วิคตัสสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเลือดบนบาดแผลแต่ละแห่งตามลำตัวเปลือกหินของเต่ายักษ์ เขาหยิบกริชออกมาและใช้ปลายมีดแตะเบาๆเพื่อเก็บตัวอย่างพิษบนร่างกายของมันเมื่อได้ปริมาณที่พอเหมาะเขาก็รีบหยดมันลงในขวดคริสตัลใส
วิคตัสวางขวดตัวอย่างลงบนพื้นหินใกล้ๆตัวเขา จากนั้นหยิบสมุนไพรบางชนิดที่เตรียมไว้ คลี่ออกเป็นชั้นบนผ้าสีดำแล้วนำไปสัมผัสกับพิษสีเขียวเข้มเพื่อให้สมุนไพรดูดซับบางส่วน
เมื่อเห็นว่าเนื้อสมุนไพรเปลี่ยนสีไปตามที่ต้องการ เขาก็เริ่มบดมันลงในชามหินอย่างเบามือและเฝ้าดูปฏิกิริยาอย่างตั้งใจ
" พิษนี้ต้องการยาถอนที่พิเศษกว่าจริงๆด้วยแค่สมุนไพรธรรมดาคงไม่พอ. . ."
วิคตัสพึมพำในใจ ก่อนจะจุดเทียนดำเล่มเล็กๆ ข้างขวดคริสตัลจากนั้นเขาก็ค่อยๆนำสมุนไพรที่บดละเอียดหยดลงในขวดทำให้พิษและสมุนไพรผสมกันด้วยพลังงานคาถาแสงเทียนสะท้อนผ่านขวดแก้วราวกับกำลังคลายพลังลึกลับออกมา
เงามืดที่ซ่อนอยู่, จงเปิดเผยดั่งแสงสว่าง,
พิษแห่งปีศาจที่สิงสู่อยู่ในร่างนี้,
พลังแห่งหนทางดั่งดวงตาเห็นสิ่งที่ซ่อนเร้น,
จากโลก เหนือ, ใต้ และ ความมืด,
ขอให้พิษนี้จงแสดงตัวให้ข้ารู้ที่มาของมัน !
ทันทีที่คำร่ายหลุดออกจากริมฝีปาก วิคตัสรู้สึกถึงพลังที่เคลื่อนผ่านมือของเขา ขวดคริสตัลในมือเริ่มส่องแสงจากนั้นลำแสงสีเขียวอ่อนก็ค่อยๆ หมุนวนรอบตัวเขาก่อนลอยขึ้นเหนือศีรษะเปล่งประกายเป็นวงแหวนแห่งพลังลึกลับ
"อย่างที่คิดไว้เลย...พิษนี้ มันไม่ธรรมดาจริงๆ"
วิคตัสพึมพำเสียงทุ้มต่ำดวงตาจับจ้องไปที่ขวดด้วยความระแวดระวัง ทันใดนั้นแสงสีเขียวอ่อนในขวดเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มกระพริบสลับไปมาอย่างบิดเบี้ยวและพุ่งออกจากขวดก่อตัวเป็นหมอกหนาลอยขึ้นตรงหน้าเขา
ภายในหมอกนั้นมีภาพของต้นไม้ยักษ์ปรากฏขึ้นอย่างเด่นชัด ต้นไม้สูงตระหง่านราวกับเจาะทะลุท้องฟ้า กิ่งก้านเต็มไปด้วยหนามแหลมรูปทรงคล้ายมงกุฎมีใบสีดำคมกริบเหมือนเข็มและกลิ่นฉุนรุนแรงแผ่ซ่านออกมาจนทำให้วิคตัสต้องกลั้นหายใจครู่หนึ่ง
"Regina Drocxinum... Regina Veneni."
..... ราชินีแห่งพิษ ?
วิคตัสกระซิบคาถาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม หัวใจเต้นรัวด้วยความกังวล ขณะที่จ้องมองต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า มันไม่ใช่แค่พิษธรรมดาอีกต่อไปแต่เป็นสิ่งที่มีชีวิตและจิตวิญญาณ
เขาหันกลับไปมองเต่าหินยักษ์ที่นอนหายใจรวยรินร่างใหญ่ของมันสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด วิคตัสรู้ดีว่าเวลาของมันเหลือน้อยเต็มที จากร่องรอยบาดแผลที่ติดพิษมากกว่า 10 จุด จึงต้องรีบลงมือให้เร็วที่สุด
เปลวไฟเวทมนตร์ที่ลุกโชนใต้หม้อสีดำถูกจุดขึ้นด้วยความชำนาญขณะที่น้ำในหม้อเริ่มเดือดจนเกิดเป็นไอสีขาวบางๆลอยขึ้นเหนือปากหม้อต้ม
เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่ขมับของวิคตัส เขาปาดมันทิ้งลวกๆสายตาจับจ้องไปยังร็อคดรัมที่ยังคงนอนนิ่งอยู่แต่ความเกรี้ยวกราดในดวงตาของมันยังคงไม่จางหาย
"สงบลงกว่านี้หน่อยก็ดี...หรือถ้าเจ้าหลับไปอาจจะดีกว่า "
วิคตัสพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเองและหยิบสมุนไพรสองสามชนิดออกจากพื้นที่มิติกลิ่นหอมของมันลอยออกมาทันทีที่สัมผัสกับอากาศเขาโยนมันลงไปในหลุมกองไฟด้านข้างที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่
กลิ่นหอมเจือจางลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณส่งผลให้ผู้ที่ได้กลิ่นรู้สึกผ่อนคลายโดยไม่รู้ตัว แม้แต่เต่าร็อคดรัมที่เคยส่งเสียงคำรามขู่กรรโชกก็เริ่มสงบลง
วิคตัสยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย..."
ยอดกิ่งเฮร่า มีคุณสมบัติพิเศษที่ช่วยขับไล่ความเหนื่อยล้าและฟื้นฟูพลังงานในสภาวะที่ร่างกายปกติ ทว่าหากนำมาใช้ในสภาวะที่ร่างกายบาดเจ็บเสียเลือด มันจะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดและมอบความรู้สึกเสมือนการนอนหลับลึกได้ชั่วขณะ
เต่ายักษ์ที่สูญเสียเลือดค่อยๆหลับตาลงอย่างไม่เต็มใจก่อนที่ลมหายใจของมันจะเข้าสู่สภาวะการจำศีลอีกครั้ง
เมื่อวิคตัสสังเกตเห็นสัตว์ประหลาดตรงหน้าเริ่มหลับตา เขาจึงเริ่มลงมือจัดการกับบาดแผลตามร่างกายของมันอย่างเร่งรีบ สถานการณ์ของเต่าตัวนี้เลวร้ายเกินกว่าจะรอเวลาได้อีกต่อไป
บรรยากาศรอบข้างเพิ่มทวีคูณความหดหู่และดูมืดมนมากกว่าปกติเป็นเท่าตัว ราวกับว่าโลกนี้กำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งการทดสอบที่โหดร้าย
"พลังแห่งป่าจงตื่นขึ้น…"
เขากล่าวด้วยเสียงต่ำ ขณะที่หยิบไม้คทาขึ้นมา
ดวงตาของวิคตัสมืดมนด้วยสมาธิที่เต็มเปี่ยม
ทันใดนั้นเถาวัลย์ไม้ขนาดใหญ่ที่เขียวชอุ่มก็เริ่มเลื้อยออกมาจากพื้นดินกิ่งก้านของมันเริ่มขยับอย่างรวดเร็วเพื่อห้อมล้อมวิคตัสไว้อย่างแน่นหนาเหมือนผู้คุ้มกัน
"จงปกป้องข้า"
จากบาดแผลที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงตอนนี้พิษเริ่มทำลายผิวหนังตามลำตัวของมันอย่างช้าๆพร้อมกับส่งกลิ่นเน่าเหม็นออกมาจนผิดสังเกต
แม้ทักษะการปรุงยาของเขาจะทำได้ดีแต่ความรู้ทางด้านการแพทย์ยังคงต้องใช้ความเชี่ยวชาญเป็นพิเศษอย่างมาก อีกทั้งพิษของพืชในป่านี้เป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคยและนั่นคือสาเหตุที่ทำให้วิคตัสลังเลใจอยู่นาน
หนามพิษขนาดใหญ่แทงลึกลงไปบริเวณด้านหลังขาทั้งสองข้างจนกัดกร่อนเป็นหลุมลึกทั้งยังแสดงอาการอักเสบอย่างรุนแรงของการติดเชื้อ วิคตัสพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อดึงหนามเหล่านั้นออกอย่างเบามือแต่การเคลื่อนไหวกระทันหันของเต่ายักษ์ทำให้ทุกอย่างดูเหมือนจะแย่ลงอีกครั้ง
เลือดสีดำคล้ำยังคงไหลอย่างต่อเนื่องพร้อมกับหนองสีเข้มที่ทะลักออกมา จากสถานการณ์ตรงหน้าหากต้องการช่วยชีวิตของมันเขาต้องตัดเนื้อที่เน่าและขับเลือดเสียที่ปนเปื้อนพิษออกไปให้ได้มากที่สุด
เด็กหนุ่มก้มศีรษะลงมองบาดแผลอย่างละเอียดและเริ่มจัดการตามขั้นตอนในใจของเขาทันทีเมื่อเริ่มสกัดพิษบางส่วนออกมาได้สำเร็จผิวหนังของมันก็เริ่มกลับมามีสีอีกครั้ง
เหล่าพันธุ์ไม้บนกระดองหยุดการเปลี่ยนแปลงลงอย่างช้าๆแต่ยังคงมีสีเหลืองจืดจางคล้ายฤดูกาลใบไม้ร่วง หากสิ่งนี้เชื่อมโยงกับชีวิตของมันแปลว่าขั้นตอนการรักษายังคงได้ผลอยู่บ้าง
วิคตัสดึงขวดยา "Kvent's Remedy No. 4" ออกจากมิติด้วยสายตามุ่งมั่นก่อนที่เขาจะเริ่มเทลงตามบาดแผล
"หวังว่ามันจะช่วยหยุดการแพร่กระจายของพิษได้บ้าง...สักเล็กน้อยก็ยังดี"
เขากล่าวเสียงต่ำขณะที่น้ำยาไหลลงไปยังบาดแผล
แม้ว่าโพชั่นชนิดนี้จะไม่สามารถกำจัดพิษออกได้ทั้งหมด แต่ก็พอช่วยยับยั้งการกระจายของพิษควีนดร็อคไนด์ให้ทำงานช้าลงได้บ้างเพื่อต่อเวลาให้เขาในระหว่างรอการสกัดส่วนผสมของน้ำยาขจัดพิษ
" พลังชีวิตของเจ้านี่ดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าที่คิดไว้แฮะ แม้แต่พิษที่ร้ายแรงยังไม่สามารถทำอะไรมันได้ อืม...จากบาดแผลดูเหมือนจะเสียเลือดไปเยอะงั้นเพิ่มผลรูทธอร์นอันนี้ไปอีกหน่อยละกัน แล้วก็นี่ นี่อีกนิด สมุนไพรตัวนี้อีกสักหน่อย Perfect!! "
ด้วยการสะบัดมือเล็กน้อยของเขาไม้กวนก็หยุดชะงักเพื่อให้พ่อมดหนุ่มเติมส่วนผสมลงไปและเริ่มทำหน้าที่ต่อไปอย่างขยันขันแข็ง
"พิธีกรรมแห่งความสมบูรณ์ขอพลังแห่งชีวิตได้ร่วมมือกับเรา"
เขากล่าวเสียงเบาขณะยืนอยู่หน้าเตาหม้อในบรรยากาศที่เงียบสงบ วิคตัสเริ่มทำพิธีกรรมโดยวางมือบนหม้อและหลับตาลงเขาหายใจเข้าลึกๆพร้อมตั้งสมาธิ
พลังแห่งดินและฟ้า
จงมอบความสว่างให้แก่ทุกสรรพสิ่ง
ขอให้ธรรมชาติอำนวยพรแก่สิ่งที่ข้ากำลังสร้าง,
ขอให้พิษที่แฝงในร่างจงสูญสลาย
ให้ทุกส่วนของร่างกายฟื้นฟูให้จิตใจสงบลง
ให้ชีวิตกลับคืนสู่เส้นทางแห่งการเติบโต
ด้วยพลังจากโลกและจักรวาล
...ข้าขอให้น้ำยานี้สมบูรณ์และบริสุทธิ์
ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความรวดเร็วจนหม้อต้มน้ำด้านในเริ่มเดือดอีกครั้ง
เสียง **ฟู่-ฟ่า** ของน้ำเดือดดังขึ้นเป็นจังหวะในป่า ขณะที่สมุนไพรรักษาจำนวนมากที่ถูกปรุงแต่งค่อยๆรวมตัวกันอย่างช้าๆและเปลี่ยนสีสันไปมาอย่างมีชีวิตชีวา
ตำราสมุนไพร อาจมีประโยชน์อย่างมากต่อการจำแนกพืชชนิดต่างๆแต่สูตรปรุงยาทั้งหมดถูกสร้างขึ้นจากการทดลองของวิคตัสตลอดหลายปีที่ผ่านมา
คัมภีร์แห่งเงาพร้อมปากกาคู่ตัวยังคงทำหน้าที่บันทึกการรักษาที่ดูป่าเถื่อนรุนแรงพร้อมขั้นตอนการปรุงน้ำยาแก้พิษต่อไปโดยไม่พลาดแม้แต่กระบวนการเดียว
หลุมไฟที่ถูกขุดขึ้นมาใช้งานชั่วคราวกลางพื้นดินเปิดโล่งเต็มไปด้วยควันจากสมุนไพรเพื่อใช้ระงับอาการบาดเจ็บของผู้ป่วย ถัดออกไปไม่ไกลคือหม้อปรุงยาสีดำของวิคตัสที่ยังคงมีไม้กวนอันใหญ่ขยับไปมาอย่างร่าเริง
ใช้เวลาเพียง 8 นาที น้ำยาสมุนไพรสีส้มก็เริ่มส่องประกายจากหม้อปรุงยาพร้อมส่งกลิ่นหอมของส่วนผสมออกมาดึงดูดความสนใจ
เขายกมือขึ้นอย่างช้าๆเพื่อจุ่มนิ้วลงในน้ำยาที่เดือดพล่านเมื่อลิ้มลองรสชาติด้วยปลายลิ้นของเขาสัมผัสถึงความกลมกล่อมและความหวานอมเปรี้ยวที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว
"...รสชาติไม่เลว!!" เขาพึมพำออกมา
ระหว่างการถ่ายเลือดเสียออกจากร่างกายของผู้ป่วย เขาสังเกตเห็นหนอนแมลงหลายสิบตัวเลื้อยคลานไปมาตามพื้น
"นี่มัน…" เขาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า
โชคดีที่วิคตัสได้เตรียมการมาเป็นอย่างดีโดยได้จัดการพื้นที่ด้วยผงกำจัดแมลงที่ทำขึ้นเอง สิ่งนี้ยังช่วยยืนยันถึงประสิทธิภาพของมันเมื่อเขาเห็นซากแมลงที่ตกอยู่ตามพื้นดินราวกับพวกมันไม่สามารถทนต่อพลังของเขาได้
"เอาล่ะ เราจะไม่ทำให้มันสูญเปล่ากับพวกหนอนและแมลงพวกนี้!"
เขากล่าวด้วยความมุ่งมั่น ขณะที่เขาเริ่มหยิบซากแมลงและหนอนเหล่านั้นขึ้นมาด้วยความตั้งใจจะใช้เป็นส่วนผสมในการปรุงน้ำยาใหม่
เพราะไม่มีเครื่องมือที่เหมาะสมในสถานการณ์ตอนนี้ การรักษาจึงเป็นไปอย่างยากลำบากและกินเวลานานพอสมควร
มีดกริชในมือขาวสะอาดตัดผ่านเนื้อเน่าเสียออกโดยที่ตาไม่กระพริบก่อนลงมือโรยผงสมุนไพรฆ่าเชื้อตามลงไป กลิ่นหอมของสมุนไพรลอยฟุ้งอยู่ในอากาศขณะที่วิคตัสมองดูการทำงานของยาที่เริ่มออกฤทธิ์จนเห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นบนผิวหนังของสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าจึงค่อยจัดการเย็บติดบาดแผลด้วยเข็มไม้ที่เตรียมไว้อย่างรวดเร็ว
ไหมเย็บแผลที่วิคตัสเลือกใช้นั้นถูกสร้างขึ้นจากสมุนไพรลึกลับที่ขึ้นเฉพาะบริเวณหนองน้ำลึกในหุบเขาที่เรียกมันว่า "ใบกระดิ่งจันทรา" เพราะในยามค่ำคืนใบของมันจะสะท้อนแสงจันทร์จนดูคล้ายกับระฆังเล็กๆที่สั่นไหวตามสายลม
ความมหัศจรรย์ของสมุนไพรนี้ยังมีคุณสมบัติพิเศษในการยึดติดบาดแผลโดยไม่ต้องใช้ด้ายทั่วไป เมื่อร่างกายฟื้นฟูในสภาพสมบูรณ์ไหมจากใบกระดิ่งจันทราจะละลายหายไปเองโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่น้อย
วิคตัสยิ้มบางๆเมื่อคิดถึงผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบจากสมุนไพรนี้
เขายกมือขึ้นสะกดพลังเวทย์เบาๆก่อนดึงพลังจากรอบตัว มวลพลังงานก่อตัวเป็นเข็มไม้ขนาดใหญ่ ที่เหมาะสำหรับเย็บบาดแผลลึกและกว้างของร็อคดรัม
"ผิวหนังของเจ้านี่แข็งแกร่งเกินไปจริงๆหากเป็นคนทั่วไปข้าจะเรียกเก็บเงินจนล้มละลายเลยคอยดู!!"
เสียงบ่นพึมพำของวิคตัสสะท้อนในอากาศขณะที่มือของเขายังคงเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง เขาพยายามเย็บแผลของร็อคดรัมอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้เข็มไม้ที่สร้างขึ้นแตกหักหรือเสียหายไปมากกว่านี้
มือของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากความพยายามที่ต้องใช้แรงกดให้เข็มไม้เจาะทะลุผิวหนาของสัตว์ประหลาดตรงหน้าไป ทุกครั้งที่เขาพยายามยึดเข็มให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง ก็ต้องเผชิญกับความต้านทานจากผิวที่หนาและแข็งจนรู้สึกเหมือนพยายามเจาะเข้าไปในหินแทน
แม้จะบ่นพึมพำอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่มีสักครั้งที่เขาหยุดมือตัวเอง
สายตาที่สว่างสดใสของเด็กหนุ่มสังเกตเห็นถึงลมหายใจของเต่ายักษ์ที่เริ่มกลับมาสม่ำเสมออีกครั้งก่อนเหลือบมองป่าไม้บนกระดองของมันและตัดสินได้ว่า 'ผู้ป่วยรายแรก' ของเขาได้พ้นขีดอันตรายหลังจากเห็นสีเขียวจางๆเกิดขึ้น
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเขาใช้โอกาสนี้ดึงต้นไม้และพืชจำนวนมากบนกระดองของมันด้วยความเพลิดเพลิน
คาถาตรวจสอบจากปลายไม้คทาส่องแสงสีเขียวเจิดจ้าเพื่อแสดงให้เขารับรู้ว่าพืชเหล่านี้ต่างเต็มไปด้วยคุณสมบัติในการรักษาระดับสูง
เมื่อแสงจากคทาส่องไปยังผลไม้สีทองที่เติบโตอยู่ใกล้ๆเขาก็ต้องหยุดชะงักทันที ผลไม้นี้สุกงอมจนดูเหมือนจะเปล่งประกายราวกับทองคำ
"อืม… นี่มันผลอะไรกันนะ?"
วิคตัสพูดเบาๆ ขณะที่หยิบผลไม้สีทองลูกหนึ่งขึ้นมาดูใกล้ๆ ลักษณะของมันคล้ายผลไม้ที่เคยได้ยินแต่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน
คทาในมือเขาส่องแสงอีกครั้งเพื่อตรวจสอบคุณสมบัติของผลไม้แสงสว่างสดใสเผยให้เห็นถึงพลังที่น่าสนใจของผลไม้เหล่านี้มันมีพลังในการฟื้นฟูสูงและอาจปรับเป็นน้ำยาใหม่ๆที่น่าทึ่ง
" ผลไม้แห่งการฟื้นฟู...?? งั้นข้าคงต้องขอรับไว้บ้างแล้วล่ะ !"
เขาเลือกเก็บผลไม้สีทอง 2-3 ผลลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวังแล้วหันมาสำรวจพืชพันธุ์อื่นๆที่เติบโตอยู่บนกระดอง
"เมล็ดเหล่านี้อาจพอใช้เพาะปลูกได้ต้นสีฟ้านี้ก็ดูแปลกตาจังเลยแฮะ เอาเถอะ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนสำหรับการดูแลเจ้านี่ก็แล้วกัน คิคิ "
วิคตัสยิ้มให้กับตัวเองก่อนเก็บพืชทั้งหมดไว้ในมิติอีกครั้ง ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกับการเก็บเกี่ยว 'ค่ารักษาพยาบาล' ด้วยหัวใจที่พองโตก่อนที่พ่อมดหนุ่มจะยอมปีนลงจากหลังกระดองอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
เมื่อเห็นควันจากหลุมไฟเริ่มลดน้อยลงวิคตัสจึงลงมือเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเข้าสู่พื้นที่มิติอย่างรวดเร็วเหลือไว้เพียงหม้อปรุงยาที่ยังคงเต็มไปด้วยยาสมุนไพรแก้พิษ 'Potion Drocxine No. 5'
หลังจากแยกยาบางส่วนเก็บลงขวดคริสตัลเขาใช้กระบวยไม้ตักโพชั่นราดลงไปตามบาดแผลก่อนเทส่วนที่เหลือลงไปตามร่องปากของเต่าตัวใหญ่ ความอบอุ่นจากผลของยาแก้พิษที่ทรงพลังค่อยๆซึมเข้าสู่ร่างกายของอสูรวิญญาณก่อนเริ่มทำงานกำจัดพิษภายในอย่างรวดเร็ว
สีของน้ำยาสมุนไพรเริ่มแผ่ซ่านออกจากบริเวณบาดแผลแสดงให้เห็นว่าคุณสมบัติของโพชั่นเริ่มทำงานแล้ว
"ดีมาก… นี่แหละคือสิ่งที่ข้าหวังไว้!"
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่เริ่มกลับคืนวิคตัสก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
เขาค่อยๆถอยหลังออกจากร็อคดรัม พร้อมกับสังเกตผลลัพธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปภายในไม่กี่นาทีร่างกายของเต่ายักษ์ก็เริ่มมีการตอบสนอง มันยังคงสั่นไหวเล็กน้อยแต่สัญญาณของการฟื้นฟูเริ่มเห็นชัดขึ้น
"พลังชีวิตเริ่มกลับคืน..." เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มองไปที่บาดแผลที่เริ่มเย็บติดกันอย่างสมบูรณ์แบบ วิคตัสก็หันไปทางทะเลสาบที่อยู่ห่างออกไปเขาหยิบไม้คทาและเริ่มร่ายคาถา
"Via ad lacum "
แสงจากไม้คทาของเขากระจายออกไปและสร้างเส้นทางที่นำไปสู่ทะเลสาบเพื่อให้เต่ายักษ์ตัวนี้สามารถเดินทางกลับไปยังถิ่นฐานของมันได้
"ถือว่าเป็นบริการเสริมเพื่อส่งคนไข้กลับบ้านก็แล้วกัน" เขาหัวเราะเบาๆกับตัวเอง
แต่ใครจะรู้ว่าการกระทำที่ดูเหมือนเป็นเพียงแค่การรักษาธรรมดาจะส่งผลให้เขาได้รับสิ่งตอบแทนที่คาดไม่ถึง
...
..
.