'ผีเสื้อลูกสมุนเหล่านี้เปรียบดังสายใยรักปีศาจ จึงเป็นปฏิปักษ์กับเผ่าพันธุ์อย่างช่วยไม่ได้ ข้าจำได้ว่าเคยพบปีศาจในเรือนใต้แห่งแมลงบุปผา ผู้นำตระกูลเคร่งครัดกฎระเบียบ โหดเหี้ยม ไร้เมตตา...'
คำพูดของท่านลุงพอเข้าใจได้ไม่ยาก เหตุใดวิชาตัดรักต้องเข่นฆ่าลูกสมุน ทำลายจิตวิญญาณของตน
'ผู้ฝึกวิชานี้สำเร็จ จิตใจไร้รัก ริษยาอาฆาตเยี่ยงปีศาจ หากเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีรักเดียว ดวงตาว่างเปล่า เสียสติ พูดจาไม่รู้ความ จำคนรักไม่ได้ จำตนเองไม่ได้'
นัยน์ตาสีชาดชำเลืองมองสตรีปีศาจในอาภรณ์ขาวสะอาด จิตใจราวสุมด้วยไฟแค้น นางปิดตานอนระส่ำระสาย ร่างกายผ่ายผอมจนมองเห็นกระดูก บางวันก็สติสตังไม่ค่อยจะดี
ปีศาจพวกนั้นกล้าดียังไงมาแตะต้องสายใยรักของเขาและนาง! ต่อให้เขาเคยผลักไสนาง เขาเป็นผู้เดียวที่จะทำร้ายนางได้
'สายใยที่มองไม่เห็น สัมผัสรับรู้ได้ว่ามี'
'ท่านคิดยังไงกับนาง?'
'พูดสิ... ท่านพูด พูดออกมาเร็วเข้า! บุรุษเทพจะรักปีศาจได้อย่างไร?'
ผีเสื้อตัวจิ๋วมีเขี้ยวคมและนัยน์ตาสีอำพัน กางปีกสีทองอร่าม บินวนเวียนไปมา คอยพูดจาบั่นทอนเจ้าของร่างให้มีความคิดชั่วร้าย รอทีพลั้งเผลอ เข้ามากัดเหมือนแมลงพิษ หากเป็นมนุษย์คงตกอยู่ในฝันร้าย ต่างจากเทพมรณาซึ่งพวกมันไม่มีปัญญาแตะต้องกลุ่มเมฆาว่างเปล่า
ถิงถิงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องขอการทำหน้าที่ยืดอายุขัยยมทูต เพื่อที่นางจะได้ไม่ฟุ้งซ่านมากนัก เทพมรณาสวมเกราะนิลสง่าหลังการรวบรวมดวงวิญญาณเช่นในทุกรุ่งอรุณ
"ลำพังเจ้าควบคุมพลังยังไม่ได้ จะเข้าไปในตำราแห่งความตาย ตอนนี้เจ้าเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง เจ้าโดนหมายหัวจากตำราและลูกสมุนเจ้า..." จิตใจกล้าแข็งรับรู้ถึงความหวาดกลัว ทั้งสีหน้าไร้ความมั่นใจของนาง เขานั่งลงบนฟูก ลูบศีรษะน้อยพลางแค่นหัวเราะ "เจ้าจัดการตัวเองก่อนดีไหม?"
"ท่านรับปากข้าก่อน ข้าหายดีเมื่อไร ให้ข้าไปช่วยงานอีกสองเทพมรณา..."
"…"
"ได้หรือไม่?"
"ข้าจะเก็บเรื่องนี้ไปพิจารณา..."
ถิงถิงส่ายหน้ามองกำแพง นางชังหน้าเขา! นางจะไม่สนใจเขาจนกว่าจะรับปากนาง
นีเทียนต้าเซินเอ็ดนาง 'ไม่เจียมตน' อันตรธานไปในกลุ่มเมฆา นางกลอกตามองท้องนภามืดมิดผ่านหน้าต่างไม้ เสียงอันน่ากลัวดังกึกก้อง
'เมื่อไร?'
'เมื่อไรก็เมื่อนั้น'
สองเทพส่งเสียงในห้วงนภา ถามหานางไม่นานก็เงียบไป นางคาดว่าเขาคงส่งสารบอกทั้งสองว่านางจะไปช่วยงาน นางทั้งดีใจและหวั่นวิตก หาได้รู้ว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่จะเมตตานางเหมือนนีเทียนต้าเซินหรือไม่ หากว่านางทำงานผิดพลาด เขาจะลงโทษนางเหมือนท่านปู่ไหม?
ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลปรากฏขึ้นอีกครา นั่งลงข้างกาย หน้านิ่วคิ้วขมวด
"ภรรยา... มีเรื่องอะไรในใจ เจ้าบอกข้า..."
"ท่านไม่ต้องเอาใจข้าก็ได้"
"เจ้าไม่อยากได้การเอาใจจากข้าจริงหรือ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นมองนางเอาแต่หลีกเลี่ยง นั่งก้มหน้าคิ้วขมวด ใต้แสงนวลสลัวจากเปลวเทียนข้างฟูก
"ทำไมเจ้าไม่อยากให้ข้าใจดีกับเจ้า เมื่อก่อนเจ้าออกจะดีใจ…"
'สาบานได้ว่าเจ้าผีเสื้อขี้ขลาดไม่กล้า'
'นางชังหน้าท่านแล้วเทพมรณา'
"พวกเจ้าช่างแกล้งนางเสียจริง เดี๋ยวนางก็โมโห หน้าตาน่ากลัวเป็นปีศาจ"
'อัปลักษณ์ เหมือนสามี...'
'เจ้าไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้หรือ? ถิงถิง บุรุษเทพรูปงามในเทวโลกตั้งมากมาย'
ปีศาจน้อยมองไปรอบกายด้วยนัยน์ตาเอ่อคลอ สามีรับรู้ว่านางหวาดกลัว โกรธแค้นพวกมัน บังอาจมาว่าสามีนางอัปลักษณ์ พวกมันยั่วโทสะทั้งเจ้าของร่างและฝั่งสามีผู้ซึ่งหวงแหนนางนัก นางกัดปากตัวเอง ไม่ร้องไห้ก็เหมือนร้องไห้อยู่ในใจ
ปีศาจน้อยพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง กัดฟันเข่นฆ่าเจ้าลูกสมุนนับร้อยพันวิธีในหัวนาง 'ได้ทีของข้าเมื่อไร จะจัดการพวกเจ้าแน่!'
นีเทียนต้าเซินถอนหายใจ พยายามปลอบประโลมนาง ชักชวนนางสนทนา ทว่าจิตวิญญาณผีเสื้อออกมารบกวนบ่อยครั้ง ตัวที่กลายเป็นสีชาดนั้นเขาตีมือเบา ๆ มันหายไป เขาเรียกนางเสียงเข้มทว่าอ่อนโยนลง
"ถิงถิง..."
"ข้าไม่สบาย... จิตใจไม่มั่นคง คุมพลังปีศาจไม่ได้ ท่านไปทำงานของท่านเถิด ขอบคุณที่แวะมาดูอาการข้า"
"ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า คืนนี้เจ้าไล่ข้ายังไง ข้าก็ไม่ไป ข้าเป็นสามีเจ้า ถึงจะยังไม่ถูกต้องตามระเบียบการรับภริยา แต่ข้านอนกอดเจ้าได้"
ถิงถิงเบิกตากว้าง ร่างสูงสง่าลุกขึ้นเปลี่ยนอาภรณ์เป็นเนื้อผ้าเบาบางสำหรับใส่นอน นางไม่เคยพบนีเทียนต้าเซินสภาพน้อยชิ้น อาภรณ์หลุดหล่นอยู่บนไหล่เหมือนพวกบุรุษจิ้งจอก พวกเขามักแต่งกายไม่เรียบร้อย
บุรุษเทพคล้ายจะยั่วยวนนาง เขานั่งลงบนฟูก ขยับเข้ามาใกล้นาง อุณหภูมิร้อนวูบวาบปะทะเข้าใบหน้านางอย่างจัง
"เรือนนี้ข้าสร้างมันกับมือ ข้าไปยืนดูห้องนอนเจ้า จดจำทุกรายละเอียด การซ่อนเร้นกายจากสายตาหลี่หวังหยางไม่ใช่เรื่องง่ายดาย เจ้าไม่เคยรู้…"
มีเทพปีศาจไปลักลอบดูห้องนอนนาง! บุรุษผู้นี้วิปริตนัก ครั้นนางจะประท้วงว่าบ้านเขาแล้วยังไง นางมาอยู่ของนางตั้งนาน ย่อมเป็นพื้นที่นาง เขาหยิบผ้านวม ดึงนางเข้าไปกอดด้วยท่าทางบังคับเอาแต่ใจ
"เราเข้านอนเถิด"