Kabanata 7
Tulala
Mae's POV"Mae, hoy! Mae!" sigaw ni Trina habang hinahampas ang balikat ko. Pero kahit anong gawin niya, hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang nangyari kanina.Parang nakapako ang isip ko sa eksena. Si JK. Ang mga mata niyang seryoso pero parang may halong kabaitan. Ang boses niyang nagdadala ng kung anong emosyon sa puso ko. Bakit kasi ganito? Parang hindi ko na makilala ang sarili ko."Earth to Mae!" Naputol ang malalim kong iniisip nang bigla akong kinalabit ni Trina. Nakatitig siya sa akin na parang nagsasabi ng, 'Ano na naman ang iniisip mo?'"Ha? Ano?" tanong ko na parang galing sa malayong planeta."Seriously? Ano na naman? Nakatingin ka sa kawalan habang nakangiti! Ano bang meron?" tanong niya habang iniiling ang ulo."Wala," sagot ko sabay iwas ng tingin. Pero obvious namang hindi siya naniniwala."Wala? Eh bakit parang may 'kilig' kang itinatago diyan? Hoy, Mae, umamin ka nga! Si JK na ba ang laman ng utak mo?"Nagulat ako. Si JK? Laman ng utak ko? Ewan ko ba. Pero tama siya. Siya talaga. Pero paano ko aaminin 'yun?"Ang OA mo. Hindi siya ang iniisip ko," tanggi ko, pero ramdam kong nanginginig ang boses ko."Talaga lang, ha? Eh bakit parang hindi ka mapakali nung nakita mo siya kanina? Mae, huwag kang magpanggap. Aminin mo na!""Hala, Trina! Saan ka ba kumukuha ng mga ideya mo?" pilit kong pagtatanggi habang pinipilit ang sarili kong magpakatatag."Sa mukha mo, girl! Ang laki ng nakasulat sa noo mo na 'JK is in my mind'!" sabay tawa niya ng malakas.Gusto ko na sanang tapusin ang usapan, pero hindi ko rin mapigilang matawa sa sarili ko. Kasi kahit ako, hindi ko alam kung paano ko maitatanggi ang totoo."Fine! Maybe... baka nga iniisip ko siya," sagot ko na halos pabulong."See? I knew it! Hala, Mae, ano na ang plano mo? Paano na si Markus?"Napahinto ako. Oo nga, paano na si Markus? Siya ang dahilan kung bakit ako nandito. Pero bakit parang si JK na lang ang laman ng utak ko? Bakit parang nagbabago na ang plano ko?"Ewan ko, Trina. Hindi ko na alam kung ano bang gagawin ko," sagot ko habang napatingin sa malayo. Tulala na naman ako."Mae, ang tanong: sino ba talaga ang gusto mo?" seryosong tanong ni Trina.Sino nga ba? Si Markus na pangarap ko? O si JK na bigla na lang dumating at ginulo ang lahat?Napailing ako. Hindi ko alam ang sagot. Kaya ang ending? Tulala na naman.+++++JK's POVHabang nasa library ako, naisip kong lumabas muna para maglakad-lakad. Pero habang naglalakad ako, nakita ko si Mae sa may bench malapit sa puno. Nakaupo siya, pero parang wala sa sarili. Tulala.Ngumiti ako. Typical Mae. Pero hindi ko rin mapigilan ang sarili ko. Lumapit ako sa kanya."Mae," tawag ko. Pero parang hindi niya ako narinig."Mae," inulit ko habang tinapik ang balikat niya. Doon lang siya natauhan."Hala! JK! Ikaw pala. Ano... bakit ka nandito?" tanong niya, halatang nagulat at medyo nahihiya."Ako pa ang tatanungin kung bakit ako nandito? Eh ikaw nga, bakit parang wala ka sa sarili?" tanong ko, sabay ngiti."Ha? Wala. Nag-iisip lang," sagot niya na parang pilit na iniiwas ang tingin sa akin."Sure ka? Parang hindi lang basta pag-iisip 'yan. Mukhang may malalim kang iniisip, ah," sabi ko habang nakatitig sa kanya.Napayuko siya. "JK, pwede bang... hayaan mo na lang muna ako?"Naramdaman ko ang bigat sa boses niya, kaya hindi na ako nangulit pa. Tumabi na lang ako sa kanya, tahimik. Hindi ko alam kung ano bang iniisip niya, pero gusto ko sanang malaman.+++++Mae's POVTahimik kaming dalawa ni JK. Walang nagsasalita, pero ramdam ko ang presensya niya. Sa totoo lang, nakakagaan ng loob.Pero habang tumatagal, lalo lang akong nalilito. Si JK ba talaga ang gusto ko? Pero paano na ang plano ko kay Markus?Napatingin ako kay JK. Tahimik lang siya, pero parang may gusto rin siyang sabihin. Pero kahit anong pilit kong hanapin ang sagot, wala talaga.Ang ending? Tulala na naman."Bakit ang tahimik mo? Hindi ka ba nagsasawa sa kakaupo lang diyan?" tanong ni JK matapos ang ilang minutong katahimikan.Napatingin ako sa kanya, at ewan ko kung bakit pero parang gusto kong matawa. Ang tahimik ng paligid, tapos bigla siyang magtatanong ng ganun? Typical JK talaga."Ewan. Minsan, okay din naman ang tumahimik. Ikaw nga d'yan, bakit ka ba tumabi sa akin? Wala ka bang gagawin?" sagot ko na may pilit na ngiti."Wala. Sabi ko kasi, baka may kailangan ka. Mukha kang... ewan. Mukha kang naguguluhan," sagot niya habang nakatingin sa akin.Napakunot ang noo ko. Mukha ba talaga akong gano'n?"Ano'ng ibig mong sabihin sa mukhang ewan?" kunwaring galit kong tanong, sabay hampas sa braso niya. Pero halata namang hindi seryoso."Literal. Mukha kang ewan," sagot niya habang tumatawa. "Parang ang dami mong iniisip, pero di mo alam kung anong gagawin."Natamaan ako. Kasi totoo naman. Ang dami kong iniisip—si Markus, si JK, ang plano ko, at kung ano ba talagang nararamdaman ko. Pero ang hirap i-process lahat.Napabuntong-hininga ako. "Hindi mo naman kasi maiintindihan, JK. Ang complicated ng buhay ko ngayon.""Try me," sagot niya bigla.Napatingin ako sa kanya. Try me? Akala niya ba madali lang 'to? Paano ko ba sasabihin sa kanya na siya ang gumugulo sa plano ko?"Wala lang. Basta... complicated," sagot ko na lang, sabay iwas ng tingin."Complicated? O ikaw lang ang nagpapakakomplikado?" sabi niya, sabay ngisi."Wow, ikaw na matalino! Kung alam mo lang, hindi lahat ng bagay simple, okay?""Oo nga, pero minsan, ikaw lang ang nagpapalabo ng sitwasyon. Halimbawa, kung gusto mo naman pala yung isang bagay, bakit hindi mo na lang sundin yung nararamdaman mo?"Nagulat ako. Yung simpleng sinabi niya, parang tinamaan ako ng malakas. Sundin yung nararamdaman ko? Eh paano kung mali?"JK, hindi lahat ng bagay ganyan kadali," sabi ko, pero ramdam kong hindi ako kumbinsido sa sarili kong sagot."Bakit hindi? Kung masaya ka, di ba dapat 'yun na lang ang sundin mo?" sagot niya na parang napaka-simple ng mundo.Hindi ko na alam ang isasagot. Kasi kahit gusto kong kontrahin siya, parang may sense naman ang sinasabi niya. Kaya ayun, na-stuck na naman ako sa katahimikan.+++++JK's POVTahimik na naman si Mae. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya, pero halata namang ang bigat ng iniisip niya.Gusto ko siyang tanungin ulit, pero natatakot akong baka lalo lang siyang ma-pressure. Kaya ang ending, tumabi lang ako sa kanya at naghintay na magsalita siya.Pero habang nakaupo kami, hindi ko mapigilan ang sarili kong mag-isip. Bakit ba gusto kong malaman kung ano ang nasa isip niya? At bakit parang ang bigat din sa dibdib ko kapag nakikita ko siyang ganito?Napabuntong-hininga na lang ako. Siguro, dapat hayaan ko na lang siya. Pero bakit parang ang hirap gawin?+++++Mae's POVHabang tahimik kaming nakaupo, napansin ko ang bigla niyang pagbuntong-hininga. Napatingin ako sa kanya, at parang may gusto rin siyang sabihin pero hindi niya magawa."JK, bakit ka nandito talaga?" tanong ko ulit.Napatingin siya sa akin. "Ikaw kasi.""Ha? Anong ako?""Hindi ka pa ba sanay? Lagi naman akong nandito kapag mukhang kailangan mo ng kasama," sagot niya na parang napaka-natural lang.Hindi ko alam kung bakit, pero parang may kumurot sa puso ko sa sinabi niya. Kasi totoo naman. Lagi siyang nandyan. Pero bakit parang ngayon ko lang nare-realize kung gaano ka-importante 'yon?Napayuko ako. Hindi ko alam kung anong sasabihin, kaya nanatili na lang akong tahimik. Pero sa loob ko, ang gulo-gulo na.Bakit ba ang hirap nito?At sa huli, ayun. Tulala na naman ako.