"ท่านปล่อยข้าก่อนเถิด ใกล้ถึงเวลาแล้ว"
"ข้าอุตส่าห์มอบพรแห่งชีวิตให้ตั้งสามประการ เจ้าคิดว่าอาวุโสตระกูลใหญ่ หิวกระหายในอำนาจจะตกลงกันได้รวดเร็วขนาดนั้นจริงหรือ?"
นีเทียนต้าเซินแน่ใจว่าเขามีเวลาถมถืดในห้องรับรองคับแคบ มีฟูกซึ่งสตรีร่างผอมบางนอนได้คนเดียว สองคนก็เบียดเสียดนัก มีโต๊ะหนึ่งตัว เทียนหนึ่งเล่ม ลักษณะเป็นห้องพักทาสในเรือนมากกว่าเป็นห้องรับรองแขก หลี่หวังหยางชี้ปลายนิ้วมาทางห้องนี้ตอนเขาอุ้มปีศาจน้อยเข้าเรือนมา
"ข้าว่าจะดำเนินรอยตามมารดา เป็นสามีตามธรรมเนียมปีศาจ เจ้าน่าจะเห็นด้วยกับข้า..."
"เทพผู้ยิ่งใหญ่ไยพูดจาน่าอายนัก ข้าว่ารอส่งตัวเจ้าสาวก่อนเถิด"
"ข้ามีความคิดเหมือนปีศาจพวกนี้... นับตั้งแต่เจ้าเหยียบเมืองมรณา เป็นเรื่องยากยิ่งกว่าการฝึกวิชาจากตำราเล่มไหน เพียงเจ้าไม่เคยรู้"
แววตาร้อนแรงถึงเพียงนั้นพาหัวใจสั่นไหว ถิงถิงหลบเลี่ยงการสบตาเมื่อนางไม่เคยปิดบังความรู้สึก นางแสนเอียงอายในอ้อมแขนที่กระชับกอดนางแน่นแฟ้น เขาเบียดเสียดกายให้พอดีกับฟูกคับแคบ ก้มหน้าลงสูดกลิ่นหอมฟุ้งจากผิวกายนาง ตีบ่ากว้างเบา ๆ นางบ่ายเบี่ยง
"เป็นเรื่องจริงหรือ? ท่านแม่กล่าวว่าปรากฏนามท่านในจารึกเทพ 'เทพมรณา' ผู้พิพากษาดวงวิญญาณ ผู้ดูแลความเป็นและความตายของทุกสรรพสิ่งมีชีวิต"
"ข้าไม่เคยเห็นจารึกเทพด้วยสองตา ยมทูตไม่เข้าร่วมกับผู้ใดทั้งสิ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามาเหยียบเมืองปีศาจในฐานะแขก อ้อ... ว่าที่สามีเจ้า"
"ข้าเข้าใจว่าท่านไม่มีทางเลือก แต่ท่านไม่จำเป็นต้องฝืนใจตน ข้าอยู่ในฐานะใดก็ได้ จะให้ข้าเป็นผีเสื้อผู้ทำงานหนัก จิตวิญญาณที่เสียสละเช่นเดิม ข้าก็ยินดี"
"ได้ยังไงกัน? เจ้ามีประโยชน์ต่อเมืองมรณาเป็นอย่างมาก การแต่งงานกับเจ้า ผูกพันเจ้าชั่วนิจนิรันดร์เป็นข้อได้เปรียบของข้า แล้วเจ้าว่า... จะทำงานให้อีกสองเทพมิใช่หรือ?"
"ถิงถิงไม่คืนคำ ในเมื่อลั่นวาจาไปแล้ว"
นางอมลมไว้ในแก้มใต้พันธนาการอุ่น สองลมหายใจสีชาดสอดประสาน
สามีก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนาง หัวเราะนาง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านางส่งลูกสมุนไปสอดแนมในที่ประชุมเมืองมรณา นางสามารถควบคุมผีเสื้อสีชาดได้เช่นเดียวกัน เขารู้ว่านางได้ยินอะไรมาจึงตัดพ้อน้อยใจเช่นนี้ด้วย
ด้านนอกเรือนมีเสียงทะเลาะวิวาท ปีศาจร่ำสุราในห้องรับรองแขกอีกห้องหนึ่ง มารดาปีศาจเล่าเรื่องการสังหารเทพ ดันมีเทพอาวุโสเข้ามาขัดขวาง ส่งนางลงมหาอเวจีเช่นเดิม ไฟแค้นต้องได้รับการชำระในสักวัน
"เจ้าถือเป็นหนึ่งในความใฝ่ฝันของท่านแม่ สามหมื่นปีที่แล้วนางส่งสารมา ขอให้ข้ารับภรรยาปีศาจ หลังเทวโลกส่งเทพธิดามายืนรอข้าหน้าประตูทางเข้าเมืองมรณาไม่กี่ราตรี ข้าปฏิเสธพวกเขาโดยเด็ดขาดว่าข้าจะไม่รับภรรยา วันนี้มารดาคงแสนภาคภูมิใจที่ได้ปีศาจน้อยเป็นลูกสะใภ้"
"น่ายินดี แล้วข้าควรทำเช่นไร?"
"ข้ายิ่งอยากจะหยอกแกล้งเจ้า"
"ระวังเถิด ตำราคู่ครองจะลงโทษท่านอีกสักทัณฑ์ ท่านรังแกภรรยา"
"ช่างตำรานั่นปะไร คืนนี้สามีจะลงโทษภรรยาในเมืองปีศาจ ข้าพึ่งได้ยินบางสิ่งจากสาวใช้ในเรือน..." เขาก้มลงขบติ่งหูนางจนสะดุ้ง นางเอี้ยวมองใบหน้าคมคายปรากฏเขี้ยวคมตรงมุมปาก "พวกเจ้าส่วนใหญ่ไม่แต่งงาน จะร่วมสัมพันธ์ที่ใดกับใครก็ไม่ใช่ปัญหา เป็นไปได้ว่าห้องรับรองแขกข้าง ๆ เรากำลังร่ำสุรา เสพสังวาส แลกเปลี่ยนพลังวิญญาณ"
ถิงถิงเบิกตากว้างตกใจ ลูกสมุนนางบินผ่านกำแพงไป ท่าทางของพวกมันช่างอยากรู้อยากเห็นเหมือนนางตอนอยู่เรือนใต้ ไม่รู้ว่ากำแพงห้องมีรูเล็ก ๆ ได้อย่างไร
นีเทียนต้าเซินไม่สนใจนาง ปัดมือไล่ผีเสื้อให้หายไป เขาหยิบถ้วยดินมีสมุนไพรลอยน้ำกลิ่นฉุน เป่าลมจากปากบนผิวน้ำ ชิมมันแล้วส่งให้นาง
"เจ้าดื่มยาให้หมดถ้วย อย่าเฉไฉ ข้าตรวจดูแล้วว่าปลอดภัย เป็นวัชพืชฟื้นพลังปีศาจ"
มือสั่นเทาอยู่ในสายตาของสามี เขากุมมือนางให้จับถ้วยดินอย่างมั่นคง ส่งให้นางยกถ้วยดื่มเร็ว ๆ น้ำสีน้ำตาลไหลลงผ่านคางไปถึงเนินอก
"อา... ยาหกแล้ว ดีที่ไม่ร้อน"
ถิงถิงเมินหนีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตรงมุมปาก ส่ายหน้ามองผ่านหน้าต่าง ยื่นมือไปแตะกำแพงใสดูราวกับว่าเป็นมวลน้ำ พี่รองพี่ใหญ่เรียกหานาง 'น้องเล็ก' ทว่าไม่มีใครมองไม่เห็นนางกับสามี นางสะดุ้งตกใจเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นร้อนจากปลายลิ้น เขาก้มหน้าดื่มยาจากผิวกายไม่เหลือสักหยดหนึ่ง โลมเลียตั้งแต่ซอกคอขาวเนียนไปถึงเนินอกเหมือนสุนัข
ถึงนางเป็นปีศาจอายุขัยน้อยอย่างไรก็รู้เรื่องชายหญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เทพผู้เคยเยียบเย็นดุจภูเขาน้ำแข็งไม่รักษาระยะห่างระหว่างเขาและนาง นับตั้งแต่นางเป็นภรรยา เขาจูบนางไม่น้อยกว่าวันละสามเวลาหลังอาหารได้ กระทั่งตอนนี้ เขาจูบนางอย่างเร่าร้อนหยาบคายเหมือนปีศาจที่มอบอารมณ์เสน่หาให้คู่นอน สอดมือลอดผ่านเอวนาง ขยับกายแนบชิดจนต้นขาด้านใน
ความเป็นบุรุษอันแข็งแกร่งสะกิดเข้าบริเวณบุปผชาติงาม นางรู้สึกมวนในท้อง บริเวณกลางกายชุ่มฉ่ำน้ำสวาท ซึ่งนางไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง
ยากหลีกหนีให้พ้นคือหัวใจนางเอง ร่างกายทรยศอ่อนไหวไปตามสัมผัส นางพึงพอใจจนเผลอส่งเสียงประหลาด ขณะสามีปลดเปลื้องอาภรณ์เบาบาง มันกองหล่นอยู่บนพื้น เขาจรดแววตาเร่าร้อนหิวกระหายมองยอดปทุมถันสีชมพูหวาน
"อื้อ... นีเทียนต้าเซิน ท่าน..."
"เจ้ารอไม่ไหวแล้วปีศาจน้อย"
สามีพูดแทรกนางก้มหน้าลงจูบหน้าท้องแบนราบ แตะปลายลิ้นร้าวผ่าวลงบนผิวกายขาวละเอียด นางพยายามยกมือปิดป้องริมฝีปากตน เขาลอบยิ้ม ยิ่งรังแกนางอีก คราวนี้ก้มหน้าลงครอบครองปทุมย์งามสีหวาน ดูดดื่มอย่างตะกละตะกลาม
ในอ้อมกอดเร่าร้อนเช่นนี้ เทพมรณาของนางยังคงงดงาม ดวงตาฉ่ำปรือหลุบมองริมฝีปากบางกระจับประหนึ่งริมฝีปากของอิสตรี ฝ่ามือหยาบกร้านกอบกำเต้าอวบอิ่ม บีบเคล้นอย่างเอาใจ เขาปัดยอดปทุมถัน ขยี้มันเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วโป้ง
บัดนี้นางเปลือยกายใต้แผงอกกว้างกำยำ เทพปีศาจคงเสียสติไปแล้ว พอนางจะผลักตัวออก เขาดึงข้อมือนางบังคับให้กอดเขาเช่นเดิม นางแยกเขี้ยวขู่สามี
"คราวนี้ข้าจะกัดท่าน... เขี้ยวข้ามีพิษร้ายแรงซะด้วย สามี ทำไมท่านไม่ฟังภรรยา เราควรลุกไปเตรียมตัวรอพวกเขา ท่านแม่จะได้ไม่ว่าข้าชักช้า"
"เขี้ยวของเจ้าช่างน่ารักใคร่ยิ่งนัก ปีศาจน้อยของข้า หากเจ้ากัดข้าทั้งตัว ข้าก็คงจะ..." ปลายเสียงเงียบไป สามีก้มหน้าลงซุกข้างใบหน้านาง จูบใบหูแดง ๆ พลางว่า "คลุ้มคลั่งเพราะเจ้า"