ทีแรกเหล่าอาวุโสกล่าวว่าสตรีปีศาจผู้ถือพรหมจรรย์มาห้าพันสี่ร้อยปีนั้นหาได้ยากยิ่ง ย่อมมีพิธีรีตอง ฝั่งเจ้าบ่าวโต้แย้งว่าไม่จำเป็นต้องมากพิธี นี่ก็ผ่านมาสามราตรีแล้ว มารดาร่ำสุราจนเมามาย เข้าเมืองไปสูบพลังวิญญาณจนปีศาจบางส่วนสูญสลายเป็นเถ้าควัน อาวุโสปีศาจก็กลายมาเป็นอาหารชั้นเลิศ พวกเขามีแต่จะสูญเสีย สามีภรรยายังมีเรื่องต้องกลับไปสะสางในเมืองมรณาอีกมาก
'เรือนใต้เราไม่อยากจะต้อนรับเจ้า ปีศาจมรณา หากไม่ใช่เพราะมารดาเจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ปีศาจเคารพนับถือนาง จ้าวปีศาจกระดูกภพภูมิแห่งไฟกัลป์ สังหารเทพระดังสูงได้ด้วยกระบี่เดียว นางล่อลวงบุรุษเทพให้มีบุตรกับนางได้'
'สายเลือดปีศาจเข้มข้น เผ่าพันธุ์ปีศาจยิ่งใหญ่เหนือเทพ ลูกหลานผีเสื้อจะมีบุตรหลานอีกมากมาย เป็นเรื่องน่าชื่นชมยินดี ฮ่า ๆ'
'ไม่คิดว่าปีศาจใจเสาะเช่นเจ้าถิงถิงจะล่อลวงเทพมรณาได้ ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่าน ผู้ถือครองร่างอมตะ อยู่เหนือความเป็นและความตาย'
ความคิดน่าขยะแขยงทอดผ่านดวงตาสีอำพันหลายคู่ เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังก้องไปทั่วเรือนพิธี แต่ละถ้อยคำหลุดจากปากปีศาจมีแต่เรื่องเลวทราม
นีเทียนต้าเซินรับรู้ถึงจิตใจชั่วช้าเพียงหลับตา เขาต้องอดทนข่มใจเป็นอย่างมาก เจ้าสาวในอาภรณ์สีชาดก็หน้าตาดูไม่ได้ คล้ายกับว่านางจะอาเจียนออกมา นางสัมผัสถึงเปลวเพลิงแห่งการพิพากษาลุกโชติช่วงในใจสามี
มิหนำซ้ำเหล่าอาวุโสบีบคั้นเรื่องพรหมจรรย์มิได้ นางสารภาพว่าพลีกายให้เขาโดยเต็มใจ ระหว่างรออาวุโสหารือกัน มีผู้ยกประเด็นการแต่งงานตามธรรมเนียมผีเสื้อขึ้นมา ทั้งที่ตอนนางจะแต่งกับฮู่โหมว พวกเขาเลือกให้นางยึดธรรมเนียมของจิ้งจอกเงิน
ด้านนอกเรือนเกิดการวิวาท ฮู่โหมวตัดพ้อต่อว่ากลางงานวิวาห์ ท้าทายให้เทพมรณาหยิบกระบี่ขึ้นสู้ ในเมื่อมีผู้แย่งชิงตัวนางไปครั้งหนึ่ง จะขอชิงตัวนางไปบ้าง เหตุการณ์ทั้งหมดยุติลงด้วยฝีมือมารดาว่าไม่รอแล้ว ฆ่า! วันนี้บุตรชายต้องได้แต่งงานกับปีศาจน้อย!
"เผ่าพันธุ์ปีศาจมีเพียงเรื่องผลประโยชน์ ใช้งานวิวาห์บังหน้าเพื่อการขยายดินแดน ธรรมเนียมดั้งเดิมของผีเสื้อเลิกล้มไปตั้งแต่สมัยอาหญิงข้าแล้ว พวกเขาตั้งใจหาเรื่องท่าน..."
หลังจากที่จับกุมมือกันออกมาจากพรมโลหิต มารดาปูทางให้บ่าวสาวด้วยการตัดศีรษะอาวุโส สร้างความโกลาหลไปทั่วเมือง เจ้าสาวในอาภรณ์สีชาดยืนเคียงข้างเจ้าบ่าว อาภรณ์งดงามถักทอด้วยด้ายสีนิลลวดลายเมฆาทั่วทั้งแผ่นหลัง ชายผ้าสองผืนกองอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม แลดูสง่างาม ดวงไฟยมทูตมารอแสดงความยินดีกับพวกเขา
ชุดของทั้งสองมีผ้าคาดเอวปักด้วยอักษร 白色 และ 黑色 งานฝีมือจากเมืองยมทูต ใครเล่าจะพอใจที่นางกลับมาแต่งงานในดินแดนแห่งผีเสื้อ
"ธรรมเนียมผีเสื้อที่ท่านปู่เจ้าว่าคืออะไร? ข้าไม่ทันฟัง ท่านแม่อารมณ์ไม่ดีเสียก่อน"
"ห้วงนิทราแห่งฝันร้าย ท่านจะติดอยู่ในความหวาดกลัวนับร้อยปี เว้นเสียแต่ว่าท่านสามารถทำลายห้วงนิทราของภรรยา นั่นหมายถึงการทำร้ายนาง และถ้าท่านฆ่าภรรยาได้ จะได้รับการยกเว้นโทษทุกประการนับหมื่นปี"
"งั้นหรือ? ธรรมเนียมวิปริตเยี่ยงนี้ มิน่าเล่า… ท่านปู่เจ้าหาว่าข้ากลัวจนหัวหด"
อาวุโสกล่าวว่าปีศาจที่แข็งแกร่งไม่ควรมีจุดอ่อนเป็นคู่ครองของตน เผ่าพันธุ์ผีเสื้อตั้งธรรมเนียมประหลาดให้สามีภรรยาเข่นฆ่ากันโดยไม่ลังเล การแต่งงานมีขึ้นเพื่อประโยชน์และการสืบเผ่าพันธุ์ พวกเขามีบุตรก่อนแต่งงาน ชิงสุกก่อนห่ามเป็นเรื่องธรรมดา
"ข้าภูมิใจในตัวเจ้า ภรรยา เจ้าเป็นปีศาจพรหมจรรย์ผู้เดียวในเรือนใต้ เจ้ารักนวลสงวนตัวประหนึ่งเทพธิดาสวรรค์ เจ้าถือศีลเคร่งครัดไม่เข่นฆ่า แถมเป็นพวกหัวโบราณ" ในแววตาชื่นชมมีคำถามมากมาย นางก้มหน้าเอียงอาย สามีจับกุมมือเยียบเย็นทั้งสองขึ้นพรมจูบบนหลังมือ "น่าเสียดายที่ข้าได้ยินเรื่องนี้จากผู้อื่น..."
นึกถึงตอนบุตรสาวผีเสื้อคนกลางช่วยอาวุโสถกเถียง ไม่เชื่อว่าน้องสาวจะมอบพรหมจรรย์ให้บุรุษง่ายดาย มารดาก็ไม่เชื่อจนนางสารภาพ'ข้าอายนัก ถ้าจะต้องเล่าเรื่องบนเตียงของข้ากับสามีให้พวกท่านฟัง ได้โปรดเชื่อข้าเถิด พวกท่านรู้จักข้าดี' แก้มแดงซ่านของนางประกาศว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นางมิอาจต้านทานเทพปีศาจผู้นี้ได้แม้สักเค่อหนึ่ง
อย่าว่าแต่นางเลย สตรีปีศาจในงานวิวาห์พบเห็นบุรุษรูปงามในชุดเจ้าบ่าว มิใช่ร่างกระดูกอัปลักษณ์ ขนาดพี่สาวทั้งสองยังไม่ยอมละวางตาจนนางแสร้งกระแอมไอ พี่รองเอ่ยชมว่าสามีนางรูปงามนัก มีความแข็งแกร่งทั้งในทางเทพและปีศาจ พอจะมีเหตุผลให้ปีศาจน้อยเช่นนางติดตามเขาไปอยู่เมืองยมทูต
"มารดาเจ้าเล่าว่าเคยวางยากำหนัดปีศาจน้อย เจ้าหนีจากเรือนไปขังตัวเองในโรงเตี๊ยม... โรงเตี๊ยมนั่น... ใช่ที่เจ้าพาข้าไปในห้วงนิทราผีเสื้อหรือไม่?"
ถิงถิงหลบเลี่ยงสายตาจับผิด สามีกระตุกมือนางขอให้นางพูดความจริง นางเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลา เรือนผมยาวสง่างามดุจองค์ชายในเมืองผู้ดี
"เจ้าค่ะ ข้าทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ข้าชอบท่าน"
"ที่แท้เจ้าจงใจล่อลวงข้าตั้งแต่ในห้วงนิทรา อุปนิสัยผีเสื้อที่มีความรักเป็นเรื่องจริงอย่างท่านลุงว่า"
"ท่านไม่พ่ายแพ้มารยาสตรี สมเป็นบุรุษนักรบ เข้มแข็งเด็ดขาด ไม่อ่อนไหว"
"ผิดแล้ว ภรรยา... คืนนั้นข้าเกือบพลาดท่าเสียทีเจ้า" เขาหรี่ตาพูด ก้มตัวลงช้อนบั้นท้ายนางยกตัวขึ้นอุ้ม นางสะดุ้งเล็กน้อย "เจ้ายังเจ็บอยู่หรือ?"
ถิงถิงพยักหน้า พูดกระซิบว่าบั้นท้ายนางตอนนี้ไม่ควรแตะต้อง นีเทียนต้าเซินขอโทษนาง เป่าลมสีชาดจากริมฝีปาก สักพักเขาก็หัวเราะพลางว่า "ที่ตรงนั้น ยากจะรักษา เอาไว้ข้าจะหาสมุนไพรเย็นมาประคบให้เจ้า"
"ไม่ควรรบกวนท่านลุง"
"ข้าจะจัดการเรื่องด้วยตัวเอง"
ก็คงได้ประคบอยู่หรอก นางว่าเทพผู้แสนดีอาจกลายร่างเป็นปีศาจโดยสัญชาตญาณ
นีเทียนต้าเซินปัดมือขวาไปมาปรากฏประตูหยินหยางที่เปิดกว้างเหมือนช่องน้ำวน ทั้งสองยังคงรั้งรอ ไม่ก้าวข้ามเขตแดน
"ข้ามีความคิดว่า... เราควรไปเยี่ยมเยียนโรงเตี๊ยมในเมืองปีศาจจิ้งจอก เจ้าว่าดีหรือไม่?"
"ท่านไม่ทำงานทำการหรือ?"
"ต่อให้ทำงาน ข้าก็ไปได้"
"ข้าอยากไปเดินเที่ยวตลาดด้วย… ได้ไหมเจ้าคะ?" นางพูดเสียงอ่อน สามียิ้มมองนางอย่างเอ็นดู
"ทำไมจะไม่ได้ ก็ไปสิ"
ประตูเข้าเมืองมรณาถูกปิดลง สามีตกลงจะพานางไปเที่ยว เขาเงยขึ้นมองแววตาตื่นเต้นดีใจของภรรยาบนท่อนแขน พลันถอนหายใจเมื่อลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท
"แต่ข้าไม่มีเงินของพวกปีศาจ ลูกแก้ววิญญาณข้าวางไว้ในห้องจิ้งจอกเงินนั่นหมด ไม่เหลือสักลูกหนึ่ง ข้าคงซื้อของในตลาดให้เจ้าไม่ได้ เราสองสามีภรรยากินแกลบแล้วล่ะ"
ถิงถิงแบมือออกให้สามีดูถุงกำมะหยี่มีไอสีนิลลอยฟุ้ง "ข้าขโมยมาจากคลังสมบัติท่านปู่ ตอนข้าไปช่วยท่านลุง"
"นี่เจ้า… ขโมยของรึ!?"
"ข้าเป็นภรรยาท่านแล้ว คงไม่ตกนรกผู้ขโมยของใช่ไหมเล่า" เสียงหัวเราะร่าเริงทำให้สามีนางหายตกใจเรื่องการทำผิด อย่างไรเสียนางเป็นปีศาจ จะให้นางแสนดีไปกว่านี้คงเป็นไปไม่ได้
"เจ้าดูนั่น" ปลายนิ้วชี้สามีไปทางตำราเล่มใหญ่กลางเวหา มีอักขระสีชาดว่า 'แต่งงานตามธรรมเนียมปีศาจ ทำเรื่องที่ใจร้อนเกินไป[1]!'
[1] 操之过急 ชิงสุกก่อนห่าม