"ข้าพอเข้าใจว่าท่านไม่มีทางเลือก แต่ท่านไม่จำเป็นต้องฝืนใจ ข้าอยู่ในฐานะใดก็ได้ จะให้ข้าเป็นจิตวิญญาณที่เสียสละเช่นเดิม ข้าก็ยินดี ผู้เสียสละตนเช่นท่านควรเป็นเทพโดยไร้กังวล การรับภรรยาแค่มีพิธีรีตอง... เล็กน้อย"
"พิธีเล็กน้อย?" เขาเลิกคิ้วมองนางอย่างไม่เชื่อหู เจ้าปีศาจน้อยนี่ วันก่อนทำตาโตรับปากเขาว่าจะมีบุตรชายให้ เหตุใดวันนี้นางบ่ายเบี่ยง พูดจากลับกลอก "มันจะเป็นไปได้ยังไง? เจ้ามีประโยชน์ต่อเมืองมรณาเป็นอย่างมาก การแต่งงานกับเจ้า ผูกพันเจ้าชั่วนิจนิรันดร์เป็นข้อได้เปรียบของข้า แล้วเจ้าว่า... จะทำงานให้อีกสองเทพมิใช่หรือ?"
"ถิงถิงไม่คืนคำ ในเมื่อลั่นวาจาไปแล้ว"
"ใช่ เรื่องมีบุตรให้ข้า เจ้าก็ลั่นวาจา ตกลงเจ้าจะผิดคำพูด?"
ถิงถิงอมลมไว้ในแก้มกลม นางลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท
สามีก้มหน้าลงจูบนาง ขณะสองลมหายใจสีชาดสอดประสาน ด้านนอกเรือนมีเสียงทะเลาะวิวาท ปีศาจร่ำสุราในห้องรับรองแขก มารดาปีศาจเล่าเรื่องการสังหารเทพ ดันมีเทพอาวุโสเข้ามาขัดขวาง ส่งนางลงมหาอเวจีเช่นเดิม ไฟแค้นต้องได้รับการชำระในสักวัน
ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเท่าไร เขาถอนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง จูบหน้าผากนาง
"เจ้าไม่รู้ตัวปีศาจน้อย เจ้าถือเป็นหนึ่งในความใฝ่ฝันของมารดา นางแสนภาคภูมิใจที่ได้เจ้าเป็นลูกสะใภ้" เขาพูดให้นางขมวดคิ้วมุ่น คลายข้อสงสัยลงตรงนั้น "สามหมื่นปีที่แล้วนางส่งสารมา ร้องขอบุตรชายให้รับภรรยาปีศาจ หลังเทวโลกส่งเทพธิดามายืนรอหน้าประตูทางเข้าเมืองมรณาไม่กี่ราตรี ข้าปฏิเสธพวกเขาโดยเด็ดขาดว่าข้าไม่รับภรรยา"
"เป็นเรื่องน่ายินดี แล้วข้าควรทำเช่นไร?"
"ข้ายิ่งอยากจะหยอกแกล้งเจ้า"
"ระวังเถิด ตำราคู่ครองจะลงโทษท่านอีกสักทัณฑ์ ท่านรังแกภรรยา"
"ช่างตำรานั่นปะไร คืนนี้สามีจะลงโทษภรรยาในเมืองปีศาจ ข้าพึ่งได้ยินจากสาวใช้ในเรือน..." เขาก้มลงขบติ่งหูนางจนสะดุ้ง นางเอี้ยวมองใบหน้าคมคายปรากฏเขี้ยวคมเยี่ยงปีศาจราตรี "พวกเจ้าส่วนใหญ่ไม่แต่งงาน จะร่วมสัมพันธ์ที่ใดกับใครก็ไม่ใช่ปัญหา เป็นไปได้ว่าห้องรับรองข้าง ๆ เรากำลังร่ำสุรา เสพสังวาส แลกเปลี่ยนพลังวิญญาณ"
ถิงถิงเบิกตากว้างตกใจ ลูกสมุนนางบินผ่านกำแพงไป ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นเหมือนนางตอนอยู่เรือนใต้ ไม่รู้ว่ากำแพงห้องมีรูเล็ก ๆ ได้อย่างไร
นีเทียนต้าเซินไม่สนใจนาง ปัดมือไล่ผีเสื้อตัวน้อย ลุกไปหยิบถ้วยดินมีสมุนไพรลอยน้ำกลิ่นฉุน เป่าลมจากปากบนผิวน้ำ เขาชิมมันก่อนส่งให้นาง
"เจ้าดื่มยาให้หมดถ้วย อย่าเฉไฉ ข้าตรวจดูแล้วว่าปลอดภัย เป็นวัชพืชฟื้นพลังปีศาจ"
มือน้อยสั่นเทาอยู่ในสายตาของสามี เขากุมมือนางให้จับถ้วยดินอย่างมั่นคง ช่วยนางยกถ้วยดื่มเร็ว ๆ น้ำสีน้ำตาลไหลลงผ่านคางไปถึงเนินอก
"ยาหกแล้ว ดีที่ไม่ร้อน"
เรื่องยาก็คงจะเป็นข้ออ้างของเขา นางส่ายหน้ามองแสงจันทรากลมโตผ่านบานหน้าต่าง ไม่ทันสังเกตรอยยิ้มมีลับลมคมใน นางยื่นมือออกไป แตะปลายนิ้วบนกำแพงใสดูราวกับว่าเป็นมวลน้ำ พี่รองพี่ใหญ่เรียกหานาง 'น้องเล็ก' ทว่าไม่มีใครมองไม่เห็นนางกับสามีในห้อง
นางสะดุ้งตกใจเมื่อรับรู้สัมผัสอุ่นร้อนจากปลายลิ้นเหนอะหนะ สามีคว้าเอวนาง โลมเลียผิวกายจนไม่เหลือยาที่เปรอะเปื้อนสักหยดหนึ่ง
ถึงนางเป็นปีศาจอายุขัยน้อยอย่างไรก็รู้เรื่องชายหญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทพผู้เคยเยียบเย็นดุจภูเขาน้ำแข็งไม่รักษาระยะห่างระหว่างเขาและนาง นับตั้งแต่เขารักษาชีวิตนาง รับนางเป็นภรรยา เขาจูบนางไม่น้อยกว่าวันละสามเวลาหลังอาหารได้ กระทั่งในยามนี้ เขาจูบนางอย่างเร่าร้อนหยาบคายเช่นปีศาจมอบอารมณ์เสน่หาให้คู่นอน สอดมือลอดผ่านเอวบาง ขยับกายแนบชิดจนต้นขาด้านในชนชิดติดกัน
ความเป็นบุรุษอันแข็งแกร่งสะกิดเข้าบริเวณบุปผชาติงาม นางรู้สึกมวนในท้อง บริเวณกลางกายสาวชุ่มฉ่ำน้ำสวาท ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง
ยากหลีกหนีให้พ้นคือหัวใจนางเอง ร่างกายทรยศอ่อนไหวไปตามสัมผัส บ้างอุ่น บ้างเย็น เช่นปากว่าเขาจะหยอกแกล้ง จนนางเผลอส่งเสียงประหลาดออกมา สามีปลดเปลื้องอาภรณ์เบาบาง มันกองหล่นอยู่บนพื้น
"อื้อ... นีเทียนต้าเซิน ท่าน..."
"เจ้ารอไม่ไหวแล้วปีศาจน้อย ข้าเองก็ไม่อยากจะรอ ชักช้าไปไม่ทันกาล"
สามีก้มหน้าลงจูบหน้าท้องแบนราบ แตะปลายลิ้นร้าวลงบนผิวกายขาวละเอียด นางยกมือปิดป้องริมฝีปากตน มองเห็นกลุ่มผมดำขลับผ่านไปไว ๆ แล้วเขาก็รังแกนางอีก คราวนี้ก้มหน้าลงครอบครองปทุมย์งามสีหวาน ดูดดื่มอย่างตะกละตะกลาม
ในอ้อมกอดเร่าร้อนเช่นนี้ เทพมรณาของนางยังคงงดงามประหนึ่งบุปผาสีชาดที่งอกเงยในเรือนใต้ แสงจันทรากระทบเข้านัยน์ตาดุดันเร่าร้อน ภายใต้อารมณ์ซึ่งนางไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะปรากฏบนสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา แววตาคู่นี้เคยมอบความเมตตาเอ็นดูนางเช่นปีศาจน้อย
เมื่อเขามองนางเป็นสตรีเต็มกาย นางไม่รอช้า มอบจุมพิตให้สามี ขบเม้มริมฝีปากบางกระจับประหนึ่งริมฝีปากของอิสตรีอย่างเงอะงะประสานาง
ฝ่ามือหยาบกร้านกอบกำเต้าอวบอิ่ม บีบเคล้นอย่างเอาใจ เขาปัดยอดปทุมถัน ขยี้มันเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วโป้ง
"พะ... พอก่อน ข้าว่าเรา..."
"เจ้าอย่าขัดใจข้า ถิงถิง ยังไงข้าก็ไม่ปล่อยเจ้า"
นีเทียนต้าเซินคงเสียสติไปแล้วจริง ๆ พอนางจะผลักตัวออก เขาดึงข้อมือนางบังคับให้กอดเขาเช่นเดิม บัดนี้นางเปลือยกายใต้แผงอกกว้างกำยำ แยกเขี้ยวขู่สามี
"หากท่านพูดจาไม่รู้เรื่อง ข้าจะกัดท่าน เขี้ยวข้ามีพิษร้ายแรงซะด้วย ข้าเตือนก่อนว่าเราสองควรลุกไปเตรียมตัวรอพวกเขา ท่านแม่จะได้ไม่ว่าข้าชักช้าอีก"
"อีก...? ไม่รู้ว่ามีครั้งที่สองของเจ้าด้วยงั้นหรือ" เขาเลิกคิ้วมองนางด้วยแววตาริษยา เกิดความรู้สึกเจ็บปวดประหลาดเพียงนึกถึงเจ้าบ่าวคนก่อน พลันหัวเราะชั่วร้าย "เขี้ยวของเจ้าช่างน่ารักใคร่ยิ่งนัก ปีศาจน้อย หากเจ้ากัดข้าทั้งตัว ข้าก็คงจะ..." ปลายเสียงเงียบไป เขาก้มหน้าลงซุกข้างใบหน้าร้อนผ่าว จูบใบหูแดง ๆ ของนางพลางว่า "คลุ้มคลั่งเพราะเจ้า"
นีเทียนต้าเซินไม่คิดว่าภรรยาจะฝังคมเขี้ยวที่น่ารักใคร่ลงบนบ่าขวาจนโลหิตไหลซึม เขาก้มมองรูเล็ก ๆ เหมือนเขี้ยวงูด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
เขี้ยวผีเสื้อไม่ต่างจากเขี้ยวอสรพิษ แม้เป็นบุรุษร่างกำยำก็อาจได้รับผลข้างเคียง เจ็บชากล้ามเนื้อ หลับใหลในห้วงนิทราของพวกนาง เมื่อปีศาจราตรียั่วยวนบุรุษ กัดเหยื่อระหว่างร่วมสัมพันธ์เพื่อสูบพลังวิญญาณ
ปีศาจไม่เลือกวิธีดับกระหาย ไม่รู้ดีชั่ว เรื่องเลวทรามเป็นกมลสันดาน นีเทียนต้าเซินชิงชังชาติกำเนิดนางในคราแรกเพราะนางเหมือนมารดา! เขาพิพากษานางก่อนเรียนรู้ตัวตนอันบริสุทธิ์ผุดผ่องของนาง
บัดนี้เขาห่มกายนางด้วยอ้อมกอดเร่าร้อนอ่อนหวาน สบนัยน์ตาสีอำพันใต้เวทอำพรางผ่านแสงจากเปลวเทียนด้วยอารมณ์หลงใหลคลั่งไคล้
สองร่างบนฟูกคับแคบเบียดเสียดผิวกายอุ่นร้อน แนบชิดจนเกือบจะกลายเป็นเนื้อเดียว
ผิวกายละเอียดของสามีปรากฏรอยกัดไม่นานก็หายไป ภรรยากัดสามีนับสิบแผลเมื่อเขาท้าทายนาง
ในขณะที่พิษปีศาจน้อยไม่สามารถทำอันตรายผู้แข็งแกร่งกว่านางหลายหมื่นปี เขี้ยวเล็ก ๆ ของนางรังแต่จะทำให้เขาคึกคะนอง ทั้งอาการมึนศีรษะเล็กน้อยจากพิษเจือจาง เสมือนการดื่มสุรารสเลิศก่อนร่วมสัมพันธ์ สตรีในเรือนกายเปลือยเปล่าเอ่ยปรามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
"สามี... คือข้า... ไม่เคยทำเรื่องพรรค์นี้ ให้ข้าเตรียมใจ..."