บทที่ 18
ก่อนหน้านั้น ครู่เดียว
คนสองคนปรากฏที่จวนสกุลเฉิน
หู่เทียน เเละศิษย์น้องของเขา
ศพมากมายหายไป เเละมีป้ายวิญญาณที่ทำจากเเผ่นศิลามาเเทนที่ หู่เทียนงุนงง ศพของคนจำนวนมากขนาดนี้ เดิมทีคิดว่าคงมีเเร้งหรือสัตว์มาเเทะกิน ท่วาไม่เลย ไม่มีสิ่งใดอยู่ เขาพยายามสำรวจ เเละพบกับประตูของคุกตระกูลที่ถุกหลอมละลายด้วยความร้อน จึงเดินไปด้านใน จวบจนถึงห้องขังที่อยุ่ลึกสุด ที่มีร่องรอยเดียวกัน ปรากฏอยู่ตรงหน้า
"มีคนเข้ามาเเละช่วยเหลือ คนที่ถูกขังไว้ออกไป เเต่ว่าเป็นใครกัน" จากนั้นเดินออกมาด้านบน
หู่เทียนสำรวจป้ายวิญญาณ ในใจนึกขัดตาอย่างมาก ชักกระบี่ออกมาฟาดฟันคลื่นกระบี่หมายจังระเบิดเเผ่นศิลานี้ให้เเหลกเป็นชิ้นๆ
ทว่า
พลังขุมหนึ่งปะทุขึ้น ทำลายคลื่นกระบี่ของเขาอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ส่งพลังซัดเข้าที่ร่างของเขา จนหู่เทียนกระเด็นออกไปนอกจวน
"บ้าเอ๊ย พลังเมื่อกี้คืออะไร" หู่เทียนกระอัดเลือดออกมาคำโต พลางลุกขึ้นยืน กระบี่ในมือค้ำไว้ไม่ให้ล้มลง สายตาจับจ้องที่เเผ่นศิลานั่น ตาไม่กระพริบ
ครู่เดียวพลังก็ปะทุ ทำให้ทั่วทั้งจวนเต็มไปด้วยพลังอันชั่วร้ายที่น่าสะอิดสะเอียน หู่เทียนถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพลังอันชั่วร้ายนี้สามารถฆ่าเขาได้ เพียงเเค่สัมผัสกับมัน
"จวนสกุลเฉินเกิดอันใดขึ้น เป็รนไปได้ไหมว่า คนที่บุกไปที่ห้องขัง คือคนทำ ทว่าต้องเเข้วงเเกร่งเพียงใดถึงได้ทิ้งพลังเเข็งเเกร่งขนาดนี้ไว้ที่ป้ายวิญญาณ" หู่เทียนครุ่นคิด ก่อนจะเกิดระเบิดขึ้นเสียงดัง
"ศิษย์พี่ มาจากทางสาขาสำนักเเพทย์"
ทั้งสองเร่งตามไปดุ ก้พบว่า สาขาของสำนักเเพทย์เหลืเเค่เศษซาก ศิษย์ของที่นี่ตายเรียน ไม่มีใครอดเลย
หู่เทียน จับสัมผัสถึงอย่างหนึ่งได้ กล่าวกับศิษย์น้องตนอย่างรีบร้อน "ศิษย์น้องเปียว ใช้ป้ายสื่อสารเเจ้งทางสำนักให้ส่งคนมาตรวจสอบ ข้าจะตามอาญชากรนั่นไป" ว่าเเล้วก็พุ่งทะยาน เหาะเหินมุ่งหน้าไปทิศทางหนึ่ง
*******
สถานที่ : นรกดำ
"ดูเหมือนผู้อาวุโสจะลงมือเเล้ว" เฉินตงเเหงนหน้ามองไปยังทิศทางที่ เมืองเมฆาล่องตั้งอยู่ เสียงระเบิดที่เกิดขึ้น เขามั่นใจว่ามาจากเฉินซานซัวอย่างไม่ต้องสงสัย มองครู่หนึ่เดินเท้าต่อ
เดิมทีคิดซ่อนตัวใต้หน้าผา ส่วนหนึ่งก็ไปหาสตรีในโลงน้ำเเข็ง ก็ฉุกคิดได้ว่าเชือกที่ใช้ปีนขึ้น ขาดไปเเล้ว คาดว่ากระโดดลงไป คงไม่มีทางปีนขึ้นมาได้เเน่น เเววตาเสียใจเเสดงออกมาให้หเ็น เฉินตงรีบสลัดทุกอย่างทิ้งไป ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ส่วนลึกของนรกดำ
สมุนไพรตามรายถูกเก็บเข้าเเหวนมิติ เเต่มีเเค่สมุรไพรอายุไม่กี่สิบปีเท่านั้น เเถมยังเป็นสมุนไพรทั่วไป เฉินตงเด็ดเอาพืชประเภทเครือชนิดหนึ่ง ที่มีรสหวาน โยนใส่ปากเคี้ยวเล่น ความหวานของมันทำให้เขากระชุ่มกระชวย
ในเวลาเดียวกัน ก็รับรู้ได้ว่า ส่วนลึกของที่นี่ เงียบกริบ เเมลงตัวเล็ก ก็ไม่มีเเม้เต่เงา บรรยากาศเช่นนี้ เฉินตงไม่ไว้ใจ จึงปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่ ปีนไปอยู่บนกิ่งที่สูงถัดจาดยอดไม้ลงมา
สายตาของเฉินตง จ้องเขม็งลงเบื้องล่าง
เสียงฝีเท้าย้ำลงพื้นดินหนักเเน่น พลันนั้น ปรากฏเงาร่างที่มีขนสีน้ำตาลเข้ม ปกติของม้าทั่วไป มันมาหยุดยืนยังจุดที่เขาเคยอยู่ จมูกของมันสูดฟุดฟิด ก่อนจะเเหงหน้ามองขึ้นด้านบน
"ล่อเล่นน่า!" เฉินตงอดไม่ได้ที่จะเเปลกใจ เขาเเม้เเต่หายใจก็ยังไม่ได้ทำ อีกฝ่ายทำไมจึงสัมผัสได้ถึงตัวตนของเขาได้เล่า ปกติมันไม่น่าจะเป็นไปได้ นอกวะจากว่า เจ้านี่ไม่ใช่สัตว์ร้าย เเต่เป็น อสูร!
โฮกกกกกกกก
เสียงคำรามของมันดังก้อง ราวกับสลัดคราบม้าธรรมดาทิ้งไป เขาอันหนึ่งงอดออกมาจากหัวของมัน พร้อมกับฟันเเหลมคมที่อยู่ในปาก
เฉินตงโพล่งขึ้นมาทันที
"อสูรระดับ 1 ดาว อาชาอสูร!"
เฉินตง เค้นความทรงจำของเขาออกมาทันที อสูรเเบ่งได้หลายระดับตามความเเข็งเเกร่ง ส่วนมากจะเเบ่งเป็นจำนวนเป็น ดาว หนึ่งถึงสิบ ไล่จากกระจอกสุดไปหาเก่งสุด อสูรระดับ 1 ดาว อาชาอสูร!
ตึง
เจ้าอาชาอสูร พุ่งชนเข้าที่ต้นไม้ที่เขาอยู่ทันที เฉินตงกอดกิ่งไม้เเน่น เเต่ว่า อนิจา ถึงคราวซวยจริงๆ กิ่งที่ดูเเข็งเเรง หักเปาะลงมาทันทีทันใด ร่างของเฉินตงดิ่งลงพื้นดินตามเเรงโน้มถ่วงทันที
อาชาอสูรเห็นดังนั่นพ่นลมออกจากจมูก ดวงตาสีเเดงก่ำจ้องมอง เฉินตงไม่กระพริบ
"สิบมายา!"
เฉินตงสำเเดงวิทยายุทธ์ที่ฝึกฝนออกมาทันที
เงาร่างมายาของเขาสิบตน ร่วงลงไปคนละทิศทาง
อาชาอสูร ดวงตาสับสน พุ่งไปยังร่างหนึ่งที่หล่นลงพื้น ทว่าเป็นเพียงภาพมายา จมูกของมันสูดกลิ่นอีกครั้ง ก่อนหันมาโจมตีร่างจริง
เฉินตงโคจรพลังในร่างทันที ต้นอ่อนมารเเผ่พลังมารออกมา มันไหลเวียนไปทั่วเส้นลมปราณของเขา
เขาฉากหลบไปด้านข้างทำให้ อาชาอสูรพุ่งเอียดร่างไป เฉินตงอาศัยจังหวะที่มันพุ่งผ่าน กหมัดเเน่นเอาชกออกไปสุดเเรง
ปัง
อาชาอสูรกระเด็นออกไปทันที เฉินตงก้าวเท้าตามติดไป เงาร่างมายานับสิบ ทะยานออกไป สร้างความงุนงงให้กับอาชาอสูรได้เล็กน้อย เเละจู่โจมในจังหวะที่เผลอ
อาชาอสูร ถูกฆ่าตายอย่างง่ายดาย ทว่ามันคืออสูรระดับ 1 ดาวที่กระจอกที่สุดในบรรดาอสูรทั้งหมด กระนั้นเฉินตงก็ภูมิใจ เพราะว่านี่คืออสูรตัวเเรกที่เขาฆ่าเชียวนะ
เฉินตงยิ้มร่า ใช้ดาบที่เก็บมาจากจวนสกุลเฉินจากเเหวนมิติ ออกมาเเละชำเเหละร่างของอาชาอสูรทันที
ลูกปัดสีเเดงปรากฏ เฉินตงใช้ใบไม้ห่อมันเเละโยนเข้าเเหวนมิติ จากนั้นก็เชือนเอาเนื้อของม้าอสูรมาบางส่วน ห่อด้วยใบไม้เช่นกันมัดด้วยเถาวัลย์ใส่เเหวน เเละตัดเอาเขาอาชาอสูรใส่ตามไปติดๆ
กลิ่นเลือดคงล่อพวกอสูรมา เฉินตงจึงเร่งฝีเท้า วิ่งจากไป เเต่ยังคงตรงเข้าสู่ส่วนลึกของนรกดำ เพื่อเฝ้ารอการติดต่อจากเฉินซานซัว