จูลสะดุ้งตื่นหลังจากที่เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ในท่านั่งเอนพิงไปที่ริมขอบหน้าต่าง . . . ตอนนี้ดูเหมือนว่าขบวนรถจะถึงสถานีปลายทางแล้ว และผู้โดยสารคนอื่นๆในโบกี้โดยสารนี้ก็ทะยอยลงไปจนหมดเมื่อครู่ ผู้โดยสารคนท้ายสุดกำลังลากกระเป๋าผ่านหน้าต่างตรงที่นั่งเธอพอดี . . . เธอมองไปยังที่นั่งของชายปริศนาซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า เพราะเขาก็ได้ลงจากรถไปก่อนแล้วเช่นกัน
จูลลากกระเป๋าใบใหญ่สีชมพูอ่อนและมีแถบสีขาวสลับพร้อมแปะสติ๊กเกอร์รูปสัตว์ประหลาดมีขนสีชมพู ล้อลากที่ดูแข็งแรงกว่ากระเป๋าในท้องตลาดทั่วไปและยี่ห้อที่เป็นแบรนด์ราคาแพงทำให้กระเป๋าใบนี้ดูทนทานกว่ากระเป๋าทั่วๆไปตรงข้ามกับสีหวานๆของมัน . . . เธอดูเป็นคนที่เตรียมพร้อมในการเดินทางตลอดอย่างน้อยก็จากอุปกรณ์และการแต่งกาย และเธอก็ยังมีสัมภาระถุงใส่ของและกระเป๋าสะพายหลังใบเล็ก ซึ่งโดยรวมก็ดูทุลักทุเลพอสมควรจากจำนวนของ แต่เธอก็ยังเดินได้อย่างไม่ติดปัญหาแม้จะมีน้ำหนักสัมภาระมากก็ตาม . . . เธอเดินตามทางชานชลายาวนับร้อยเมตร กว่าจะถึงจุดเรียกรถแท็กซี่ ระหว่างทางที่เดินผ่านมีแผงขายหนังสือพิมพ์และนิตยสารแบบตู้สี่เหลี่ยมเล็กๆที่มีคนนั่งอยู่ภายในและโผล่ส่วนหัวขึ้นมาได้
. . .
จูลซึ่งลงจากรถไฟเป็นคนสุดท้ายของขบวนนี้และดูเหมือนว่า ทั้งสถานีตอนนี้จะมีเพียงรถไฟขบวนนี้เพียงขบวนเดียวเท่านั้นที่จอดเทียบชานชลาอยู่ ตอนนี้เธอจึงเป็นเพียงคนเดียวที่เดินอยู่ในสถานีเล็กๆแห่งนี้ . . . ด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างเช้า อากาศทางตอนเหนือก็เย็นพอสมควรในช่วงนี้อาจจะไม่ถึง 20 องศาดี ประกอบกับมีหมอกอ่อนๆในตอนเช้า ทั้งชานชลานอกจากเธอแล้ว ก็คงมีเพียงเจ้าของแผงหนังสือซึ่งนั่งหลบอยู่ในห้องหลังแผงหนังสือเท่านั้นในตอนนี้ เวลาเหมือนจะค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆระหว่างที่เธอกำลังนับก้าวเดินของตนเองค่อยๆเดินเหมือนไม่ได้รีบเร่งอะไร
จนในที่สุดก็มาถึงจุดจอดรถแท็กซี่ แต่ปรากฏว่าตอนนี้มันว่างเปล่า เหมือนรถในคิวทุกคันจะออกไปจนหมดแล้วเพราะผู้โดยสารที่ลงมาก่อนหน้าเธอ ถึงตอนนี้จูลมีสีหน้าที่ดูเซ็งนิดๆแต่ก็มิได้แสดงอากัปกิริยาอะไรออกมามากนัก เธอหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ามองดูเวลา และกำลังจะกดเข้าแอปเพื่อเรียกรถแท็กซี่จากด้านนอกเข้ามารับ
เสียงเพลงที่ดังออกมาจากรถที่กำลังขับเข้ามาใกล้จุดที่จูลยืนอยู่
.
.
.
##Music Start (เพลงให้ฉันดูแลเธอ)
. . . . " ก็เป็นคนธรรมดาไม่พิเศษ ก็เป็นคนที่เดินดินอย่างคนทั่วไป
ไม่ได้ดีเกินกว่าคนไหน มีแค่ใจดวงเดียวให้เธอ " . . . .
.
.
.
รถ Honda Jazz สีขาวคันเล็กขับมาจอดด้านหน้าจูล มีรอยเฉี่ยวเล็กๆบุบตรงประตูฝั่งคนนั่งด้านซ้าย นั่นคือสิ่งแรกที่จูลสังเกตุเห็นจากรถคันนี้ รถที่อายุประมาณสิบปีได้ที่โมเดลรุ่นนี้ออกมา บานกระจกไฟฟ้าด้านคนนั่งเปิดออกมีจังหวะกระตุกเล็กน้อยแสดงถึงการผ่านการใช้งานมานานพอสมควร พร้อมมีเสียงเรียกออกมาว่า " รถแท็กซี่คงหมดแล้วล่ะ แต่เดี๋ยวเราไปส่งได้นะ " จูลก้มหน้าลงมาเล็กน้อยถึงจะเห็นหน้าคนขับแค่ครึ่งเดียว แต่จากเสียงเธอก็จำได้ว่าเป็นเสียงของชายปริศนาที่ได้เจอบนรถไฟก่อนหน้านี้
จูลยังไม่ทันตอบอะไรชายปริศนาเปิดประตูลงมา พร้อมเปิดประตูท้ายรถ
ชายปริศนา : " ของเยอะจัง เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถไฟไม่ทันสังเกตุเลย ไม่งั้นจะได้ช่วยถือลงมาด้วย "
จูล : " อืม จะดีหรอคะ ไม่อยากรบกวน เดี๋ยวเราเรียกผ่านแอปไปส่งง่ายกว่า "
ชายปริศนา : " ไม่ต้องเกรงใจ แค่นี้เอง "
ระหว่างที่พูดไปชายปริศนาก็ยกกระเป๋าลากใบใหญ่สุดไปไว้หลังรถเรียบร้อยแล้ว
ชายปริศนา : " ขอเป็นเจ้าบ้านที่ดีวันนึง . . . เอ หรือกลัวว่าเราเป็นมิจฉาชีพรึป่าว "
จูล : " ป่าวๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นนะ แค่รู้สึกเกรงใจ . . . เราไม่คิดว่าเธอเป็นโจรอะไรหรอก "
ชายปริศนา : " โอเค งั้นของที่เหลือไว้เบาะหลังนะ "
ชายปริศนาเปิดประตูหลังให้จูลได้เอาถุงและกระเป๋าใบเล็กได้วางไว้ ซึ่งตอนนี้มีเพียงกระเป๋าเป้สีเทาของชายปริศนาวางอยู่เท่านั้น . . . เมื่อของถูกจัดวางเรียบร้อย ชายปริศนาก็ยังเป็นคนปิดประตูและเปิดประตูด้านหน้าฝั่งข้างคนขับเพื่อเป็นการเชื้อเชิญขั้นสุดท้ายอีกด้วย
หลังจากจูลขึ้นมานั่งเรียบร้อย ชายปริศนาปิดประตูให้อย่างดีและเดินอ้อมมาขึ้นด้านคนขับ
ชายปริศนา : " เราขอกาแฟแก้วนึงละกัน "
จูล : " ห๊ะ . . . อะไรนะ "
ชายปริศนา : " เราขอกาแฟแก้วนึง เป็นค่าโดยสารไง . . . ล้อเล่นน่ะ ว่าแต่จะให้เราไปส่งที่ไหนดี "
จูล : " อ่อ . . . เราจองโรงแรมชื่อ The Glass Riverside ไว้ เธอรู้จักรึป่าว? "
ชายปริศนา : " เอ้ย . . . บังเอิญเลย ใกล้ที่ที่เราจะไปพอดี ว่าแต่โรงแรมนี้มันเก่าและก็แพงมากอยู่นะ "
เมื่อรู้ถึงปลายทางชายปริศนาก็ออกรถทันที ระหว่างทางก็มีบทสนทนาระหว่างทั้งสองคนเล็กน้อย
ชายปริศนา : " พักอยู่กี่วันหรอ . . .หรือถ้าจะเปลี่ยนโรงแรมเราแนะนำได้นะ ที่ใหม่และถูกกว่า ริมน้ำวิวสวยเหมือนกัน "
จูล : " ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะอยู่กี่วัน "
ชายปริศนา : " อ่อ แล้วทำไมถึงมาพักที่นี่ล่ะ . . . เราว่าหลังๆมันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วนะ พอดีมีเพื่อนเคยทำงานอยู่ที่นี่น่ะ รีวิวในแอปยังได้ไม่ถึง 8 เลยมั้ง จะมีดีตรงร้านอาหารอร่อยอยู่ "
จูล : " เราเคยมาพักที่นี่กับคนคนนึง ครั้งนี้ก็มาเพื่อระลึกถึงบางอย่างน่ะ "
จากคำตอบนี้ทำให้ชายปริศนาไม่กล้าถามคำถามต่อไป เพราะเกรงว่าจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวจนเกินไป และน้ำเสียงของจูลที่ดูเศร้าลงด้วย . . . เพียงไม่นานหลังจากนั้น ก็ถึงปลายทางโรงแรมที่อยู่ริมแม่น้ำพอดี
.
.
.
## Music End
. . . . " ให้ฉันดูแลเธอรักเธอได้มั้ย ให้ฉันเป็นเพื่อนเธอ เมื่อเธอเหงาใจ ไม่ต้องกลัวจะไม่ไปไหน จะไม่ทำให้เธอเจ็บอีกเหมือนเคย จะดูแลอย่างดี " . . . . ##