บทที่ 22
รุ่งเช้าของวันใหม่ เฉินตงนั่งสมาธิบนเนินเขาเล็กๆ ทันทีที่เเสงอาทิตย์สาดลงมา ร่างของมีภาพของหยินหยางอยู่ด้านหลัง
บัดนี้ดูดซับครบทั้งหยินเเละหยาง เพียงเเค่พลังกายของเฉินตงยามปกติ ทรงพลังอย่างมาก ยิ่งโคจรพลังมารด้วย พลังเเข็งเเกร่งเพิ่มขึ้นไปอีก
เฉินตงออกจากการบ่มเพะ เเละเดินไปก่อไฟ เพื่อย่างเนื้อกิน จากนั้นเดินทางต่อ หาอสูรฝึกฝีมือ
ระหว่างนั้นเองป้ายหยกที่ชายชรา เฉินซานซัวให้ไว้ก็มีบางอย่างเเปลกไป เฉินตงกระโจนขึ้นกิ่งไม้ เเละหยิบขึ้นมา เสียงของเฉินซานซัวพลันดังมาให้ได้ยิน
เฉินซานซัวกล่าว "เฉินตง ข้าเอง"
"ผู้อาวุโส ได้เรื่องไหมครับ" เฉินตงถามกลับอยางรีบร้อน เขาเป็นห่วงน้องสาวตนเองมากๆ
เฉินซานซัวตอบ "ดูเหมือนเฉินหยูจะถูกพาตัวไปยังสำนักเเพทย์"
คำกล่าวนี้ เล่นเอาเฉินตงสับสน สำนักเเพทย์พาตัวเฉินหยูไปทำไมกัน เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา ทว่าทำอันใดไม่ได้ ตัวเขาอ่อนเเอเกินไปในตอนนี้
เฉินซานซัว "ข้าเข้าบ่มเพาะเพื่อฟื้นฟูพลังของตนเอง ใช้เวลาอย่างช้าสุดครึ่งปี เร็วสุดก็ สามเดือน นับจากนี้เจ้าจะไม่ได้รับความคุ้มครองจากข้า ทว่าจงไปที่เมืองอัคคีพายัพ ถ้าความจำของชายชราไม่ผิด ทุกปีของที่นั่นจะจัดงานประลองขึ้น เพื่อคัดเลือกศิษย์เข้าร่วมสำนัก เจ้าไม่ต้องทำตัวเด่นมากนักเพื่อไม่ให้เตะตา เเละหาทางเข้าร่วมนิกายฟ้าคำรามเสีย ด้วยศักยภาพยอดเยี่ยม ที่นั่นเพียงพอฝึกฝนเจ้า ให้เเข็งเเกร่งขึ้น จงตั้งใจบ่มเพาะให้ดี เพราะยามที่ข้าออกมาจากการบ่มเพาะ เราจะบุกไปที่สำนักเเพทย์ทันที"
เฉินตงสุดลมหายใจเข้าอย่างหนักหน่วง เขามีเวลาครึ่งปีในการฝึกฝน กระชั้นชิดมาก ทว่าเฉินตงไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงคิดว่าต้องทำให้เต็มที่ หากไม่พอก็ฝึกฝนเเบบถวายชีวิตไปเลย
"ก่อนอื่นก็หาเเผนที่ของของดินเเดนนี้มา เเละตามหาเมืองอัคคีพายัพ เดินทางไปที่นั่น เเละระวังตัวให้ดี อย่าได้ไว้ใจใครง่ายๆ"
การติดต่อสื่อสารของเฉินซานวัวขาดหายไปทันที เฉินตงเก็บป้ายหยกเข้าที่ ขณะเดียวกันก็ปีนขึ้นไปยัง ต้นไม้ที่สูงที่สุด
โดยรอบมีเเต่ป่ากับป่าก็จริง เเต่ยังคงมีเส้นทางที่มีล้อเกวียนเเล่นผ่าน เฉินตงจดจำเส้นทางนั้นไว้ในใจ ก่อนจะตัดสินใจ ใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนในการฝึกฝนอยู่ในป่าเเห่งนี้