บทที่ 4
สำนักเเพทย์ สาขาเมืองล่อนภา ผู้คนไม่ได้เยอะเหมือนกับหอโอสถ เพราะที่นี่มีไว้รักษาโรคซะส่วนใหญ่ ดังนั้นผู้ที่มาจึงมักเป็นผู้ป่วย มิใช่ผู้ฝึกตน
เฉินตงอุ้มน้องสาวถึงหน้าทางเข้า เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านในทันที มีศิษย์สำนักเเพทย์คนหนึ่งออกมาต้อนรับ เเม้ท่าทางดูถูกที่เเสดงออกมาชัดเจน กระนั้นด้วยจรรยาบรรณเเพทย์มอาจปฏิเสธได้
"คุณชายเฉิน ไม่ทราบวาวันนี้มาทำอะไร" ศิษย์คนนั้นกล่าว
"ข้าพาน้องสาวมารักษาโรค" เฉินตงเอ่ยพลางยกน้องสาวขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู "นี่คือน้องสาวข้า นางตัวเล็กลงอีกเเล้ว"
ศิษย์เเพทย์คนนี้มิใช่ คนที่เฉินตงเคยคุยด้วย ดังนั้นอีกฝ่ายจึงอึ้งเล็กน้อย พร้อมกับมองเด็กน้อยในอ้อมกอดของเด็กชาย ข้อมูลของทุกตะกูล ผู้มี้อำนาจในเมืองส่วนใหญ่มีอยู่ในมือเเล้ว เด็กหญิงคนนอนขดในผ้านี่คือ เฉินหยู ฝาเเฝาของเฉินตง
ทว่าร่างกลับหดเล็กลงอยา่งน่าประหลาด
"เจ้าไปนั่งรอตรงโน้น" ศิษย์คนนั้นกล่าวพร้อมกับเดินจากไป
เฉินตงนั่งลงที่ม้านั่ง พลางกวาดตามองรอบๆ มีผู้คนไม่น้อยใช้บริการ ทันใดนั้นเขาสัมผัสได้ถึงเเรงดิ้น
เฉินหยูตื่นขึ้นมา ส่งเสียงอ้อเเอ้
"เสี่ยวหยู พี่มาเจ้ามาหาหมอเเล้ว สำนักเเพทย์มีชื่อเสียงมาก ดังนั้นไม่ต้องห่วง เจ้าต้องหายจากโรคเเน่นอน"
เฉินหยูหลับตาพริ้มพลางพยักหน้า เฉินตงสงสารน้องสาวจับใจ
อีกด้านใน ลูกศิษย์ที่คุยกับเฉินตงก็เดินเข้ามาในห้องของอาจารย์ตนเอง
"ท่านอาจารย์ คุณชายเฉินเเห่งตระกูลเฉินมาขอพบเเพทย์ขอรับ"
ชายวัยกลางคนไม่ได้มอง พลางเอ่ยขึ้นประโยคหนึ่ง
"ไล่กลับไปซะ"
ลูกศิษย์ชะงักเงยหน้ามองอาจารย์ตน ที่กำลังอ่านตำราเเพทย์อยู่ เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดอาจารย์ถึงได้ทำเช่นนี้
ส่วนเเพทย์วัยกลางคน ได้เเต่ถอนหายใจออกมาอย่างไร้สุ่มเสียง เมื่อเช้ามีคนผู้หนึ่งส่งสารลับมายังเขาว่า ห้ามตรวจโรคให้กับเฉินตงเด็ดขาด คำสั่งนี้ มาจากผู้อาวุโสสามของสำนัก ซึ่งคนคนนี้มิใช่ใครอื่น นอกจากท่านตาของเฉินจง เเละเป็นพ่อของเเม่เฉินจง
เเม้จรรยาบรรณจะสำคัญ เเต่เบื้องบนก็สำคัญยิ่งกว่า หากขัดคำสั่ง เเม้เขาจะเป็นหัวหน้าสาขาของสำนักเเพทยื ก็อยู่ยากได้เหมือนกัน
"เเต่ท่านอาจารย์ เด็กคนนั้นร่างกายหดเล็ก อีกไม่นานข้าว่าคงกลายเป็นเด็กทารกไปเเล้ว โรคนี้ประหลาดมากเลยนะ" ลูกศิษย์รีบกล่าว
"เจ้าว่ายังไงนะ ร่างหดเล็กลง เกือบจะเป็นเด็กทารก?" ชายวัยกลางคนชะงักมือที่เปิดหน้าตำรา พลางหันมามองลูกศิษย์ตน
"ใช่เเล้วอาจารย์ ข้าเห็นมากับตาเลยนะ ไม่เชื่อ ท่านตามข้าไปชมดู"
"นำทางข้าไป"
หนึ่งอาจารย์หนึ่งศิษย์เดินมายังห้องโถง
เฉินตงเห็นดังนั้นก็ยกมือคาราวะอีกฝ่าย ชายวัยกลางคนโบกมือพร้อมกับชะโงกหน้าไปมอง พลันพบว่าสิ่งที่ศิษย์เขาพูดเป็นความจริง ร่างกายของเด็กคนนี้เหมือนจะหดเล็กลง
"นำนางมาให้ข้า ข้าจะตรวจโรคให้นาง" ชายวัยกลางคนบอกเฉินตง เขาดีใจมาก ยื่นน้องสาวออกไป ลูกศิษย์คว้าไว้ พร้อมกับเดินหายไปยังชั้นบนของสำนักเเพทย์
ปิดประตูได้ ชายวัยกลาวงคนก็วางเฉินหยูลง พร้อมกับสั่งให้ลูกศิษย์ไปเฝ้าหน้าประตู
เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากเขาเเละเด็กสาว ก็พลันหยิยตำราเล่มหนึ่ง ที่เก่าเละเเฝงด้วยกลิ่นอายบางอย่างออก เขาเปิดหน้าตำราอย่างรวดเร็ว เเละตาเบิกกว้างเมื่อพบว่าสิ่งที่คิดกับความจริงช่างเหมือนกัน
เเต่กระนั้นยังไม่มั่นใจ เขาสะบัดมือขวา เรียกกระจกพันเนตร สมบัติวิเสษที่ได้รับมาจากเจ้าสำนัก ส่องไปยังร่างที่นอนอยู่บนโต๊ะ
คนธรรมดา กระทั่งผู้ฝึกตนที่ยังไม่บรรลุขั้นกษัตรา มิอาจมองเห็นพลังวิเศษของมันได้ เขาจึงต้องพึ่งพาของวิเศษ ผลปรากฏว่าทั่วร่างของเด้กน้อยผู้มี มีไอทิพย์มากมายไหลเวียนอยู่ในร่างกาย
"ร่างนิรันดร์!" เขาร้องออกมาเบาๆ "จีหม่า เจ้าช่างโชคดีจริงๆ ถึงกับพบเจอร่างนิรันดร์ในสถานที่ห่างไกลเช่นนี้"
"ร่างกายของเด็กสาไม่ใช่หดเล็กลง ทว่าเกิดจากพลังที่ควบคุมพลังชีวิตตางหาก พลังที่สามารถทำให้ตนเองโตขึ้นหรือกลายเป็นเด็กเยาว์วัยได้อย่างไร้ข้อจำกัด เหมือนว่านางจะควบคุมมันไม่ได้ ร่างกายจึงกลับไปเป็นเด็กทารก ร่างนินัดร์ ว่ากันว่าเป็นหนึ่งในร่างสวรรค์ เฉกเช่นร่างเทพ กับร่างเซียน ว่ากันว่า สี่จักรพรรดิเองก็ครอบครองสิ่งนี้ จึงได้บรรลุขั้นอมตะในตำนาน!"
มือของจีหม่าสั่นเทาด้วยความตกตะลึง ก่อนจะรีบสงบอารมณ์ ร่างนิรันดร์ คือสิ่งหายาก หมื่นปีจะปรากฏสักครั้ง เขาต้องบอกเจ้าสำนักเรื่องนี้โดยด่วน ไม่สิต้องส่งสารไปตอนนี้เลย หากมีผู้ใดค้นพบอีก เกรงว่าพวกเบื้องบนที่อยู่นอกดินเเดนเเห่งนี้ คงเเห่กันมาที่นี่เเน่นอน
จีหม่าสะบัดมือเรียกกระดาษเเละพู่กันออกมา จากนั้นตวัดเขียนมันด้วยพลังชี่ของตนเองเเทนที่หมึก เนื่องจกานี่เป็นสารลับ เกิดผู้อื่นเปิดนอกจากเจ้าสำนัก มันจักทำลายตนเองทันที เขียนเสร็จก็ก็หยิบหยกชิ้นหนึ่งออกมาจากอากาศธาตุ ก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ กลันกลายเป็นนกตัวหนึ่ง เเละมันคาบจดหมายฉบับนั้นก่อนจะหายวับไป
จีหม่าพ่นลมหายใจออกมาเพื่อระงับความตื่นเต้น นกเเสงตัวหนึ่งปรากฏพร้อมจดหมายฉบับหนึ่ง มันเฝงเร้นด้วยพลังชี่อันเเข็งเเกร่ง ถึงขนาดที่ว่า ใช้โยนใส่คน ก็ฆ่าคนได้ จ่าหม่าเปดิอ่านทันที พร้อมกับมองไปยังร่างของเฉินหยู
"นับว่าประเสิฐยิ่งนัก เจ้าสำนักบอกให้รั้งตัวนางไว้ เขาจะมารับนางด้วยตนเอง" จีหม่ากล่าวขณะอ่านจดหมาย เเน่นอน นี่คือ ร่างสวรรค์ เชียวนะ ไม่มีผู้นำคนไหนกล้าเสี่ยงให้ผู้อื่นมาพานางกลับสำนักหรอก ทว่าเจ้าสัำนักจะมาก็วันหนึ่ง เขาต้องรั้งเด็กคนนี้ไว้ เเต่เเล้วพี่ชายของนางละ?
ร่างสวรรค์นี้ หากได้รับการฝึกฝนโดยท่านเจ้าสำนัก อนาคตของสำนักเเพทย์คงพุ่งทะยายดุจมัฉจาข้าประตูมังกรเป็นเเน่เเท้ เล้วเหตุใด ชายหนุ่มธรรมดาผู้นั้นถึงเหมาะสมเป็นพี่ชายของร่างสวรรค์กันเล่า เเววตาของจีหม่าส่องประกายสังหารขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะหายไป
"ช่างเถิด หน้าที่ของข้าคือรั้งเด็กสาวคนนี้ไว้ ส่วนเด็กชายคนนั้น หัวน่าจะอ่อนเชื่อคนง่าย โดยเฉพาะเรื่องราวเกี่ยวกับคนในครอบครัว" จีหม่าะลางขบคิดเรียบรเียงถ้อยคำที่จะกล่อมเกลาเด็กชาย โดยให้เชื่อย่างสนิทใจ พลางเปิดประตูสั่งลูกศิษย์ที่อยู่ด้านนอก ให้พาตัวเฉินตง
"ท่านหมอ น้องสาวข้าเป็นอย่างไรบ้าง" เฉินตงกล่าวขึ้นทันทีที่มาภายในห้อง
"เเน่นอน สำนักเเพทย์ของเราย่อมรักษาได้ เพียงเเค่ร่างของนางยังหดเล็กลงเรื่อยๆ ไม่เกินสามวันคงกลายเป็นทารกน้อยคนหนึ่ง ข้อจำต้องใช้วิชาเเพทย์ในการยับยั้งมันไว้ ก่อน เพื่อรอสมุนไพรตัวหนึ่ง ซึ่งให้นางอยู่ที่นี่คงสะดวกเเก่การรักษา" จีหม่าเเสร้งถอนหยใจออกมาอย่างหนักใจ เห็นเเบบนั้นเฉินตงก็ตอบตกลงอย่างไม่ติดใจอะไร เพราะเขามั่นใจในสำนักเเพทย์ ซึ่งเฉินตงไม่ได้รู้เลยว่าเขากำลังคิดผิด
เฉินตงต่ายเงินไป 15 ตำลึง
จีหม่ามองส่งร่างของเฉินตงไป
"ศิษย์ข้า นับเเต่นี้ จงไปบอกผู้อื่นว่าข้าไปยังดินเเดนไกลเคียงเพื่อรักษาคนคนหนึ่ง ห้ามผู้ใดชขึ้นมาบนชั้นสองเด็ดขาด" ว่าเเล้วก็ก้าวเข้าห้องที่เด็กสาวอยู่
ลูกศิษย์มึนงงกับคำพูดของอาจารย์ตน เเต่ก็ไม่ได้คิดไร ทำตามที่อาจารย์สั่งทันที