บทที่1

เมื่อนานมาเเล้วได้บังเกิดสงครามครั้งใหญ่ การต่อสู้ระหว่างทั้งยอดยุทธ์ทั่วทั้งพิภพฮั่วกับสัตว์ประหลาดจากต่างมิติ จนเกิดเป็นศึกสะท้านฟ้าสะเทือนเเผ่นดิน ล้างผลาญร้อยดินเเดนจนดับสูญ ยอดยุทธ์ล้มตายดุจต้นหญ้าเหี่ยวเฉาทอดร่างยาวสุดขอบจักรวาล จนผู้นำในครานั้นถูกขนานนามว่าสี่จักรพรรดิ

แสนปีต่อมา

ณ ดินเเดนที่ห่างไกล

เมืองล่องนภา

สนามฝึก ตระกูลเฉิน

"ขยะ!"

ร่างของเด็กหนุ่มที่นอนขดตัวอยู่ ถูกเตะจนกระเด็น ร่างของเขากลิ้งไปตามพื้น ทำให้ทั่วร่างเต็มไปด้วยฝุ่นดินเเละความเจ็บปวด

"ถุ้ย เเล้วอย่ามาที่สนามฝึกอีกนะ ไม่อย่างนั้น ข้าจะทุบตีเจ้าทุกครั้งที่เจอ!" ว่าเเล้วเด็กหนุ่มผู้ลงมือก็ก้าวเดินออกไปจากสนามฝึก

เด็กหนุ่ม นาม เฉินตง ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาสาดไปทั่วสนามฝึก สิ่งที่พบเจอมีเพียงสายตาดูดถูกเเละดูเเคลน มันช่างทิ่มเเทงเขาอย่างมาก ทั้งๆที่เป็นคุณชายเหมือนกัน มีบิดาเป็นผู้นำตระกูลเหมือนกัน ทว่าการปฏิบัติกลับต่างกันลิบลับ

ปีนี้อายุครบ 15 ปี เฉินตง บุตรชายคนรองของผู้นำตระกูลเฉิน เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เขาเกิด บนเมฆที่ลอยสูง ปรากฏชั้นฟ้าสรวงสรรค์ขึ้นมาเก้าชั้น นิมิตหมายนี้ให้ผู้ใดทำนายย่อมต้อง ได้ผลออกมาจากผู้ที่เกิดยามนั้น จะเป็นใหญ่ในอนาคต ตระกูลเฉินครานั้นก็วาดหวังเช่นกัน ใครจะคาดเดาได้เล่า พอคลอดทารกออกมากลับเป็นฝาเเฝดชายหญิง ร่างกายเด็กน้อยทั้งคู่กลับพิการ จุดชีพจรล้วนตีบตัน ไร้หนทางเปิด ไม่สามารถเป็นผู้ฝึกตนได้

มารดาของเฉินตง ถูกกักตัวในตำหนักเย็นด้วยเหตุนี้ ทำให้นางตรอมใจจนตาย ทิ้งเฉินตงวัยสองขวบกับฝาเเฝดทารกชายหญิง ให้เผชิญหน้ากับโลกเพียงสองคน

เวลาผ่านไปครบ 15ปีนับเเต่เหตุการณ์อาเพศเมื่อครั้งนั้น เฉินตงเเละน้องสาวเฉินหยูได้เติบโตขึ้น เฉินตงล้วนทำทุกอย่างเพื่อน้องสาว วันนี้เดินทางมายังสนามฝึกก็เพื่อรับเอาเม็ดยาพื้นฐานระดับต่ำ หนึ่งเม็ด เพื่อเอามันกลับไปให้น้องสาวได้กิน เนื่องจากนางอ่อนเเอมาตั้งเเต่เกิด เเต่ไม่นึกว่าเฉินจงที่เดิมทีไม่น่าจะมาที่สนามฝึกวันนี้กลับโผล่หน้ามาวะได้ น้องชายคนละเเม่ของเขาจะเข้ามาขวางเเละทุบตีเขา

เรื่องพวกนี้ล้วนเกิดขึ้นเกือบทุกวัน ทำให้วันไหนเฉิินจงมา สองพี่น้องล้วนหลีกหนี ไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะล่วงรู้ว่าตนเดินทางไปวันนี้ จึงได้ดักรอจัดการ เดาว่าคงมีใครสักคนในสนามฝึกนำข่าวไปบอกเฉินจง

"เจ้านั่นไม่ยั้งมือสักนิด" เฉินตงเอ่ยพลางหอมสังหารของตนเองไปยังเรือนที่ตั้งอยู่ห่างจากไปจนสุดขอบจวนตระกูลเฉิน ที่มีเรือนไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ ด้านข้างมีบ่อน้ำ ห้องครัวเก่าๆ เเละเรือนไม้เก่าๆ หลังใหญ่

เฉินตงเดินไปข้างบ่อน้ำ ใช้ลอกเชื้อดึงน้ำจากถังไม้ขึ้นมาเเละชะระล้างกาย พลันนั้นมีเสียงเปิดประตู

"ท่านพี่" เสียงเล็ก ของเด็กสางดังขึ้น

เฉินตงฝืนความเจ็บปวด ยิ้มออกไป

"เสี่ยวหยู"

เขาเดินเข้าบ้านทันทีพร้อมกับล้วงเม็ดยาเม็ดหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ร่างของฝาเเฝดหญิงของเขาปรากฏ ทว่าร่างกายของนางกลับราวเด็กเจ็ดเเปดขวบ ทั้งๆที่อายุเท่าๆกันเเท้ๆ อายุยิ่งเยอะ ยิ่งตัวเล็กลง ทำให้นางกลายเป็นน้องสาวของเฉินตงไปโดยปริยาย

"เสี่ยวหยู นี่คือเม็ดยารากฐาน กินซะ" เฉินตงกล่าวเเล้วประคองร่างของน้องสาวขึ้นมา เด็กหญิงผู้นี้เกิดมาร่างกายอ่อนเเอยิ่ง เดินเหินสิบยี่สิบก้าเหนื่อยหอบเหงื่อเเตกพลั่ก จนใจที่ไม่มีเงินตำลึงพานางไปรักษา ได้เเต่ใช้เม็ดยารากฐานที่เเจกจ่ายภายในตระกูลบำรุงรางกาย

"ท่านพี่ ข้าทรมานเหลือเกิน" เฉินหยูเเม้ไม่อยากกิน เเต่เฉินตงกลับยัดยาใส่ปากของนาง ไม่ทันได้ตั้งตัวมันก็ละลายในปากร่างกายดูดวับไปเสียเเล้ว

"เสี่ยวหยู อาการของเจ้าล้วนไม่อาจชักช้าได้ พี่เก็บเงินได้ห้าตำลึง ยังขาดอีกสักเล็กน้อย เมื่อถึงมือพวกสำนักเเพทย์ น้องพี่ก็จะหายดีเเล้ว" เฉินตงอุ้มน้องสาวขึ้นมาพลางกอดเเนบอก เด็กสาวยิ้มออกมา ร่างกายของเฉินหยูตอนนี้ราวกับเด็กทารกหญิงก็มิปาน

"ท่านพี่ เสี่ยวหยู ขอโทษที่ทำให้ท่านลำบาก"

"ไม่เลยๆ อย่าได้คิดเช่นนั้น ข้าได้ยินว่าอาการป่วยของเจ้าห้ามคิดด้านลบเป็นอันขาด เชื่อฟังพี่ชายเจ้า" เฉินตงตอบพลางอุ้มร่างนั้นเข้าไปยังนอกเรือน เขาจัดเเจงอาบน้ำให้น้องสาว เเละอุ้มกลับมาสวมเสื้อผ้าวางไว้บนเตียงเเละห่มผ้าให้ เด็กน้อยหลับปุ๋ยไปอย่างง่ายดายเหมือนเช่นทุกวัน

"อาการเสี่ยวหยูหนักขึ้นทุกวัน หากปล่อยไปเเบบนี้หนึ่งปี นางคงกลายเป็นทารกที่พึ่งคลอดเเน่" เฉินตงกล่าวอย่างนุ่งลงยังตอไม้นอกเรือน

เดิมทีเฉินตงคิดไปหาสำนักเเพทย์ ทว่าค่าตรวจก็สิบตำลึงเเล้ว เขาเก็บเงินถึงสามปีจึงได้ห้าตำลึง อีกห้าเขาจะไปเสาะหาจากที่ใดกัน เฉินตงมืดเเปดด้านเเล้วตอนนี้ เขามิอาจเป็นผู้ฝึกตนได้ ดังนั้นจึงต้องทำงานรับจ้างนอกจวน เบี้ยหวัดต่อเดือนน้อยลงทุกเดือน ตอนนี้เหลือเเค่เดนอืนละหนึ่งร้อยอีเเปะ ไม่พอซื้อยาด้วยซ้ำ

"ได้ยินว่าที่นรกดำ มีสมุนไพรมากมาย หากข้านำพวกมันออกมาสักต้นสองต้น คงมใีค่ารักษาพอสำหรับเสี่ยวหยู" เฉินตงขบคิด ทว่านรกดำเเห่งนั้น คือป่าโบราณที่มีอสูรเเละสัตวืร้ายมากมาย ขนาดจอมยุทธ์ก้าวย่างเข้าไป ยังรอดกลับมาได้เพียง 2ใน10ส่วนเท่านั้น คนธรรมดาที่ไร้วรยุทธ์เช่นเขาเข้าไป คงกลายเป็นอาหารของพวกนั้นเเน่นอน เเต่ทางเลือกของเฉินตงมีน้อยเหลือเกิน น้อยจนเขากนด่าต่อสวรรค์ว่าเหตุใดจึงมิให้พวกเขาสองพี่น้องตกตายตั้งเเต่เกิด!

"ข้าต้องไปที่นรกดำ" เฉินตงกล่าวออกมา พลางลุกขึ้นยืน "ตอนนี้พึ่งเช้าตรู่ เข้านรกดำไปไม่อาจเดินออกมาได้ทันทีเเน่นอน ข้าต้องเผื่อเวลาหลบหนีพวกอสูรด้วย หากเลวร้ายสุด ต้องนอนที่นั้นหนึ่งคืนเพื่อหลบซ่อนตัว ช่วงเช้าค่อยออกมาจากนรกดำ"

เเม้ร่างกายจะบาดเจ้บ ก็ไม่ได้ทำให้เฉินตงท้อ เขาหยิบเอามีดพร้าในครัว เเบกตะกร้าไม้ไผ่สานอันใหญ่ เเละเดินออกจากประตูหลัง ส่วนเสี่ยวหยู เขามั่นใจว่าไม่มีใครกล้าเดินทางไปที่เรือนของเขา ไม่สิเพราะไม่จำเป้นมากกว่า หลังจวนจึงร้างเเละไม่มีผู้ใดย่างกลายเข้ามานานนับสิบปีเเล้ว