ลม...ที่กำลังคอยพัดผ่านใบของต้นเมเปิ้ลที่กำลังเริ่มเขียวขจีในยามดึก ลมเย็น ๆ ที่กำลังคอยพัดและแกว่งกิ่งก้านใบของต้นเมเปิ้ลที่สูงใหญ่อยู่ในส่วนญี่ปุ่นของคนในตระกูลมินาโมะโตะ
แต่ทว่า....แสงของดวงจันทร์ในคืนพระจันทร์สีเลือด แสงของพระจันทร์ในช่วงค่ำคืนที่ผ่านการทำศึกสงครามกับพายุฝนที่หลงฤดู พวกมันที่กำลังช่วยกันทอแสงประกายสีแสด ๆ แดงๆ ส่องลงมายังต้นเมเปิ้ลที่สูงเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ในสวนหย่อมจนกระทั้งในค่ำคืนนี้และที่นี้
ต้นเมเปิ้ลที่ตอนกลางวันเป็นสีเขียวขจี.....แต่ทว่า ณ บัดนี้ พวกมันได้กลายเป็น....ใบเมเปิ้ลเก้าแฉกที่แดงสดคล้าย กับ พระจันทร์สีเลือดในค่ำคืนนี้นี่เอง...
ไทระ มาซายูกิที่กำลังคอยยืนจ้องมองไปที่พระจันทร์ในค่ำคืน และด้วยสายตาที่เปล่งประกายขึ้นไปสัมผัสดวงจันทร์ แม้ว่าจะเป็นดวงจันทร์สีเลือดก็ตาม และเขาเองก็ยังคงคอยดูเหมือนที่จะอธิฐานอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจ
ลมเย็นๆ ที่ไม่ได้แค่พัดมากระทบกับใบและกิ่งก้านของเมเปิ้ลเท่านั้น แต่ว่าลมเย็นๆ ยังจะได้ช่วยพัดพาความสงบและเย็นชื่นใจมาให้ กับเขาด้วย
" เขาว่ากันว่า...."
" หลังพายุ ! "
" ท้องฟ้าจะยิ่งสวยขึ้นกว่าเดิม..."
มาซายูกิพูดขึ้นมา ในขณะที่ได้ยินเสียงของฝีเท้าที่คุ้นเคยของคนบางคนกำลังเดินกลับมาที่ห้องพักของเธอ
"หึ !"
อีเลฟเวนท์ได้แต่ยิ้มๆ และก้าวเท้าเดินออกไปตามระเบียงทางเดินไม้ และมิหนำซ้ำเธอยังต้องคอยหยุดมองไปที่พระจันทร์ในค่ำคืนนี้ ไปพร้อมๆ กันกับมาซายูกิ
" ท้องฟ้า....."
" ถึงยังไงมันก็ยังเป็น...."
" ท้องฟ้าผืนเดิม.. " เธอเหมือนๆ จะไม่เห็นด้วยกันสักเท่าไหร่นัก
และมาซายูกิที่ถึงกับต้องรีบหันหน้ากลับมาหาเธอ และมองอิเลฟเวนท์ด้วยแววตาที่ละมุนกว่าเดิม
" ฟูจิวาระ ! " และทุก ๆ ครั้งที่พูดคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ยังคงอ่อนโยน
" ถ้าผม...จะบอกคุณว่า ! "
" คุณสวยกว่าพระจันทร์และผืนฟ้า... "
" และ...."
"ดวงดาว !!! " และตลอดเวลาสายตาและแววตาของเขาเองที่ก็ไม่เคยเปลี่ยน
"หึๆ "เธอที่คราวนี้พยายามที่จะเบือนหน้าหนีและใช้รอยยิ้มกลบเกลื่อน
" คราวนี้.... "
" เธออยากที่จะมาอ้อนขออะไรฉันอีกละห๊า.. !! " เธอยังคอยแกล้งหันมาพูดเล่นเพื่อที่จะขอปฏิเสธคำขอซ้ำ ๆ
แต่มาซายูกิก็คอยแต่จะเดินเข้ามาใกล้ๆ และแม้ว่าเขาอยากจะมองหน้าของฟูจิวาระใกล้ๆ แต่ก็ต้องยอมแหงนหน้ามองพระจันทร์ไปพร้อมๆ กับเธอไปก่อน เพราะแสงของพระจันทร์สีเลือดที่ดูสดใสเปล่งปลั่งก็คงจะไม่แพ้ฟูจิวาระเท่าไหร่นักหรอก
อิเลฟเวนท์อึดอัดใจอยู่บ้างแต่ก็ต้องเลือกที่จะคอยยืนอยู่เคียงข้างมาซายูกิจนถึงวินาทีสุดท้าย ว่าแต่ว่าที่อยู่ๆ มืออุ่นๆ ของมาซายูกิก็ค่อยๆ เอื้อมมาสัมผัสและจับเข้าที่ฝ่ามือเย็นๆ ของพวกเธอเข้าให้จนได้
มาซายูกิที่ราว ๆ กับว่า.ต้องการอยากที่จะคอยจับมือของอีเลฟเวนท์ไปจนวันตายแบบนั้น !!!!
อิเลฟเวนท์ที่ยังไม่อยากที่จะทำร้ายความรู้สึกของ ไทระ มาซายูกิอย่างกระทันหัน จนกระทั่งต้องยอมใช้เวลาให้กับความสุขอันแสนสั้นของมาซายูกิอยู่ต่อไปครู่หนึ่งก่อน
มาซายูกิที่ยังคงคอยยืนจ้องมองไปที่ดวงจันทร์ ที่ๆ ก็เกือบจะลอยลงมาต่ำจนสามารถที่จะแตะยอดเมเปิ้ลได้มากขึ้นๆ เรื่อยๆ
" อีกไม่กี่คืน ! "
" ก็จะถึง.....วันเปลี่ยนฤดู " มาซายูกิที่ค่อยๆ หันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเดิมๆ ทุกครั้ง
" ฤดูใบไม้ผลิ !! "
" ฤดู ! ที่...คุณหลงรัก ! " และคอยใช้สายตาที่สุกเปล่งปลั่งมองมาที่อีเลฟเวนท์
แต่ว่าเธอกลับต้องยอมละสายตาจากดวงจันทร์ดวงเดิมๆ ก่อนที่เธอจะแอบหันมาก้มหน้าและถอนหายใจออกมาเบาๆ
" ฉันก็แค่..... แก่ขึ้นอีกปี "
" จริงไหม ! " เธอยิ้มๆ ในขณะที่พยายามจะทำให้หัวใจว่างเปล่า !!!
"หึๆๆ " มาซายูกิที่หัวเราะออกมาเบาๆ ด้วย
" ไม่น่าเชื่อว่า...."
" พวกเราจะได้กลับมาฉลองวันเกิดของคุณอีกครั้ง "
" ที่ญี่ปุ่น ! " มาซายูกิที่คอยแต่จะแอบใช้สายตาลวนลามที่ใบหน้าและริมฝีปากของเธอเป็นบางครั้งบางคราวด้วย
และอิเลฟเวนท์ที่ค่อยๆ ดึงมือออกมาและคอยกอดอกมองไปที่ต้นเปิ้ลพวกนั้น
" เทศกาลแฟชั่นวีคที่ญี่ปุ่นครั้งนี้"
" ของ...ยูกิจัง !! "
" สำคัญกว่า...วันเกิดของฉันเป็นไหนๆ " และเธอที่ยังต้องคอยปฏิเสธกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ ๆ จะไม่ขอพูดถึงวันเกิดของเธอที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
" ยูกิจัง "
" พวกเธอจะเดินมาถึงที่ญี่ปุ่นในวันมะรืน "
" เพราะฉะนั้น...ช่วยจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแทนฉันด้วยละ ! " เธอยังคงกำชับเรื่องงานที่สำคัญกว่า
เห้อ..... อ !!!!
เสียงถอดถอนลมหายใจยาวๆ ของมาซายูกิที่ยังคงคอยแต่ที่จะล่องลอยออกมาให้ได้ยินกันเหมือนเดิม
" เดี๋ยวนี้นะ "
" ยูกิจัง ! "
" เธอเก่งขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นไหนๆ "
" หรือว่า...คุณลืมไปแล้ว ! " มาซายูกิที่คอยแต่จะหลบสายตาและส่ายหัวไป ๆ มาๆ ให้กับภาระหน้าที่ของตัวเอง
แต่ว่าเธอก็ยังจะรีบหันมาใช้สายตาคอยปรามๆ มาซายูกิเอาไว้ และเธอที่กำลังคิดเอาไว้ว่าจะต้องเดินหนีจากตรงนี้ไปได้แล้ว แต่แล้วเธอก็กลับถูกมาซายูกิเดินตามเข้ามาและสวมกอดเธอจากด้านหลัง
ในขณะที่...หัวใจทั้งดวงของมาซายูกิก็ยังตามมาแนบสนิทเอาไว้ที่แผ่นหลังของพวกเธอเอาไว้ด้วย และก็ลมหายใจอุ่น ๆ ของมาซายูกิที่คอยแต่จะกระทบเข้าที่ใบหูของเธอ !!!
อิเลฟเวนท์ที่ยังคงรู้สึกถึงเสียงหัวใจ ๆ ที่เต้นระรัวของมาซายูกิไปพร้อมๆ กัน และถึงแม้ว่าตอนนี้เธออาจจะยังไม่ตัดสินใจที่จะรีบเดินถอยห่างออกมาในทันทีก็ตาม
มาซายูกิที่ก็ยังคอยแต่ที่จะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แม้ว่า....มันจะเป็นอ้อมกอดจากเขาฝ่ายเดียวก็ตาม...
" ขออยู่.....แบบนี้สักพัก " มาซายูกิที่ค่อยๆ หลับตาลงและคอยกระซิบขอร้องกันข้างๆ ใบหู
และในขณะที่อิเลฟเวนท์ที่คิดว่าเธอจะต้องก้าวเท้าถอยออกมาจากอ้อมกอดของมาซายูกิ แต่ทว่าจู่ๆ เธอก็กลับหยุดชะงักไปพร้อมๆ กับสายตาที่ดูเป็นกังวลใจเพิ่มขึ้นมาแทน และจนกระทั่งเธอได้ตัดสินใจยอมปล่อยให้มาซายูกิได้ยืนกอดเธอได้อย่างตามใจไปชั่วขณะหนึ่งก่อน และเธอยังได้สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ กับเสียงหัวใจที่เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะของมาซายูกิยังคงกระทบดังรัวๆ ผ่านซึมซาบจากอ้อมกอดมากพอจนกระทบกับแผ่นหลังก็ยังต้องสะดุ้ง
" ฟู...จิ โนะ ฮานะ !!! " มาซายูิกิปล่อยเสียงกระซิบผ่านซอกหู
" คุณ...ได้ยินมัน ! "
" ใช่หรือเปล่า !!! " และมาซายูกิที่ยังคงเรียกร้อง !!!!
มาซายูกิกำลังเรียกร้องและอ้อนวอนให้อีเลฟเวนท์ เพื่อที่จะทำให้เธอยอมหันมาสู้อ้อมอกที่มันแทบที่จะขาดใจตายรอน ๆ ซะให้ได้ !!!
เวลานี้ที่ๆ มาซายูกิที่ตั้งใจอยากที่จะให้อีเลฟเวนท์ได้สัมผัสถึง กองไฟ...ที่ มันกำลังปะทุอยู่ที่ภายในหัวใจของตน เพราะว่าเวลานี้.ดวงใจไทระน้อย ๆ ที่คอยแต่จะร่วงหล่นอยู่ในกำมือของ ฟูจิวาระ ที่ๆ ดวงใจดวงเล็ก ๆ ของไทระคนนี้ดวงใจเพียงหนึ่งดวงเดียว ที่มีที่ยังคงอยากจะกลืนกินหัวใจของ ฟูจิวาระ เอาไว้ให้ได้ !
ดวงใจเพียงหนึ่งดวงเดียวที่มีที่มันเหมือนที่จะมีอะไรบางอย่าง...มาคอยขย้ำ !!! ขย้ำแล้ว !! ขย้ำอีก !! ขย้ำพวกมันจนกระทั้ง....
ตัวของตัวเอง.. !!! อยากที่จะแหวกเอาดวงใจออกมาจากทรวง !!!! และ...ช่วยรีบเอามันส่งคืนให้ ฟูจิวาระซังไปซะ !!!!!
เพราะถ้าขืนตัวเองยังไม่ยอมที่จะอะไรทำอย่างนั้น... ไทระ มาซายูกิคนนี้ก็คงจะมิอาจต้านทานสายฟ้าฟาดที่ผ่ากลางใจไปได้จนตลอดลอดฝั่งไปไม่ได้แน่ ! แน่ !!!
อิเลฟเวนท์ที่ยังคงดูเหมือนมีสายตาที่เป็นกังวลมากขึ้นอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถที่จะละทิ้งมาซายูกิในเวลานี้ได้ด้วยเหมือนกัน
และถึงแม้ว่าในเวลาเช่นนี้.เธอเองอยากเหลือเกินที่จะรีบก้าวเท้าเดินหนีจากอ้อมอกของ ไทระ มาซายูกิเพื่อไปหาคนๆ นั้นที่เพิ่งจะใจสลายจนต้องแอบเดินหนีไป !
สายลมเย็นๆ ที่คอยพัดมาอย่างเฉื่อยชากับพระจันทร์สีเลือดที่ในช่วงเวลาพริบตาเดียวก็กลับไม่งดงามเหมือนกับไม่กี่วินาทีที่พัดผ่าน....ทุก ๆ สิ่ง ทุก ๆ อย่าง...พวกมันรั้งแต่ที่จะทำให้บรรยากาศรอบกาย แล้วก็หัวใจดวงเดิมของเธอที่กำลังถูกหินทั้งภูเขาถล่มหนักลงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะแล้ว !!
ทัตสึจิกำลังรีบเดินผ่านห้องรับแขก แต่จู่ๆ ก็ต้องกลับหันมาและหยุดชะงักทันทีที่มองเห็นแสงไฟยังคงสว่างออกจากห้องกลางดึกจนต้องรีบเดินเข้าไปเลื่อนประตูห้องรับแขก
" นึกว่าใคร... ที่แท้ ! "
" ก็ท่านรองประธาน..ฮัน !!!! "
ทัตสึจิตกใจเล็กน้อยที่เจอเขา และยังเห็นฮัน ยูซองกำลังนั่งดื่มสาเกญี่ปุ่นอยู่เพียงลำพังภายในห้องรับแขกในบ้านของตัวเอง และประธานฮันแห่งเอ็มไพน์ยังคงใส่ชุดสูทสีดำตั้งแต่หัวค่ำจนเลิกมื้ออาหารเย็นและจนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ไปไหน
ฮัน ยูซองจิบสาเกไปหนึ่งจอกน้อยๆ และถึงจะหันไปผงกหัวให้กับทัตสึจิเจ้าของบ้าน
" พอดีว่า "
" ผมนอนไม่หลับนะ "
และจอกเหล้าสีดำก็เพิ่งจะถูกวางลงบนโต๊ะไม้ญี่ปุ่นเตี้ยๆ และก็ยังจะตามมาด้วยเสียงสะอึกของบุรุษขี้เมาต่อหน้าคนในตระกูลมินาโมะโตะผู้อาวุโส
ทัตสึจิยอมเดินอ้อมเข้าไปนั่งใกล้ๆ และช่วยหันไปหยิบเอาขวดเหล้าสาเกสีขาวและรีบรินให้ทั้งแขกและก็ตัวของตัวเอง
" อยู่ๆ ก็มีพายุและลมแรง "
" นอนไม่หลับก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ! " ทัตสึจิที่ริเริ่มชวนคุยและทั้งเริ่มสังเกตอาการชวนน่าสงสัยของเขา
ฮัน ยูซองที่ส่ายหัวเบาๆ
" มันก็แค่...พายุฤดูร้อน ! "
" พวกมันก็เคยเกิดขึ้นประจำทุกปี ! " เขาตอบ
"หึๆๆ " ทัตสึจิยิ้ม ๆ ตามและคอยจิบเหล้าเป็นเพื่อน
" คุณยิ้มอะไร !! " ฮัน ยูซองที่อดสงสัยในรอยยิ้มพวกนั้นของทัตสึจิไม่ได้
และทัตสึจิก็ถึงได้ผงกหัวขึ้น ๆ ลงๆ เบาๆ
" ผมก็แค่....กำลังคิดว่า ! "
" สาเหตุอะไรที่...."
" ทำให้รองประธานฮัน ! ต้องมานั่งกลุ้มอกกลุ้มใจ "
"หรือว่า...เป็นเพราะ สัญญาซื้อขายของพวกเรา "
" อย่างงั้นรึ ! " ทัตสึจิตั้งใจที่จะตั้งคำถามออกไปแบบนั้น และก็สังเกตอากัปกิริยาของรองประธานเอ็มไพร์อยู่ต่อไปอีก
"หึ !!! " เขาฝืนยิ้มเล็ก ๆ และก็ไม่ยอมพูดอะไรต่อ
ทัตสึจิที่ก็เลยได้โอกาสที่จะทดสอบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับรองประธานของเกาหลีใต้
" สมัยที่ผมมีอายุเท่ากับคุณ! "
" ผมได้...ตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่ง "
" แต่สุดท้าย....พวกเราก็ไม่สมหวัง " ทัตสึจิแอบถามด้วยการเล่าความจริง
" คุณ.. คงรักเธออยู่ฝ่ายเดียว " และฮัน ยูซองที่ดูหันมาสนใจคำพูดของทัตสิจิอย่างตรงไปตรงมา
" ใช่ไหม ! ละครับ !! "
" หึๆ " ทัตสึจิยิ้มและก็หัวเราะ
" คุณทายผิดแล้ว! "
" รองประธานฮัน !" ทัตสึจิที่ยังต้องรีบปฏิเส
" ยังไง ! " เขารีบถาม
ทัตสึจิหลบสายตากันเล็กน้อย
" เธอ....ตาย! "
" ในขณะที่ต้องการจะปกป้องผม " ทัตสึจิที่พยายามที่จะค่อย ๆ เล่า แต่ก็มีบางครั้งที่ต้องเปิดเผยลมหายใจที่หนักหน่วงให้คนรอบข้างได้ยินบ้าง
และเขาที่ตั้งอกตั้งใจฟัง และแม้ว่าจะมีสักเสี้ยวหนึงที่กำลังรู้สึกว่า ทัตสึจิต้องการพูดอย่างอื่นอยู่
" ผมเสียใจด้วย ! "
" ไม่เป็นไรหรอก " ทัตสึจิยังคงเผลอรอยยิ้มเล็ก ๆ
แต่ว่าเขากลับไม่ได้สนใจแค่รอยยิ้มพวกนั้น
" พวกคุณ กับ..."
" อีเลฟเวนท์ "
" ไม่ใช่สิ ! "
" ฟูจิวาระ !! " และก็ยังคงคิดแต่จะตั้งคำถามระหว่างเธอกับมินาโมะโตะ
ทัตสึจิผงกหัวขึ้น ๆ ลง ๆ
" พวกเรารู้จักกับเธอมากันอย่าง"
" เนิ่น...นานซะเหลือเกิน !! " ทัตสึจิที่พร้อมอยู่แล้ว
เพราะคำพูดของ มินาโมโตะ ทัตสึจิ พวกมันได้ทำให้คนอย่าง ฮัน ยูซองยิ่งเพิ่มความสนใจในความสัมพันธ์ระหว่าง ตระกูลมินาโมะโตะ กับ อีเลฟเวนท์ มากขึ้นมากอย่างไม่ต้องสงสัย
" แบบนี้...นี่เอง ! " เขาแสร้งฉีกยิ้มให้กว้าง
" อันที่จริง...."
" ผมก็เพิ่งจะได้มารู้จับเธอได้ไม่นานเท่าไหร่ ! " และค่อย ๆ สารภาพกับทัตสึจิ
แต่ทัตสึจิกลับยิ้มแย้มให้กับคำสารภาพของรองประธานฮันของเกาหลี และแม้ว่ามีบางครั้งเขาที่พยายามมองทะลุเข้าไปในดวงตาของฮัน ยูซองเรื่อยๆ
" ฟูจิวาระ ! " แต่ในขณะเดียวกันทัตสิจิยังต้องคอยกวาดสายตาออกไปมองรอบๆ เวลาที่พูดถึงชื่อ ๆ นี้
" เธอ...ไม่ใช่คนที่แข็งกระด้าง ! "
" และก็ไม่ใช! "
" คนที่ชอบทำร้ายความรู้สึกของคนอื่น !! " และก็แอบถอดถอนหายใจออกไปอีกหลายต่อหลายครั้ง !
" เธอ...ไม่ใช่ ! "
" เลยแม้แต่สักนิดเดียวก็ไม่เคย!! " แต่บางครั้งทัตสึจิที่ยังเผลอแอบเข้าข้าง
ฮัน ยูซองถึงกับหลบสายตา
" ครั้งแรกที่...ผม ! "
" รู้จักเธอ ! "
" ในตอนที่....ผมเดินสวนกับเธอครั้งแรก !! " เขาที่ยิ่งคิดก็ยิ่งมีแต่จะทำให้มือไม้สั่นๆ
" ผม !! "
" เหมือนตัวเอง...ต้องคำสาป !!! " เขาที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนั้น ตอนที่กำลังเดินสวนเธอไป ตอนนั้นที่อยู่ๆ ก็เหมือนถูกตรึงเอาไว้ให้อยู่กับที่ ความรู้สึกแปลก ๆ ทั้งความสงสัย ความโกรธ และความผิดหวัง.!!!
พวกมัน... !! ทำให้...เขาเองต้องหยุดเหลียวและรีบหันหลังกลับไปมองเธอ
" หึๆ " เขาเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ ต่อหน้าทัตสึจิ
" ตลกนะ ! "
" ทั่ง ๆ ที่...ผมจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ! "
" แต่ว่า..ตอนนี้ ! ในหัวต้องกลับมาคอยนั่งคิดถึงแต่ผู้หญิงอีกคนจนแทบบ้า ! " ฮัน ยูซองที่เผลอพูดสิ่งที่คิดอยู่ในหัวออกมาจนเกือบทั้งหมดว่า
ความรู้สึกครั้งแรก ที่....เจอกับอิเลฟเวนท์ !!!
ความรู้สึก ที่.....เหมือนอยากจะเข้าไปทำความรู้จักกับเธอทันทีที่เห็นหน้ากัน !!!
ความรู้สึก ที่.....เหมือนอยากจะไปต่อว่า ! ทั่งๆ ที่ไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
" ผมคงจะเมาแล้วจริง ๆ " เขาเริ่มรู้สึกตัวเพราะสิ่งที่เผลอพูดออกไป
" หวังว่า..."
" คุณคงจะช่วยแกล้งลืม ๆ มันไป !! "
" ได้ไหมครับ ! ท่านประธานมินาโมะโตะ !! " และเขาก็กลับมาเป็นฝ่ายขอร้องมินาโมะโตะซะเอง เพราะว่าถึงยังไงเขาที่ยังคงต้องจำเป็นที่จะต้องคอยหยุดความรู้สึกพวกนั้นต่ออีเลฟเวนท์ให้ได้
เพราะว่า.....เธอ กับ ไทระ มาซายูกิ ! พวกเธอคงไม่มีทางจะแยกออกจากกันได้จนวันตายอย่างที่เห็น !!
ทัตสึจิที่ก็กลับรู้สึกเห็นใจในแววตาที่แสนทรมานของ ฮัน ยูซอง ได้อย่างถนัด !
" ..ฮัน ยูซอง !! "
" จะเป็นอะไรไหม..."
" ถ้าหาก...ผมจะขอลองถามคุณดูว่า ! " ทัตสึจิที่เหมือนอยากจะสืบหาอะไรบางอย่างในตัวของผู้ชายคนนี้
และฮัน ยูซองที่แทบจะไม่หลบสายตาของมินาโมะโต
" ท่านประธานทัตสึจิ "
" ไม่ต้อง เกรงใจหรอกนะครับ " เขาบอก
ทัตสึจิหันกลับมาและจ้องตาของผู้ชายคนนั้นทันที
" สมมติว่า....."
" ชาติก่อนๆ คุณต้องตายจากคนรักไปอย่างกะทันหัน !! "
" แล้ว...บังเอิญที่....! "
" ชาตินี้ !!! "
" พวกคุณได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ! แต่ว่า...."
" เธอ...กลับจำคุณได้อย่างแม่นยำ !! "
"ในขณะที่..."
" คุณกลับกลายเป็นคนทีจำเธอไม่ได้ !!! " ทัตสึจิที่ค่อยๆ เล่าอย่างระมัดระวัง !!!
หึๆๆๆๆ เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของฮัน ยูซองที่เผลอส่งเสียงดังไปจนทั่วห้อง
" ท่านประธานมินาโมะโตะ !!! "
" ถึงผม...จะไม่ชาวพุทธเหมือนกับพวกคุณ ! "
" แต่ว่าเรื่องที่...เราสามารถที่จะย้อนอดีตไปได้ไกลขนาดนั้น !! "
" ผมเองกำลังคิดว่า..."
" เห็นจะมีแต่..พวกนักบวช ! "
" ซะอีกนะครับ ! " ฮัน ยูซองที่อยากจะขอปฏิเสธกับเรื่องที่มินาโมะโตะเล่า
" อ้อ.. " ทัตสึจิถึงกับต้องคอยหลบสายตา แต่ว่าไม่นานรองประธานของเกาหลีใต้ก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
" ถ้าหาก...เราจำคนรักของเรา ! " และเขาที่กำลังนั่งนึกทบทวนกับสิ่งที่มินาโมะโตะกำลังพูดถึงเรื่องๆ นี้
" ไม่ได้ !!! "
" อย่างงั้นเหรอ !!! " แต่ยิ่งคิดเขาก็มีแต่เรื่องให้ชวนสับสนอยู่ในหัวจนเต็มไปหมด
" ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ละก็.. !! "
" ป่านนี.ผมก็คงที่จะ.. "
"พยายามที่จะ หาทางเข้าใกล้เธอ !! "
" ขอแค่...ได้พูดจากับเธอสักคำก็พอ.! "
"..แค่..ได้รู้จัก ! "
" เท่านั้นก็พอ !! " ฮัน ยูซองที่พอพูดมาพูดไปทำไมที่จู่ๆ ความรู้สึกคิดและโหยหามันถึงได้เพิ่มมากขึ้นมาอีกหลายเท่าตัวก็ไม่รู้
และเขาที่วนนึกถึงหน้าอิเลฟเวนท์ซ้ำๆ และโหยหายเธอมากขึ้นๆ จนมากเกินไปซะด้วยซ้ำไป ทั้งๆ ที่มันก็เป็นแค่เรื่องที่คงไม่มีใครที่จะสามารถรู้ได้จริงๆ แต่ว่าอีกอย่างเรื่องที่ไม่สามารถที่จะพิสูจน์ได้จริงเรื่อง ๆ นี้ เท่าๆ ที่ฟังแล้วมันก็กลับที่จะทำให้ความรู้สึกของตัวของเขาเริ่มที่...
...ปวดร้าว และ ผิดหวังให้..กับ ตัวของตัวเองได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว.. !!!
อีเลฟเวนท์ในชุดสูทสีดำสนิทแบรนด์ราคาแพงกำลังเลื่อนเปิดบานประตูห้องพักของบ้านมินาโมะโตะ และอาซามิที่ยังคงสวมชุดยูกะติสีฟ้าจืดๆ ยืนรออยู่หน้าประตูห้องพักและก้าวเท้าเดินตามหลังอิเลฟเวนท์แบบรักษาระยะห่างพอสมควร
และในขณะที่พวกเธอเดินกำลังจะเดินผ่านซุ้มอี๋ซู้ไปที่ตามระเบียงทางเดินด้านหน้า แต่ว่าตอนนั้นพวกเธอก็ได้ยินเสียงเลื่อนบานเปิดประตูห้องพักของอีกฝั่งตรงกันข้าม อิเลฟเวนท์และอาซามิที่ต่างพากันเหลียวกลับไปมอง และพวกเธอก็เห็นคน ๆ หนึ่งที่กำลังรีบร้อนเดินออกมาจากห้องรองประธานของเอ็มไพร์กรุ๊ป
และฮง ฮยจีก็รีบร้อนจับชายคอเสื้อที่รุ่มร่ามอยู่เล็กน้อยอยู่หน้าประตูห้องของฮัน ยูซอง แต่ว่าพอรู้สึกตัวเองอีกที ผู้หญิงไทยคนนั้นกับลูกสาวเจ้าของบ้านก็หันมาสบตากับเธอเข้าพอดี !