จากนครมรณาเดินทางไปภพภูมิอื่นไม่ปรากฏเวลาที่แน่นอน บ้างเป็นเช้า กลางวัน เย็น จนถึงดึกดื่น แม้กระทั่งการเดินทางไปเมืองมนุษย์อาจเป็นรุ่งฟ้าสางของอีกวัน
เงื้อมมือมัจจุราชกางตำราสีชาดออก ดูกำหนดการหลังดื่มด่ำพลังสีชาด ภายในสามสิบราตรี! สามีภรรยาจำต้องเผชิญด่านเคราะห์ เขาและนางคงเหลือเวลาไม่มาก จึงมีคำสั่งสำคัญให้ท่านลุงทำงานอย่างรวดเร็วและรัดกุม หากเกิดข้อผิดพลาด มีดวงวิญญาณหลบหนี ให้กลับเข้าที่ประชุมเพื่อวางแผนการจับกุม ไม่ควรเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
หนึ่งร่างจิตแยกไปบนเมืองมนุษย์ ควบขี่อาชากระดูก อีกร่างเตรียมงานในเรือนไม้
มีรอยยิ้มในดวงตาคู่คมยามทอดมองอาภรณ์ถักทอประณีตบนราวผ้า ชายยาวลากพื้นถึงกลางห้อง ปักด้ายทองทั่วทั้งแผ่นหลังเป็นลวดลายเมฆา สีทองตัดกับสีชาดงามสง่า กระโปรงมีผ้ารัดใต้อกเช่นชุดเดิมของเผ่าพันธุ์ผีเสื้อ ช่วงปลายผ้าเป็นสีตัดกัน สลักอักษรว่าสีขาวและสีดำ
นีเทียนต้าเซินชอบชุดที่นางสวมมาวันแรก ชุดที่นางใช้ในงานแต่งกับฮู่โหมว นางซ่อมแซมมันให้กลับมาสวยงามดังเดิมแล้วเก็บซ่อนในหีบผ้า หลังการต่อสู้กับตำราแห่งความตาย เห็นนางนั่งเย็บผ้า เขาเอ่ยชมนางเหมาะกับสีชาดนัก แม้ว่าเดี๋ยวนี้เขาไม่ชมนาง สั่งนางไม่ให้สวมชุดนั้นอีก เขาเสกสร้างชุดเจ้าสาวใหม่ให้นางด้วยเวทยมทูต โดยฝีมือท่านลุงซึ่งเคยเป็นช่างเย็บผ้า ประกอบการใช้เวทปีศาจถักทอมันทั้งผืน
"ช่วยข้าด้วย!"
ปีกผีเสื้อปรากฏข้างกาย เทพมรณามองตาม พบดวงตาสีอำพันข้างหนึ่งของนางเป็นสีชาด ปีกสามคู่ของนางในฝั่งซ้ายเป็นละอองสายสีชาด ปีศาจน้อยยกมือปิดปากมองท่านลุงทั้งสามหายไปในกลุ่มเมฆา นางเกือบหลุดปากเรียกสามีช่วยข้าด้วย! นางขมวดคิ้วสงสัยเรื่องที่เขาไม่ให้แพร่งพราย กลับเรียกยมทูตสตรีมาช่วยตระเตรียมชุดเจ้าสาว
"เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าเจ็บตรงไหน..."
"ข้ากระหายเหลือเกิน ข้าหิว เติมท้องเท่าไรก็ไม่เต็ม ข้าไม่สบายตัว รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล เมื่อคืนข้าแสบร้อนแผ่นหลัง... ดวงตาข้า..."
"ตอนนี้เล่า?"
นีเทียนต้าเซินจับแขนนาง ก้มมองโดยรอบอย่างเป็นกังวล นางเอ่ยว่าไม่เจ็บปวดมากแล้ว เขาผายฝ่ามือออก ดับกระหายนางโดยใช้พลังปีศาจแทนการใช้พลังสีชาด นางรู้สึกดีขึ้น ฉีกยิ้มกว้างก่อนหันไปสนใจอาภรณ์เจ้าสาวสีชาดลายเมฆา ปิ่นมุกสีนิลสะท้อนเข้ากับแสงนวลอ่อน
"ชุดแต่งงานข้าหรือ? แล้วของท่าน..."
"ข้าขอเก็บไว้ก่อน ค่อยสวมมันให้เจ้าดูภายหลัง เจ้าชอบไหม?"
ถิงถิงพยักหน้าดีใจ "ช่างสง่างามเกินอาจเอื้อม ข้าเป็นปีศาจอายุขัยไม่มาก ไม่คิดว่า..."
"มุกทะเลลึกทิศประจิมในภพภูมิวิญญาณ ไข่มุกทรงพลัง ท้องนทีสีดำสนิท ลึกและอันตราย เต็มไปด้วยปีศาจเงือกฟันแหลมคม พวกมันกินทุกสิ่ง ข้าใช้ร่างจิตแยกไปเก็บมุกปีศาจมาให้ภรรยาประดับปิ่น ทั้งผ้าคลุมหน้า อาภรณ์เจ้าสาวเป็นฝีมือท่านลุง... เคยเป็นช่างเย็บผ้าในวังหลวง ชุดนี้ข้าใช้เวทปีศาจในการถักทอช่วยท่านลุงอีกแรง"
"นี่ข้ายังอยู่ในห้วงนิทราผีเสื้อหรือ?" นางไม่เชื่อสายตาตน สามีคว้าเอวนาง
"ข้าเลวร้ายกับเจ้าถึงเพียงนั้นเชียว?"
"ไม่ใช่ ๆ ขะ... ข้าไม่เหมาะสมกับท่าน ข้ากำลังสับสน..."
"เจ้าควรไตร่ตรองมันในทีแรก ไม่ใช่ยั่วยวนข้าแล้วเปลี่ยนใจกะทันหัน"
"ข้าขออภัย... ล่วงเกินอาวุโสแล้ว" นางโขกศีรษะยกมือคำนับสามี ทั้งที่เมื่อคืนนางหลับนอนในอ้อมแขนของเขาอย่างเป็นสุข นางกลับไร้ความมั่นใจที่จะเป็นภรรยาเทพมรณา นีเทียนต้าเซินยังคงกอดนางจากข้างหลัง
"เจ้าเรียกข้า... อาวุโส?"
"ท่านอายุขัยมากกว่าข้าหลายหมื่นปี"
"เลิกพูดเรื่องตลกกับข้าซะที ข้าเอาลิ้นเข้าไปในปากเจ้ากี่ครั้งกี่หน ปีศาจน้อย เจ้าดื่มชาถ้วยเดียวกับข้า เจ้าหนุนนอนบนท่อนแขนสามี ห่มผ้าผืนเดียวกัน ไยเจ้าเรียกข้าอาวุโส ล่วงเกินสามีเป็นอย่างมาก"
ถิงถิงโวยวาย "ข้าเปล่า ๆ ไม่ใช่... ข้าไม่ได้ทำ!" ยกมือปิดหูหลับตา นีเทียนต้าเซินกระชับจับเอวบางจนสองขาลอยโหวงเหนือพื้นไม้ อุ้มนางไปนั่งบนฟูก นางกลอกตามองตามผีเสื้อตัวน้อย ส่วนหนึ่งกลายเป็นสีชาด สามารถบังคับควบคุมได้ดั่งใจ พวกมันถูกทำให้หายไป
"จิตวิญญาณผีเสื้อของเจ้ามักต่อว่า... ปีศาจมีความคิดสกปรก เจ้าคิดอย่างไร?"
ถิงถิงสั่นศีรษะ นั่งงอเข่าเอาหลังชิดกำแพง ท่าทางหวาดกลัวของนางน่าเป็นกังวล นีเทียนต้าเซินใจเย็นกับนางอย่างถึงที่สุด ด้วยรู้ดีว่าเป็นผลจากพลังสีชาดกำลังกัดกินไอปีศาจของนาง กระทั่งนัยน์ตาสีอำพันยามนี้ค่อย ๆ กลืนกลายเป็นสีชาด ซึ่งนางยังคงไม่รู้สึกตัว
"ลองทำให้พวกมันเปลี่ยนใจเป็นอีกอย่างดีไหมเล่า?"
เรื่องในคืนก่อนผุดวาบเข้ามาในหัวปีศาจน้อย เขาและนางนั่งจิบชาใต้พรรณไม้เขียวชอุ่ม นางตะโกนโวยวายมีหนอนในหูนาง สามีเข้ามาพิจารณาดู ย้ำกับนางว่า 'ไม่มี' จากนั้นริมฝีปากขยับยิ้มขบติ่งหูนาง จูบซอกคอนาง มืออุ่นร้อนอยู่ไม่สุข จับบั้นท้ายนาง
พวกหน้าเดิมยังคงต่อว่าเขาและนางไม่หยุดว่าไร้ยางอาย จะแต่งงานกันได้อย่างไร แต่เทพปีศาจผู้นี้ดูจะไม่สนใจเอาเสียเลย เขาเข้ามาใกล้นางอีก
"หลังจากที่เราสองดื่มด่ำพลังสีชาดจากตำรา ข้าฝึกฝนมันจนเข้าใจมากกว่าห้าส่วน... อื้ม... เจ้ารู้ไหมว่าตำราคู่ครองมีไว้ทำอะไร?"
"สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว เป็นคู่ครองที่มีมโนธรรม สามีดี ภรรยาดี"
"ใช่... สามีภรรยารักใคร่เกื้อกูล ช่วยกันแบกรับภาระหน้าที่ ล้วนมีประโยชน์ต่อเมืองมรณา ตำรานี่มองเรื่องผลประโยชน์เป็นสำคัญเหมือนครอบครัวเจ้า"
นัยน์ตาสีชาดของผีเสื้อบัดนี้เศร้าหมอง นางเอ่ยเสียงสั่น "ข้าขออภัย ข้ากลัวเหลือเกิน หัวใจข้าเจ็บปวด เป็นไปได้ไหมว่าข้า... อาจถูกท่านปู่ทรมานจนเสียสติ"
"เจ้าไม่ได้เสียสติภรรยา ข้าเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเจ้า นับตั้งแต่ข้ามอบลมหายใจสีชาดให้เจ้าครึ่งหนึ่ง"
"ยมทูตไม่มีหัวใจ"
"ก็ไม่รู้ว่ามีตั้งแต่เมื่อไร"
เทพมรณาช่างต่อปากต่อคำกับนางเสียเหลือเกิน พอนางทำแก้มป่อง เขายิ่งอดใจไม่ไหว จับหัวเข่าแยกออกเพื่อแทรกกายเข้าหว่างกลางอย่างแนบชิด สองขาของนางอ่อนแรง นางกระตุกหน้าท้องเบา ๆ เมื่อสัมผัสเรือนกายอุ่นร้อน เงื้อมมือมัจจุราชลอดผ่านหัวเข่า กระชากตัวนางให้นอนราบลง จับมือนุ่มขึ้นวางบนบ่าอย่างบังคับเอาแต่ใจ
"สามี... ผิวกายท่านอุ่น... ถึงกับร้อน..."
"เจ้าดูทั่วหรือยัง? ข้าว่า... ไม่ใช่เพียงมือที่อุ่น"
"ข้าเป็นปีศาจน้อย... ขะ... ข้า... ถือพรหมจรรย์"
"เช่นเดียวกับข้า เจ้าเป็นปีศาจสตรีตนแรกในอ้อมแขนเทพมรณา ข้ามอบจุมพิตให้เจ้า จูบแรกของข้า หัวใจข้า..."
หากเทพผู้เคยเย็นชาจะหลอกนางเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ นางยอมพลีกายให้เขาชิมชมโดยง่ายดาย นางอ่อนไหวในทุกถ้อยคำผ่านริมฝีปากหนาหยักได้รูปงาม ดวงตาของนางหยุดอยู่ตรงนั้น
"ข้าพบปีศาจน้อยตนหนึ่งลอบดูสามีภรรยาเสพสังวาส ปีศาจร่วมประเวณีผ่านแผนที่บนโต๊ะทำงานข้า นางก็ควรช่ำชองกว่า..." เขาพูดกับนางไม่กี่คำ ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนาง ป้อนน้ำลายหวานหนืดอย่างระวัง มอบลมหายใจให้นางเป็นระยะ อาภรณ์สีขาวสะอาดของนางหลุดหล่นตอนไหนก็หารู้ไม่
พักหลังมานี้เพียงนางเดินผ่านหน้าเขาก็แทบคลุ้มคลั่ง นีเทียนต้าเซินขยับตัวแนบชิดกลิ่นกายกรุ่นหอมอันมีเอกลักษณ์ของนาง ลูบไล้เรียวขานิ่มนวล จับข้อเท้าที่กอบกำได้เต็มฝ่ามือ ปลายนิ้วเท้าของนางชี้เพดาน
เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์รุ่มร้อนที่ยังคงแอบแฝงความรักใคร่เอ็นดู เขาแนบหน้าท้องชนเข้ากับหน้าท้องของนาง ปีศาจน้อยเบิกตากว้าง นางรับรู้ได้ว่ามีบางสิ่ง... ซึ่งนางเฝ้ามองผ่านแผนที่นั้น มันปรารถนาจะเข้ามาอิงแอบในโพรงอุ่น หากทันทีที่ลมหายใจสีชาดผ่อนเข้าออกรุนแรง
'งานวิวาห์'
ตุบ!
ตำราเล่มหนาเก่าฟาดเข้าศีรษะอย่างจัง นัยน์ตาสีชาดปรากฏเปลวเพลิงโทสะ มองอักษรที่ลอยอยู่เหนือตำรา นีเทียนต้าเซินตะโกนกร้าว
"ตำราบ้าคลั่งนี่... ระเบียบมากไป!"