ทีแรกเหล่าอาวุโสกล่าวว่าการส่งตัวปีศาจผู้ครองพรหมจรรย์มาห้าพันปีหาได้ยากยิ่ง ย่อมมีพิธีรีตอง ฝั่งเจ้าบ่าวโต้แย้งว่าไม่จำเป็นต้องมากพิธี มารดาเขาไม่ใช่ผู้ที่จะนั่งรอใครนาน ๆ นี่ก็ผ่านมาสองราตรีแล้ว นางร่ำสุราจนเมามาย เข้าเมืองไปสูบพลังวิญญาณปีศาจจนสูญสลายเป็นเถ้าควัน เดือดร้อนบุตรชายต้องรับผิดชอบด้วยการฟื้นคืนชีพผู้ที่ตายไป
ในฐานะเทพผู้อยู่เหนือความตาย การใช้อำนาจโดยมิชอบ ไม่ใช่เรื่องถูกควรนัก
'เรือนใต้เราไม่ต้อนรับเจ้า ปีศาจมรณา หากไม่ใช่เพราะมารดาเจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ปีศาจเคารพนับถือนาง จ้าวปีศาจกระดูกภพภูมิแห่งไฟกัลป์ สังหารเทพระดังสูงได้ด้วยกระบี่เดียว นางล่อลวงบุรุษเทพให้มีบุตรกับนางได้'
'ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ สายเลือดปีศาจเข้มข้น เผ่าพันธุ์ปีศาจยิ่งใหญ่เหนือเทพ ลูกหลานผีเสื้อจะมีบุตรหลานอีกมาก เป็นเรื่องน่าชื่นชมยินดี ฮ่า ๆ'
ความคิดน่าขยะแขยงทอดผ่านดวงตาสีอำพัน เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังก้องไปทั่วเรือนพิธี แต่ละถ้อยคำหลุดจากปากปีศาจมีแต่เรื่องผิดบาป สามีรับรู้ทุกสิ่งเพียงหลับตา คล้ายกับว่าภรรยาจะอาเจียนออกมา นางไม่มีความสุขกับงานวิวาห์ในเมืองปีศาจ ตัวเขายังต้องอดทนข่มใจเป็นอย่างมาก
มิหนำซ้ำเหล่าอาวุโสบีบคั้นเรื่องพรหมจรรย์มิได้ เจ้าสาวในอาภรณ์สีชาดก้มหน้าสารภาพว่านางพลีกายให้สามีโดยเต็มใจ ระหว่างรอพวกเขาหารือกัน มีผู้ยกประเด็นการแต่งงานตามธรรมเนียมผีเสื้อขึ้นมา ทั้งที่ตอนนางจะแต่งกับฮู่โหมว พวกเขาเลือกให้นางยึดธรรมเนียมของจิ้งจอกเงิน
หลังจากนั้นก็เกิดการวิวาทระหว่างอาวุโส ฝั่งฮู่โหมวไม่ยอมนาง ตัดพ้อต่อว่ากลางงานวิวาห์ ท้าทายให้เทพมรณาหยิบกระบี่ขึ้นสู้ ในเมื่อมีผู้แย่งชิงตัวนางไปครั้งหนึ่ง จะขอชิงตัวนางไปบ้าง ทว่าเหตุการณ์ทั้งหมดยุติลงด้วยฝีมือมารดา นางว่าไม่รอแล้ว ฆ่า! วันนี้บุตรชายต้องได้แต่งงาน!
"เผ่าพันธุ์ปีศาจมีเพียงเรื่องผลประโยชน์ ใช้งานวิวาห์บังหน้าเพื่อการขยายดินแดน ธรรมเนียมดั้งเดิมของผีเสื้อเลิกล้มไปตั้งแต่สมัยอาหญิงข้าแล้ว พวกเขาตั้งใจหาเรื่องท่าน..."
เจ้าสาวในอาภรณ์สีชาดยืนเคียงข้างเจ้าบ่าว อาภรณ์งดงามถักทอด้วยด้ายสีนิลลวดลายเมฆาทั่วทั้งแผ่นหลัง ชายผ้ามีความยาวเกือบเท่าชุดนับตั้งแต่บ่าจรดข้อเท้า ชายผ้าสองผืนกองอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม
อาภรณ์งดงามมีผ้าคาดเอวปักด้วยอักษร 白色 และ 黑色 เป็นงานฝีมือชั้นเลิศจากเมืองยมทูต กระทั่งปิ่นมุกปีศาจ ใครเล่าจะพอใจที่นางกลับมาแต่งงานในดินแดนแห่งผีเสื้อ
สามีจับกุมมือภรรยาหนีออกมาจากพรมโลหิต มารดาปูทางให้ด้วยการตัดศีรษะอาวุโส ขนาดลูกชายและลูกสะใภ้ยังไม่กล้าขัดใจนาง บัดนี้ปีศาจกระดูกสร้างความโกลาหลไปทั่วเมือง มีแต่เสียงกรีดร้องจากการเข่นฆ่า
"ธรรมเนียมผีเสื้อที่ท่านปู่เจ้าว่าคืออะไร? ข้าไม่ทันฟัง ท่านแม่อารมณ์ไม่ดีเสียก่อน"
"ห้วงนิทราแห่งฝันร้าย ท่านจะติดอยู่ในความหวาดกลัวนับร้อยปี เว้นเสียแต่ว่าท่านทำลายห้วงนิทราของภรรยา และถ้าท่านฆ่าภรรยาได้ จะได้รับการยกเว้นโทษทุกประการนับหมื่นปี"
"งั้นหรือ? ธรรมเนียมวิปริตเยี่ยงนี้ มิน่าเล่า… ท่านปู่เจ้าหาว่าข้ากลัวจนหัวหด"
ปีศาจที่แข็งแกร่งไม่ควรมีจุดอ่อนเป็นคู่ครองของตน เผ่าพันธุ์ผีเสื้อตั้งธรรมเนียมประหลาดให้สามีภรรยาเข่นฆ่ากันโดยไม่ลังเลใจ การแต่งงานมีขึ้นเพื่อประโยชน์และการสืบเผ่าพันธุ์ พวกเขามีบุตรก่อนแต่งงาน ชิงสุกก่อนห่ามเป็นเรื่องธรรมดา ผิดจากเทพมรณา
สายตาที่มองนางเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู ถึงแม้ว่าราตรีก่อนนี้เขาจะทำตามธรรมเนียมปีศาจอย่างยินดี
"ข้าภูมิใจในตัวเจ้า ภรรยา เจ้าเป็นปีศาจพรหมจรรย์ผู้เดียวในเรือนใต้ เจ้ารักนวลสงวนตัวประหนึ่งเทพธิดาสวรรค์ ถือศีลเคร่งครัดไม่เข่นฆ่า แถมเป็นพวกหัวโบราณ" ในแววตาชื่นชมมีคำถามมากมาย เจ้าสาวก้มหน้าเอียงอาย เมื่อสามีก้มลงจับกุมมือเยียบเย็นทั้งสอง "น่าเสียดายที่ข้าได้ยินเรื่องนี้จากผู้อื่น..."
นึกถึงตอนบุตรสาวผีเสื้อคนกลางช่วยอาวุโสถกเถียง ไม่เชื่อว่าน้องสาวจะมอบพรหมจรรย์ให้บุรุษง่ายดาย มารดาก็ไม่เชื่อจนนางสารภาพ'ข้าอายนัก ถ้าจะต้องเล่าเรื่องบนเตียงของข้ากับสามีให้พวกท่านฟัง ได้โปรดเชื่อข้าเถิด พวกท่านรู้จักข้าดี' แก้มแดงซ่านของนางประกาศว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นางมิอาจต้านทานเทพปีศาจผู้นี้ได้
อย่าว่าแต่นางเลย สตรีปีศาจในงานวิวาห์พบเห็นบุรุษผู้นี้ในชุดเจ้าบ่าว มิใช่กระดูกอัปลักษณ์ ขนาดพี่สาวทั้งสองยังไม่ยอมละวางตาจนนางแสร้งกระแอมไอ พี่รองเอ่ยชมว่าสามีนางรูปงามนัก ก็พอจะมีเหตุผลให้ปีศาจน้อยเช่นนางติดตามเขาไปอยู่เมืองยมทูต
"มารดาอ้างว่าเคยวางยากำหนัดปีศาจน้อย เจ้าหนีจากเรือนไปขังตัวเองในโรงเตี๊ยม... โรงเตี๊ยมนั่น... ใช่ที่เจ้าพาข้าไปในห้วงนิทราผีเสื้อหรือไม่?"
ถิงถิงหลบเลี่ยงสายตาจับผิด สามีกระตุกมือนางขอให้นางพูดความจริง นางเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลา เรือนผมยาวสง่างามดุจองค์ชายในเมืองผู้ดี
"เจ้าค่ะ ข้าทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ข้าชอบท่าน"
"ที่แท้เจ้าจงใจล่อลวงข้าตั้งแต่ในห้วงนิทรา อุปนิสัยผีเสื้อที่มีความรักเป็นเรื่องจริงอย่างท่านลุงว่า"
"ท่านไม่พ่ายแพ้มารยาสตรี สมเป็นบุรุษนักรบ เข้มแข็งเด็ดขาด ไม่อ่อนไหว"
"ผิดแล้ว ภรรยา... คืนนั้นข้าเกือบพลาดท่าเสียทีเจ้า" เขาหรี่ตาพูด ก้มตัวลงช้อนบั้นท้ายนางยกตัวขึ้นอุ้มเป็นอุ้มเด็กน้อย ปัดมือขวาไปมาปรากฏประตูหยินหยางที่เปิดกว้างเหมือนช่องน้ำวน ทั้งสองยังคงรั้งรอ ไม่ก้าวข้ามเขตแดน
"ข้ามีความคิดว่า... เราไปเยี่ยมเยียนโรงเตี๊ยมในเมืองปีศาจจิ้งจอก เจ้าว่าดีหรือไม่?"
"ท่านไม่ทำงานทำการหรือ?"
"ต่อให้ทำงาน ข้าก็ไปได้"
"ข้าอยากไปเดินเที่ยวตลาดด้วย… ได้ไหมเจ้าคะ?" นางพูดเสียงอ่อน สามีหัวเราะนาง
"ทำไมจะไม่ได้ ก็ไปสิ"
ประตูเข้าเมืองมรณาถูกปิดลงหลังสามีตกลงจะพานางไปเที่ยว เขาเงยขึ้นมองแววตาดีใจ นางนั่งอยู่บนท่อนแขนสามี เขาถอนหายใจเมื่อลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท
"แต่ข้าไม่มีเงินของพวกปีศาจ ลูกแก้ววิญญาณข้าวางไว้ในห้องจิ้งจอกเงินนั่นหมด ไม่เหลือสักลูกหนึ่ง ข้าคงซื้อของในตลาดให้เจ้าไม่ได้ เราสองสามีภรรยากินแกลบแล้วล่ะ"
ถิงถิงส่ายหน้าไปมา แบมือออกให้สามีดูถุงกำมะหยี่มีไอสีนิลลอยฟุ้ง "ข้าขโมยมาจากคลังสมบัติท่านปู่ ตอนข้าไปช่วยท่านลุงออกมา"
"นี่เจ้า… ขโมยของรึ!?"
"ข้าเป็นภรรยาท่านแล้ว คงไม่ตกนรกผู้ขโมยของใช่ไหมเล่า" เสียงหัวเราะร่าเริงทำให้สามีนางหายตกใจ นางพึ่งรู้ความจริงว่านางอาจอยู่เหนือการพิพากษาทั้งปวง หากว่านางผ่านบททดสอบทั้งสามตำรา
"เจ้าดูนั่น" ปลายนิ้วชี้สามีไปทางตำราเล่มใหญ่กลางเวหา มีอักขระสีชาดว่า 'แต่งงานตามธรรมเนียมปีศาจ ทำเรื่องที่ใจร้อนเกินไป[1]!'
[1] 操之过急 ชิงสุกก่อนห่าม