➖➖➖
Andrea and I continued on our way up the Sabino mountain.
Nararamdaman pa rin namin ang malamig na klima ng lugar at ang makulimlim na paligid sapagkat ang bahagi ng kagubatan nito ay hindi na maabot ng araw.
Napatingin ako kay Andrea nang nagsimula na ulit siyang magsalita.
"Ruthenia." seryosong sabi nito dahilan upang mapalingon ako sa kanya.
"What is it? Baka kung ano na naman 'yan ah." seryoso kong tanong sabay bigay ng meaningful look.
"Hindi gaya ng iniisip mong bruha ka! ---I just noticed earlier that there were eyes watching us." kinakabahan niyang sambit as she glanced around.
"Balik na kaya tayo, Ruthenia. Maybe what Manong June is saying is true."
"Sandali lang naman, don't make a sudden decisions, aalis na agad tayo? I think we are also close to the top of the mountain." Huminto ako at bigla akong tumingin sa kaliwa namin na nanlaki ang mata. "Wow! Do you see that flower glowing? Near the river!" I said as I watched the cluster of golden flowers shining in the dark part of the mountain.
Pinagmamasdan lang kami ng baby wolf habang nasa loob ng aking backpack at nakalabas ang ulo. Kaya nasa bandang harapan ko ngayon ang bag ko.
"OMG! Nananaginip ba ako?!" hindi siya makapaniwala sa kanyang nakita habang naglalakbay pa ang kanyang mata ng ilang beses dahil sa kakaibang paningin.
"Kaya tara na!" and without a word she was dragged there by me.
"Kung makahila ka naman. Rush na rush?" reklamo nito ngunit patuloy ko pa rin siyang hinihila papunta malapit sa ilog kung saan may mga bulaklak.
We quickly reached the location of the flowers.
"May tao ba rito?" I call because it may be possible that these flowers have a spirit guard like the ones I watched some fantasy movies and punished when we took without permission.
"Sino? Ano bang meron Ruthenia?
Do you really have to look for nothing?" Andrea said while busy taking some flowers.
My eyes widened as I looked what she was doing. "Hoy! Huwag ka munang pumitas baka magalit ang tagapag-alaga nito."
"Haha! You're overreacting. 'Yan na siguro ang side effect ng pagkahilig mo sa mga fiction and fantasy movies. Also, can you turn your voice a little because there may be wild animals here at hindi na tayo makauwing buhay." Andrea replied.
Wala akong nagawa kundi tumabi at tulungan siyang pumitas. Gosh! Akala ko ay sa tuktok lamang ng bundok ang mapupuntahan namin pero nagbago ang agos dahil sa mga kakaibang bulaklak na ito.
Tahimik at mahangin sa paligid.
Nagulat kaming dalawa when baby wolf started to moan na parang may kinakatakutan.
"Shems! Merong kalalakihan sa ilog at Abala sa paghuhugas ng kanilang mukha. Baka mga explorers rin sila tulad natin. My ghad! Hindi lang pala tayong dalawa ang nandirito sa bundok?" Sabi ni Andrea sabay hampas sa akin.
"Grrrrrrrrrr."
"Don't just pay attention to them mabibigo ka lang." I replied.
"Wait friend, Nakatingin na silang lahat sa ating dalawa! Eehh! Those handsome looks like they just got lost here in the forest because of their extreme handsomeness." Andrea's girly restrained tremor as she slapped me on the shoulder.
Patuloy pa rin ang pag-angil ni Baby Wolf na higit kong ipinagtataka.
"You better behave Andrea. Parang hindi ka naman nakakakita ng mga tulad nila sa siyudad." I replied and there I also looked at the men.
There are six of them and they are all handsome, tall and beautiful.
"Ang pogi! Pwede ba natin silang isali sa content ng vlog ko at I-interview? It will definitely be trending dahil nakakita tayo ng tulad nila rito sa bundok." sabi niya sabay labas sa kanyang mga gamit sa sa pag-vlog.
Hindi naman ako nagdalawang isip na pigilan siya.
"Hmp! Your super duper KJ Ruthenia!"
Hindi na ako sumagot at idiniin ko na lang ang tingin ko sa kanya.
One of the men suddenly waved at us.
Eventually not only one man looked at us but almost all of them. They smiled as they waved as if inviting us to their place.
"Ay! Ang gusto nilang mangyari ay pumunta tayo doon. Pero ang paraan ng pagtawag nila ay parang may masamang balak. Kaya back out na ako sa kakiligang ito." Her artistic and disappointed response.
I laughed at Andrea's attitude.
Habang pinapanood namin ang mga lalaking kumakaway sa amin, I seemed to feel a strange nervousness especially when I noticed that their eyes were strange, not normal because they were too dark and their bodies seemed to be growing feathers. "Andrea, umalis na tayo rito!" I whispered as I slowly backed away.
"Grrrrrrr. Aw! Aw! Aw!"
"Ano na naman? Hindi pa ako tapos oh. Mom will definitely like it especially since this kind of flower is obviously very rare." pagtanggi niya habang abala sa pagpipitas ng mga bulaklak.
"Andrea!" I shouted and forced her to stand up.
"What?! Napapadalas na ang pagiging KJ mo Ruthenia huh! Why are you in such a hurry?" she muttered sabay pampag ng dumi sa kanyang suotm
"Because the pity you feel now will surely be horror if we do not leave here! Delikado!" I said.
At nasa ganoong posisyon kami habang ang mga kalalakihan ay dahan-dahang gumalaw at mabilis na tumakbo papunta sa amin. Kasabay nito ang pagbabago ng kanilang mga anyo.
Andrea's eyes widened as she stared behind me. "Run Andrea! Those are monsters! Hindi sila tao!" Sigaw ko at bigla ko siyang hinila dahil parang nawala siya sa kanyang sarili.
"Waah! Naloko tayo! They are scams!" Sumagot si Andrea na hindi maitago ang kanyang pagkadismaya.
"Mamaya nalang tayo mag-usap! Bilisan mo and speed up the pace bago pa nila tayo gawing pagkain!" I shouted while stumbling.
My chest was about to explode in extreme nervousness. Hindi ko akalain na mangyayari ito sa amin dito sa bundok at higit na hindi ko inaasahan na ang grupo ng mga lalaki kanina ay mga halimaw paka.
Andrea looked back behind us. "Ano bang klaseng bundok ito? Why is there such a thing? We should report to the officials!"
"Save that later! We need to get out of here first!"
Saglit din akong tumingin sa likuran namin at agad na ibinalik ang atensyon sa daanan na dinadaanan namin. Wala akong nagawa kundi ang tumingin sa mukha ni Andrea.
If it was just a dream. Please wake me up! I squeezed myself and I was hurt so it was not a dream.
Sandali ko lang nakita ang kanilang itsura ngunit at agad na nakatatak na ito sa aking isipan. Pulang mata na may mahabang buhok at may malawak na bibig at mahabang ngipin. They look like those monsters in the movie Monster Hunt. My God!
Do creatures like them live?!
"I think they're the ones watching us before. Naghihintay lang sila ng tamang oras upang makuha tayo. " I said to Andrea while jumping on the protruding rock.
Hindi maipinta ang mukha niya sa takot. Of course, who would not tremble in such a situation?
"I told you before, didn't I? Na dapat tayong bumalik? Sana hindi na natin naranasan ito. " she cried.
"Tumahimik ka nga. Hindi naman natin ginusto at inaasahan ang mga bagay na ito." I gasped in response as we ran.
I get tired of running fast because I am not used to physical activities.
Sinusubukan kong tingnan ang bawat puno na nadaanan namin ngunit nakakagulat na wala akong nakita kahit na kahit kaunting mga marka ng chalk na ginamit ko kanina. What exactly is there on this mountain?
"Kyaaahhh!" Sigaw ni Andrea dahil sa biglang pagbagsak niya.
Gosh! Bakit ngayon pa siya nadapa kung kailan nagmamadali kami.
I could do nothing but stop running upang tulungan siyang tumayo.
"Andrea, come on." Saad ko habang marahang tinutulungan siya na makatayo.
"No---leave me here. Ako naman talaga ang dahilan kung bakit tayo nasa sitwasyong ito ngayon."
"Huwag ka ngang magsalita ng ganyan. Wala kang kasalanan, Andrea! We can go home together." I shouted loudly. I couldn't stop my tears from falling dahil sa mga salitang lumalabas sa kanyang bibig.
Inakbayan ko ang katawan niya para tulungan siya. Tatayo na sana kami nang mapagtantong napaliligiran na kami ng mga halimaw.
Andrea was just sobbing in fear.
Biglang may puting bagay na mabilis na bumagsak sa aking harapan.
It was 'baby wolf' who's now showing her fangs a signal that she will also fight.
Wala akong nagawa kundi ang titigan ang anim na halimaw na naglalaway at dahan-dahang lumapit sa amin. Mas nakakatakot pa ang hitsura nila. I fortified myself and blocked my body in front of Andrea. Nararamdaman ko na ang panginginig ng aking mga tuhod kasabay ng pagtulo ng mga butil ng pawis mula sa aking mukha.
I was immediately surprised by Andrea's sudden erection and she was already holding her crossbow.
"All right! Try it! Babae kami ngunit hindi iyon sapat na dahilan upang wala kaming magawa!" she shouted angrily. "Ang kakapal ng mga mukha niyo?! After attracting and fooling me? SCAMMERS!"
Nawala ang lahat ng kaba ko nang sumigaw si Andrea. So I immediately pulled out my sword and boldly pointed it at the monsters.
Tila sinusubukan nila kami at pinaglalaruan dahil paikot ikot lang sila at naghihintay ng tamang sandali na umatake. Naghihintay din kami at nagiging alerto sa paligid.
Tek. Tek. Tek. Tek. Tek.
Iyon ang ingay sa paligid habang nagkatitigan kami ni Andrea.
Suddenly the monsters started attacking us. I began to swing my sword and I smiled as I wounded one of them. Andrea, on the other hand, bravely shoots arrow she was holding at ang higit na ikinagulat ko ay si 'baby wolf'. Hindi naging hadlang ang kaliitan niya at para siyang hangin na dumadaan kasabay nang pagkasugat ng mga halimaw.
Is that normal for an ordinary wolf?
Wala kaming sapat na lakas ngunit nagpatuloy kaming iwasan ang mga halimaw bagaman pareho na kaming may ilang mga galos sanhi ng maraming beses na paggulong sa tuyong lupa at tumatama sa matalim na mga bato sa aming mga katawan.
Hindi ko napansin na may isang halimaw sa likuran ko. Hindi ko namalayan at mabilis nitong sinunggaban ang aking kaliwang balikat.
"Kyaaaahhhhh!" I screamed too much because I felt his fangs sink into my left shoulder.
Halos mapatid ang aking hininga mula sa sobrang sakit at paghihirap na naramdaman ko na may halong takot. Marahil ito ang pinakamalakas kong sigaw sa buong buhay ko.
"Ruthenia!"
Mabilis na tumakbo si Andrea papunta sa akin. Ngunit bago siya makarating ay nagulat ako sa sumunod na nangyari.
Thunders uttered and it emitted a numerous lightning at the same time loudly expelling the monsters around us. Tumigil sandali si Andrea sa gulat at ako mismo ay natigilan ngunit agad din kaming natauhan.
But my eyebrows met nang makita ko ang mabilis na nilalang na dumaan sa pagitan ng mga puno at lumayo.
Who's that?
"Ruthenia, Im so sor ---" she stopped because I put my index finger in her mouth.
Despite the pain I was still able to raise my hand.
"Shhh, you have nothing to blame. Kailangan nating umalis dito habang walang malay ang mga halimaw." I said. She just smiled and wiped the tears from her eyes.
Mabilis kaming naglakad habang nakayakap ako kay Andrea bagaman napapadaing ako sa sakit na nararamdaman sa bawat hakbang ko sa aking mga paa. I wonder where that light came from but I will not think about it. It is important that we get out of this place. Hindi na namin inisip na tumingin sa likuran namin.
We walked quickly and immediately got away from that place.
"Nagliwanag kanina ang katawan mo kanina Ruthenia. Do you have any idea where that came from?" she said wonderfully despite the extreme fear and apprehension we felt.
Samantalang nakapatong si baby wolf sa kanyang balikat. She seemed to be just listening to us.
"I don't even know where it came from." Sinubukan kong ngumiti. Habang iniinda ang sakit ng aking kaliwang balikat.
Nagulat kaming dalawa ng lumipat sa akin si 'baby wolf' at dinilaan ang parte ng balikat ko na may sugat.
Biglang umusok ito na ikinanlaki ng mata ko.
"What are you---you pup? Why did you lick Ruthenia's wound." sigaw ni Andrea ngunit wala namang siyang nakuhang sagot sa tuta bagkus tumalon lang ito pabalik sa balikat niya.
As if namang magsasalita ito.
Ngunit nagulat ako ng biglang guminhawa ang pakiramdam ko dahil parang nabawasan ang hapdi na iniinda ko pa mula kanina galing sa aking sugat.
"I suddenly feel better."
Napatingin sa akin si Andrea with confused emotion in her face.
"So..." napatingin siya kay 'baby wolf' sabay tingin ulit sa akin. "Can you still do it?" she asked worriedly as she continued to support me.
Hindi ko na nasagot ang tanong niya dahil nanlaki ang aking mata nang makita ko ang isang bahagi ng kagubatan na pinagmumulan ng liwanag.
"Andrea, we can go home!" Napuno ako ng pag-asa dahil alam kong makakalabas kami.
Ngunit bago kami magsimulang tumakbo ay pareho kaming nabigla ng marinig muli ang pamilyar at mabilis na mga yapak sa kakahuyan. We turned around for a moment behind us and again we saw monsters speeding towards us.
"Let's hurry Andrea." Mahina akong nagsasalita sa kanya dahil ramdam ko na talaga ang pangangatog ng tuhod ko dahil siguro sa malalim kong sugat.
Napansin ko rin ang maraming dugo na dumadaloy mula rito. Hindi ko alam pero natatakot akong mamatay. Kailangan kong mabuhay para kay Andrea at sa aking mga mahal sa buhay.
Even our bodies were gasping for breath and full of wounds. We still run hard because it will be the end of it when we stop running.
Our current situation is like the last scene of Train to Busan. Only monsters are chasing us and not zombies.
Nakaramdam ako ng kawalan ng pag-asa dahil kahit gaano kabilis ang pagtakbo namin, alam kong maaabutan pa rin kami ng mga halimaw. Dahil nagiging pabigat ako sa pagtakbo ni Andrea. Hindi ako nagkamali, dahil may isang halimaw na malapit na sa amin.
"I'm sorry."
Tinulak ko siya palayo sa akin si Andrea ng buong lakas, dahilan para sumigaw siya ng malakas sa gulat sa ginawa ko.
Hindi na ako lumingon pa kay Andrea at buong tapang na hinarap ang naghihintay na bibig ng halimaw and immediately draw my sword.
Nahati sa dalawa ang kanyang katawan.
Nakita ko pa ang iba na mabilis na papalapit sa akin.
All I want for them is to die.
To disappear like ashes.
I don't know how but I suddenly felt a warm energy inside me and my sword suddenly glowed.
Hindi ko alam ang ginagawa ko as if like my body has its own mind. I swing my sword in the air multiple times. The surroundings lit up with the continuous explosion
I just saw the monster's disfigured bodies.
"RUTHENIA!" Andrea's sobbing cry. Tumakbo siya ng mabilis at agad akong inalalayan.
Narating namin ang pinagmulan ng liwanag at nakita ang malawak na daanan na napapalibutan ng mga naka-linyang matataas na puno sa kaliwa at kanan nito. There were no more monsters to follow us.
We felt even happier thinking we could finally return home. Bigla kong na-miss ang bahay namin at ang luto ni Manang Yoli. Kaya't nagpatuloy kami kaagad sa paglalakad hanggang sa maabot namin ang hangganan nito.
Nang marating namin ang hangganan ng liwanag ay napalitan ng kababalaghan ang ngiti sa aming mga labi dahil sa kakaibang itsura ng lugar.
Inilibot ko ang aking paningin.
It looked very different and was surrounded by high fences as if we were stranded in ancient civilization. A large sign engraved on an old and gigantic tree caught my attention, 'Hage'.
Napaluhod nalang ako at umiyak sa pagkabigo at pagsisisi sa sitwasyong naroon kami.
"Where are we? This is not the place we came from." Andrea asked in astonishment even she could not help but cry in utter despair.
Someone is approaching us.
Ngunit hindi ko na makita ang mukha nito dahil naramdaman ko na lamang ang pamamanhid ng buong katawan ko. Kasabay ng pagbigat ng talukap ng aking mata.
➖➖➖