Kabanata 3
Sagot
Mae's POVKinabukasan, hindi ko mapigilang maisip ang tungkol sa notebook ni JK. Bakit may pangalan ko roon? At bakit parang sobrang defensive niya tungkol doon? Nakakaintriga.Habang nasa hallway ako papunta sa classroom, nakita ko si Trina na nakatayo malapit sa pinto. Agad akong lumapit sa kanya."Uy, Trina," sabi ko, sabay hila sa kanya papunta sa gilid. "Alam mo bang ang weird ni JK kahapon?""Ha? Bakit naman?" tanong niya, nakakunot ang noo."May notebook siya, at guess what? Nandoon ang pangalan ko sa cover."Nanlaki ang mata niya. "Teka, ano? Anong ginagawa ng pangalan mo sa notebook niya?""Yun nga eh! Tinatanong ko sa kanya, pero ayaw niyang sagutin. Ang sabi niya, 'It's nothing.'" Ginaya ko pa ang malamig niyang tono."Baka crush ka, bes," biro ni Trina, sabay tawa."Crush agad? Ewan ko sa'yo," sabi ko, pero hindi ko maiwasang mapaisip. Crush ba talaga? Pero ang sungit niya kaya sa akin. Parang imposible.Pagdating ng lunch break, nakita ko si JK na nakaupo sa isang mesa sa canteen, mag-isa na naman. Nilapitan ko siya, dala ang tray ng pagkain ko."Pwede bang maki-share?" tanong ko, hindi na hinihintay ang sagot niya at umupo na agad sa harap niya.Tumingala siya, at gaya ng inaasahan, walang emosyon ang mukha niya. "Wala kang ibang makakasama?""Wala," sagot ko, sabay kagat sa burger ko. Alam kong marami naman akong pwedeng lapitan, pero alam kong ito ang pagkakataon ko para makakuha ng sagot tungkol sa notebook.Tahimik lang siya habang kumakain, kaya naisip kong diretsuhin na siya. "About sa notebook mo kahapon..."Napahinto siya sa pag-inom ng tubig. Tiningnan niya ako nang diretso, pero hindi nagsalita."Bakit nga may pangalan ko roon?" tanong ko ulit."Sinabi ko na kahapon, it's nothing," sagot niya, malamig pa rin.Napabuntong-hininga ako. "Come on, JK. Hindi mo naman siguro ilalagay ang pangalan ko roon kung wala lang, 'di ba? At kung wala lang talaga, bakit parang big deal sa'yo?"Hindi agad siya sumagot. Tumitig lang siya sa akin, at sa sobrang tahimik niya, parang naririnig ko na ang tibok ng puso ko."Hindi ko kailangang ipaliwanag 'yun sa'yo," sabi niya sa wakas.Napailing ako. "Wow, ganyan? Akala ko teammates tayo sa project. Pero sige, kung ayaw mong magpaliwanag, bahala ka."Tumayo na ako, dala ang tray ng pagkain ko, pero bago pa ako makalayo, bigla siyang nagsalita."Wait."Tumigil ako, pero hindi agad lumingon."Mae..." Napabuntong-hininga siya. "It's not what you think. Hindi kita ini-stalk or anything."Lumingon ako, kita sa mukha niya ang konting kaba, na bago para sa akin. "Then explain."Huminga siya nang malalim, parang iniipon ang lakas ng loob niya. "Yung notebook na 'yun... part ng project ko dati sa Creative Writing. Ginawa namin yun nung senior high. Ang topic ko..." Nag-ayos siya ng upo, parang naiilang. "Ang topic ko ay 'What if life brought two strangers together repeatedly?'""Okay... And?""Ikaw ang inspiration ko," sabi niya, habang diretsong nakatingin sa akin.Nanlaki ang mata ko. "Ano? Ako?"Tumango siya, seryoso pa rin. "Hindi mo siguro naaalala, pero nakita na kita dati, bago pa tayo maging magkaklase. I think it was two years ago. Sa library ng kabilang school."Nag-flashback bigla ang memorya ko. Library? Biglang pumasok sa isip ko ang isang araw na nagpunta ako sa ibang school para sa isang debate competition. Pero paano niya ako natandaan?"I was there," patuloy niya. "Nakita kita habang naghahanap ng libro. You seemed... focused. Nag-stick sa isip ko 'yun for some reason. Kaya noong binigay ang project namin, naisip kita as my subject. 'Yun ang dahilan kung bakit nasa notebook ko ang pangalan mo."Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. "So... parang ginawan mo ako ng kwento?""Sort of," sagot niya. "Pero hindi ko inexpect na magiging classmates tayo ngayon. Small world, I guess."Hindi ko alam ang sasabihin. Nakakagulat, nakakakilig, pero nakakapanibago. Si JK, na akala ko ay suplado at walang pakialam, ay matagal na palang may alam tungkol sa akin.Hindi pa rin ako makapaniwala sa narinig ko. Si JK, na halos hindi ko napapansin noon, bigla na lang nagsabi na ginamit niya ako bilang inspirasyon para sa project niya. Parang isang eksena lang sa pelikula."Wait lang," sabi ko, nagtaas ng kamay. "So, ilang taon mo na akong kilala, technically?"Napaisip siya saglit bago sumagot. "Hindi naman kita talaga 'kilala.' I just saw you that one time. But it stuck with me.""Stuck with you?" Hindi ko napigilang ulitin. Sino bang tao ang mai-stuck sa isang memorya ng random na tao sa library? Pero sa mata niya, parang may sinseridad."Yeah," tugon niya, sabay iwas ng tingin. "I don't know why, okay? Hindi ko rin maintindihan. Pero dahil doon, naging madali ang paggawa ko ng kwento. Tapos ngayon, na-meet kita nang totoo, hindi ko inexpect na magiging ganito ang lahat."Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Parang gusto kong matawa, pero gusto ko ring magtanong pa nang mas marami."So... Ano bang kwento 'yung sinulat mo?" tanong ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko.Napatingin siya ulit sa akin, pero parang nag-alangan. "It's a fictional story about two people. Strangers na paulit-ulit na nagkikita, pero laging may pumipigil sa kanila para maging magkaibigan or magka-partner. Tapos..." Huminto siya, parang nagdadalawang-isip kung itutuloy niya."Tapos?" usisa ko."Tapos sa huli, they had to make a choice. Either to fight for the connection they felt or let go of it forever."Medyo napaisip ako. Hindi ko inexpect na ganito ka-deep si JK. Akala ko tahimik lang siya dahil suplado siya, pero mukhang marami pala siyang tinatago."Interesting," sabi ko. "Pero bakit ako? Ano bang nakita mo sa akin noon para piliin mo akong maging inspiration?"Nakita ko kung paano siya ngumiti nang kaunti, pero parang nahihiya. "Ikaw kasi... parang ang determined mo. You looked so focused on what you were doing that day. Parang wala kang pakialam sa paligid mo. I don't know. Siguro na-curious lang talaga ako."Napangiti ako, kahit na hindi ko pa rin lubos maisip na may ganitong tingin sa akin si JK noon pa."Baka naman nagkataon lang," biro ko, sabay taas ng kilay. "O baka naman tinadhana talaga tayong magkakilala?"Medyo namula ang tenga niya, pero tumingin siya diretso sa akin. "You believe in destiny?"Tumawa ako, pilit na iniiwas ang usapan sa seryosong tanong na iyon. "Hmm, baka? Ikaw ba?"Umiling siya. "I don't. I believe we create our own path.""Wow, ang profound mo naman."Nagkaroon ng konting katahimikan sa pagitan namin. Sa wakas, tumayo ako at nagpaalam na. Pero bago ako umalis, sinabi ko, "Salamat sa pagsabi ng totoo. Ngayon alam ko na kung bakit may pangalan ko sa notebook mo."Pagbalik ko sa classroom, agad akong sinalubong ni Trina. Halatang excited siya sa kung anuman ang nalaman ko."Uy, ano'ng nangyari?!" tanong niya, sabay sabit ng braso niya sa balikat ko."Ang dami kong nalaman," sagot ko, habang inilalabas ang mga gamit ko. "Pero hindi ko alam kung paano iko-process.""Juicy ba?" tanong niya, nagniningning ang mga mata.Tumawa ako. "Oo, pero hindi ko puwedeng sabihin lahat. Saka na kapag naintindihan ko na."Nagtampo siya saglit, pero hindi na rin niya ako kinulit. Habang nagkaklase, nahuli ko ang sarili kong tumitingin kay JK. Tahimik lang siya, gaya ng dati, pero parang may kung anong nag-iba. Parang hindi na lang siya isang misteryosong kaklase; parang isa na siyang puzzle na gusto kong buuin.Pagdating ko sa bahay, hindi ko pa rin mapigilan ang sarili kong isipin ang tungkol kay JK. Ang daming tanong ang tumatakbo sa isip ko. Ano kaya ang naramdaman niya noong sinusulat niya ang kwento? At paano ko siya babasahin nang mas mabuti?Tumingin ako sa salamin at bumulong sa sarili ko, "Mae, ano ba 'tong napasukan mo?"Isang bagay lang ang sigurado ko hindi pa ito tapos. At para sa akin, magsisimula pa lang ang tunay na laro.