Kabanata 11
Umiiwas
Mae's POV
"Bakit parang ang tahimik mo lately?" tanong ni Trina habang nakaupo kami sa favorite spot namin sa library. Pigil ang tawa niya habang sinusuri ako. "Aminin mo na, Mae, may problema ka."
"H-Ha? Wala! Wala akong problema!" mabilis kong tanggi, pero mukhang mas lalo pa siyang nagdududa.
"Tigilan mo nga ako. Kanina ka pa tulala sa harap ng notebook mo. Wala ka namang sinusulat!" hirit niya. Tumayo siya, naglagay ng kamay sa baywang, at nag-fake cough. "Ahem, JK?"
"Shhh!" mabilis kong sinaway siya. Halos maihulog ko ang ballpen ko sa kaba. "Ano ba, Trina? Huwag kang maingay!"
"Ayan! Kita mo na? Sabi ko na nga ba, may kinalaman 'yan kay JK!" Tumawa siya ng malakas, kaya napatingin ang ilang estudyante sa amin.
Napahawak ako sa ulo ko sa sobrang hiya. "Ang lakas mo kasi! Gusto mo ba talagang marinig ng buong library?"
"Sorry, sorry!" pigil-tawa niyang sabi habang nagpe-peace sign. "Pero seryoso, Mae. Ano bang nangyayari? Ba't parang iniiwasan mo na si JK lately?"
Napabuntong-hininga ako at yumuko. "Kasi... kasi parang mali na 'to, Trina. Paano na yung plano ko kay Markus? Hindi ko pwedeng hayaang masira dahil lang—"
"Dahil lang nahuhulog ka na kay JK?" pasingit niyang tanong, sabay ngiti ng pilya.
"Hindi!" sagot ko, pero alam kong halata sa boses ko ang pag-aalinlangan. "Okay, fine... Maybe? Pero hindi pwedeng mangyari 'to, Trina. Hindi ko pwedeng guluhin ang lahat."
Umupo siya sa tabi ko, medyo naging seryoso. "Alam mo, Mae, minsan mas okay na sundin mo kung ano talaga ang nararamdaman mo kaysa sa pilitin ang sarili mo sa isang bagay na hindi naman ikaw ang masaya."
Hindi ako nakasagot. Ang bigat ng mga sinabi niya, pero hindi ko pa rin kayang iwanan ang plano ko. Paano ko ba aayusin 'to?
++++++
JK's POV
Napansin ko ang pagbabago kay Mae. Hindi na siya masyadong nagsasalita kapag magkasama kami. Minsan parang iniiwasan niya pa nga akong tingnan.
"Uy, Mae!" tawag ko sa kanya habang naglalakad kami sa hallway. Pero imbes na lumingon, bigla siyang kumaliwa sa corridor, kahit alam kong hindi naman doon ang klase niya.
Napabuntong-hininga ako. Ano bang problema? Ginawa ko bang mali? O talagang ayaw na niya akong makita?
"Tama na, JK," sabi ni Markus na biglang sumulpot sa tabi ko. "Kung may problema kayong dalawa, harapin mo. Hindi 'yung nagmumukha kang stalker na palaging nakabantay sa kanya."
"Hindi naman ako stalker," sagot ko, pero alam kong tama siya.
Tumigil ako sa paglalakad at tumingin sa direksyon kung saan siya nawala. Mae, ano ba talaga ang problema mo? Paano kita kakausapin kung ayaw mo naman akong makita?
++++++
Mae's POV
"Mae, bakit ang awkward mo ngayon kay JK?" tanong ni Trina habang naglalakad kami papuntang klase.
"H-Hindi naman!" tanggi ko, pero kitang-kita ang kunot sa noo niya.
"Eh bakit para kang nakakita ng multo tuwing lalapit siya?"
Hindi ko na napigilan. Napahinto ako at napabuntong-hininga. "Kasi, Trina, natatakot ako... Natatakot akong masaktan siya dahil sa akin. Natatakot akong masaktan ako dahil sa kanya."
Ngumiti siya ng malumanay at tinapik ang balikat ko. "Alam mo, Mae, minsan kailangan mong magpakatotoo. Kung nasasaktan ka na habang iniwasan siya, paano pa kung hayaan mong mawala siya nang tuluyan?"
Ang bigat ng sinabi niya. Pero paano ba ako magiging totoo kung kahit ako, hindi ko pa alam ang gusto ko?
Pagkatapos ng klase, naupo ako sa bench malapit sa field. Gusto kong magpahinga at mag-isip ng maayos. Sa totoo lang, hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko.
"Tama na 'to, Mae. Hindi ka naman pwedeng magpaka-martyr forever," bulong ko sa sarili ko habang pinapanood ang mga studyanteng naglalaro sa field.
"Martyr saan?"
Napatigil ako. Kilala ko ang boses na 'yon. Napalingon ako at nakita ko si JK na nakatayo sa harapan ko, hawak ang isang bote ng tubig. Mukhang galing siya sa basketball practice—pawisan, pero ewan ko ba, parang mas lalo siyang gwapo.
"A-Ano? Wala!" mabilis kong sagot habang iniwas ang tingin.
Umupo siya sa tabi ko, pero tahimik lang siya. Ramdam ko ang bigat ng presensya niya kahit hindi siya nagsasalita.
"Mae, ano bang problema? Alam kong iniiwasan mo ako," sabi niya sa wakas, boses niya'y puno ng pag-aalala.
"Hindi kita iniiwasan," pilit kong tanggi.
"Mae..."
Napatingin ako sa kanya. Sa seryosong mukha niya, sa mga mata niyang tila nagtatanong ng sagot na hindi ko kayang ibigay.
"Bakit parang hirap na hirap kang makipag-usap sa akin? May nagawa ba akong mali?" tanong niya.
"Wala, JK..." Mabilis akong yumuko. Ayoko nang makita ang mukha niyang gano'n—parang nasasaktan.
"Mahirap paniwalaan 'yan kung hindi mo naman ako tinitingnan sa mata," dagdag niya.
Napapikit ako. Bakit ba ang hirap nitong sitwasyon namin? Bakit hindi ko magawang sabihin ang totoo?
"Mae, please... sabihin mo na sa akin kung ano talaga ang problema," halos pabulong na sabi niya.
Huminga ako nang malalim at dahan-dahang tumingin sa kanya. "JK... Hindi kita kayang saktan."
Naguluhan ang ekspresyon niya. "Saktan? Ano bang ibig mong sabihin?"
"H-Hindi ko alam kung paano ko sasabihin 'to..." Napahawak ako sa ulo ko, ramdam ang bigat ng lahat ng iniisip ko. "Pero hindi pwedeng mangyari 'to. Hindi tayo pwedeng..."
"Hindi pwedeng ano, Mae? Sabihin mo!" bigla niyang sabi, halatang nagpipigil na ng emosyon.
"Hindi kita pwedeng mahalin!" bulalas ko, sabay iwas ng tingin. Pakiramdam ko, bumagsak ang mundo ko sa sinabi ko.
Tahimik. Walang imik si JK. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin, at lalo akong kinabahan.
"Mahal kita, Mae," biglang sabi niya, simple pero puno ng katotohanan.
Parang tumigil ang lahat. Napatingin ako sa kanya, at nakita ko ang determinasyon sa mga mata niya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.
"Alam kong gusto mo si Markus," patuloy niya, kahit halatang hirap siyang sabihin 'yon. "Pero hindi ko kayang itago 'to. Mahal kita, Mae. Kahit masaktan ako, hindi ko pagsisisihan ang sinabi ko ngayon."
"JK..." bulong ko, pero hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil tumayo siya.
"Hindi kita pipilitin, Mae. Pero sana, harapin mo rin ang sarili mo. Tanungin mo kung ano talaga ang nararamdaman mo."
Tumalikod siya at iniwan akong tulala. Napakagat-labi ako, pilit na pinipigilan ang luha ko. Bakit ganito? Bakit parang ang hirap ng lahat?
++++++
JK's POV
Habang naglalakad ako palayo kay Mae, pakiramdam ko, dala-dala ko ang buong mundo sa balikat ko. Alam kong malaki ang posibilidad na masaktan ako, pero hindi ko na kayang itago ang nararamdaman ko.
"Hayst, JK," bulong ko sa sarili ko. "Kung alam mo lang kung gaano kahirap umasa."
Tumingala ako sa langit. Sana, kung hindi man para sa amin ang isa't isa, bigyan ako ng lakas ng loob para tanggapin 'yon. Pero kung may pagkakataon pa, sana, bigyan kami ng tamang timing.