จากนครมรณาเดินทางไปภพภูมิอื่น ๆ ไม่ปรากฏเวลาที่แน่นอน ถึงยมทูตจะเดินทางง่ายดายในพริบตา
เงื้อมมือมัจจุราชกางตำราออกดูกำหนดการ หลังมอบลมหายใจครึ่งหนึ่งให้ภรรยา ภายในสามสิบราตรีของเมืองมรณา! สามีภรรยาจำต้องเผชิญด่านเคราะห์ในตำราสีชาด เขาและนางคงเหลือเวลาไม่มาก
นีเทียนต้าเซินออกประกาศสำคัญให้ยมทูตทุกเขตแดนทำงานอย่างรวดเร็ว หากเกิดข้อผิดพลาด มีดวงวิญญาณหลบหนี ให้กลับเข้าที่ประชุมเพื่อวางแผนการจับกุม ไม่ควรเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ กระทั่งเสร็จสิ้นการชำระล้างดวงวิญญาณไปปรภูมิ หนึ่งร่างจิตแยกไปบนเมืองมนุษย์ ควบขี่อาชากระดูก อีกร่างเตรียมงานในเรือนไม้กว้างขวาง
ดวงตาคู่คมราวกับว่ามีรอยยิ้มอยู่ภายใน ยามทอดมองอาภรณ์ถักทอประณีตบนราวผ้า ชายผ้าสีชาดบนพื้นไม้ลากยาวไปถึงกลางห้อง ทั่วทั้งแผ่นหลังปักด้ายทองเป็นลวดลายเมฆา ชุดกระโปรงมีผ้ารัดใต้อกเช่นการแต่งกายของเผ่าพันธุ์ผีเสื้อ ช่วงปลายผ้าเป็นสีตัดกัน สลักอักษรว่าด้วยสัจธรรมแห่งชีวิต
ด้วยเหตุว่าเคยโปรดปรานชุดที่นางสวมมาวันแรก ซึ่งนางใช้ในงานแต่งจิ้งจอกเงิน แลเห็นนางนั่งเย็บผ้า ซ่อมแซมมันให้กลับมาสวยงามดังเดิมหลังการต่อสู้ในตำราแห่งความตาย เขาเอ่ยชมนางเหมาะกับสีชาดนัก ก่อนออกคำสั่งกับนางไม่ให้สวมชุดนั้นอีก วันนี้เขาเสกสร้างชุดเจ้าสาวใหม่ให้นางด้วยเวทยมทูต รบกวนท่านลุงผู้เคยเป็นช่างเย็บผ้าในวังหลวงมาช่วยงาน ประกอบการใช้เวทยมทูตถักทอมันทั้งผืน
"ช่วยข้าด้วย!"
ปีกผีเสื้อพุ่งตรงมาบริเวณระเบียงเรือน นัยน์ตาสีชาดตวัดมองตาม พบดวงตาสีอำพันข้างหนึ่งของนางเป็นสีชาด ปีกสามคู่ของนางในฝั่งซ้ายเป็นละอองสาย
ถิงถิงยกมือปิดปาก ถลึงตามองท่านลุงทั้งสามหายไปในกลุ่มเมฆา นางเกือบหลุดปากเรียกสามีช่วยข้าด้วย! ฉุกใจคิดขึ้นได้ว่าท่านลุงควรรู้เรื่องนี้ นางขมวดคิ้วสงสัยเรื่องที่เขาไม่ให้แพร่งพรายเป็นเรื่องใดกันแน่ ไยเขาเรียกยมทูตสตรีมาช่วยตระเตรียมชุดเจ้าสาวให้นาง
"เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าเจ็บตรงไหน..."
"ข้ากระหายเหลือเกิน ข้าหิว เติมท้องเท่าไรก็ไม่เต็ม ข้าไม่สบายตัว รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล เมื่อคืนข้าแสบร้อนแผ่นหลัง... ดวงตาข้า..."
"ตอนนี้เล่า?"
นีเทียนต้าเซินก้มมองโดยรอบ นางเอ่ยว่าไม่เจ็บปวดมากแล้ว เขาผายฝ่ามือออก ดับกระหายนางโดยใช้พลังปีศาจแทนการใช้พลังสีชาด นางรู้สึกดีขึ้น ฉีกยิ้มกว้างพลันหันไปสนใจอาภรณ์เจ้าสาว ผ้าคลุมหน้าประดับด้วยมุกสีนิล
"ชุดแต่งงานข้าหรือ? แล้วของท่าน..."
"ข้าขอเก็บไว้ก่อน ค่อยสวมมันให้เจ้าดูภายหลัง เจ้าชอบไหม?"
ถิงถิงพยักหน้าดีใจ "ช่างสง่างามเกินอาจเอื้อม ข้าเป็นปีศาจอายุขัยไม่มาก ไม่คิดว่า... ข้าจะมีโอกาสได้สวมชุดเจ้าสาว เคียงข้างกายท่าน"
"ข้าดีใจที่เจ้าชอบ" แล้วเขาก็ชักชวนนางให้เข้ามาใกล้ ๆ ชุดเจ้าสาวบนราวผ้าทำจากไม้แกะสลัก เขาพิถีพิถันตั้งใจทำมันทุกขั้นตอน ว่าที่เจ้าสาวท่าทางตื่นเต้น "เจ้าดูนี่... มุกทะเลลึกในภพภูมิวิญญาณเป็นไข่มุกอันทรงพลัง ท้องนทีสีดำสนิท ลึกและอันตราย เต็มไปด้วยปีศาจเงือกฟันแหลมคม พวกมันกินทุกสิ่ง ข้าใช้ร่างจิตแยกไปเก็บมุกปีศาจมาให้ภรรยาประดับปิ่น ทั้งผ้าคลุมหน้า อาภรณ์เจ้าสาวเป็นฝีมือท่านลุงผู้เคยเป็นช่างเย็บผ้าในวังหลวง ชุดนี้ข้าใช้เวทปีศาจในการถักทอช่วยพวกเขาอีกแรง"
"นี่ข้ายังอยู่ในห้วงนิทราผีเสื้อหรือ?" นางไม่เชื่อสายตาตน สามีคว้าเอวนาง กอดนางจากข้างหลัง
"ข้าเลวร้ายกับเจ้าถึงเพียงนั้นเชียว?"
"ไม่ใช่ ๆ ขะ... ข้าไม่เหมาะสมกับท่าน ข้ากำลังสับสน... ท่านแปลกไป ท่านตัวปลอมหรือ?"
"เจ้าควรไตร่ตรองมันในทีแรก ไม่ใช่ยั่วยวนข้าแล้วเปลี่ยนใจกะทันหัน"
"ข้าขออภัย... ล่วงเกินอาวุโสแล้ว" นางโขกศีรษะคำนับอากาศ ทั้งที่เมื่อคืนนางหลับนอนในอ้อมแขนของเขาอย่างเป็นสุข นางกลับไร้ความมั่นใจที่จะเป็นภรรยาเทพมรณา นางคิดกลับไปกลับมาเหมือนสตรีวิปลาส
"เจ้าเรียกข้า... อาวุโส?"
"ท่านอายุขัยมากกว่าข้าหลายหมื่นปี"
"เลิกพูดเรื่องตลกกับข้าซะที ข้าเอาลิ้นเข้าไปในปากเจ้ากี่ครั้ง ปีศาจน้อย เจ้าดื่มชาถ้วยเดียวกับข้า เจ้าหนุนนอนบนท่อนแขนสามี ห่มผ้าผืนเดียวกัน ไยเจ้าเรียกข้าอาวุโส รู้ไหมว่าเจ้ากำลังล่วงเกินข้า?"
"ข้าเปล่า ๆ ไม่ใช่... ข้าไม่ได้ทำ!" นางยกมือปิดหูหลับตาเนื้อตัวสั่นเทา นีเทียนต้าเซินกระชับจับเอวบาง ดึงสองขาลอยโหวงเหนือพื้นไม้ อุ้มนางไปนั่งบนฟูก นางกลอกตามองตามผีเสื้อตัวน้อย ส่วนหนึ่งกลายเป็นสีชาด สามารถบังคับควบคุมได้ดั่งใจ พวกมันถูกทำให้หายไป
"จิตวิญญาณผีเสื้อของเจ้ามักต่อว่า... ปีศาจมีความคิดสกปรก เจ้าคิดอย่างไร?"
ถิงถิงสั่นศีรษะ นั่งงอเข่าเอาหลังชิดกำแพง ท่าทางหวาดกลัวของนางน่าเป็นกังวล นีเทียนต้าเซินพยายามใจเย็นกับนางอย่างถึงที่สุด
"ลองทำให้พวกมันเปลี่ยนใจเป็นอีกอย่างดีไหมเล่า?"
เรื่องคืนก่อนผุดวาบเข้ามาในหัวถิงถิง จำได้ว่านางนั่งจิบชาใต้พรรณไม้เขียวชอุ่ม ตะโกนโวยวายมีหนอนในหู เขาก็รีบก้มดู ย้ำกับนางว่า 'ไม่มี' จากนั้นริมฝีปากขยับยิ้มขบติ่งหูนาง จูบซอกคอนาง มืออยู่ไม่สุข จับบั้นท้ายนาง เขาเรียกนางปีศาจน้อย ทว่าการกระทำเป็นอีกอย่าง
ลูกสมุนปีศาจพวกหน้าเดิม ๆ ต่อว่าเขาไร้ยางอาย จะแต่งงานกันเข้าไปได้อย่างไร ยมทูตผ่านมาโดยบังเอิญไม่กล้าสู้หน้า รีบหายไปในทันที แต่เทพปีศาจผู้นี้ดูจะไม่สนใจเอาเสียเลย
"หลังจากที่เราสองดื่มด่ำพลังสีชาดจากตำรา ข้าฝึกฝนมันจนเข้าใจมากกว่าห้าส่วน... อื้ม... เจ้ารู้ไหมว่าตำราคู่ครองมีไว้ทำอะไร?"
"สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว เป็นคู่ครองที่มีมโนธรรม สามีดี ภรรยาดี"
"ใช่... สามีภรรยารักใคร่เกื้อกูล ช่วยกันแบกรับภาระหน้าที่ ล้วนมีประโยชน์ต่อเมืองมรณา ตำรานี่มองเรื่องผลประโยชน์เป็นสำคัญเหมือนครอบครัวเจ้า"
นัยน์ตาสีชาดของผีเสื้อเศร้าหมองลง เอ่ยเสียงสั่น "ข้าขออภัย ข้ากลัวเหลือเกิน หัวใจข้าเจ็บปวด เป็นไปได้ไหมว่าข้า... อาจถูกท่านปู่ทรมานจนเสียสติ"
"เจ้าไม่ได้เสียสติภรรยา เป็นผลจากพลังสีชาดกำลังกัดกินไอปีศาจของเจ้า ข้าเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้า นับตั้งแต่ข้ามอบลมหายใจสีชาดให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่สิ... ข้ามีความรู้สึกต่อเจ้าในวันแรกที่ข้าพบเจ้า ข้าปฏิเสธหัวใจตน"
"ยมทูตไม่มีหัวใจ"
"ก็ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่เมื่อไร"
นีเทียนต้าเซินยามนี้ช่างต่อปากต่อคำกับนางเสียเหลือเกิน พอนางทำแก้มป่อง เขายิ่งอดใจไม่ไหว ถามนางว่าควรทำอย่างไร เขาจับหัวเข่าแยกออกเพื่อแทรกกายเข้าหว่างกลาง สองขาของนางอ่อนแรง นางกระตุกหน้าท้องเบา ๆ เมื่อสัมผัสเรือนกายเยียบเย็นที่ราวกับว่าให้ความรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมา
เงื้อมมือมัจจุราชลอดผ่านหัวเข่า กระชากตัวนางให้นอนราบลงอย่างบังคับเอาแต่ใจ เขาจับหลังมือนุ่มขึ้นแนบริมฝีปาก มองนางด้วยแววตาเร่าร้อนถึงเพียงนั้น
"สามี... ผิวกายท่านอุ่น... ถึงกับร้อน..."
"เจ้าดูทั่วหรือยัง? ข้าว่า... ไม่ใช่เพียงมือที่อุ่น"
"ข้าเป็นปีศาจน้อย... ขะ... ข้า... ถือพรหมจรรย์"
"เจ้าเป็นปีศาจสตรีตนแรกในอ้อมแขนเทพมรณา ข้ามอบจุมพิตให้เจ้า จูบแรกของข้า หัวใจข้า..."
หากเทพผู้เย็นชาจะลวงหลอกนางเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ นางคงยอมพลีกายให้เขาโดยง่ายดาย นางอ่อนไหวไปกับถ้อยคำผ่านริมฝีปากหนาหยักได้รูปงาม ดวงตาของนางหยุดอยู่ตรงนั้น
"จะว่าไปก็นานแล้วที่เมืองมรณา... มีปีศาจน้อยลอบดูสามีภรรยาบนเมืองมนุษย์เสพสังวาสในกระท่อมร้าง ผ่านแผนที่บนโต๊ะทำงานข้า ดังนั้นนางควรช่ำชองกว่า..." เขาพูดไม่กี่คำ ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนาง ป้อนน้ำลายหวานหนืดอย่างระวัง มอบลมหายใจให้นางเป็นระยะ อาภรณ์สีขาวสะอาดของนางหลุดหล่นตอนไหนก็หารู้ไม่
นีเทียนต้าเซินขยับตัวแนบชิดกลิ่นกายกรุ่นหอมอันมีเอกลักษณ์ของนาง ลูบไล้เรียวขานิ่มนวล จับข้อเท้าที่กอบกำได้เต็มฝ่ามือ กระตุกดึงเข้าหาตัวเบา ๆ พาดวางบนบ่าจนปลายนิ้วเท้าของนางชี้เพดาน
อารมณ์รุ่มร้อนผ่านจุมพิตยังคงแอบแฝงความรักใคร่เอ็นดู นางโอนอ่อนไปตามริมฝีปากนุ่มนวลนั้น กายกำยำแนบหน้าท้องชนเข้ากับหน้าท้องแบนราบ
ถิงถิงเบิกตากว้าง รับรู้ได้ว่ามีบางสิ่ง... ซึ่งนางเคยเฝ้ามองผ่านแผนที่ มันปรารถนาจะเข้ามาอิงแอบในโพรงอุ่น
ตุบ!
ตำราเล่มหนาเก่าฟาดเข้าศีรษะเทพมรณาอย่างจัง นัยน์ตาสีชาดปรากฏเปลวเพลิงโทสะ มองไปทางอักษรที่ลอยอยู่เหนือตำรา
'งานวิวาห์'
"ตำราบ้าคลั่งนี่... ระเบียบมากไป!"
ท่าทางเกรี้ยวกราดเรียกเสียงหัวเราะดังจากสตรีใต้ร่าง นางคาดว่านีเทียนต้าเซินคงได้วิวาทกับตำราอีกกระมัง...