"หากเจ้าต่อต้านสำเร็จ ข้าจะยอมปล่อยเจ้า" พูดเพียงเท่านั้น เขาก้มลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากผิวกายขาวละเอียด ลากปลายจมูกไปตามซอกคอเพรียวระหง
คราวนี้นางฝังคมเขี้ยวบนหัวไหล่และต้นแขนของเขาด้วยท่าทางดุดันก้าวร้าว ก่อนจะลนลานขอโทษ ถามสามีว่าเจ็บไหมราวนางปรารถนาความเจ็บปวดเสียเอง นางเป็นห่วงเขา ดูอย่างไรก็น่ารักน่าชัง
นีเทียนต้าเซินกลั้นหัวเราะ ชื่นชมนางด้วยถ้อยคำหวาน นางแสนงดงามไร้เดียงสา ไม่รู้มาก่อนเลยว่าผีเสื้อสาวในเรือนใต้จะกลิ่นหอมเย้ายั่วใจถึงเพียงนี้ นางต่อว่าเขารังแกนาง แต่พอเขาจูบนางก็ตอบรับอย่างว่าง่าย...
หัวสมองของนางขาวโพลนอีกครา หลังจากที่ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้ามาในร่างกาย ผ่านช่องทางเล็กแคบที่เปียกชโลม ดึงเข้าออกพร้อมเคล้าคลึงตุ่มไตด้วยปลายนิ้วโป้ง นางส่งเสียงประหลาด เผยอริมฝีปากรับจุมพิตหิวกระหาย เมื่อเขาป้อนพลังสีชาดให้นางดื่มด่ำ
การหยุดยั้งสัญชาตญาณปีศาจช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี ครู่นั้นเรียวขาทั้งสองข้างถูกกระชากดึงไว ๆ นางหวีดร้องเสียงหลง มองตามบุรุษร่างกำยำมุดหายลงไปในผ้าห่มผืนเก่า ไม่รู้ว่าเขาจะเล่นซนอะไรกับร่างกายนาง
กระทั่งปลายลิ้นชุ่มฉ่ำกระหวัดเลียยอดเกสรงาม ดื่มกลืนรสชาติหวานหอมจากกายสตรี นางสะดุ้งตัวโยน ปิดป้องปากตนเองไว้ไม่ให้มีเสียงหลุดรอด นางแอ่นหน้าท้องแบนราบ จิกผ้าปูเต็มกำมือโดยไร้สำนึกรู้
นานแล้วที่นางใช้ดวงตาแนบรูเล็กตามกำแพง พบทาสในเรือนลักลอบดูการร่วมสัมพันธ์ของเจ้านาย นอกเสียจากไม่มีผู้ใดว่า กลับกลายเป็นเรื่องน่าชื่นชมยกย่อง การหลับนอนกับบุรุษมากหน้าหลายตาเป็นเรื่องปกติกิจวัตรของปีศาจสาวผู้มีใบหน้าอันงดงามและกลิ่นกายทรงเสน่ห์ พวกนางแลดูภาคภูมิใจกับการล่อลวงบุรุษ ทั้งยังมักมากในกามารมณ์
พี่สาวสั่งสอนนางว่าห้ามมิให้เกิดความรักใคร่ เพียงแลกเปลี่ยนพลังวิญญาณ ปีศาจร่วมสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมดา นางจะได้ลิ้มรสชาติวิญญาณอันบุรุษมอบให้สตรี พวกเขาก้าวร้าวป่าเถื่อนทว่าเอาใจเก่ง ปลายลิ้นและปลายนิ้วที่ไร้กรงเล็บแหลมคมนั่นทำเรื่องประหลาดเอามาก ๆ
"นีเทียนต้าเซิน... อ๊ะ สามี..." นางเรียกเขาด้วยลำคอแห้งผาก รับรู้ถึงยาขมที่กลืนลงไปบาดคอนาง นัยน์ตาสีชาดขยับขึ้นสบประสานสายตา บุรุษผู้ดื้อรั้นตรึงข้อมือทั้งสองของนางไขว้กันเหนือศีรษะ
ถิงถิงไม่ทันรู้สึกตัว กลิ่นอายความชั่วร้ายในสถานที่ของปีศาจน่าอึดอัดเสียจนอารมณ์เกรี้ยวกราดเข้าครอบงำจิตใจเทพมรณา แต่เมื่อน้ำเสียงกระจุ๋งกระจิ๋งว่าเขาใช่ผู้ใจเร็วด่วนได้เสียเมื่อไร วันมงคลเช่นนี้ นางไม่อยากให้มารดาและท่านปู่ดุนาง เรื่องอดีตเจ้าบ่าวนางไม่ใช่ปัญหาของนางอีกต่อไป การได้ตบแต่งกับบุรุษผู้เป็นความใฝ่ฝันของนางต่างหากเป็นเรื่องสำคัญ นางคาดหวังให้ปีศาจในเรือนใต้ไม่รังเกียจเดียดฉันท์สามีนางมากนัก จึงควรทำตามใจพวกเขา
"เจ้าไม่เห็นสายตาชั่วร้ายนั่นรึ? ครอบครัวเจ้าดูแคลนเหยียดหยามเราสอง พวกเขาไม่สนใจเจ้าด้วยซ้ำไป หากมิใช่เพราะเกรงกลัวมารดาผู้เป็นจ้าวปีศาจ ท่านปู่เจ้าคงทำเรื่องเลวทรามต่ำช้า ค่อยส่งตัวเจ้าให้จิ้งจอกเงิน"
นั่นหมายความว่าเขาจะไม่มีวันมอบอิสรภาพให้นาง นีเทียนต้าเซินยิ้มหยัน เงี่ยหูฟังเสียงเรียกหาปีศาจสาวใต้พันธนาการ อีกฝ่ายร้องขอให้นางออกไปเจรจา ตัดพ้อนางสารพัดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือโทสะ
'ถิงถิง... พันปีของข้า... ไม่มีค่าพอให้เจ้าจดจำเลยหรือ? ข้าเฝ้ารอเจ้า เห่าหอนลำพังเหมือนสุนัขบ้า ทำไมเจ้าไม่ออกมาคุยกับข้าให้รู้เรื่อง เจ้าจะแต่งงานกับผู้อื่นได้อย่างไร เจ้ารับปากข้า...'
นางไม่เคยรับปากฮู่โหมวเลย เป็นเขาทึกทักเอาว่านางตกปากรับคำในรอยยิ้มไร้เดียงสา
อารมณ์มากมายทอดผ่านประกายตาสีชาด ร่างกำยำที่แนบชิดเหนือเรือนกายก้มหน้าลงจูบนาง จูบนางอีก... กระซิบข้างหู 'เจ้าอยู่นิ่ง ๆ ภรรยา'
ฉับพลันนั้น ความเจ็บปวดสาหัสถาโถมเข้ามาในชั่วอึดใจ มัดกล้ามบนท่อนแขนไม่ขยับเคลื่อน มีเพียงร่างกายส่วนล่าง เขาทำให้นางเกิดความหวาดกลัวภายใต้ความเจ็บปวดทรมานสาหัสสากรรจ์ ทว่าเปี่ยมไปด้วยความปรารถนา
นีเทียนต้าเซินยังคงตรึงข้อมือนางจนเกิดรอยแดงช้ำ ลมหายใจสีชาดผ่อนเข้าออกเป็นละอองสาย เชื่อมถึงกัน นางหนีบต้นขาสั่นเทา สบเข้ากับแววตาริษยาทรมาน เขาอดทนต่อช่องทางเล็กแคบที่เกือบคร่าเขาให้ตาย
"ปีศาจน้อยของข้า... ไม่อนุญาตให้เจ้าไปกับจิ้งจอกนั่นอีก มันจะไม่มีวันนั้น ข้าจะเป็นสามีเจ้าในทุกภพชาติ"
สามีส่งเสียงคำรามประหนึ่งสัตว์ป่า หลังบริภาษตัดพ้อนางเป็นหญิงหลายใจ ขณะติดพันในโพรงอุ่นร้อนที่บีบรัดแก่นกายบุรุษอย่างบ้าคลั่ง
หัวใจแข็งแกร่งปะทุด้วยเปลวเพลิงพิโรธ ตั้งแต่ที่ฮู่โหมวพยายามฝ่าไอหมอกหยินหยางเพื่อคว้ากรงผีเสื้อ เขายับยั้งชั่งใจครั้งแล้วครั้งเล่า ตราบจนยัดเยียดตัวตนเข้าสู่ถ้ำทางอันคับแคบชุ่มฉ่ำหวานปานมธุรส ยากขยับเคลื่อน
"ให้ข้ากอดท่าน ได้โปรด... เชื่อเถิดว่าหัวใจข้ามีเพียงท่านผู้เดียว สามี"
นีเทียนต้าเซินอ่อนโยนกับนางเมื่อนางร้องขอ เขายอมปล่อยข้อมือนางซึ่งฝังคมเขี้ยว จิกปลายเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างกำยำ นางกอดจูบเรือนร่างอันสมบูรณ์เช่นบุรุษนักรบ เมื่อเขาผละจากนาง ดวงตาเปียกปอนหยาดน้ำตาจับจ้องสีหน้าทรมานนั้นโดยไม่ละวาง
เทพปีศาจยามนี้เปี่ยมล้นพลังดั่งอาชาศึก เขาขยับร่างกายตามใจปรารถนา นางโอบกอดเสี้ยวส่วนหนึ่งของร่างกายเขาด้วยช่องทางแห่งบุปผางาม ไม่คิดว่ามันจะยิ่งใหญ่โอฬาร ให้ความรู้สึกอัศจรรย์น่าพิศวง แต่ก็แสนเจ็บปวด นางมิอาจแยกความรู้สึกเจ็บและเสียวซ่านได้ชัดเจน
ตราบจนกระทั่งเรือนกายว่างเปล่าได้รับเติมเต็มจนปริ่มล้น เขาก้มหน้าลงจูบนาง ขอโทษนาง มือลูบไล้เรียวขาสั่นเทา ราวกับว่าร่างกายของเขาและนางล่องลอยในเวหา กระแสน้ำวนในช่องท้องยังคงไม่จางหายไป เขาฟุบหน้าลงข้างแก้มแดงซ่าน สะโพกที่ขยับตลอดเวลาพลันชะงักนิ่ง ฝังแก่นกายไว้ในส่วนลึกสุดของร่างกายนางพลางว่า
"...ก็ไม่เห็นว่าจะเขาผู้นั้นจะหายจากการเป็นสุนัขบ้า ข้าขอโทษที่แย่งเจ้ามาจากคนรักเจ้า"
"ไยท่านพูดถึงผู้อื่นในที่ของเรา สามี ข้าเป็นของท่าน ข้าเป็นผีเสื้อสีชาดในแดนมรณา ข้ารักท่าน นีเทียนต้าเซิน" นางปลอบประโลมสามีผู้เป็นปีศาจเสียมากกว่าเทพ หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์ ผ่อนลมหายใจหอบสั่นรุนแรง นางยกมือป้องปากหัวเราะ "ท่านทำเสียงดังนัก ไม่รู้ว่าข้างนอกจะได้ยินเสียงหรือไม่"
"ไม่ได้ยิน... แต่ถ้าเจ้าจะให้พวกเขาได้ยิน ย่อมได้"
"ไม่เจ้าค่ะ! ข้าชอบอยู่ในที่ลับตาคน ยิ่งเงียบยิ่งดี" นางโวยวาย ส่ายหน้ามองม่านน้ำซึ่งปิดกั้นโลกภายนอก เหมือนห้องนอนของนางในเมืองมรณา การใช้เวทจำลองสถานที่เป็นเรื่องถนัดของยมทูต นางไม่คิดว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่จะนำเวทวิชามาใช้ประโยชน์ในทางนี้ เขายังไม่ยอมถอดถอนกายไปจากนาง
"เจ้าเป็นยังไงบ้าง? ภรรยา ข้าทำเจ้าเจ็บ ข้าไม่ได้ตั้งใจ"
"ทีแรกเจ็บปวด หลัง ๆ ข้าว่าก็ดี..."
"เจ้าชอบหรือ?"
"ข้าชอบท่าน" ถิงถิงพยักหน้า ทิ้งลมหายใจหอบเหนื่อย สองมือโอบกอดรอบคอสามี เขาฟุบหน้าลงฝังลมหายใจสีชาดบนแก้มเปียกชื้น
"เจ้าช่างน่ารักใคร่ เสียงครวญครางของเจ้า... ทำให้ข้าคลุ้มคลั่ง หวงแหนเจ้า"
"สามี... ไม่ว่าท่านเป็นเช่นไร เป็นเทพมรณาผู้แสนดีหรือร้ายกาจกับข้านัก แม้ในยามที่ท่านดุร้ายป่าเถื่อน เกรี้ยวกราดข้าโดยไร้เหตุผล ข้าปรารถนาให้ท่านตอบสนองความรู้สึก ทุกสิ่งที่เป็นท่าน ข้ารับไหว..."
"เจ้าปากหวาน ไม่รู้ว่าคำพูดของเจ้าเชื่อถือได้กี่ส่วน แล้วเจ้ารับไม่ไหวแน่"
"ไหวเจ้าค่ะ"
รอยยิ้มหวานบนใบหน้างามสั่นคลอนพญามัจจุราช เขาวางฝ่ามือบนแก้มนาง จรดสายตาเร่าร้อนลงบนนั้น...