ถิงถิงปิดตาลงไม่นาน นางสะดุ้งมองใบหน้าหล่อเหลาปานหยกสลัก
เป็นไปได้หรือ? บุรุษเทพผู้แสนเย็นชาวางท่อนแขนให้นางหนุนนอนแทนหมอน
ผ่านบ่ากว้างไปมีตำราล่องลอยอยู่กลางห้อง กลิ่นอบอวลของดอกปี่อั้น ลมจากปลายจมูกของเขาและนางประสานเข้าหากันเป็นละอองสาย
'ลอบมองบุรุษเทพรูปงามหลับใหล… เจ้าปีศาจความคิดชั่วช้าสกปรก!'
'ควักลูกตาเจ้าออกมา!'
นางสงบจิตใจด้วยการปิดตาลง เมื่อลูกสมุนออกมาก่อกวน มืออุ่นร้อนยกขึ้นลูบแก้มนาง ปาดน้ำตาบนนั้นจนเกลี้ยงเกลาด้วยปลายนิ้วโป้ง นางมีสีหน้าแปลกใจ เหตุใดฝ่ามือเย็นเฉียบบัดนี้แสนอบอุ่นยิ่งนัก
"เทพมรณาโดยกำเนิดเช่นข้าไม่หลับใหล พลังไร้ขีดจำกัด เป็นอมตะนิรันดร์ จวบจนวันที่ข้ารับเจ้าเป็นภรรยา เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย…"
"ท่าน... เอ่อ... สามี" นางกลืนน้ำลาย ปะติดปะต่อข้อความขาดช่วงของสามีด้วยความคิดนาง "ปกติท่านจำศีลบ่อยหรือไม่ ท่านเหนื่อย ท่านอ่อนแอเพราะข้า?"
"ยามใดเจ้าอ่อนแอ ตำราคู่ครองจะถือโอกาสโจมตีข้า ถึงตอนนี้ก็ยังมิรูัว่าการรับทัณฑ์แห่งการจดจำจะสิ้นสุดลงเมื่อไร เจ้าอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ไป ไม่มีผู้ใดรู้ จนกว่าเราสองจะผ่านบททดสอบของสามีภรรยา ข้าและเจ้าจะครอบครองตำราสีชาด พลังสีชาด"
บทสนทนาของยมทูตระหว่างที่นางโผปีกบินข้ามเทือกเขาไป เกี่ยวกับพลังสีชาดอาจทำให้นีเทียนต้าเซินแข็งแกร่งที่สุดในสามโลกมรณา อีกสองเทพไม่ถูกกับเขานัก ยิ่งไม่อยากให้เขาครอบครองตำราสีชาด
นางคิดว่าตนมีประโยชน์สำหรับเขา นางเป็นประโยชน์ นั่นก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?
"ไหนเจ้าเคยพูดว่าไม่โกรธข้า?" เขาเคาะหน้าผากนางที่มีสีหน้าครุ่นคิดด้วยปลายนิ้ว "เจ้าน่ะ ช่างโกรธงอนเป็นที่หนึ่ง เจ้าเสียใจ หวาดกลัววันละสิบรอบ ในอ้อมกอดเทพมรณา เจ้าก็ยังไม่พอใจ ไยคิดว่าข้าไม่ห่วงเจ้า ข้ามอบพลังครึ่งหนึ่งต่อชีวิตอันบอบบางของเจ้า ทั้งที่ข้าจะไม่ทำมัน ปล่อยเจ้าตายไปต่อหน้าข้า ก็เรื่องของเจ้า ลำพังข้าล้มทั้งภพภูมิแห่งแมลงบ้านเกิดเจ้าได้ด้วยมือข้างเดียว พลังสีชาดจำเป็นกับข้าด้วยหรือ?"
"ข้า... ไม่แน่ใจ ตอนนี้ข้าสับสน เจ้าพวกนั้นทำให้ข้าไม่สบายใจ"
สามียิ้ม ปลอบประโลมนางด้วยจุมพิตบนใบหน้าไม่ว่างเว้นสักช่วงหนึ่ง เขาจูบแก้มแดงซ่านของนาง โอบกอดแนบชิดจนสัมผัสรับรู้ถึงเรือนกายอุ่นร้อน ผิดจากเมื่อก่อน เขาจะไม่ไยดีนางเลยหากนางเข้าใจผิด
หัวใจปีศาจสาวเต้นเร็วแรง เมื่อฝ่ามือหนาจับมือนางขึ้นสอดประสาน
"มิใช่ว่าเป็นเทพมรณาโดยกำเนิดแล้วจะครอบครองตำราคู่ครองได้ ท่านอาจารย์... อ้อ... บิดาข้ากล่าวว่าสามีภรรยาต้องรักใคร่กลมเกลียว เสียสละ ปรารถนาดีต่อกัน ดุจความรักของเทพ..."
ถิงถิงหลุบตามองละอองสายสีชาด ตำรากลางห้องขยับมองเขาและนาง มีบทสนทนาที่เป็นสุขและเรียบง่าย ร่วมใช้ลมหายใจเดียวกัน
"เจ้าดีใจอีกแล้ว?"
"บิดาท่าน... คือท่านอาจารย์ แล้วมารดาท่าน?"
"มังกรกระดูก... เกิดในไฟกัลป์ บ้านนางอยู่ลึกสุดอเจวีถัดจากนทีอันธการ ส่วนบิดาข้าเป็นครึ่งเทพผู้พิพากษาในเทวโลก ข้างกายเทพผู้ยิ่งใหญ่ผู้ถือครองเนตรแห่งการหยั่งรู้ ข้ามีเลือดปีศาจมากกว่าเจ็ดส่วน... เจ้าคิดว่าข้าเป็นเทพหรือ?"
ปีศาจน้อยกลอกตาใช้ความคิด นางตกใจ นางเข้าใจผิดมาตลอด! ไม่คิดว่ามารดาของเขาถือกำเนิดในสถานที่ไม่ไกลจากนางอสรพิษเฟยอี๋ บิดาเป็นถึงมือขวาของราชาแห่งสวรรค์ ไยเขาจึงตัดขาดจากทุกภพภูมิโดยสิ้นเชิง นางสงสัยอีกเรื่อง...
"ท่าน… รู้แต่แรกว่าข้าเป็นมิตรสหายกับเทพ?"
"ข้ารู้ว่าเจ้าหลงใหลในความดี สิ่งเหล่านั้นเป็นจิตวิญญาณของเจ้า ตอนข้าไปพบเจ้า ข้ากลบกลิ่นอายปีศาจ... แฝงตนในร่างบุรุษเทพรูปงาม ไม่คิดว่าเจ้าจะติดกับดัก" เขาเย้ยหยันนางด้วยรอยยิ้มที่มองเห็นเขี้ยวคม นางอมลมในแก้มป่อง
"ท่านหลอกข้า!"
"แล้วยังไง เจ้าจะไปสั่นกระดิ่งหน้าเรือนพิพากษา ฟ้องความข้ากับราชาแห่งสวรรค์ ให้บิดาตัดสินความผิดข้า เจ้าไม่กลัวเป็นม่ายรึ?"
"ข้าจะเป็นม่ายได้ยังไง นครมรณาตัดขาดจากโลกภายนอก ใครก็ทำอะไรท่านไม่ได้"
ถิงถิงแยกเขี้ยวใส่สามี เขี้ยวน้อย ๆ นั่นกลับดูน่ารักน่าชังเหลือเกิน เขาจับเอวบางกระชับนางขึ้นนั่งบนเรือนกาย นางดูเอียงอายทว่ากล้าหาญเช่นปีศาจสตรีพึงเป็น มือไม้ที่ไม่อยู่สุขของนางวางบนบ่ากว้าง
"ภรรยา เจ้าฟังข้า เมื่อใดที่เราสองผ่านบททดสอบ... ข้าจะทำตัวเป็นเทพเกียจคร้าน นั่งจิบชาเคียงข้างเจ้าใต้จันทราสีชาด งานล้นมือของข้าให้เป็นหน้าที่ของ..." เขาหลุบตาลงมองหน้าท้องแบนราบใต้อาภรณ์งดงามสีหวาน นางขมวดคิ้วไม่เข้าใจ เขาเลื่อนฝ่ามือมาจับท้องนาง
"ทะ... ท่าน! มีบุตรได้?"
นีเทียนต้าหัวเราะหน้าตาตื่นตะลึงของนาง ยกมือลูบแก้มแดงซ่าน
"อะไรทำให้เจ้าคิดว่าข้ามีบุตรไม่ได้ ข้ามีบิดามารดา มิได้ถือกำเนิดจากลูกแก้วแห่งดวงจิต ข้าไม่ใช่เทพผู้ถูกชุบชีวิตมาจากสระมรกต"
"แต่ท่านเป็นกลุ่มเมฆา ร่างที่ตายไปแล้ว มือท่านเย็นยะเยือกราวเหมันต์..."
"ถ้ามีได้ เจ้าจะว่ายังไง? ลูกชายข้ากับปีศาจน้อย... ถิงถิง"
นางจินตนาการไม่ออกว่าการเป็นมารดาคืออะไร ยามสบรอยยิ้มที่แลดูไม่จริงใจของเทพปีศาจผู้นี้...
ปีศาจไม่มีสายใยรัก ขนาดมารดาของนางยังมองลูกสาวเป็นผลประโยชน์ในดินแดน พี่รองตักเตือนนางว่าบุรุษหน้าไหนก็อย่าได้วางใจ นางน่ะเป็นพวกหลอกง่าย
ถิงถิงหน้าตาสลดเศร้า อีกฝ่ายปลอบโยนนางด้วยคำหวาน จับผมช่อหนึ่งขึ้นสูดดมเสมือนบุปผชาติกลิ่นหอม
"เจ้าไม่อยากมีลูก... ไม่เป็นไร เราอยู่กันสองสามีภรรยาก็มีความสุขได้"
"ไม่ ๆ ข้ากำลังคิดว่า..." นางยกมือโบกไปมา ยิ้มแก้มกลม "จะให้เขาชื่ออาห่าว"
"อาห่าวหรือ?"
"เป็นชื่อที่ดี ลูกชายข้า อาห่าว"
"ถ้าเป็นลูกสาว ข้ายังไม่ได้คิด ข้ากับท่านแม่ไม่สนิทสนมกัน..."
"ข้าก็เหมือนเจ้า มารดาทอดทิ้งลูกชายตั้งแต่ยังเล็กนัก ข้าอยู่กับบิดาในฐานะศิษย์-อาจารย์"
สีหน้าผ่อนคลายยามพูดถึงบิดานำพาความรู้สึกมากมาย นางทั้งเสียใจแทนเทพผู้โดดเดี่ยว ไม่เปิดใจยอมรับใคร ดีใจที่เขาเปิดเผยจริงใจ หากเป็นไปได้ นางคงอยากพบเขาเร็วกว่านี้ นางจะได้เป็นที่พึ่งทางใจให้สามี