สองราตรีถัดมาถิงถิงได้สวมอาภรณ์เจ้าสาว สามีบรรจงมือปักปิ่นมุกนิลในเกล้าผม ต่างหูทำจากมุกชนิดเดียวกัน ใช้เวทลวงตาอำพรางปีกสีชาดและดวงตาของนาง
ปีกสีม่วงอร่ามไม่ไหวติง นางยอมอยู่นิ่ง ๆ ในกรงที่ห้อมล้อมด้วยเวทหยางเหนือผ้าคาดเอวเทพมรณา เตือนเขาเรื่องตระกูลเหมยเตี๋ย แม้เป็นปีศาจโลภมากกระหายในอำนาจอย่างไร กลับเป็นพวกรักศักดิ์ศรี ตายไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้ กระบี่ออกจากคมฝักเมื่อไร ไม่หันหลังให้ศัตรู
ทั้งหมดเป็นไปตามคาดการณ์ เพียงพบเงาควันยมทูต หลี่หวังหยางตะโกนเกรี้ยวกราด อย่างไรก็ไม่ญาติดีกับเทพ! ย่อมตัดสินกันด้วยความตายเท่านั้น กลุ่มจิ้งจอกเงินคุ้มกันภัยเรือนใต้ วาดกระบี่มารต่อต้านผู้บุกรุกทั้งในสภาพเมามาย เมื่องานสังสรรค์จำต้องเลิกรากลางคัน แม้อีกฝ่ายมีเจตนารมณ์อันดี ตั้งใจมาสู่ขอปีศาจผีเสื้ออย่างถูกต้องตามธรรมเนียม เขายินดีมอบสิ่งของมีค่าอาวุธเวทหายากในคลังสมบัติพร้อมมอบข้อแลกเปลี่ยนเรื่องความเป็นความตาย
นีเทียนต้าเซินออมแรงต่อสู้ ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตหรือมุ่งมั่นทำลาย ทว่าปีศาจเลือดขึ้นหน้า ไม่อ่อนข้อยอมเจรจา กินเวลาหนึ่งราตรีกับอีกวันแล้ว แถมไม่มีวี่แววว่าจะหมดเรี่ยวแรง ล้ม ๆ ลุก ๆ ก็มาใหม่ โซ่แห่งแสงตรึงปีศาจเหล่านี้ได้ไม่นาน เขาจึงใช้ร่างจิตแยกไปตามมารดามาทาบทามสู่ขอลูกสะใภ้ นางปรากฏขึ้นจากพสุธาราวของเหลว มีกลิ่นชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด...
ฝ่ายเจ้าสาวได้พบมารดาปีศาจแล้วหมดสติไป กว่านางจะฟื้นลืมตามองเพดานในห้องพักรับรองแขกก็รุ่งอรุณใหม่ พบสามีสวมอาภรณ์สีนิลสง่างาม ตัวนางสวมอาภรณ์สีขาวของคนป่วย
"เจ้าฟื้นแล้ว ภรรยา"
ใบหน้าซีดขาวมองตามสามี เขากำลังเป็นห่วงนางตั้งแต่อุ้มนางเข้าเรือนมา เอามือลูบจับแก้มเย็นเฉียบด้วยสีหน้าผ่อนคลายลง ทว่าดุนาง "เจ้าห้ามทำแบบนี้อีกรู้ไหม?"
ถิงถิงส่ายหน้าปฏิเสธ จำได้ว่ากรงเล็บสีชาดกระชากคอนาง สูบพลังวิญญาณผ่านดวงตาทั้งสองจนโลกของนางมืดสนิท
'แม่กำลังหิว... กระหายมาก... กินก่อนค่อยเจรจา ลูกชาย'
น้ำเสียงเยียบเย็นและนัยน์ตาสีชาดของมารดาปีศาจน่าสะพรึงกลัว นางมีพลังมากมหาศาลเทียบเท่ามือขวาจอมมาร จ้าวอสรพิษจากนทีอันธการหากได้พบนางเข้า ยากตัดสินแพ้ชนะ ไอหยินของนางครอบคลุมทั่วดินแดนแห่งพรรณพฤกษา ปีศาจผู้มีพลังน้อยกว่ายอมคุกเข่าสวามิภักดิ์
ท่ามกลางความไม่พอใจของเหล่าปีศาจ พวกเขาเคารพยำเกรงมังกรกระดูกผู้สังหารเทพ แม้กระทั่งหลี่หวังหยางยังก้มศีรษะต้อนรับ แค่นางพูดง่าย ๆ สั้น ๆ ว่าลูกชายนางไม่ข้องเกี่ยวกับเทพ ลูกชายนางเป็นปีศาจ!
"มาลองคิด ๆ ดูแล้วท่านแม่... น่ากลัวกว่าท่านปู่ท่านย่าของข้ารวมร่างกันเสียอีก"
"พบนางเมื่อไร ให้รีบหนี... เข้าใจไหม?"
"ไยต้องหนีท่านแม่ด้วย นางเพียงกระหายพลังเล็กน้อย"
"เล็กน้อย? เจ้าเกือบตายด้วยเงื้อมมือนาง เจ้าปีศาจดื้อรั้นยังไม่รู้ตัว"
สามีบ่น กำชับเรื่องสำคัญ ให้เป็นหน้าที่ของเขาผู้กระทำผิดกติกาในทีแรก ตอนนี้ก็จะต้องทำให้ถูกต้อง
"ข้าอยากคุยกับนาง จิบชาสังสรรค์เช่นปีศาจ มารดาท่านเท่ากับเป็นมารดาข้าแล้ว"
"นับไม่ได้เด็ดขาด เจ้าปีศาจโง่ เจ้าต้องยอมรับการยกเว้นเรื่องอุปนิสัยปีศาจ รับรองว่าเจ้าไม่ได้คุย เจ้าได้ตายโดยไร้ดินกลบฝัง" เขาจิ้มหน้าผากนาง สารภาพว่าแอบฟังนางคุยโวโอ้อวดกับพี่สาวว่าถนัดเรื่องหนี ไยนางไม่เจียมตน เข้ามาขวางมารดาและบุตรชาย บอกว่าตนอร่อยเหาะ เทพมรณามีโลหิตเทพอยู่สองถึงสามส่วน เป็นพิษร้ายในระยะยาว มารดาถึงได้คว้าคอนางไปดับกระหาย
นีเทียนต้าเซินไม่เคยทำร้ายมารดา หากพบเจอเมื่อไรมักหลีกเลี่ยงนาง ครานี้เขาจำต้องผลักมารดาด้วยเวทหยางเพื่อให้ปล่อยภรรยา แต่นั่นคงทำอะไรมารดาไม่ได้มากนัก
"ข้าทนเห็นท่านบาดเจ็บไม่ได้ ไหนจะแววตาเศร้ามองของท่าน หัวใจของท่าน"
"น้ำเน่าเกินไปภรรยา นั่นมารดาข้า การดับกระหายนางย่อมเป็นหน้าที่ของบุตรชาย"
"น้ำเน่ารึ? ข้าคงติดนิสัยท่านมา" นางหัวเราะสามี เขารู้ทันนางอีก เมื่อไรนางทำตาใสซื่อพูดเกินจริง หมายความว่านางกำลังปกปิดความผิด
เสียงหัวเราะดังไปถึงด้านนอก สามีกุมมือภรรยา ทาสรับใช้ในเรือนปีศาจยกถ้วยยาเข้ามา
แสงนวลอ่อนลอดผ่านบานหน้าต่างไม้สลักลายบุปผชาติ ในห้องเล็กแคบด้านหลังเรือนกว้างขวาง สองร่างสวมกอดมอบจุมพิต ร่างกำยำในอาภรณ์ลายเมฆาคร่อมทับ บดบังร่างนุ่มหอมจนมองเห็นเพียงปลายเส้นผม
ความมืดมิดชั่วนิรันดร์ในนครมรณาแตกต่างจากเมืองปีศาจ เรือนไม้รายล้อมด้วยบุปผาพรรณเช่นในห้วงนิทราผีเสื้อ ปีกแมลงส่องแสงระยิบระยับ งดงามอ่อนหวาน ส่งกลิ่นหอมละมุน ราวกับว่าทุกสิ่งเป็นภาพลวงตา
ครั้งหนึ่งได้มีช่วงเวลาอันเป็นสุขร่วมกับนาง เป็นฝ่ายเข้าหาเขาทั้งเรือนกายเปลือยเปล่า เขาแสร้งไม่สนใจการยั่วยวนของปีศาจสาว แม้ดวงตาตื่นตะลึงจ้องมองเรือนร่างขาวนวลเนียน ท้ายที่สุดก็อดใจไม่ไหว จูบนางกอดนางด้วยความคิดเยี่ยงปีศาจ
ยามนี้เรือนกายของนางช่างหอมกรุ่นนิ่มนวล ริมฝีปากเอิบอิ่มที่เฝ้ารอจุมพิตทำให้เขาละวางตาไม่ได้ นางหลุบตามองเรียวปากได้รูป หอบหายใจจนหน้าอกกระเพื่อม อาภรณ์สีขาวเนื้อผ้าเบาบางแนบสนิทไปกับผิวขาวละเอียด
"เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม ตอนนี้ข้าอยู่ในเมืองปีศาจ มีภรรยาปีศาจ..." เขาพูดเมื่อผละริมฝีปากออก เท้าข้อศอกบนฟูกอย่างระวังน้ำหนัก
เขาและนางกำลังจะได้ตบแต่งตามธรรมเนียมในเงื่อนไขสามข้อของหลี่หวังหยาง
นีเทียนต้าเซินไม่มีข้อต่อรอง เขายินดีรับข้อเสนอหากนั่นไม่ขัดกับตำราแห่งเมืองมรณา มารดาของนางจึงอนุญาตให้เขาได้อยู่กับภรรยาระหว่างผู้อาวุโสเข้าประชุม