Kabanata 9
Nahuhulog
Mae's POV
Nahuhulog. Oo, 'yan ang eksaktong nararamdaman ko ngayon. Pero hindi ito ang klase ng paghulog na sinasabi sa balita kapag may nalaglag sa manhole o nadulas sa kalsada. Ito yung mas malala. Yung tipong mahuhulog ka sa hindi mo dapat mahalin.
Paano ko nasabi? Kasi habang tumatagal, mas nagiging malinaw na si JK ang laman ng utak ko. Siya yung dahilan kung bakit mas madalas na akong tulala kaysa focused. Siya yung pumapasok sa isipan ko kahit nasa kalagitnaan ako ng lecture. Nakakabaliw.
"Mae, okay ka lang ba?" tanong ni Lianne, sabay dampi sa balikat ko.
"H-ha? Oo naman!" pilit kong sagot, kahit halatang nagsisinungaling ako.
"Talaga? Bakit parang kanina ka pa tulala? Teka... si JK ba iniisip mo?" Napangisi siya na parang nanalo sa lotto.
"Huy! Hindi ah!" Agad akong defensive, pero biglang kumunot ang noo niya.
"Bakit parang namumula ka?" tanong niya habang hinahabol ako ng tingin.
"Init lang 'to, okay?" sagot ko sabay kuha ng libro para maitago ang mukha ko. Pero sino ba ang niloko ko? Alam kong obvious na si JK ang iniisip ko.
Kinagabihan, habang nasa kwarto ako, sinubukan kong kalmahin ang sarili ko. Hindi puwedeng ganito. Kailangan kong maibalik ang focus ko kay Markus. Siya ang mission ko. Siya ang dahilan kung bakit ako nagkakandahirap sa lahat ng 'to. Pero bakit parang wala na akong gana?
Bigla kong naalala yung eksena namin ni JK kahapon. Yung titig niya, yung tanong niya... at yung ngiti niya bago siya umalis. Para akong nagiging tanga kapag naaalala ko yun.
"Mae, tama na!" sabi ko sa sarili ko. Tumayo ako at humarap sa salamin.
"Hindi mo siya pwedeng magustuhan. Si Markus ang goal, hindi si JK. Markus! Markus!" pilit kong sinasabi habang tinitingnan ang sarili ko. Pero sa likod ng isip ko, alam kong natatalo na ako.
+++++
JK's POV
Napapangiti ako habang naaalala si Mae. Iba siya. Hindi siya tulad ng ibang mga babae na nakilala ko. May something sa kanya na nakakakuha ng atensyon ko. Yung mga titig niya, yung awkward na galaw niya, at yung paraan ng pagsagot niya sa akin... lahat 'yun ay parang puzzle na gusto kong buuin.
Pero sa kabila ng lahat ng 'to, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip. Alam kong may plano siya kay Markus. Ramdam ko 'yun sa mga kilos niya. Pero bakit parang hindi ko na kayang hayaan na si Markus ang laman ng isip niya?
Pumasok ako sa bahay namin at diretso sa kwarto. Napahiga ako sa kama habang iniisip kung ano ang gagawin ko. Dapat ba akong umatras? O dapat ba akong sumugal kahit na mukhang may iba siyang gusto?
"Bahala na," sabi ko sa sarili ko habang napapailing. Pero isa lang ang sigurado ko—hindi ko kayang magpanggap na wala akong nararamdaman para kay Mae.
+++++
Mae's POV
Kinabukasan, hindi ko alam kung anong mangyayari. Pilit kong iniwasan si JK buong araw, pero parang hindi siya nauubusan ng paraan para mahanap ako.
"Mae!" sigaw niya habang hinabol ako sa hallway.
"Anong kailangan mo, JK?" tanong ko, pilit na hindi nagpapahalata ng kaba.
"Wala naman. Gusto lang kitang makita," sagot niya, kaswal na kaswal, pero may something sa tono niya na nagpabilis ng tibok ng puso ko.
"Kung wala kang sasabihin, mauna na ako," sabi ko sabay talikod. Pero bago pa ako makalayo, hinawakan niya ang braso ko.
"Mae..." tawag niya sa akin. Napahinto ako.
"Bakit?" tanong ko, hindi lumilingon.
"Hindi ko alam kung paano ko sasabihin 'to, pero... ayokong iwasan mo ako."
Biglang nanlamig ang buong katawan ko. Ayoko ng drama. Ayoko ng mga komplikasyon. Pero bakit parang gusto kong marinig ang mga sasabihin niya?
"Bakit?" ulit kong tanong, pilit na kalmado.
"Hindi ko rin alam. Pero Mae, gusto kong malaman mo na... nahuhulog na ata ako sa'yo."
At doon ako tuluyang napako. Nahulog. Pareho kaming nahulog. Pero hindi ko alam kung makakabangon pa ako mula rito.