo pa alam, hihintayin ko. Handa akong maghintay, Mae."
"Pero paano kung walang patutunguhan?" tanong ko, pilit na nilalabanan ang panginginig ng boses ko.
"Walang kaso sa akin. Ang mahalaga, pinakita ko sa'yo kung gaano kita kamahal," sagot niya.
Napatitig ako sa kanya. Ang lalim ng mga mata niya, punong-puno ng sinseridad. Sa mga sandaling iyon, hindi ko alam kung bakit parang may kung anong tumusok sa puso ko.
++++++
JK's POV
Kahit anong sakit ang nararamdaman ko sa sagot ni Mae, pilit kong pinapanatili ang lakas ng loob ko. Gusto kong ipakita sa kanya na kaya ko siyang hintayin. Gusto kong ipakita na hindi ako susuko kahit pa ilang beses niya akong tanggihan.
"Salamat, Mae," sabi ko, pilit na ngumingiti. "Salamat sa pagbigay ng pagkakataong ito."
Tumango lang siya, pero halatang naguguluhan pa rin. Alam kong hindi pa niya alam ang nararamdaman niya, pero okay lang. Kaya kong maghintay.
Tumayo ako at iniabot ang kamay ko para tulungan siyang tumayo. Nagulat pa siya, pero tinanggap niya iyon. Nang magtama ulit ang mga mata namin, para kaming nasa isang eksena sa pelikula—pero ang kaibahan, hindi ito sigurado kung magiging happy ending.
"Hatid na kita sa classroom mo," alok ko.
"H-Huwag na, kaya ko naman," sagot niya, pero halatang awkward.
"Hindi, gusto kong ihatid ka," sagot ko, pilit na nginingitian siya.
Wala siyang nagawa kundi ang sumama sa akin. Habang naglalakad kami pabalik ng building, tahimik lang kami pareho. Pero kahit ganoon, ang daming bumabagabag sa isip ko.
Pagkatapos ko siyang ihatid sa classroom, tumayo ako sa gilid ng pinto at tiningnan siya habang papasok. Hindi ko alam kung kailan ulit magkakaroon ng pagkakataong katulad nito, kaya sinulit ko na ang sandaling makita siyang malapit sa akin.
"JK, salamat," biglang sabi niya bago tuluyang pumasok.
Ngumiti ako, kahit pa ramdam ko ang bigat sa dibdib ko. "Anytime, Mae."
Habang naglalakad ako palayo, hindi ko mapigilang umasa. Umasa na sana, kahit gaano katagal, darating ang araw na hindi na siya magdadalawang-isip. Na sana, isang araw, ako rin ang pipiliin niya.