Kabanata 5
Operation Tulay: FailMae's POVHindi ko alam kung anong nangyari.Ang mundo ko parang nag-stop sa isang segundo. Kanina lang, naglalakad ako sa corridor, tapos bigla na lang akong natapilok. Oo, natapilok. Hindi ko akalain na ang pinakamalupit na kabiguan ko sa araw na 'to ay magiging... well, isang pagkakataon para masalo ako ni JK. Kung tawagin nga ng mga kabarkada ko, "tulay."Wala akong ibang naisip kundi—"Ah, okay, eto na 'yong moments na magka-crush ka na talaga ng todo-todo."Bakit? Kasi habang nasalo niya ako, parang isang scene sa Korean drama—yung tipong slow-motion, tapos may malupit na soundtrack sa background. Lahat ng mga tao sa paligid namin? Wala. Parang kami lang dalawa ang naroroon. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero sure ako na ang puso ko, parang lilipad na sa sobrang kaba."Tama ba 'to? Paano na yung plano ko... Paano ko ba makukuha ang puso ni Markus na unti-unti na akong mahulog kay JK?" tanong ko sa sarili ko habang nakatingin sa mga mata niyang puno ng pag-aalala. Pero hindi ko kayang magsalita. Na-stuck ako sa eksenang 'yon."Hayst," napa-usal na lang ako. Hindi ko alam kung saan ang tatahakin ko, kung tatawanan ko ba ang nangyari o iyakan. Isang parte ko ang gustong sumabog at magpaliwanag ng lahat, pero ang puso ko... iba na.Naramdaman ko ang mga palad niyang dumampi sa aking mga balikat, at hindi ko maiwasang mag-isip, Okay, baka 'to na yung pinakahihintay kong Korean drama moment.Tapos biglang may narinig akong boses."Mae, anong nangyari?" tanong ni Trina, nangingiting nakatambay sa gilid. Parang hindi siya makapaniwala sa nangyari. Pero ako? Parang ang buong katawan ko ay na-freeze."Hindi ko rin alam, Trina," sagot ko habang pinipilit na ibalik ang normal na hininga ko. "Nasalo ako... ni JK..."Tawang malakas na lang ang narinig ko mula kay Trina. Oo, alam ko, medyo weird. Pero ang hindi ko alam, siya pala ang unang nakaalam ng Operation Tulay."Ano?!!" sabi ni Trina habang pinipigilan ang tawa. "Ikaw ha, magaling ka na pala magpa-tumbling! Magtago ka na lang, baka ma-kidnap ka ng fans niya!"Seryoso siya. Kaya lang, paano ko nga ba i-explain sa kanya ang nangyari? Hindi ko rin sure kung may nangyaring magical sa mga mata ko na hindi ko lang napansin. Sa katunayan, nagsisimula ko nang isipin na baka may kababawan akong nararamdaman. Seryoso, Mae? Si JK? Si JK na binabalikan ng lahat ng mga chicks sa campus?Sigh.Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko. Kung may konting saya ba o konting kabiguan. O baka naman parehong sabay? Eh di wow. Sa halip na pag-usapan pa ang ating "tulay" moments, nagpasya kaming magplano ng isa pang mission. Isang misyon na hindi ko na yata kayang tapusin."Trina, paano ba tayo magpaplano ng next step?" tanong ko sa kanya, pero parang hindi ko rin alam kung anong plano pa ang natitira. Alam ko lang, "Operation Tulay," failed.Pero hindi kami tumigil.Bumangon kami, naglakad palayo kay JK, at muling naghanda para sa susunod na chapter ng ating buhay, kung saan ang lahat ng mga pakiramdam at tanong ay masaya na naming tatanggapin.Ngunit, hindi ko pa rin maiwasang magtaka. May pagkakataon pa bang mangyari 'yon? 'Yung moment na masalo ulit ako ni JK at hindi lang sa mga aksidenteng tulad nito? O baka naman, ito na ang pinakamagandang pagkatalo ko sa buong araw.Siguro, sa susunod, hindi na lang ako magtatangkang maglakad ng buo—baka magtumbling na lang ako buong araw.Kung tatanungin mo ako kung ano ang nararamdaman ko pagkatapos ng nangyari, sasabihin ko—confused.Nasa gitna kami ng hallway, at hindi ko pa rin matanggal ang pakiramdam na parang may iba akong nararamdaman para kay JK. Nakatingin siya sa akin, at parang may hindi ko kayang intindihin na ekspresyon sa mukha niya. May halong pagka-worried, may halong curiosity. Parang siya na mismo ang naguguluhan kung anong nangyari sa atin.Pero ako? Sobrang confused na ako sa nararamdaman ko, hindi ko na alam kung anong unang gagawin.Kaya nang maglakad kami papalayo, nagsimula akong mag-isip ng mga plano. Si Markus pa rin ang target ko. Siya ang gusto ko, pero... paano na si JK?Naglakad kami ni Trina papuntang canteen, at sa tuwing tinitingnan ko siya, parang may nararamdaman akong hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko ba talaga siya kayang kalimutan? Si Markus lang ba ang may halaga sa puso ko, o may pagkakataon pa ba na si JK ay magiging parte ng plano ko?"Mae, ano na? Ang tagal mong magdesisyon. Okay ka lang ba?" tanong ni Trina habang ipinipilit na alamin ang nangyayari sa utak ko. Hindi ko siya masisi, kasi baka ako mismo, hindi ko alam kung anong nangyayari sa loob ko."Nag-iisip lang," sagot ko na may konting patawa, pero hindi ko kayang itago ang kabiguan sa boses ko. "Parang—hindi ko na yata kaya si JK.""Ano?!" Nagulat si Trina at tumingin sa paligid, baka may makakarinig. "Bakit? Wala namang mali sa kanya!""Wala naman, ha," sagot ko, tapos tinagilid ko ang mukha ko para itago ang mga namumuong iniisip ko. "Pero... hindi ko alam, Trina. Lately, parang—parang si JK lang yung nararamdaman ko. Pero hindi ko kayang mag-shift ng plans. Operation Tulay should work..."Hinawakan niya ako sa braso at pinilit akong mag-focus. "Okay lang 'yan. Hindi naman agad-agad ang lahat. Kung si Markus yung gusto mo, e di go, go lang. Pero hindi mo rin naman kailangan kalimutan si JK, diba? Baka may purpose 'yong moment na 'yon na hindi mo pa nakikita."Sana nga, Trina. Sana nga.Pero hindi ko matanggal ang hinala ko. Bakit ba ako natatakot na maging maligaya? Kung si JK man o si Markus, sigurado ba akong makakahanap ako ng tamang daan? Wala pa akong tiyak na sagot. Ang alam ko lang, lahat ng mga plano ko, parang nagiging komplikado sa bawat hakbang ko.Naglakad kami patungo sa canteen at sumubok magpanggap na okay lang. Pero habang nag-uusap kami ni Trina, hindi ko maiwasang magtanong sa sarili ko, paano kung tamang tao si JK, at hindi ko lang siya makita dahil sa plano ko?Paano kung ang puso ko na mismo ang nagsasabi na... si JK?"Mae, ikaw na lang ang walang tawa sa buong lunch period," wika ni Trina nang makita niyang hindi pa rin ako tumatawa habang nakaupo kami sa mesa. "Ano na, sino ba ang gusto mong kalabitin? Si Markus o si JK?"Kahit papaano, napatawa ako. Nakakahiya, pero sobrang nakaka-stress din kasi ang lahat ng ito. Kung nagkataon nga na may mga pagkakataon akong hindi makapagdesisyon, sigurado akong magiging complicated na lahat."Ewan ko na, Trina," sagot ko, tinutok ang pansin ko sa pagkain. "Baka magtago na lang ako sa ilalim ng mesa habang nag-iisip, okay na rin siguro."Tumawa si Trina at iniiwasan na akong pagsabihan. Hindi na rin niya ako pinilit pang mag-decide. Siguro nga, alam niya na ako lang din ang makaka-resolve ng gulong 'to.Ang mundo ko sa mga oras na iyon? Confusing. Kasi bawat araw ay lumilipad na lang na parang walang direksyon. Puwede ko bang gawing "Game Plan A" ang puso ko? O baka hindi ko na kaya pang mag-push ng plans na gusto ko? Hindi ko alam.Isang bagay lang ang sigurado ko—wala nang ibang makakapag-resolve ng lahat ng ito kundi ako. Bawat hakbang ko, bawat desisyon ko—lahat ng ito ay may epekto.Pero sino ba ang pipiliin ko, si Markus na unang minahal ko? O si JK na nakatulong na lang bigla sa buhay ko?Sana, sana lang may sagot akong makuha mula sa puso ko.