Nakauwi na kami at bumaba ng service. Hanggang pagbaba ng sasakyan ay tahimik ako. I can feel their stares at us while we went down the steps. I never wanted to talk to them in the first place and it feels awkward to be around them. Hindi ako sanay sa mga nangyayaring bardagulan sa loob, because it's not my and Elle's thing. Nagpaalam na lang ako kay Kuya Ranran sa loob bago isinarado namin ang pintuan ng sasakyan. Carl was the one who got out of the service first. He lives nearby from us and I just knew a while ago.
We entered the gate while the service is backing off from its position. Hindi na ako nag-abala pang tignan ulit 'yun at pumasok na lang sa gate namin. Sa likod kami ng bahay dumadaan so that our front porch will not look like messy with slippers. Malawak naman sa likod. It has a swimming pool that was made years ago by the family on our mother's side. It's special on every occasion. Also, the house was sold to us by the brother of our mother. He is Tito Ronlyn.
Tinanggal namin ang mga sapatos namin at medyas bago pumasok ng bahay. Sinuot namin ang mga tsinelas naming pambahay bago nilipag sa paanan ng hagdan ang mga bags namin. After that, I went upstairs. I changed my clothes into comfy ones and didn't wear a bra because I didn't have any boobs, to begin with. I mean it's not that big and I'm still in highschool, but I don't really care about it if it will be big in the future or not. Boys will be boys if they don't accept my flaws or rather it's not even a flaw. It's just that I have more in me than wondering if I have big boobs.
I remove my cross bracelet and the other dark blue crochet bracelet with a black button in the center which seals it with a yellowish orange crochet flower. It's from my Grade 6 hobby. Crocheting. I still crochet but I have less time now since crocheting reminds me of Harold except for the bracelet. I want to keep it as a memory that I made while he is watching. It's one of the best things I made for him. To teach him how to crochet, but he keeps on failing it. It's a requirement before for a school subject that's why he needed me to teach him how to do the other kinds of crochets.
After that, I lay down to bed, thinking if how was he without him and why do I always need to think about him when I got home. Hindi ko rin alam kung bakit hindi ako naiiyak sa mga sinasabi ko.
Maybe, he just built me for someone else.
I thought of that countless times. But for who? I'm still uncertain who I am built for. It's just a matter of time before I will start praying for the right man for me at a young age. Mostly, for Elle.
"Oh, dinadrama mo diyan?" dinig kong tanong ni Elle sa akin pagkapasok na pagkapasok niya ng kwarto namin. We're just sharing a room since there are just two bedrooms in this house. It's not small and it's not big also. It's just enough for four people but not enough for our things. That's why it looks chaotic around the house.
"Wala."
Gumilid ako ng higa at kinuha ang cellphone ko na nilagay ko kanina lang sa nighstand na nasa pagitan ng kama namin. I never opened Messenger again after what happened but I guess I need to check it today.
Ganun pa rin ang itsura 'nun. Last chat ko ay si Kuya Ranran. Our chat is also chaotic. Wala sigurong hindi magulo sa mga kamag-anak, 'di ba? Lalo kung sa mga pinsan?
I also can see that he's online. It's been months and I still cannot get over it even though I said I had already forgotten it within three days. That's a lie.
It hurts so much that I can even lie with the days when I can say I have moved on now. I also deleted our conversation from my Messenger because why should I keep it? It's not that even important now. Even if I did, it's engraved in my brain because of my stupid long-term memory.
I go to the home screen again and click Wattpad to write. I wrote something about us in fiction before but I ended up unpublishing it and removing it permanently from my account. It cringes me out and it's corny, so I just started another story that has the genre of Mystery and Thriller. I am now currently writing one of the chapters that I am planning to publish later.
"Oo nga pala, nag-uusap pa kayo ni Harold?" Elle asked while she's changing her clothes. Ngayon na lang ulit niya 'yun naitanong.
Tumigil ako sa pagtipa at bumangon. Nag-indian seat ako bago tumingin sa kanya.
"Hindi na. After naming matapus, wala ng connection."
"Eh, 'di ba nagcha-chat pa kayo ni Trix?"
"Ina-update niya lang ako. Nagtataka pa rin siya kung bakit hindi na raw kami MU ni Harold." They don't know what really happened. Everyone's shocked about what happened. It's not like we are celebrities but our elementary classmates hoped we will stay until the end, but it never happened and it will never happen.
"Bakit 'di mo sabihin?" She's now wearing comfortable clothes. A sleeveless knitted top and checkered shorts.
"Hayaan mong si Harold ang tanungin nila. Hindi naman ako ang tumapos."
It still hurts but I learned how to cope with the pain and Elle never saw me crying about him.
The next day went smooth again. Tapos na ang klase namin ng pang-umaga at lunch na ulit. As usual, we eat our lunch in the room at kasama na namin ang tropa.
"Uy, kita niyo na new release na kanta ng BTS?" tanong ni Rain sa amin.
"Uy, shet ganda nga eh!" sagot naman ni Elle, habang ako subo lang ng subo at halatang walang pakialam sa kung ano mang sinasabi nila.
"Pst, Laine. Nakatingin sayo si Dylan oh," paswit ni Rain sa akin at tinawag ako sa nickname na gawa-gawa lang naman niya. Maganda raw kasi pakinggan.
Tumingin ako sa likod ko pero hindi ko naman makita si Dylan.
"Saan?" tanong ko sa kanya.
"Doon oh, sa may pintuan," sagot niya sa tanong ko pero hindi na ako lumingon pa. Nakakatamad lumingon. Tsaka ano naman kung nakatingin sa akin si Dylan?
Sumubo na lang ulit ako ng kanin at corn beef at bumalik sa pakikinig sa kanila. We are still wearing casual clothes.
"Alam niyo, hindi ako fan ng KPOP pero bet ko songs nila," sabi naman ni Ash habang busy sa paghingi ng ulam sa amin. Naging hobby niya na yata 'yun pag lunch namin.
"Sure ako magugustuhan mo 'yung Blackpink," ani ko na tumigil sa pagsubo. I am also a fan of KPOP but I don't talk about it.
"Oo, nakita ko MV nila. Sobrang taray ng effects!" ani ni Ash.
"True!" sagot naman ni Rain.
"Still nakatingin sayo 'yung isa diyan," dagdag pang bulong ni Elle.
"Let him. Hayaan mo siyang tumitig, hindi ako matutunaw. Masyado akong matigas na yelo para matunaw ng mga titig niya," sagot ko.
"Alelelele AaAck!" asar ni Abegail na konti na lang ay matigok sa ginagawa niyang kabaliwan sa sarili.
But what I said is the truth. Bakit naman ako matutunaw sa titig ni Dylan?
"Broken?" tanong ni Mariel.
Ngumiti ako ng pilit.
"Sakto lang," sagot ko at sumubo ulit.Just remembering the ending of my MU with Harold 3 months ago was painful until it became bearable and an annoying memory for me.
"Oh, Ash, gusto mo pa?" alok ni Elle kay Ash sa natirang ulam namin. Mas marami kasi kaming kumain ng kanin kaysa sa ulam kaya may mga natitira sa pinapabaon sa amin ni mommy.
Para namang kuminang ang mata ni Ash sa nadinig at agad-agad na lumingon sa gawi ni Elle.
"Thank you sa pagkain!"
Tuwang tuwa si Ash habang kinukuha ang tray at kinuha ang kutsara ko na hindi ko naman ginagamit, at sumubo ng sumubo.
Naging isip-bata na.
Pagkatapus ng lunch ay pumunta kami sa 2nd floor ng building para pumunta sa Computer Laboratory para doon mag-aral. It's my and Elle's first experience in a Computer Laboratory. We never had this kind of room in our previous schools and that's the reason we were amazed by the looks of it. There are a lot of computers inside and each was programmed to be used by the students.
The introductions were smooth and our Computer Teacher addressed himself with the name, John Paul Hirano, or we can call him Sir JP for short. Also, he discussed the lessons we will take. Nabanggit rin na pinag-aralan pala ng mga kaklase namin ang paggamit ng Microsoft Word at Powerpoint last year, pero hindi si Sir JP ang teacher nila 'nun. Mas strict raw ang dati. He also mentioned na gumawa rin ang mga old Grade 7 students ng mga bahay using an app installed in the computer.
Katatapos lang ng Computer subject namin, at pababa na kaming lahat para bumalik sa room. Nabanggit rin ni Ash sa amin na nagkaroon siya ng grade na mas mababa pa sa 75 nung ginawa nila ang sa bahay-bahay dahil nagkaroon siya ng emergency nung mga panahon na 'yun. Umiyak raw siya 'nun, because that's their final project for Computer subject and he cannot do it, because of the emergency. Natakot tuloy ako sa teacher nila na 'yun. He's cruel on that part.
"Hoy, samahan niyo muna kami!" sigaw ni Abegail.
"Saan?" inosente na namang tanong ni Elle.
"Sa C.R. Sa C.R. Ano? Nandito ba ang canteen para samahan niyo kami doon? Kakain tayo ng inidoro, gusto niyo?" pagmamaldita ni Abegail.
Nakakatawa 'yun?
"Bakit ba pilosopo ka, Abi?" tanong kong kunwaring nainis sa sinabi niya. Maya-maya pa ay nagkatitigan kami at sabay na tumawa.
"I'm not pilosopo, you know, like yeah," biro niya.
Tumawa na naman kami sa sobrang kabaliwan niya. Pagkatapus 'nun ay vacant na namin at nahawakan na ulit namin ang mga gadgets namin. Pero kahit hawak-hawak namin ang mga gadgets namin, ang ending pa rin ay magchi-chikahan pa rin kami tungkol sa walang mga kwentang bagay. Ganun lang ang nangyari hanggang sa matapus ang vacant namin at nagklase na sa Filipino.
"Okay, ngayong araw ay hahatiin ko kayo sa apat na grupo. Pero, pag nakapili na kayo ay hindi niyo na pwedeng bawiin 'yon. Naiintindhan niyo ba, mga anak?" tanong ni Ma'am Liza.
"Opo, Ma'am!"
"Yes, Ma'am!"
"Hai!" Dinig kong sagot ng isa na ikinairip ko. Japanese pa nga.
"Buti naman. Ngayon, magpapatayo ako ng apat na tao sa harapan. Group 1 Ellaine. Group 2 Mai. Group 3 Lynarne. Group 4 Ash. Pumunta kayo sa harap. Dapat may pagitan kayo sa isa't isa."
Bakit pati ako?
Wala akong nagawa at tumayo. Pumunta ako malapit sa pintuan at humarap sa kanilang lahat. Nilibot ko ang paningin ko sa paligid at napansing nakatingin sa akin ang iba sa kanila. Is it weird that I am chosen to be a leader already even I am a transferee?
I shrugged the thought out of my mind at napatingin ako sa gawi ni Lexie. Nahagip ng mata ko ang pagtitig ni Dylan sa akin. Napakunot ang noo ko at lalong sumeryoso ang mukha ko. Ano bang problema niya?
"Ilan na lang kayong natitira?" tanong ni Ma'am Liza sa iba pang mga nakaupo.
"20 na lang po," sagot ni Lourine.
Grinupo ni Ma'am Liza ang mga kaklase namin hanggang sa natira na lang sina Abegail, Rain at Jason.
"Abegail, Group 1. Rain, Group 2. Jason, Group 3."
Nagsi-puntahan na sila sa kanya-kanyang grupo at hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa mga napunta sa grupo ko. Only Abegail was the only classmate I can talk to in this group. I started to feel nervous.
"Gagawa kayo ng Jingle for 10 minutes. After ng 10 minutes ay ipepresent niyo sa harap ang nagawa ninyong jingle, tapos man o hindi."
Hala paano kaya 'to? Hindi ako magaling gumawa ng jingle.
We started doing a jungle and we tried to do lyrics. I still cannot think of any lyrics and I am also confused about how I should lead my group because obviously, I am an introvert. 10 minutes ended and we got a jingle that was not written and was not taken seriously. We recited it in front and I just ended up mad. I yelled and the whole class was looking at me including my groupmates. I felt embarrassed but I didn't regret it. They were annoying because they laughed when the performance was ongoing! How a part of me wishes I am not part of that group.
When we got home, I am still overthinking about what I did last time. I wanted to apologize to my groupmates because I yelled at them, but nervousness came to me first before I can even search their names on Facebook. I know what they are thinking of me right now that I am that kind of leader. That I want it to be perfect and I don't want fun when we are working with something. I am dumb at that part, I know.
I am reading the chats on my class group chat because they made one when a notification popped out. My brows furrowed when I saw who it was. It was Dylan.
From: Dylan Dela Cruz
Kanina ba kanino ka talaga nainis sa group nyo?
He's using informal typing.
Para hindi ako mag-mukhang masungit ay nag-reply ako sa kanya. I don't want him to add up with the people who think I am bossy and have a bad attitude when it comes to leading groups.
To: Dylan Dela Cruz
d ako nainis. nahiya ako sa gawain nila. kung ikaw ang nasa pwesto ko mahihiya ka din di ba? laki ng expectation mo tas wala lng din effort ko sa pag ambag
Yes, I thought about it that way. Also, I had high expectations with them in my group and they would not fail me as a transferee, but they did. And that disappointed me.
From: Dylan Dela Cruz
Ayy oo nga kasi may naisip ka tas diba nila sinama?
I raised a brow. Is he dumb? Did he read my message right? It's clear that I said I did my part with the group, right? Am I the one wrong here? I am confused.
I am on my bed wearing a plain white sando and checkered shorts while holding my phone in my hand. I just want to read Teen Clash when he chatted with me earlier and that made me read his message. I rolled my eyes before typing my reply.
To: Dylan Dela Cruz
cnama, oo, pero yug naiambag ko wala ring kwenta. bakit? kac dapat seryoso ung pagperform pero wala rin. tumatawa cla.
Tatanggalin ko pa lang sana ang Messenger app sa screen ko nang mag-message na naman siya. Seriously, are we chatmates now?
From: Dylan Dela Cruz
Ahhh ayus lang yan bawi ka nalang next activity kami nga rin tawa ng tawa inenjoy na lang namin yung moment
He's right. Their work was funny, but I didn't laugh. I now felt bad for not laughing. I had my arms rested on the desk and my chin on my palm when they performed while I was wearing my disappointed face back then. I just distracted myself with my pocket notebook that time to ease my frustration. I am infuriated.
To: Dylan Dela Cruz
eh sa inyo kasi totoong nakaktawa. sa amin ewan ko na lng
And I am now typing in an informal way, great.
From: Dylan Dela Cruz
Oo nga eh di naman sa inyo nakakatawa, sa amin talaga. bawi nalang kayo
We are still talking about it until I ran out of words. Hindi rin naman ako interesado sa kanya masyado. He's not my type even though I cannot say I have a certain type. He also talked about me changing my group.
From: Dylan Dela Cruz
Gusto mo saamin ka na lang lumipat kasi kulang kami ng matalino.
Medyo natawa ako sa sinabi niya. Kinulang pa sila sa matatalino sa ganda ng performance nila, ah?
To: Dylan Dela Cruz
hahaha kala ash daw ako eh. kala ellenie.
From: Dylan Dela Cruz
Ayy sayang naman mas luge na kami nandoon ka na si ellenie si ash pa si lourine pa si jhoshelle pa hahahahahaha luge na kami
Nasayangan pa siya sa lagay na 'yun, ah? He has Lexie and Rain in his group. He also looks bright, I am sure he will be fine.
Weeks later and we still are not wearing school uniforms. Nagkaklase na rin kami sa ibang subjects at isa na roon ang pagkanta namin isa-isa, but it didn't end well for the others. Kami lang ni Elle ang naka-recite 'nun. Even Lynarne who was their top one didn't recite the folk song that was assigned for us to recite. Tinanong na rin naman sila 'nun kung wala na bang ibang magre-recite maliban sa ami ni Elle, but they let their prides eat them. Na-zero tuloy sila.
Pagkatapus 'nun, grinupo kami ng teacher namin para gawan ng steps ang Si Patokaan. Elle was not in my group. Mabuti ng ganun para hindi siya masanay na lagi niya akong kasama sa isang grupo. Baka kasi sa hinaharap ay hindi naman pala kami parehas ng kursong kukunin.
"Kailan tayo magpa-praktis ng Si Patokaan para sa MAPEH?" tanong ko kala Riel.
May steps na kami pero hindi pa nakakapagpraktis nang ganun kasinsin. Ang kulit kasi ng mga boys namin. Hindi ko alam kung nakikinig ba talaga o sinasadya nilang hindi makinig sa amin.
"Friday na 'yon. Sabihan na lang 'yung boys, makikinig naman sayo 'yon, Laine," sagot ni Riel sa akin. "Basta seryosohin sayaw oks na 'yon."
Riel is one of my classmates who thinks I am one of the good leaders in our class, even though I didn't know I was worth a leader. Except for Ash, sabi niya ay magaling ako mag-handle ng boys. Ash is the intimidating type and I was more of an authoritative type. I think I got it from my father who is both intimidating and authoritative.
"Sana nga maging maayos."
"Kaya 'yan," sagot niya uli sa akin.
"Mamayang hapon praktis tayo bago kayo umuwi." prisinta niya pa.
"Sige, sabihan ko lang si Kuya Jimmy namin yung driver para alam na may praktis tayo mamaya, o kaya pasabi ko na lang kala Abegail at Mariel," ani ko.
"Sige, sige. Punta na akong canteen baka maabutan pa ako ng time nito. Maya na lang," pagpapaalam niya at umalis.
After our meeting about the MAPEH performance, the day went on. We studied the whole day and just took a break by eating lunch or snacks until our school time ended. Dumiretso muna ako sa service at binaba ang gamit ko doon bago ako dumiretso sa harapan ng JHS Building sa may mga puno at benches. Dumaan muna ako sa daanan ng mga estudyante na may benches rin bago ako nakarating kung nasaan sila. Medyo malayo sila sa puno pero mahangin pa rin naman sa parteng 'yun. Nagsimula na kaming magpraktis pagakrating ko.
"Boys, makinig kayo," pagtawag ko ng atensyon sa aknila pero ni isa sa kanila ay walang sumagot. Napailing na lang ako at tinignan sila isa-sa. "May nakasaulo na ba dito ng lyrics ng Si Patokaan?"
"Ako kahit kaunti lang," sagot ni Daniel.
"Ano ba ang gagawin?" tanong naman ni Leo halatang hindi nakikinig nung sinabi 'yun sa amin.
"Lutang ka nung diniscuss 'yon?" pagtataray ko.
"Sorry na po, madam." Napabuntong hininga na lang ako sa sinabi niya at humalukipkip habang binigyan niya ako ng nakakalokang ngisi. I know he is smart but he's just playing around. I just need to bring his spirit to try his best and give his best when I am his groupmate. And also the same goes for the others who do have not enough motivation.
"Lahat naman siguro kayo may data o WiFi sa bahay, 'no? I-search niyo lyrics 'non, at sauluhin. Kailangan na natin magmadali para doon. Gahol na tayo sa oras," pagpapaliwanag ni Riel na halatang napipikon na rin dahil sa boys.
Parang kami dito ang leader ng grupo pero wala naman talagang leader sa amin. Kung ako ang tatanungin, mas magaling pa si Riel kaysa sa akin sa choreo. Mas magaling lang ako sa pangungumbinsi sa mga boys na sumama sa amin sa performance namin dahil ayoko ring bumagsak sila, even though I know it's not my responsibility if they will fail the subject.
"Bale gagawa muna kami ngayon ng steps, sumunod kayo. Kung may naisip kayong steps sabihin niyo, para may ambag kayo. Hindi 'yung nakatunganga kayo at walang iniisip kung 'di sumunod lang at hahayaan kami kasi nasa utak niyo kami ang leader dito. Team tayo dito kaya umayos kayo. Lalo na kayo, boys," ani ko pa.
Napakamot sa batok si Leo pagkatapus kong sabihin 'yun at napaiwas naman ng tingin si Daniel na halatang naiinis sa sinabi ko. Alam kong hindi lahat ng sinabi ko ay totoo. It's up to them if they will take it to their core or not. I need to be strict around them.
"Let's start!" pag cue ni Riel.
Gumawa kami ng steps na siguradong masusundan nila. 'Yung iba medyo mahirap para hindi gaano ka-simple ang sayaw. Nanood sa amin sina Dylan at 'yung pinsan niya hanggang sa matapus kami sa pagpa-praktis. Nabagot na yata silang maghintay sa service.
"Oh bukas naman ulit. Lunch, praktis. Boys, walang maglalaro ng ML," pagbabanta ni Riel sa kanila.
"Oo na," sagot ni Daniel habang si Leo ay mukhang wala namang pakialam.
Napakunot ang noo ko dahil roon.
"Leo, nadinig mo ba?" tanong ko.
Hindi pa rin siya lumilingon.
"Leo," tawag ko pa ng isang beses.
Medyo napipikon na ako sa hindi niya pagpansin kaya pag hindi pa 'to lumingon, ako na mismo ang maiinis dito at ako na ang kusang lalapit sa kanya para palingunin siya sa akin. I don't care how should I do it. Para lang makinig siya sa akin, gagawin ko ang lahat. I don't want them to think that they are nothing to this group.
"Ano?" Lumingon siya sa akin habang seryoso ang mukha niya.
"Narinig mo 'yung sinabi ni Riel?" pag-uulit ko ng sinabi ko kanina.
"Pakiulit mo nga yung sinabi niya," prisinta ko.
"Narinig ko naman. Bakit ko pa uulitin?"
Aba! Ginaganto ako nito ah! Nanggagago ba 'to?
"Leo," sambit ko ng pangalan niya habang nakatitig ako ng masama sa kanya.
"Huwag mage-ML bukas. Praktis sa time ng lunch. Chill ka lang. Nakinig ako," swabe niyang sabi, halatang hindi natatakot sa tingin ko.
"Good. Buti naman narinig mo." Siningkitan ko siya ng mata bago siya ngumisi sa akin at iniiwas ang tingin.
"Hoy! Uuwi na daw!" rinig kong sigaw ni Mariel mula sa tapat ng pintuan ng shotgun seat.
4:45 pm na kasi at hindi kami pwedeng magpa-hapon pa dahil mayroon kasi kaming mga ka-service na malalayo ang lugar na pinagtitirahan. Including me and Elle. Limay pa kami at sa Balanga itong school. Also, mommy will be worried about our whereabouts.
"Oo! Padating na, Mariel!" sigaw pabalik ni Dylan.
Nagpaalam na muna ako kala Riel bago umalis kasabay nila Dylan. Hinintay pala muna nila akong makapagpaalam sa mga kagrupo ko bago sila sumabay ng punta sa akin sa service.
"Uwi na ako. Ingat kayo!" sigaw ko.
"Ingat din!" sigaw pabalik ni Riel.
Natanaw ko sina Jason na lumapit kay Daniel at kinausap siya. Baka uuwi na rin sila. Buti naman.
Umakyat ako sa service at umupo malapit sa bintana. Pumwesto sa harap ko si Dylan, sa tabi niya ang pinsan niya, at si Ate Lyra sa tabi ng pinsan niya. Katabi naman ni Elle si Ate Satine. Both Ate Lyra and Ate Satine are Grade 10 and I'm right at the part that Dylan's cousin who is also the sister of Ate Satine is a Grade 7 student.
Wala akong planong kumibo sa kanila kahit pa nasa harapan ko na si Dylan. Sometimes, I would caught him staring at me pero agad-agad naman niyang iniiwas ang tingin niya na para bang may ginawa siyang masama. It's awkward. Because every time that happens, I can feel the eyes of Ate Lyra and his cousin on both of us.
Buong byahe walang kumikibo sa amin sa harapan. Ang tanging maiingay lang ay ang nasa likuran ng sasakyan at sina Lourine sa shotgun seat. Nakikinig lang ako sa music sa earphones ko at nagpapasalamat akong hindi True Colors ang naririnig ko ngayon. Pabor sa akin ngayon ang cellphone ko.
"Oh, tanga! Hindi marunong!" biglang rinig kong sigaw ni Mariel sa harapan na ikinatanggal ko ng kaliwang earphones ko. Mas malakas pa ang boses niya kaysa sa tugtog na pinapakinggan ko.
"Eh, hunghang ka yata, Mariel! Eh, naka-set sa mabilis 'yan oh! Ikaw kasi pinapakialamanan mo muna 'yung lalaruin ko bago ka papayag na bitawan iPad mo, bruha!" banat naman ni Lourine.
"Ano 'yan?" biglang tanong ko na ikinalingon nila sa akin sa likod. Nagtatalo kasi sila sa may shotgun seat at kinakabahan ako sa kanilang dalawa dahil katabi lang nila ang driver. Baka mamaya madisgrasya kami dito sa pinaggagagawa nila.
"Ah, Piano Tiles, Ellaine. Gusto mo subukan?" tanong ni Lourine sa akin habang iniabot niya na sa akin ang iPad ni Mariel.
"Sige lang." At kinuha ko 'yun.
Tinignan ko ang highscore niya at mababa 'yun dahil ang nilaruan niyang kanta ay isa sa mga kantang mabilis ang pagbaba ng tiles. Pumunta ako pabalik sa mga kanta doon at namili bago pinindot ang gusto kong laruin. Nilagay ko ang likod ng iPad sa hita ko bago ako tumipa. Nakita ko ring napatingin sa akin si Dylan nang magsimula na ako.
Pabilis nang pabilis ang pagbaba ng mga tiles pero mabagal pa rin 'yun sa akin hanggang umabot na ako sa 1,000 na highscore. Doon na parang nakakahilo ang pagbaba ng mga tiles sa screen pero patuloy pa rin ako sa pagtipa roon at paglalaro. Ramdam ko ang titig ni Dylan sa screen ng iPad habang naglalaro pa rin ako. Parang siya pa ang mas kinakabahan kaysa sa akin.
"Ay, sayang!" Malapit na sana ako mag 3,000 kaso natalo na ako. Napindot ko na ang white tile sa screen. "Oh, sino sunod?"
Itinaas ko ang iPad ni Mariel pero hindi ganun kataas dahil baka tumama ang gilid 'nun sa kisame ng service.
"Ako."
Napalingon ako sa harapan ko. Nakatingin ng diretso sa akin si Dylan. Umiwas siya ng tingin sa akin ng magtagal ang tingin ko sa kanya. Iniabot ko sa kanya ang iPad at tahimik niya 'yung nilagay rin sa hita niya at 'yung tugtog lang rin na ginamit ko ang nilaro niya.
Lumipas ang oras at naging libangan na namin ang Piano Tiles hanggang sa napagdesisyunan nang magpataasan na lang kami ng score kahit wala namang consequences na kapalit kung nataasan mo ang huling naglaro.
"Oh ang galing ni Ellaine!" puri ni Dylan sa akin nang malampasan ko na naman ang highscore ng nauna sa akin.
"Ayiee, Ellaine ka pa, Dylan!" pang-aasar ni Katlyn sa kanya. I saw her elbowing Dylan. Katlyn is the sister of Ate Satine and the cousin of Dylan that I was talking about earlier. I just heard her name a while ago, too, when Ate Lyra called her.
"Ashushushu, binata ka na ba, Dylan?" asar naman ni Ate Satine. She's on her seat beside Elle at the back of the seat where Dylan, Katlyn, and Ate Lyra were seated.
"Aba!" Namumula na si Dylan sa kahihiyan at niyakap ang bag niya.
Napangiti na lang ako sa inaakto nila.
Last day na kasi ito ng service na sinasakyan namin ngayon. Lumang service na pala ito at naging service pa nila 'to last year, kaso nga lang nag-violate sila ng school rules so kailangang palitan na ang service at ang driver namin. 'Yung mas strikto raw dapat na hindi sisira ng patakaran ng ekswelahan at hindi magpapauto sa mga estudyanteng kasama namin sa service. Mainam na din na naranasan naming mapunta sa service na 'to kasi nakilala namin 'tong mga ka-service namin ngayon.
At least, we made memories out of it before its last day ends.
"Oh nataya ka!" sigaw ko kay Dylan.
"Madaya!" Inilayo niya pa sa akin ang iPad.
"Anong madaya doon? Wala! WALA! Turn ko na!" singhal ko sa kanya.
"Pwedeng isa pa? Ang daya mo eh, Ellaine," nguso niya.
He's cute when he did that.
"Wala, ako na maglalaro, Dylan." Ngumisi ako.
No choice niyang binigay sa akin ang iPad ni Mariel at ako na ang naglaro. Ako na naman ang mataas ang score sa amin.
"Sanay na sanay ah," papuri na naman niya.
He is not really getting tired of giving me praises, huh?
"Crush mo kasi," dinig kong sabi ni Chilia sa likod.
Dylan has a crush on me? Not impossible but I don't want to assume things. That's why I just keep on playing, ignoring what Chilia just said.
"Magpapansin na kasi," dagdag pa ni Katlyn.
I shrugged their words off. It made me uncomfortable. I don't want to assume things when I still have no proof that it's true. Maybe it is or maybe it's not.
"Oh, malapit na tayo kala Ellaine. Magpaalam ka na, Dylan," asar ni Ate Satine.
Nakita ko ang pamumula ng tenga ni Dylan nang marinig niya 'yun. Napangiti na lang ako sa reaksyon niya. So maybe what they said was partially true? I am not hoping but his reaction is giving me hints.
Bumaba na ako ng sakakyan at nagpaalam. Nakita ko na lang na napatitig si Dylan sa akin at binigyan ko na lang siya ng ngiti. Lalo naman siyang namula sa ginawa ko. So, really there is something, huh?
Nakita kong nakangisi na si Katlyn at si Chilia naman ay nagpipigil ng ngiti sa kinauupuan niya. Sa isip-isip ko ay natawa na lang ako sa reaksyon nila bago ko isinarado ang pintuan ng service. Ate Lyra helped me closing the door so it was easy to close.
Just like anyone else, we entered our house, remove our shoes, put our bags down, and change our clothes upstairs into something comfortable. Humiga na naman ako sa kama ko habang hawak ko ulit ang cellphone ko. I immediately opened Wattpad and write again. That's my routine every day when I got back from school.
But before I can write something, something is not matching my story today. Masyado siyang naging romantic and I erased that part before replacing it again with something more related to detectives and crime scenes. Baka nadala lang ako sa nangyayari kanina.
I felt I was in Wattpad for the meantime.
But the thought of Chilia's words bugs me. Crush, huh?
Dylan has a crush on me, huh?
If it's true then I don't know what to do. I am still not ready yet for another confession and I might end up just crushing him back even though I don't have any feelings for him. That part itself is scary and they don't know about it.
Rain and Abegail knew except for my sister who eventually knows every single thing in my life. They know I am not ready yet, but I need to face this if there's a sudden confession heading my way. But still, I feel cold inside. I feel pain. I feel anger. I just don't cry.
And fuck for my feelings for hurting this way.
Fuck you, Harold, for breaking me.