'ผีเสื้อลูกสมุนเหล่านี้เปรียบดังสายใยรักปีศาจ พวกมันจึงเป็นปฏิปักษ์กับเผ่าพันธุ์อย่างช่วยไม่ได้...'
'ผู้ฝึกวิชานี้สำเร็จ จิตใจไร้รัก หากเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีรักเดียว ดวงตาว่างเปล่า เสียสติ พูดจาไม่รู้ความ จำคนรักไม่ได้ จำตนเองไม่ได้'
คำพูดของท่านลุงเข้าใจไม่ยาก เหตุใดการทำลายจิตวิญญาณผีเสื้อหมายถึงการตัดรักของพวกนาง...
ร่างกระดูกขบเขี้ยวฟัน ชำเลืองมองสตรีปีศาจในอาภรณ์ขาวสะอาด นางปิดตานอนระส่ำระสาย ไม่ยอมลุกขึ้นมากินอะไรสักอย่าง นางผ่ายผอมลงจนมองเห็นกระดูก ร่างกายอ่อนแอราวกับว่าลมพัดผ่านก็ป่วยไข้ได้ง่ายดาย บางวันก็สติสตังไม่ค่อยดี
ปีศาจชั่วช้านั่น... กล้าดียังไงมาแตะต้องสายใยรักของเขาและนาง!
'สายใยที่มองไม่เห็น สัมผัสรับรู้ได้ว่ามี'
'ท่านคิดยังไงกับนาง?'
'พูดสิ... ท่านพูด พูดออกมาเร็วเข้า! บุรุษเทพจะรักปีศาจได้อย่างไร?'
ผีเสื้อตัวจิ๋วมีเขี้ยวคม นัยน์ตาสีอำพัน ปีกสีทองอร่าม บินวนเวียนไปมา เอ่ยถ้อยคำบั่นทอนถากถางเจ้าของร่างให้เกิดความคิดชั่วร้าย สตรีในอาภรณ์ขาวสะอาดปัดมือไปมาเหมือนปัดแมลงรำคาญ นางโวยวายหลังถูกรบกวน สักพักนางก็ยอมสงบศึกกับพวกมัน
เขี้ยวพิษของปีศาจราตรีหากเป็นมนุษย์ถูกกัดเข้าคงตกอยู่ในฝันร้าย มิใช่กับเทพมรณา ปีศาจลูกสมุนไม่สามารถแตะต้องกลุ่มเมฆาว่างเปล่า ออกจะหวาดกลัวเขาเสียมากกว่า พวกมันอันตรธานไปในเวหามืดมิดทันทีที่เขากลับมาหานาง
"ท่านมาแล้วหรือ? ข้ามีเรื่องจะขอคำปรึกษา..."
นีเทียนต้าเซินรู้ว่านางจะพูดอะไร หลายวันมานี้นางเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องขอการทำหน้าที่ยืดอายุขัยยมทูต เพื่อที่นางจะได้ไม่ฟุ้งซ่านมากนัก แต่เขาไม่ยอมให้นางทำงานใด ๆ ร่างสูงในเกราะนิลสง่าพึ่งกลับมาจากการรวบรวมดวงวิญญาณเช่นในทุกรุ่งอรุณ นั่งลงบนฟูก
"ลำพังเจ้าควบคุมพลังยังไม่ได้ การจะเข้าไปในตำราแห่งความตาย อันตรายนัก ตอนนี้เจ้าเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง เจ้าโดนหมายหัวจากตำราและลูกสมุนเจ้า..." เขาก้มมองดวงตากลิ้งกลอก จิตใจกล้าแข็งรับรู้ถึงความหวาดกลัวของภรรยา ขณะจับผ้าห่มหนาสีนิลคลุมไหล่มน นางนั่งเอาหลังพิงหัวเตียง เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะน้อย "เจ้าจัดการตัวเองก่อนดีไหม?"
"ท่านรับปากข้าก่อน ข้าหายดีเมื่อไร ให้ข้าไปช่วยงานอีกสองเทพมรณา..."
"…"
"ได้หรือไม่?"
"ข้าจะเก็บเรื่องนี้ไปพิจารณา..."
ถิงถิงส่ายหน้ามองกำแพง นางชังหน้าเขา! นางจะไม่สนใจเขาจนกว่าจะรับปากนาง
นีเทียนต้าเซินเอ็ดนาง 'ไม่เจียมตน' อันตรธานไปในกลุ่มเมฆา นางกลอกตามองท้องนภามืดมิดผ่านหน้าต่างไม้ เสียงอันน่ากลัวดังกึกก้อง
'เมื่อไร?'
'เมื่อไรก็เมื่อนั้น'
สองเทพมรณาเร่งเร้าถามหาจิตวิญญาณที่เสียสละไม่นานก็เงียบไป นางคาดว่านีเทียนต้าเซินคงไปแจ้งข่าวเรื่องการต่ออายุขัยยมทูต นางทั้งดีใจและหวั่นวิตก หาได้รู้ว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่จะเมตตานางหรือไม่ หากว่านางทำงานผิดพลาด พวกเขาจะลงโทษนางเหมือนท่านปู่ไหม?
ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลปรากฏตัวกลางห้อง เขานั่งลงบนฟูกหน้าตาคร่ำเครียด
"ภรรยา... เจ้ามีเรื่องอะไรในใจ ได้โปรดบอกข้า..."
"ท่านไม่ต้องเอาใจข้าก็ได้"
"เจ้าไม่อยากได้การเอาใจจากข้าจริงหรือ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม นางเอาแต่หลีกเลี่ยง นั่งก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าของตน
ใต้แสงนวลสลัวจากเปลวเทียน ขับผิวผ่องงามประหนึ่งไข่มุกบริสุทธิ์จากทะเลลึกทิศประจิม นีเทียนต้าเซินสะสมสมบัติล้ำค่าเอาไว้ในคลังมากมาย ไม่มีสมบัติชิ้นไหนงามไปกว่าภรรยาผีเสื้อของเขา นัยน์ตาสีชาดจรดมองแก้มนวลเนียน ลำคอเพรียวระหงด้วยแววตาหลงใหล
"ทำไมเจ้าไม่อยากให้ข้าใจดีกับเจ้า เมื่อก่อนเจ้าออกจะดีใจ…"
"ขะ... ข้า คือข้า..."
'สาบานได้ว่าเจ้าผีเสื้อขี้ขลาดไม่กล้า'
'นางชังหน้าท่านแล้วเทพมรณา'
"พวกเจ้าช่างแกล้งนางเสียจริง เดี๋ยวนางก็โมโห หน้าตาน่ากลัวเป็นปีศาจ" นีเทียนต้าเซินหันไปว่าพวกผีเสื้อตัวน้อยให้สงบเสงี่ยมเจียมตน พวกมันล่าถอยไปซ่อนเร้นกายในมุมมืดทั้งยังฝีปากกล้า
'อัปลักษณ์ เหมือนสามี...'
'เจ้าไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้หรือ? ถิงถิง บุรุษเทพรูปงามในเทวโลกตั้งมากมาย'
ปีศาจน้อยมองไปรอบกายด้วยนัยน์ตาเอ่อคลอ เป็นตรงกันข้ามกับสามี นัยน์ตามัจจุราชปรากฏเพลิงโทสะ ชิงชังบุรุษมากมายในอดีตของนาง จวบจนสบแววตาหวาดกลัวระคนโกรธแค้นของนางอีกครั้งหนึ่ง นางกัดปากตัวเองเสมือนร้องไห้อยู่ในใจ พิงแผ่นหลังกับหัวเตียง
นีเทียนต้าเซินถอนหายใจ พยายามปลอบประโลมนาง ชักชวนนางสนทนา ทว่าจิตวิญญาณผีเสื้อออกมารบกวนบ่อยครั้ง ตัวที่กลายเป็นสีชาดนั้นเขาตีมือเบา ๆ ก็หายไป เขาเรียกนางด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอ่อนโยน
"ถิงถิง..."
"ข้าไม่สบาย... จิตใจไม่มั่นคง คุมพลังปีศาจไม่ได้ ท่านไปทำงานของท่านเถิด ขอบคุณที่แวะมาดูอาการข้า"
"ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า คืนนี้เจ้าไล่ข้ายังไงข้าก็ไม่ไป ข้าเป็นสามีเจ้า ถึงจะยังไม่ถูกต้องตามระเบียบการรับภริยา แต่ข้านอนกอดเจ้าได้"
ถิงถิงเบิกตากว้างมองร่างสูงสง่าลุกขึ้นเปลี่ยนอาภรณ์เป็นเนื้อผ้าเบาบางสำหรับใส่นอน ชุดสีนิลสนิทปักทอด้วยด้ายทองลายเมฆา สมศักดิ์เจ้าเมืองมรณา
ที่ผ่านมานางไม่เคยพบนีเทียนต้าเซินสภาพอาภรณ์น้อยชิ้น ผูกผ้าคาดเอวหลวม ๆ อย่างจงใจให้ชิ้นบนนั้นหลุดหล่นบนไหล่เหมือนพวกบุรุษจิ้งจอก พวกเขามักแต่งตัวเปิดเผยมัดกล้ามเพื่อการล่อลวงสตรี กระทั่งนัยน์ตาสีชาดยามนี้ราวกับว่าจะยั่วยวนนาง เขารูปงาม อกกว้างกำยำประหนึ่งบุรุษนักรบ นางจ้องเขาไม่แม้จะกะพริบตา โดยไม่สนใจลูกสมุนที่เอาแต่ว่านางเป็นปีศาจสาวลามก!
"เรือนนี้ข้าสร้างมันกับมือ ข้าไปยืนดูห้องนอนเจ้า จดจำทุกรายละเอียด การซ่อนเร้นกายจากสายตาหลี่หวังหยางไม่ใช่เรื่องง่ายดาย เจ้าไม่เคยรู้…"
มีเทพปีศาจไปลักลอบดูห้องนอนนาง บุรุษผู้นี้วิปริตนัก ครั้นนางจะประท้วงว่าบ้านเขาแล้วยังไง นางมาอยู่ของนางตั้งนาน ย่อมเป็นพื้นที่นาง เขาหยิบผ้านวม ดึงนางเข้าไปกอดด้วยท่าทางบังคับเอาแต่ใจ
"เจ้าเลิกคิดเล็กคิดน้อยได้แล้วภรรยา เราเข้านอนกันเถิด"