บทที่ 12
"เออ ผู้อาวุโส ท่านมั่นใจนะว่่ามันขึ้นไปได้" เฉินตงมองเชือกขนาดเท่าเเขน ทว่าเก่ามาก จนเปื่อยยุ่ย สิ่งนี้ เขาต้องปีนมันเพื่อขึ้นไปด้านบน เเต่ว่า มันคงไม่ขาดใช่ไหมเนี่ย
"ไม่ๆ เชือกนี้นะอยู่มาตั้งเเต่ตอนที่ข้าลงมายังถ้ำใต้น้ำตกลงเลยนะ อายุมันยามนานกว่าเเสนปีกลับยังสภาพดีเเบบนี้ ข้าว่ามันไม่ขาดง่ายๆ หรอก" ไน่เหอตอบ โดยมีเพียงเสียง ร่างอยู่ในเเหวนวิญญาณ
"โอเค" เฉินตงภาวนาให้กับสวรรค์ครู่หนึ่ง เเละไต่เชือกขี้นไป
ผ่านความมืดมิด เฉินตงใช้เพลิงมาร ส่องนำทาง ไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบเเต่ตัวเขากลับไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด อีกทั้งไม่มีตัวประหลาดใดๆ โผล่ออกมาขัดขวาง
เฉินตงสัมผัสได้ถึงสายตามองเห็นจุดเเสงที่ด้านบน เขาเร่งมือที่ไต่เชือกให้เร็วขึ้น
ก่อนจะมองเห็นขอบเหวอยู่กลายๆ ทว่าเป็นอีกฝั่งหนึ่ง เพราะด้านที่เฉินตงร่วงลงมานั้นหน้าผาได้พังทะลายลงมาเเล้ว ไม่อาจใช้งานได้อีก
เหลือเพียงห้าเมตรก็จะถึงเหวอีกฝั่ง ทว่าเสียงหนึ่งดังขึ้น ก่อนเชือกที่ตึงเปรี๊ยะจะอ่อนยวบลง ร่างของเขาร่วงลงไปทันที เฉินตงในหล่นวูบ ก่อนจะกระโดดพุ่งไปเกาะปุ่มหินที่ยื่นออกมา เเละเฝ้ามองเชือกที่ร่วงลงไป จากที่หเ็นส่วนปลายเหมือนจะถูกบางอย่างละลายจนขาด ทำให้เฉินตงมองขึ้นด้านบน ในใจสังหรณ์บางอย่างขึ้นมา
"ข้าสัมผัสได้ถึงตัวตนบางอย่างที่เเข็งเเกร่งด้านบน เจ้าควรระวังตัวให้มากเมื่อขึ้นไป" ไน่เหอรีบบอก
เฉินตงพยักหน้า พลางออกเเรงที่เเขน ปีนป่ายตามปุ่มหินที่ยืนออกมา ก่อนจะคว้าที่ขอบเหวเเละฉุดร่างดึงขึ้นไป
ร่างของเด็กหนุ่มเหยียบลงบนพื้นหญ้าอย่างเงียบเชียบ เฉินตงก้มต่ำลงพลางมองไปยังรอยเชือกที่ลากกับพื้น ไล่ไปจนถึงโคนต้นไม้ที่น่าจะเป็นจุดที่มัดเชือกไว้
ต้นไใหญ่ขนาดห้าคนโอบถึงขั้นที่หักโค่น ตรงโคนต้นมีร่องรอยของเมือกสีดำส่งกลิ่นอายร้ายกาจออกมา
"พิษสวรรค์?" ไน่เหอว่าพลางโผล่หัวออกมาดู
"ครั้นที่ข้ามาที่นรกดำ ได้ปะทะกับราชาของที่นี่ ตอนนั้นข้าสังหารมันตาย คาดไม่ถึงว่า ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของมัน จะพ่นพิษนี่ออกมาใส่เชือกกับต้นไม้ที่ข้ามัดไว้ ให้ตายเถอะ เจ้าตัวนั่นใช้เวลาเเสนปีเพื่อให้พิษสำฤทธิ์ผล มันคงเดาได้ว่าต้องมีผู้เกี่ยวข้องกับข้า ไต่เชือกขึ้นมาจึงได้ว่าอุบายกากๆ นี่ไว้ ซึ่งทำให้เจ้าเกือบตาย"
เฉินตงเบิกตากว้าง จากนั้นมองไปเห็นโครงกระดูกที่อยู่ไม่ไกล
ร่างนั้นมีเเค่ กระดอง ก้ามทั้งสอง เเละหางของมันที่ยังเหลืออยู่ ระยะเวลานานเพียงนั้นมีเพียงเนื้อที่หายไป คงเหลือไว้เพียงสามสิ่ง เฉินตนคิดว่าเจ้าพวกนี้ต้องมีความทานทานมากเเน่ๆ
"เจ้าก็เก็บไว้ซะสิ กระดองของมันเเข็งพอๆ กับโลหะเทวะเลยละ ส่วนหางของมัน เจ้าสามารถใช้มัน้ป็นอาวุธได้ ปลายหางมีพิษที่ร้ายเเรงอยู่ ขนาดเชือกเทพเเสนปีไม่ขาด ยังละลายเลย ความอันตรายของมันต้องสิ่งมีชีวิตไม่ต้องพูดถึงน่าจะมีลูกปัดตบะของมันด้วย" ไน่เหอบอก เฉินตงจึงเดินเข้าไปเเละเก็บทุกอย่างเข้าสู่เเหวนวิญญาณของเขา
เฉินตงเดิมคิดจากไป เเตว่ากลับก้มลงเเละหยิบเชือกขนาดสองวามาถือไว้ในมือ นี่คือเชือกเทพตามคำกล่าวของไน่เหอ
"ผู้อาวุโสมันเเข็งเเรงมากใใช่ไหม ไอ้เชือกนี่นะ" เฉินตงถามด้วยความสนใจ
"เเน่นอน นี่นะเชือกเทพเลยนะ มันใช้วัสดุจากเส้นขนของอสูรเเข็วงเเกร่งหลายหมื่นตัวทักทอมัดรวมกันเป็นเส้นๆ ดังนั้นความเเข็งเเกร่งของมันจึงสูงมาก เจ้าคิดอยู่สิ นรกดำเป็นสถานที่เช่นไร ราชาของพวกมันมีตบะถึงหมื่นปี เเต่ดูเอาเถอะ พิษของมันยังใช้เวลาเเสนปีในการละลายให้เชือกเทพนี่ เเล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า" ไน่เหอตอบพลาง รู้สึกสงสัย
เฉินตงรับรู้ได้วาไน่เหอสงสัย จึงรับตอบ
"ในเมื่อมันเเข้งเเกร่งเช่นนั้น มันสมควรเป็นอาวุธที่ดี ไม่สิถ้าเทียบสมบัติวิเศษที่ข้าเคยบเหน เเม้เชือกนี่มันจะไม่ปลดปล่อยพลังวิเศษใดๆ ออกมา เเต่ด้วยความเเข็งเเรงของมัน ข้าว่านี่เป็นเชือกเทพที่มีความคงทนมากกว่าของวิเศษพวกนั้นมากเลยนะ เเสนปี ฮ่า ฮ่า ช่างโชคดีจริงๆ ผู้อาวุโสไน่ ข้าจะใช้เจ้านี่เป็นอาวุธ"
ไน่เหอ "...."