Kabanata 6
BotheredMae's POVBakit nga ba ako ganito?Dahil ba kay JK? Dahil ba sa nangyari kanina? Bakit naman kasi ganon, parang bigla na lang siyang naging priority ko? Eh, si Markus naman ang goal ko. Hindi ko na yata kayang magtago pa sa mga nararamdaman ko, pero may problema pa nga. Dahil si JK, parang siya na ngayon ang bumabalot sa mga iniisip ko.At wala akong idea kung anong gagawin ko.Tumayo ako mula sa aking upuan at naglakad papuntang hallway, sinusubukan i-clear ang isip ko. Pero, anong nangyari? Habang dumadaan ako, bigla ko na lang siya nakita. Si JK. Hindi ko alam kung anong nangyari, pero naramdaman ko agad ang tibok ng puso ko."Mae," tawag niya, at para bang ang pangalan ko ay umabot sa isang distansya na may iba nang meaning. Isa lang ang alam ko, nahulog na ako."Ha?!" Ang gulo ng utak ko, kaya napa-'ha?' na lang ako. "Ba—ba't ka nandito?""Syempre, may business ako," sagot niya, sabay taas ng kilay. "Minsan naman, gusto ko lang makita kung okay ka."Bigla akong natigilan. "Okay lang ako! Oo, okay lang," sagot ko na parang may kasamang kunwaring tawa. "Tara, sama ka sa canteen. Magsasama tayo mag-lunch!" Parang gusto ko na lang magtago sa ilalim ng mesa, pero wala na, wala nang takas.Hinaplos ni JK ang buhok ko, sabay ngiti na parang may ibig sabihin. Ang sakit sa ulo. Pero kahit na, ramdam ko na may kilig na namumuo sa puso ko.Hindi ko na alam kung anong klaseng bothered feeling na 'to. Ang hindi ko lang gusto, paano ko siya titingnan na walang halong pag-aalinlangan?Bago pa ako magsalita, biglang dumating si Trina at iniiwasan kaming magkausap ng matagal. "Okay ba, Mae?" tanong niya, pero ang tanging naisip ko lang, Bakit ako tinitingnan ni Trina na parang may alam siya?"Oo, okay lang, Trina. Huwag ka mag-alala," sagot ko na may konting awkwardness sa boses ko, sabay talikod kay JK. Tumingin ako kay Trina, at tiningnan ko siya ng masama. "Bakit ka nandiyan?""Eh, gusto ko lang makita kung hindi ka ba masyadong bothered sa kanya," sagot ni Trina, sabay tawa."Wala akong alam sa'yo, Trina! Huwag kang mag-kwento," sagot ko, nagtatangkang magbiro. Pero deep inside, gusto ko lang magtago at magtulungan na lang si Trina at ako sa mga feelings na hindi ko kayang i-handle. Kasi, paano ko ba ipapaliwanag ito?Sinubukan ko pa rin magpanggap na okay lang. Pero ang totoo, ang sakit, ang gulo, at ang confusing ng lahat. Si Markus, si JK, ang plano ko, pati na rin ang mga nararamdaman ko—lahat na lang naging komplikado.Minsan naiisip ko, Kung hindi ko ba siya tinulungan kanina, wala sanang nangyaring ganito. Kung hindi ko siya iniiwasan, baka mas madali ko pang mapili. O baka nga hindi na kailangan pang pumili, diba? Puwede bang maging okay na lang ang lahat?Naglakad kami patungong canteen, at hindi ko pa rin matanggal ang pagkabothered ko. "So, Mae, ready ka na bang magsabi sa kanya?" tanong ni Trina habang naglalakad kami."T-tell him what?" Tanong ko, sabay kagat ng labi."Tungkol sa nararamdaman mo," sagot ni Trina, saka siya tumawa nang malakas. "Gaga, kung hindi mo pa rin sasabihin, baka lalo kang malito!"Malito? Hindi lang ako malilito, nalilito na ako!Si JK, si Markus, ang plano ko—lahat sila ay nagiging halong-walang-katiyakan. Paano kung hindi ko kayang magsalita? Paano kung hindi ko kaya magtulungan ng maayos, at natatabunan lang ng mga alingawngaw sa puso ko?Sa kabila ng lahat ng kahirapan, tumawa pa rin kami ni Trina. Parang may moment ng pagka-bothered na lang talaga ako, na nagiging joke na lang dahil sa katawa-tawa kong reaksyon."Sigurado ka ba okay lang sa'yo ang mga nangyari?" tanong ni Trina, sabay tapik sa balikat ko."Ikaw na bahala, Trina," sabi ko, sabay ngiti. "Basta, kung may mangyari, ako na lang ang sisihin."At sa kabila ng lahat ng bothered na nararamdaman ko, nang sumunod na araw, hindi ko pa rin masabi kung anong plano ko—baka nga kailangan ko pang mag-decide, pero sa ngayon, gusto ko lang magtago sa ilalim ng mesa at hindi na lang mag-isip pa.Bothered lang? Hindi, parang naubos na talaga ako sa mga nararamdaman ko.Habang kami ni Trina ay nagsasalita, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip. Parang may tumitibok sa dibdib ko na hindi ko kayang ipaliwanag. Si JK na naman, siya pa rin. Ang mga mata niyang puno ng malasakit, at ang mga ngiti niya na para bang may lihim na sinasabi, hindi ko alam kung paano ko haharapin ang mga nararamdaman ko.At pagkatapos, may Markus. Oh my gosh, Markus! Siya ang plano ko, siya ang dahilan kung bakit ako nandito. Kung bakit ako nagpanggap na okay lang sa lahat. Pero paano kung mas gusto ko si JK? Ba't ba kasi ganito?Naglakad kami papuntang canteen, at nararamdaman ko ang bawat hakbang na parang mabigat. "Mae, parang may nararamdaman ka na yata," sabi ni Trina, tapos tumingin siya sa akin ng seryoso. "Huwag mong gawing komplikado, okay? Huwag mong gawing malaking problema.""Ano pa bang gagawin ko?" sagot ko, naguguluhan pa rin. "Parang may ibang nararamdaman ako na hindi ko kayang tanggalin.""Huwag mong gawing malupit sa sarili mo," sagot niya, sabay tapik sa aking braso. "Sigurado ako na malalampasan mo ito. Hindi mo na kailangan gawing komplikado ang buhay mo."Tumahimik ako at nag-isip. Nang makapasok kami sa canteen, napansin ko si JK sa isang mesa. Sa unang tingin, parang okay lang siya, pero ang mga mata niya, hindi. Hindi ko maintindihan, parang may ibang ibig sabihin na hindi ko pa rin matukoy. Ba't ako na lang ba ang nagpapagod dito?"Uhm, Mae," tawag ni Trina, sabay alalay sa balikat ko. "Baka gusto mong tawagin si JK.""Huh?" Napatingin ako kay Trina. "Bakit ako? Hindi ko nga alam kung anong sasabihin ko sa kanya!""Eh, kasi hindi ba, kung hindi mo pa rin siya kakausapin, baka ikaw pa magmukhang may sala!" Sabi ni Trina habang tinitingnan ako ng may kabuntot na pananaw. "Wala ka nang ibang choice, Mae, kailangan mong magdesisyon."Kahit magaan ang tono ni Trina, nararamdaman ko pa rin ang kabigatan ng usapan. Gusto ko pa ring magtago, ayaw ko pa rin humarap kay JK. Kasi kung haharapin ko siya, baka magkasira pa kami. Minsan, mas mabuti na lang na tahimik at walang ginugulo, hindi ba?Pero, anong nangyari? Bothered ako, walang choice kundi kumilos.Naglakad ako patungong mesa ni JK, at habang papalapit ako, nararamdaman ko ang tibok ng puso ko na parang gusto na talagang tumalon sa dibdib ko. "Eh, ano na nga ba?" tanong ko sa sarili ko habang papalapit kay JK. "Bakit ang hirap na magdecide?"Pagdating ko sa harap niya, tinignan ko siya ng mabilis."He-hey," sabi ko, sabay ngiti na parang wala lang. Hayst. Sana hindi makita niyang nanginginig ang mga kamay ko."Mae, okay ka lang?" tanong ni JK, at nakatingin siya sa akin ng may seryosong mata, parang may nakatagong tanong na gusto niyang itanong. Pero hindi ko pa rin kaya magpakatotoo.Hindi ko kayang harapin siya ng buong buo."Uh... okay lang ako," sagot ko, tumingin sa kanyang mga mata, at may biglang kaba na parang umaabot sa aking mga kalamnan. "Kasi... ikaw naman pala, parang wala nang problema."Tawa siya. Para bang may alam siya na hindi ko kayang ipaliwanag. Pero sa lahat ng iyon, ang tanging naiisip ko lang ay kung paano ko haharapin ang lahat ng nararamdaman ko."Mae," sabi niya, at tumingin siya sa mga mata ko ng may kabuntot na seryosong ngiti. "Gusto ko sanang makausap ka ng mas maayos, pero kung ano man 'to, sana maging okay tayo."Natahimik ako at nagsimulang mag-isip. Paano nga ba magiging okay ako? Paano kung magkakasira lang kami kung hindi ko aaminin ang nararamdaman ko? Huwag mong gawing komplikado, Mae. Pero paano? Gusto ko ng kasagutan.Bigla akong nagsalita ng walang kaalam-alam. "Paano ba ako magiging okay?" sagot ko kay JK, at habang tumitingin ako sa kanya, baka may solusyon na siya para sa kalituhan ko.At habang nararamdaman ko ang kalituhan sa aking puso, bigla niyang sinenyasan si Trina na tumabi. Nagulat ako at nakaramdam ng panghihinayang, pero nang makita ko ang mga mata ni JK na naglalaman ng mga lihim, hindi ko na kayang magtago pa.