ภัตตาคารของอะไคชิซันคังทางฝั่งทิศตะวันออก และยังเป็นภัตตาคารในแบบวัฒนธรรมวิธีชีวิตดั่งเดิมของชาวญี่ปุ่น โต๊ะไม้ญี่ปุ่นนับราว ๆ เกือบสิบห้าโต๊ะที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบพร้อม ๆ กับเบาะรองนั่งที่ดูสะอาดสะอ้านผ้าฝ้ายสีน้ำเงินพิมพ์ลายของดอกซึบากิสีเงิน พนังด้านในบริเวณภัตตาคาร ที่ ๆ นอกจากที่จะมีภาพวาดอุกิโยะ และภาพเขียนวิวทิศทัศน์ต่างๆ ที่สื่อให้เห็นถึงความเป็นอยู่ของวิถีของชาวญี่ปุ่น อย่าง การทอผ้าและการทำเทือกสวนไร่นา
แต่ที่พนังห้องทางฝั่งทิศตะวันออกที่อยู่ติด ๆ กับ ระเบียงไม้ขนาดใหญ่ทางด้านนอก พนังห้องฝั่งนี้ที่ ๆ ก็ยังจะมีบานเลื่อนประตูโซจิสีขาวสะอาดตา เพื่อให้ได้ออกไปเดินเล่นชมวิวทิวทัศน์ทั่วทั้งอะไคชิซัน
มาซายูกิที่กำลังเดินตามอีเลฟเวนท์ และพวกเขาที่พากันเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะรับประทานอาหารเช้าที่มุมๆ หนึ่งภายในภัตตาคาร และนากามุระที่กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร
" ยังตรงเวลาเหมือนเดิม ฟูจิวาระ" นากามุระที่รีบเชิญ
และในระหว่างที่มาซายูกิพยายามช่วยจัดแจงรองเท้าหนังของอิเลฟเวนท์ที่ถอดวางระเกะระกะที่พื้น แต่ทว่าสายตาของเขากลับสังเกตไปที่ผู้ชายสวมสูทสีดำที่นั่งอยู่บริเวณโต๊ะอาหารข้างๆ และอิเลฟเวนที่มองเห็นก่อนมาซายูกิก่อนหน้านั้นแล้ว และพอเธอหันกลับมา
นากามุระที่เฝ้ามองสายตาของเธอ
" ลูกชายของท่านรองประธานฮัน วังซอง ของเอ็นไพร์ กรุ๊ปซินะ ! "
" พวกเธอเคยเจอเขาแล้ว ที่บ้านมินาโมะโตะ " นากามุระแค่บอกในสิ่งที่พวกเขารู้ และอิเลฟที่เวนท์นั่งฟังเงียบๆ
แต่ว่ามาซายุกิไม่ได้คิดที่จะทำแบบเดียวกันกับเธอ และหย่อนก้นลงไปนั่งเบาะตัวข้างๆ ของพ่อบุญธรรม และปล่อยให้อิเลฟเวนท์นั่งอยู่ที่เบาะฝั่งตัวตรงกันข้ามกับพวกเขา
" เมื่อไหร่คนพวกนั้นจะเลิกมาที่เรียวกังของพวกเราสักที "
" น่ารำคาญชะมัด ! " มาซายากูใส่อารมณ์เล็กน้อย และก็คงไม่มีทางหนีพ้นสายตาของพ่อบุญธรรม
" พวกเขามาที่นี้ ตั้งแต่แกยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ! " นากามุระปรามเรื่องมารยาท แต่ว่าหางตาก็ยังคอยมองสลับผลัดเปลี่ยนไปที่อิเลฟเวนท์และลูกของเอ็มไพร์ กรุ๊ป
อิเลฟเวนท์ที่ยังคงนั่งฟังและในระหว่างนั้นเธอก็จิบน้ำเปล่าอุ่นๆ ในแก้วที่พวกเขาเตรียมไว้ให้ไปพลางๆ เท่านั้น
"ความเกรียวดกราดลดลงไปเยอะซินะ อิเลฟเวนท์ ! " นากามุระที่สังเกตเห็นว่า อิเลฟเวนท์เดี๋ยวนี้จิบน้ำอุ่นๆ ได้แสนง่ายดายผิดกับเมื่อก่อน
อิเลฟเวนท์ชำเลืองมองจอกน้ำชาในมือที่เป็นเพียงน้ำเปล่าอุ่นจนเกือบเย็น และเธอค่อย ๆ วางจอกนั้นลงช้า ๆ
" ที่ฉันเปลี่ยน เพราะฉันเหนื่อยต่างหากละ โคบายาชิ "
" อย่ามาเป็นห่วงให้มากเกินกว่าเหตุ " และยังเถียงนากามุระออกไปอย่างไม่สนใจความรู้สึกของคนที่นั่งฟัง
นากามุระที่ได้แต่ยิ้มและก็หัวเราะในลำคอ
" สิ่งที่เธอต้องระวัง ก็ปากของเธอนั่นแหละ ฟูจิวาระ ! " และนากามุระที่ต้องใช้ความเป็นอาวุโสสั่งสอน
" พ่อบุญธรรมครับ ! " มาซายูกิได้แต่นั่งขอร้องพ่อบุญธรมเพื่อให้หยุดต่อรองกับเธอสักที และอิเลฟเวนท์ที่เพิ่งจะรู้ตัว
" มาซายูกิ !!! " อิเลฟเวนท์ทำตาขวางใส่
" ฉันจะไปที่ซะกะ ตอนนี้เลย " และเธอก็ปฏิเสธการร่วมโต๊ะอาหารทันที และก็รีบผุดลุกกลับขึ้นมาและกำลังจะสวมรองเท้า
" ..ฟูจิวาระ !!" แต่ทว่าเสียงสาก ๆ ของหญิงชราที่อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามา และยังเป็นผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ออกไปต้อนรับมาซายูกิเมื่อคืนเย็นวาน
" ฉันนะ ! นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันเร็วขนาดนี้ " หญิงชราเริ่มมีน้ำตารื้นและพยายามเข้าไปกุมมือของอิเลฟเวนท์ในทันที
" สึบากิ !!! " แต่นากามุระที่ต้องรีบร้องห้าม เพราะไม่อยากให้ภรรยาของตัวเองทำอะไรเกินขอบเขต
อิเลฟเวนท์หันไปมองห้ามนากามุระไม่ให้ห้ามพวกเธอ และเธอก็หันกลับมาและกุมมือของสึบากิไว้
" สบายดีหรือเปล่าค่ะ คุณสึบากิ " แต่เธอก็ยังคอยตอบรับสึบากิอย่างอบอุ่นเหมือนๆ กัน แต่สำหรับสึบากิแล้วที่ยังคงคอยมองอิเลฟเวนท์อย่างไม่ลดละสายตาลงได้
" ตั้งสิบห้าปีแล้ว.. !!
" ตั้ง.สิบห้าปีเชียว...นะ !! "
" แต่ว่า..เธอก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด !! " สึบากิที่ยังคงแสดงความยินดีที่ๆ ได้มาเจอกับอิเลฟเวนท์อีกครั้ง
" ฉันไม่เหมือนเดินอีกต่อไปแล้ว " และเธอขอปฏิเสธ
" ..ฟูจิวาระ ! " แต่ว่าสึบากิกลับไม่ยอมฟัง และเอาแต่ชื่นชมเธอ
" เธอยังคงงดงามเหมือนดอกฟูจิไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริง ๆ " สึบากิที่แทบจะนั่งเฝ้าอิเลฟเวนท์ไม่ห่าง
และในขณะที่คนงานของเรียวกังที่คอยช่วยกันเสิร์ฟอาหารเช้า ที่ ๆ มีทั้ง อาหารพื้นบ้านของญี่ปุ่น และก็ยังจะรวมไปถึงเสิร์ฟอาหารของชาวตะวันตก ประเภท ขนมปัง แยมผลไม้ และสลัดผัก
" อรุณสวัสดิ์ครับ " ฮัน ยูซองตั้งใจเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารของเจ้าของเรียวกัง และนากามุระกับสึบากิที่รีบหันไปทักทาย
" อรุณสวัสดิ์ ท่านรองประธานฮัน ยูซอง " นากามุระตอบรับ และในระหว่างที่สึบากิก็พยายามที่จะหันไปแนะนำคนข้างๆ
" ท่านรองประธานฮัน ! "
" คนนี้ ก็คือลูกชายคนเดียวของฉันคะ ! "
" ไทระ มาซายูกิ !! " สึบากิที่พยายามจะแนะนำ
" ครอบครัวของท่านประธานฮัน วังซอง เป็นแขกคนสำคัญของเรา " พวกเธอที่พยายามจะแนะนำให้ทุก ๆ คนได้ทำความรู้จักกันเอาไว้
มาซายูกิทีเพียงหันชำเลืองมองและก้มหัวลงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ทว่านากามุระที่ยังมองเห็นได้ทัน
" เมื่อคืน ! เพราะท่านรองประธานมากะทันหัน "
" พวกเราต้องขอโทษจริงๆ " นากามุระออกหน้า
ฮัน ยูซองก้มหัวเล็กน้อยให้กับนากามุระและสึบากิ
" ห้องนั้นก็ดีมากแล้ว ขอบคุณมากครับคุณโคบายาชิ คุณสึบากิ " เขาน้อบน้อมกับเจ้าของเรียวกังที่นี้
" แล้วก็ เธอคนนี้ " สึบากิที่อยู่ๆ ก็อยากจะแนะนำอิเลฟเวนท์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
" ฟูจิโนะ ฮานะ ฟูจิวาระค่ะ เธอเป็นที่ปรึกษาของเรียวกังอะไคชิซันมาราว ๆ สิบปี " สึบากิจับมือของอิเลฟเวนท์และแนะนำให้ได้รู้จัก
อิเลฟเวนท์และฮัน ยูซองที่ทำเพียงผงกหัวให้กันเล็กน้อยเท่านั้น แต่สึบากิที่พยายามจะเล่าถึงที่มาที่ไปให้ฟังกันต่อ
" น่าเสียดายจริงๆ เพราะว่าฟูจิวาระกำลังจะไปที่ซะกะ "
" เพราะถ้าหากว่าเธอมีเวลามากกว่านี้ พวกเราคงจะได้นั่งดื่มชาที่ดีที่สุดของฟูจิวาระ" และรอยยิ้มเปี่ยมสุขของสึบากิต่อหน้าทุกๆ คน
" สึบากิ ! พวกเธอกำลังจะรีบไปซะกะ " นากามุระรีบขัด
" ผมก็กำลังจะไปซะกะพอดี " และฮัน ยูซองที่พูดแทรกและเหลียวมองอิเลฟเวนท์
" ถ้าหากคุณฟูจิวาระไม่ว่าอะไร ผมอยากจะขอติดรถไปด้วย " และเขาที่พยายามจะเข้าไปขอร้องทั้งเธอและทางนากามุระ
อิเลฟเวนท์ชำเลืองมองนากามุระ และเธอที่รู้ได้ทันทีว่า พวกเขาคงไม่กล้าปฏิเสธแขกวีไอพีของเอ็มไพร์ได้
" ไม่เป็นไร " เธอบอกกับนากามุระและสึบากิ
" ถ้าอย่างนั้นก็เอาแบบนี้ก็แล้วกัน " นากามุระตอบแทนให้ แต่ทว่าหางตายังคงมองตามอิเลฟเวนท์ไม่ยอมหยุด
แต่มาซายูกิที่ยังคงนั่งชักสีหน้า และก็รู้ดีว่าตัวเองและคนในครอบครัวคงไม่สามารถที่จะแย้งความคิดเห็นทั้งพ่อบุญธรรมและโดยเฉพาะอิเลฟเวนท์ที่ตัดสินใจไปแล้วได้
"ภาระ ! " และแค่สบทออกไปเบาๆ เท่านั้น
แต่ว่าสึบากิที่ได้ยินเสียงสบทของลูกชายก็หันหน้าไปมองทันที และแม้จะเป็นภาษาญี่ปุ่นแต่พวกเธอที่ก็ยังไม่รู้ด้วยว่า รองประธานของเกาหลีใต้คนนี้จะแปลออกไหม
รถยนต์หรูหราราคาแพงสีดำสองถึงสามคันพากันเลี้ยวรถเข้าไปที่ประตูรั้วบ้านที่เป็นกำแพงดินขนาดใหญ่ และภายในรถยังมีบรรดาบอร์ดี้การ์ดสวมชุดสูทที่สุภาพคอยนั้งประกบและขับรถให้กับพวกเธอ และในหว่างที่รถยนต์ทยอยกันเข้ามาจอด ทัตสิจิและอาซามิ มินาโมะโตะที่ออกมายืนรออยู่แล้วที่บริเวณหน้าบ้าน
ทัตสึจิที่คอยยืนสวมชุดยูกะตะสีเทา ๆ และอาซามิจังก็ยังสวมชุดกิโมโนสีชมพูลวดลายของดอกเบญจมาศสีเหลืองอ่อน และตอนที่พวกเขาเห็นฮัน ยูซองที่กำลังเดินตามอิเลฟเวนท์เดินผ่านบรรดาบอร์ดี้การ์ดของอะไคชิซันคังเดินเข้ามา
" ไม่ยักรู้ว่า ฟูจิวาระ เธอจะมีน้ำใจมาส่งท่านรองประธาน " ทัตสึจิยิ้มแย้มในขณะที่เดินเข้าไปต้อนรับ
" ถึงที่นี้ได้ " และทัตสึจิที่ยังคงยิ้มแย้มให้กับพวกเธอ
อิเลฟเวนท์ที่คอยหันชำเลืองมองฮัน ยูซองและถึงหันไปพูดภาษาญี่ปุ่นกับทัตสึจิ
" ก็ไม่ถือว่าลำบากหรอก !!! " เธอเสียงแข็งๆ ใส่พวกเขา แต่ก็ยังพอจะมีสายตาลังเลกับฮัน ยูซองอยู่บ้าง และสายตาลังเลนั้นทำให้ทัตสึจิยิ่งเข้าใจ
และอาซามิที่ถึงกับแอบอมยิ้ม
" คิดไม่ถึงจริงๆ นะค่ะ " อาซามิทักทายด้วยถ้อยคำประชดประชันอิเลฟเวนท์ และสายตาที่ต้องยอมก้มมองลงต่ำเพราะไม่อยากสบตาที่แสนจะก้าวร้าว
แต่ทัตสึจิที่ไม่ได้อยากให้เสียเวลา
" พวกเราเพิ่งจะได้รับเอกสารจากคุณหนูฮง เยจี "
" มาเมื่อเช้านี้.. " และพวกเขาที่เริ่มพูดคุยเรื่องธุระสำคัญทันที เพราะทัตสิจิที่รู้ดีว่า อิเลฟเวนท์มีที่ ๆ สำคัญกว่าจะต้องไป
" แต่ก็น่าเสียดายที่ ! "
" วันนี้คุณหนูฮงไม่ได้มาที่นี้กับพวกเราด้วย " และทัตสึจิที่ยังคงต้องการรักษามารยาท
" ฮง เยจียังมีธุระที่ต้องรีบจัดการต่อที่โตเกียวครับ " ฮัน ยูซองที่เข้ามาแก้ตัวให้กับว่าที่คู่หมั้น
ทัตสึจิพยักหน้าพลางชำเลืองมองอิเลฟเวนท์พลาง
" อาซามิ ! "
" จะเป็นคนที่คอยดูแลเรื่องเอกสารการซื้อขายที่ดินในครั้งนี้ทั้งหมด !! " และก็ยังคอยอธิบายคร่าวๆ
และในระหว่างที่ทัตสิจิกำลังเชิญแขกกลับเข้าไปในห้องรับรอง และอิเลฟเวนท์ที่มองตามหลังฮัน ยูซองที่กำลังเดินตามอาซามิกลับเข้าไปข้างในบ้านของทัตสิจิ
" ฉันอยากจะบ้าตายวันละร้อย ๆ หน ! " อิเลฟเวนท์บ่นเป็นภาษาญี่ปุ่นพึมๆ พำๆ กับมินาโมะโตะ และมิหนำซ้ำพวกเธอที่คอยหันซ้ายๆ ขวาไปๆ มา ๆ รอบบ้าน
" อย่าเพิ่งตายจะดีกว่าไหม " ทัตสิจิรีบตอบกลับมาและยังแอบยิ้มให้กับอิเลฟเวนท์ ในขณะที่พวกเขาทุกคนที่นี้ต่างพยายามระแวดระวัง
" ยังไร้มารยาทเหมือนเดิม ! " และทัตสึจิถึงกับต้องบ่นลับหลัง ในขณะที่มองตามหลังคนที่เดินดุ่มๆ เข้าไปในบ้านของเขาอย่างกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเองอย่าง...ฟูจิโนะ ฮานะ !
อาซามิ มินาโมะโตะในชุดกิโมโนสีชมพูจากผ้าไหมเนื้อดีพิมพ์ลายดอกเบญจมาศสีเหลืองนวลอ่อนสลับกับใบสีเขียวๆ และเธอเข้ามานั่งคอยคุกเข่าอยู่บนเบาะสีเทากับโต๊ะญี่ปุ่น และบนโต๊ะยังมีหม้อต้มน้ำ เตาไฟ ถ้วยและอุปกรณ์ชงชาอื่น ๆ ที่วางอยู่ในถาดไม้ไผ่เล็ก ๆ และถาดใส่ขนมทางซ้ายมือ และเธอก็ยังมีแขกคนสำคัญอย่าง รองประธานของเอ็มไพร์ กรุ๊ป ฮัน ยูซองที่คอยนั่งชมพิธีของชาอยู่ทางขวา
ฮัน ยูซองนั่งอยู่ที่บนเบาะสีเทาบนเสื่อทาทามิ และเขายังนั่งมองสิ่งของต่างๆ ภายในห้องที่ใช้สำหรับพิธีชงชาเพื่อต้อนรับแขกของคนในตระกูลมินาโมโตะ และเขาเห็นโต๊ะไม้ญี่ปุ่นเตี้ยๆ สีดำขัดขึ้นจนมันเงา และบนโต๊ะก็ยังมีเอกสารและซองเอกสารสีน้ำตาลๆ วางซ้อน ๆ กันอยู่และมิหนำซ้ำภายในห้องพิธีชงชาแบบญี่ปุ่นของตระกูลมินาโมะโตะที่นี้ก็ดูยังจะมีภาพวาดสีสันสวยงามติดแขวนประดับประดาอยู่ทางฝั่งทิศตะวันออก และภาพๆ หนึ่งที่แขวนอยู่ภาพวาดปลายพู่กันที่ร่างหญิงสาวงามปราณีตในการจัดดอกไม้ลงในกระถางแจกันใบใหญ่ และลวดลายบนแจกันสีฟ้ายังจะถูกวาดลวดลายให้เป็น...ปลาตะเพียนคู่
และภาพแขวนอีกภาพ...คุณผู้หญิงที่สวมชุดกิโมโนสีชมพูสดกำลังบรรจงจัดดอกไม้ใส่ลงไป ในกระถางแจกันใบสีฟ้า ๆ ใบนั้น เป็นดอกไอรีสสีแดงสดกับใบ้ไม้ประเภทต้นฮอลลี่ฮ็อก และก็ยังจะมีภาพเขียนตัวอักษรภาษาจีนโบราณ ๆ ทางฝั่งที่ติดอยู่ที่ทางด้านซ้ายมือตรงที่พนังห้องทางฝั่งทิตใต้ อักษรจีนโบราณที่ตัวเองอ่านไม่ออกแต่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ที่หนัก ๆ
และจนกระทั้่งเขาที่ค่อยๆ หันกลับไปมองที่อาซามิ มินาโมะโตะที่พวกเธอกำลังตั้งอกตั้งใจกับการชงชาในแบบวิธีของชาวญี่ปุ่น และพวกเธอที่กำลังคอยยกถ้วยชาสีดำสนิทที่มีรอยยักตามธรรมชาติของเครื่องปั้นดินเผากลับออกมาจากถาด
อาซามิ มินาโมะโตะคอยใช้ผ้าสีขาวเช็ดถ้วยน้ำชาไปมา และใช้กระบวยไม้เล็ก ๆ เอื้อมลงไปตักน้ำที่กำลังเดือดได้ที่ในเตาต้มน้ำโบราณ และหม้อต้มน้ำเครื่องปั้นดินเผาที่ถูกใช้มาอย่างเนิ่นนานจนมีคราบของควันไฟติดอยู่ที่ก้นหม้อ และเธอก็เอื้อมมือเข้าไปหยิบไม้ตีชาที่มีลักษณะคล้าย ๆ กับที่ตีไข่ แต่ทำมาจากไม้ไผ่ และจนกระทั่งใช้พวกมันตีผงชาที่เป็นสีเขียวในถ้วยให้เป็นวงกลมตามเข็มนาฬิกา
อาซามิเริ่มก้มมองลงไปในถ้วยชาที่เริ่มมีฟองอากาศผุดขึ้นมาบ้างแล้ว
" ฉันไม่ใช่เป็นคนที่... "
" ชงชาเก่งสักเท่าไหร่ " อาซามิเล่า ในขณะค่อยๆ ยกไม้ตีชาออกจากถ้วยชาและก็วางมันลงบนโต๊ะรับแขก
" และฉันก็คงจะไม่ชงชาเก่งกาจมากมายเท่ากับ... "
" ฟูจิ โนะ ฮานะ ฟูจิวาระ !! " และพวกเธอที่ยังคงเล่าต่อไป
อาซามิหลายครั้งที่ชอบหันกลับมา และเธอยังเฝ้ามองภาพวาดอุกิโยะต่าง ๆ ภาพวาดสีสันสวยงามของผู้หญิงที่สวมชุดกิโมโนคอยนั่งจัดดอกไม้ใส่กระถางแจกัน
" แต่...พิธีการจัดดอกไม้ "
" สำหรับ..ฟูจิวาระ ! "
" เธอกลับไม่ได้เรื่อง !!! " พวกเธอเล่าและยังต้องแอบอมยิ้ม และยังต้องพลอยมานั่งคิด ๆ ถึงเรื่องวันวานซ้ำ ๆ
ฮัน ยูซองเอื้อมมือไปหยิบถ้วยน้ำชา
" ขอบคุณ " และยังรักษามารยาทเอาไว้ และตอนนี้ที่เขาได้สูดดมกลิ่นชาของลูกสาวมินาโมะโตะ
"ตอนนี้ยังนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่า.."
" ฝีมือของเธอจะขนาดไหนกันเชียว " และเขาที่เอาแต่แอบยิ้มในตอนที่นึกถึงผู้หญิงอย่างอิเลฟเวนท์ต้องมาสวมชุดกิมโมโนและชงชา
" ฟ้าสะเทือนเลยละ ! " อาซามิที่คราวนี้หันมาทำหน้าตาจริงๆ จังๆ ใส่รองประธานของเอ็มไพร์ กรุ๊ป
" หึๆ " และเขาที่อดรู้สึกขำขันในคำพูดของอาซามิไม่ได้
แต่ว่าอาซามิก็กลับหันไปยกเอาถาดขนมกลับขึ้นมา และยังช่วยเปิดฝาถ้วยขนมเซรามิกสีฟ้าลายปลาตะเพียนคู่ออกมาวางไว้ตรงข้างหน้าของเขา
" นี่..ก็เป็นขนมพื้นเมืองของชาวญี่ปุ่น "
" ขนมโยวคังและก็..โอฮางิ "
พวกเธอบอกถึงชื่อขนมพื้นเมืองของประเทศญี่ปุ่น ขนมโยวคังที่ทำมาจากสาหร่ายผสมกับถั่วแดงเหมือนวุ้น และขนมโอฮางิหรือก็คือว่าขนมที่ทำมาจากถั่วแดง
" และที่สำคัญอีกอย่างหนึ่ง....."
" เรื่องฝีมือการทำอาหาร ฟูจิวาระ ! "
" เธอยังคงเก่งกาจกว่าฉันและก็ใคร ๆ ทั้งหมด " พวกเธอที่คอยเล่าและยังแอบยิ้ม
และฮัน ยูซองที่กำลังหันกลับมานั่งมองขนมในจานสวย ๆ พวกนั้น
" พวกคุณดูสนิทสนมและคุ้นเคยกับเธอมากจริง ๆ " เขาถาม และชิมลิ้มรสชาของอาซามิอย่างระแวดระวัง
และอาซามิที่ต้องหันกลับไปเอาซองเอกสารที่วางซ้อนๆ กันและยื่นให้กับเขา
" นี่...เป็นรายละเอียดที่ดินทั้งหมดที่เกาะคุเมะ ! " และอธิบายคร่าวๆ ถึงสัญญา
" และก็..ที่ เกาะอิชิงากิทั้งหมด "
" สัญญาซื้อขายฉบับเดิมที่ ! "
" มุรามาสะ พี่ชายของฉันได้เคยทำเอาไว้ "
" พวกเราได้แก้ไขรายละเอียดให้เล็กน้อย ! " พวกเธอที่ยังอธิบาย และแม้ว่าบางครั้งสายตายังคอยจับจดไปที่เอกสาร
เขาดูลังเลนิดหน่อยกับเอกสารพวกน้ั้น
" อีเลฟเวนท์ "
" เธอคงจะไม่พอใจ "
" ใช่หรือเปล่า !!! " เพราะว่าเขาอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
อาซามิได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ
" คืนก่อนที่ "
" พวกคุณมาค้างกันที่บ้านของคุณพ่อ ! "
" ฟูจิวาระ ! "
" ตอนที่พวกเราสองคนลงไปแช่ในบ่อน้ำพุร้อน ! " พวกเธอที่ได้แต่เล่าตามความเป็นจริง
ฮัน ยูซองพยักหน้าเล็กน้อย และเฝ้าสังเกตสายตาที่เปล่งประกายในเวลาที่อาซามิพูดถึงเธอ
" รองประธานฮัน ยูซอง !! " และพวกเธอเหมือนจะรับรู้ว่า เขากำลังจ้องมองพวกเธออยู่ เพราะฉะนั้นในระหว่างที่อาซามิกลับมาคอยนั่งขัดถ้วยชาอีกครั้ง
" ภายใต้...สายตาที่ดูว่างเปล่ากับรอยยิ้มจาง ๆ พวกนั้น ของ.. " และอาซามิที่เหมือนจะอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเธอให้กับประธานฮัน ยูซอง แห่งเอ็มไพร์ กรุ๊ปได้ฟัง
" ฟูจิวาระ !! " และยังคงอธิบายไปพร้อมๆ ด้วยสีหน้าและแววตาชื่นชมมากขึ้นด้วยว่า
" และเรื่องที่คนอื่นๆ อาจที่จะเคยพูดให้ได้ยินกันอยู่บ่อยๆ ว่า...."
" เธอเหมือนจะเป็นคนที่ รัก โลภ หรือแม้แต่โกรธใครไม่เป็น " เพราะว่าอาซามิก็แค่อยากจะบอกว่า สิ่งที่ทุก ๆ คนเห็นของอิเลฟเวนท์นั้นอาจจะเป็นภาพลวงตาก็ได้
และฮัน ยูซองที่ยังคงตั้งใจฟัง
" อีเลฟเวนท์... "
" เธอยังไงก็เป็นผู้หญิงที่ "
" ...ไม่รู้ว่า.. เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ " เขายอมรับกับอาซามิเรื่องของเธออย่างตรงไปตรงมา
และอาซามิที่พยักหน้าไปตามๆ กัน
" รองประธานฮัน "
" ฉันมีเรื่องที่จำเป็นมากที่จะต้องเสียมารยาท " เพราะว่าเธอกำลังอยากจะรู้ว่า
" เรื่องอะไร " เขาถามตรงๆ เหมือนกัน
อาซามิยังคงยิ้มแย้ม
" คุณรู้ไหมว่า บ้างหลังใหญ่หลังที่"
" อยู่ที่ประเทศไทย "
" บ้านหลังที่พวกคุณเคยเข้าไปใช้...ที่กรุงเทพ "
" ในการประชุมขององค์การอนามัยโลกครั้งที่แล้ว ! "
" ความจริงก็คือ ! "
" ฟูจิวาระ ! "
"ต้องการที่จะปกป้องพวกคุณ " เพราะสุดท้ายแล้ว อาซามิก็แค่ไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้มองว่า อิเลฟเวนท์ร้ายกาจ
และภาพสุดท้ายที่อาซามิ มินาโมะโตะเห็นก็คือ สีหน้าและแววตาที่รู้สึกผิดหวังในตัวเองไม่น้อยของรองประธานของเอ็มไพร์ กรุ๊ปต่อเรื่องนี้ของ ฟูจิโนะ ฮานะ ฟูจิวาระ...