Kabanata 4
Pangalan(Mae's POV)Kinabukasan, habang naglalakad ako papunta sa klase, hindi ko maiwasang isipin ang sinabi ni JK sa akin. "Ikaw ang inspiration ko." Ang mga salitang iyon, paulit-ulit sa aking utak, parang isang misteryo na kailangan kong buuin. Hindi ko pa rin lubos maintindihan, pero parang may something sa kanya na hindi ko kayang alisin sa isip ko.Pagdating ko sa classroom, nakatambay si Trina sa gilid ng pinto, naghihintay na naman sa akin. Pagdating ko sa kanya, agad niyang tinanong, "Ano na? Ano nangyari?""Ha? Wala," sagot ko, sabay upo sa aking upuan. Hindi ko pa rin alam kung paano ipapaliwanag lahat ng nararamdaman ko, lalo na tungkol kay JK. "Nag-usap kami. Pinilit ko siyang magpaliwanag tungkol sa notebook, at..." Nahihirapan akong tapusin ang sentence. "Inspiration daw niya ako."Nanlaki ang mata ni Trina. "Ano? Serious ba? So, ibig sabihin nun, may something ka sa kanya?""Ha? Hindi ko rin alam," sagot ko, sabay balik sa pag-aayos ng mga gamit sa ibabaw ng desk. "Basta, medyo nakakalito."Hindi na nagsalita si Trina, pero kitang-kita ko ang excitement sa mga mata niya. Lalo na nang dumating si JK. Nasa likod siya ng klase, tahimik na nakaupo, parang wala lang. Pero ako? Hindi ko maiwasang magnakaw ng tingin sa kanya.Masakit, pero medyo weird. Parang may something sa pagitan namin na hindi ko kayang i-ignore. Hindi ko alam kung siya ba o ako ang may problema sa relasyon namin. At anong klaseng relasyon nga ba iyon? May pangalan na ba kami bilang magkaklase? O baka naman isa lang itong random na koneksyon na naisip niyang isulat sa notebook?Habang ang klase ay nagsimula, hindi ko maiwasang mag-isip. Sinimulan kong magtanong sa sarili ko, "Kung may pangalan ako sa notebook niya, ibig bang sabihin noon may lugar ako sa kanyang buhay? Kung may pangalan ako sa notebook, ibig bang sabihin noon may koneksyon kami na hindi pa namin nakikita?"Nagising ako mula sa malalim na pagninilay nang tumunog ang bell, tanda ng pagtatapos ng klase. Agad akong nag-packing ng gamit ko at sinamahan si Trina papunta sa canteen. Pero bago ako makalabas ng classroom, nakasalubong ko si JK. Nakatayo siya sa pinto, nakatingin sa akin. Tila may sasabihin siya, pero nang makita ko ang expression niya, parang hindi siya sigurado.Hindi ako tumigil. Lumakad lang ako, ngunit naramdaman ko ang tingin niya na parang nararamdaman ko na siya na mismo ang magpapaliwanag. Gusto ko sanang lumingon at tanungin siya tungkol sa sinabi niyang "inspiration," pero hindi ko kaya. Parang gusto ko pang mag-isip, magtaka pa.Sa canteen, hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko. "Trina, ano bang tingin mo kay JK?" tanong ko habang abala kami sa pagkain."Siguro nga may gusto siya sayo," sagot ni Trina, sabay nguso sa direksyon ni JK na naglalakad patungo sa mesa niya."Ha? Gusto? Hindi ko alam. May mga tanong pa ako sa kanya," sagot ko, pero sa kabila ng mga tanong na iyon, hindi ko maitatanggi na may nararamdaman akong kakaiba sa loob ko.Tinitigan ko si JK habang siya'y naglalakad papunta sa mesa niya. Ang utak ko ay puno ng mga katanungan, pero alam ko na may mga sagot na maghihintay para sa akin. Lahat ng iyon ay naglalaman ng pangalan ko, at marahil, doon nagsisimula ang lahat ng ito.+++++Trina's POVHabang tinitingnan ko si Mae, alam kong may nangyayari sa kanya. Para bang hindi siya mapakali, kahit na pinipilit niyang itago. Parang may pangalawang pangalan siya, isang pangalan na hindi niya pa kayang tanggapin. Hindi ko lang alam kung paano ko siya matutulungan na maintindihan ito, pero malalaman ko rin. Lahat ng kwento nila ay nasa unahan na. Kung pangalan lang ang labanan, sigurado akong madadala ni Mae.+++++Mae's POVNgayon, naguguluhan ako. Kung pangalan ko nga ba talaga ang nagsimula lahat, bakit hindi ko kayang tanggalin sa isip ko si JK? Kung isang pangalan lang naman, bakit parang may dahilan pa na hindi ko kayang i-explain?Habang naglalakad kami ni Trina papunta sa library, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang tungkol kay JK. Ano nga ba ang ibig sabihin ng pangalan ko sa notebook niya? Nakakabighani at nakakalito sa parehong oras. Hindi ko alam kung may kahulugan ba iyon o kung simpleng biro lang na wala talagang saysay. Pero ang nararamdaman ko, iba.Habang nagsasalita si Trina tungkol sa isang proyekto namin sa klase, wala akong naririnig kundi ang mga salitang iniisip ko. Ang bawat hakbang ko patungo sa library ay parang isang hakbang patungo sa isang sagot na hindi ko alam kung paano matutuklasan. Ang pangalan ko sa notebook, iyon lang ba ang magbibigay-linaw sa lahat ng ito?"Mae, okay ka lang ba?" tanong ni Trina, napansin ang katahimikan ko."Huh? Oo, okay lang," sagot ko, ngunit may kabigatan sa boses ko. Tumingin ako sa kanya at nagkunwaring walang nangyayari. "Tuloy mo lang, baka mabanggit ko rin mamaya sa klase.""Eh, anong plano mo tungkol kay JK?" tanong ni Trina, may matalim na ngiti sa labi niya. "Mukhang may something kayong dalawa."Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon. Hindi ko rin sigurado kung may nangyayari nga sa pagitan namin. Gusto ko sanang sagutin si Trina ng "Wala," pero sa loob ko, may nararamdaman akong kakaiba. Kaya naman, nagbuntung-hininga na lang ako."Wala. Hindi ko pa rin alam, Trina. Pero may mga bagay na parang hindi ko kayang i-ignore.""Ahh... So may something nga!" Sagot ni Trina nang masaya. "Pero hindi mo pa gustong malaman? Hindi mo ba gusto ng sagot?""Siguro," sagot ko. "Pero hindi ko pa alam kung ano ang ibig sabihin ng lahat ng ito." Tumahimik kami ng saglit habang pumasok kami sa library. "Laging may pangalan sa likod ng mga bagay. Kung pangalan ko nga ba, ano nga ba ang kahulugan ng bawat isang detalyeng iyon?"Tumingin si Trina sa akin, parang may naiisip na naman. "Kailan pa ba tayo magtatanong? Kung may pagkakataon kang malaman ang sagot, Mae, bakit mo pa hahayaan na hindi ka magtanong?"Nais ko sanang sumagot, pero sa totoo lang, hindi ko pa handang itanong kay JK ang lahat ng gustong itanong. Baka hindi ko kayang tanggapin ang sagot, o baka may kasunod na bagay na mas magulo pa.Habang nag-aayos kami ng mga libro sa mesa, naramdaman ko ang isang kakaibang presensya. Tumingin ako sa paligid at nakita ko si JK, nakatayo sa may entrance ng library. Ang mga mata niya, tahimik na nagmamasid sa amin, at ako naman, hindi ko kayang magtago ng nararamdaman. Alam kong hindi niya ako tinatanong, pero parang may hindi ko na kayang itago.Naglakad ako papunta sa kanya, pero sa hindi inaasahang pagkakataon, natapilok ako at natumba. Sa isang mabilis na galaw, naramdaman ko ang isang malakas na kamay na sumalo sa aking katawan. Ang aking ulo ay nakasandal sa kanyang dibdib, at ang amoy ng kanyang pabango ay tumama sa aking ilong.Sa mga sandaling iyon, parang ang mundo ay tumigil. Ang mga mata namin ni JK ay nagtagpo—tulad ng mga eksena sa mga Korean drama, parang may mahika sa pagitan namin. Ang mga mata niya ay malalim at seryoso, at hindi ko maiwasang mapansin ang kung gaano kami kalapit, ang init ng katawan niya na ramdam ko sa bawat segundo ng katahimikan."Wala ka bang ibang pinagkakaabalahan, Mae?" tanong ni JK, ang boses niya ay may kasamang banayad na ngiti, ngunit hindi ko pa rin maiwasang maguluhan sa nararamdaman ko."N-naiilang ako," sagot ko, medyo kinakabahan habang dahan-dahan akong bumangon mula sa pagkakasandal sa kanya. "Salamat, JK."Ngunit hindi siya kumilos. Nanatili siya sa kanyang posisyon, nakatingin sa akin, at sa mga mata niya, may isang bagay na hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko pa rin matukoy kung ano ang kahulugan ng lahat ng ito, ngunit sa mga sandaling iyon, ang pangalan ko sa notebook ni JK ay parang nagsimulang magka-kahulugan."Mae..." unti-unting tawag niya sa pangalan ko, isang pangalan na ngayon ay may kasamang emosyon at mga tanong na malalim, "Alam mo, minsan ang mga pangalan ay may kasamang kwento. Hindi lang basta pangalan—mas malalim pa.""Siguro," sagot ko nang mahina. "Pero hindi ko pa alam kung ano ang ibig sabihin ng kwento na iyon."Tumingin siya sa akin nang may ngiti sa labi, ngunit may kislap sa kanyang mata na nagsasabing may mga bagay na hindi pa kami handang harapin, o mga sagot na hindi pa namin kayang tanggapin."Ang bawat pangalan, Mae," sabi niya, "ay may kahulugan. At minsan, tayo ang magbibigay ng kwento sa likod nito."Ang mga salitang iyon ay bumalot sa aking isipan, at alam kong hindi pa natatapos ang kwento ng aming mga pangalan.