Napatitig ako sa kanyang mga mapupungay na mata habang naglalakad kami sa gilid ng kalsada. Palubog na ang araw at palalim na an gabi. Mataimtim na ang lugar sa daan na animo'y ugong ng hangin na humahampas sa mga puno ang tanging naririnig. Tumingala ako sa kanya at pinagmasdan siya ng matagal. Tila bakas sa kanyang mukha ang kaba.
Pagkapatapos ng araw nang kanyang pag-amin, madalang na kaming mag-usap. Tila ang isang bukas na pintuan sa amin gitna ay nasarado ulit. Hindi ko rin alam kung paano siya kakausapan o haharapin. Sa totoo lang, laking kaba sa akin na ipagpatuloy ang amin tutoring sessions. I don't know how to react or what to tell him. Paano nga ba gumalaw sa taong umamin sa'yo? Paano nga ba harapin ang taong nahuhulog ka na rin. Paano nga ba sasabihin sa kanya ang rason kung bakit hindi pwede?
Marami akong katanungan na hindi masagot. Sa tuwing nakikita ko siya, ramdam ko ang kirot sa aking bumabagabag na puso.
Lumihis ang aking paningin at dumaan sa kanyang mga labi. Napalunok ako ng malalim nang maalala ko ang alalaang hinalikan niya ako. Napahawak ako sa aking mga labi at napakagat. Binaling ko ang tingin sa kanya at humarap sa aking dinadaanan.
Nagsimula ng mabalutan ng dilim ang kapaligiran. Napahawak ako sa aking bag ng mahigpit at napalakad ng mabilis at hinabol ang kanyang mabilis na yabag.
"Madilim na,"bigla kong napasabi.
Lumingon siya sa akin at sumagot, "Bakit pala walang streetlights sa inyong lugar? lalo't na nakaktakot sa inyong lugar paggabi."
Kumunot ang aking labi, "Sa aking pagkakaalam, matagal na talagang walang ilaw ang mga streetlights namin dito. Hindi ko alam kung bakit hindi nila binibigyan pansin lalo't na na pwedeng maraming madisgrasya dahil dito."
"Marami bang naaksidente?" Tanong niya na may pagtataka.
"Meron akong alam si Tatay Nicanor," tinuro ko ang bahay sa kaing kaliwa na malapit lang sa amin. "Pauwi na daw siya nun, gabi na ng biglang may lumikong motor at nabangga siya."
"Anung nangyari sa kanila? Parehas ba silang nasugatan?"
Tumungo ako. "Oo eh. Pero mas grabe ang natamo ni Tatay Nicanor, napilay siya. Nakakaawa nga dahil meron pa siyang anak na babaeng pinapaaral," malungkot kong naikwento.
"At ngayon anung trabaho niya?"
"Nagtitinda ng kung ano-ano para mapa-aral si Maricris. Ang mabuti na lang kamo ay nabigyna sustento sila n nakabangga sa kanya," dagdag ko.
"Kasing edad ba natin ang kanyang anak?" Tanong niya ulit.
"Hindi mas matanda tayo ng tatlong taon," sagot ko.
Napakunot siya ng kanyang noo, "Alam mo medyo matagal na tayo magkakilala ngunit hindi ko alam kung ilan taon ka na. Magkasing edad ba tayo?" Bigla niyang tinanong.
"Sixteen, ikaw?"
Ngumisi siya, " So I guess, im your big bro? Seventeen." Napatingin ako sa kanya at bakas sa kanyang mukha ang tuwa.
Nag-aglahi ako. "Nope. Magkasing-year lang tayo," depensa ko.
"But it doesn't change the fact that im older than you." Ngumisi siya ng pilyo. "Ano nga ba yung term ng mga koreano sa older brother? hey, you should call me that," tuwang-tuwa niyang asar sa akin.
Excuse me? Natawa lang ako sa kanya. "Hindi kita tatawaging oppa," ipinaggiitan ko.
Napaligtik siya ng kanyang daliri. "Ayun, yun ayung term na hinahanap ko. Eh di ba it means older brother."
Napataas ako ng kilay, "But it also means another thing." Humalukipkip ako at tumigil sa paglalakad.
Napatigil din siya at napahilig sa akin. Nilapit niya ang kanyang mukha at sumagot. "Ano?"
Napalunok ako ng malalim at napaurong ng konti. "ginagamit din yun when the guy is older than you and you like him--people say it in a flirtatious way," paliwanag ko. I cleared my throat and averted my gaze from him.
Napatigil siya sandali at napatungo. Naptikhim siya at napaurong. "Ah ganun ba?" lumunok siya ng malalim at tumingin papalayo sa akin.
Hindi na kami nagsalita pagkatapos noon.
Mas lalong nagka-ilangan kaming dalawa. Lumayo siya akin ng kaonti, at gayon din ako sa kanya. Pinatuloy namin ang aming paglalakad hangang sa bahay. Nang makarating na kami rito, tumigil ako sa harapan niya at nagpasalamat.
"S-Salamat sa pag-hatid." Mahina kong sinabi.
Napakunot siya sa kanyang labi. "Wala iyon."
"Sige pasok na ako,baka hinihintay na ako ni nanay," mabilis kong sinabi.
Papasok na sana ako sa loob ang marimig ko ang kanyang pagtawag, "El-elena. Um..." napakamot siya sa kanyang likod. "I'm really sorry a-about what happened. It was not my intention to make it worse." Lumapit siya sa akin. Kitang-kita ko sa kanyang mukha ang pagka-sinsero ng kanyang mga sinabi. "You don't have to answer me yet. Hell, you don't even have to answer. I-I just wanted you to know that..."Yumuko siya ng kaonti at napatingin sa lapag.
Napakagat ako sa aking labi. Napaisip ako ng sandali. Tama ba tong ginagawa ko? Isama siya sa magulo kong buhay? Napahinga ako ng malalim. "Okay," ngumiti ako ng marahan sa kanya.
"Okay?" Itinaas niya ang kanyang ulo.
"Yeah. Sige, pinapatawad kita," sagot ko. Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit siya humihingi ng kapatawaran sa akin, dahil alam ko naman sa aking puso na ginusto ko rin naman iyon--ang halikan siya at ang aking maging unang halik.
Ngumiti siya sa akin ng maiksi. "Salamat." Inilagay niya ang kanyang kamay sa loob ng bulsa.
"You don't have to thank me," ani ko. "Actually, I don't know why you were apologizing..." mahina kong sinabi sa kanya.
"I'm just grateful that we are back again to being...friends," inamin niya.
Ngumiti ako. "Ako rin." Inipit ko ang aking naglalaglagan buhok sa likod ng akin tenga at napahawak ng mahigpit sa aking bag.
Tinuro niya ang pintuan ng aming gate at sinabi, "Sige pumasok ka na sa loob, bakahinihintay ka na ni Lola Aning."
Tumungo ako sa kanya."Sige...ingat pauwi."
Kumaway siya sa akin. "Sige...." Aniya. Umikot siya at naglakad papalayo sa akin. Hinawakan ko ang aming gate at napatigil sandali. Napatitig ako sa kanyang makisig na likod, habang siya ay naglalakad.
Bago ko buksan ang pintuan, pinagmasdan ko siyang maglakad papalayo sa aming bahay. Lumingon siya muli at kumaway sa akin. Napakaway din ako at napangiti. Nang makita ko ang pagliit niya sa aking paningin, binuksan ko ang pintuan at pumasok na sa loob.
Napasandal ako dito, at napapikit.
Ano ba itong ginagawa mo, Elena? Napatanong ako sa aking sarili.
*********Warning ahead*********
"Mama? Papa? Gising po ba kayo? Hindi po ako makatulog." Tumingin ako sa madilim na salas. Wala akong ibang nakita kung hindi ang malakas na dagundong ng kidlat. Napatakbo ako pabalik ng aking kwarto nang magulat ako sa sunod-sunod na pagsabog nito. Huminto ako malapit sa pintuan at sumandal sa hamba ng pintuan. Dumungaw ako ng kaunti sa tagusan ng pintuan habang pinagmamasadan ang tuloy-tuloy na paghungos ng kidlat.
Napakislot ako ng marinig ko ulit ang nakakarinding kalabog ng kulog. Lumibot ang mata ko sa labas at napatingin sa kusina. Nakita ko ang isang lalaking nakaupo habang may iniinom sa kanyang baso.
Bigla na lang ang aking pagkagulat nang mapansin ko ang pagtingin niya sa akin. Tila malaki ang kanyang katawan at itim ang kanyang mga mata. Sa sobrang takot, sinarado ko kaagad ang aking pintuan at dumertso sa aking kama. Tinaklob ko ang aking buong katawan gamit ang maikling kumot sa tabi ng aking unan.
Kinagat ko ang aking labi upang pigilan ang pagsalita. Ibinaba ko ang kumot at napasilip ako muli sa aking pintuan nang maramdaman ko ang marahan na pagyapak malapit dito. Lumakas ang pintig ng aking puso na animo'y lumilinggal na dram. Mga ilang sandali lang, narinig kong tumigil ito at napahinto. Gumaan ang aking pakiramdam ng maramdaman ko ang kanyang pagtigil.
Ibinaba ko ang aking kumot at napapakit muna, habang hinihintay ang pagtigil ng dumadagundong na kidlat.
tok-tok-tok.
Napadilat ako nang marinig ko ang mahinang pagkatok. Tumayo ako sa aking kama at dahan-dahan na binuksan ang pinto. Napatingala ako sa kanyang bisig at napatitig sa kanyang madilim na mukha. Natakot ako sa kanyang larawan na madilim at napaurong nag kaunti. Bumalik ako sa aking kama at kinulot ang aking buong katawan ng aking mga braso.
"Sino ka?" tanong ko?
Lumapit siya sa akin at ngumiti na many kabalakyutan. "Ako si Manong Toto. Ikaw nene anung pangalan mo?" Tanong nito habang umupo siya sa paanan ng aking kama.
"Elena po," sagot ko ng mahina. kinagat ko ang aking kuko at umatras ng konti sa aking kama hanggang sa matukod ang aking balikat sa pader.
"Hi Elena." Ibinagay niya ang kanyang kamay.
Kinagat ko ang aking labi at nag-atubiling kamayan ito.
Lumapit siya ng kaunti sa akin. "Hindi ka ba makatulog?" Tanong nito na may pag-alala sa kanyang boses.
Tumango ako sa kanya ng marahan. Napatingin ako muli sa malakas na pagsabog ng kidlat. Napakibit ako ulit at nasulong malapit sa kanya.
"Gusto mo bang samahan kita para hindi matakot?" Tanong nito. Lumapit muli siya sa akin at hinawakan nang marahan ang aking balikat.
Sa sobrang takot, napatungo lamang ako. "Sige ineng, matulog ka na, ako ang bahala sa iyo."Pinahiga niya ako sa kama habang nakaupo siya sa tabi ko. Napatitig ako sa kanyang madidilim na mata habang hinahawi ang aking buhok. "Hm-hmm--hmmm-hmm.." himig nito.
Kinalaunan, nakatulog ako sa kanyang marahan na paghaplos ng aking buhok at malumanay na ugong.
Nagising na lamang ako nang maramdaman ko ang magaspang na haplos sa aking mga hita. Napadilat ako bigla ng makita kong nakapatong na siya sa akin habang mahigpit niyang hinawakan ang aking kamay.
"Manong?"tanong ko bigla, pumiglas ako sa kanyang hawak ngunit itinulak niya ito pabalik ng kama.
"Shush...matulog ka lang, ineng," giit nito.
Naramdaman ko ang kanyang mga kamay na lumilibot sa aking buong katawan. Unti-unting nakaramdam ako nang takot nang bigla niyang hinawakan ang aking mga hita. Bumababa siya rito at inurong pababa ang aking shorts. Biglang nangatog ang aking buong katawan sa pangamba at takot. Sinubukan kong umalis sa kanya ngunit hindi ako makagalaw sa kanyang mahigpit na hawak.
Hindi ko man namalayan ang kanyang mga kamay. Naramdama ko ang pagpasok ng kanyang kamay sa loob ng aking pang-ilalim. "Ano po ang gagawin niyo?" tanong ko habang nagtataka sa kanyang ginagawa.
Tinakpan niya ng kanyang kamay ang aking bibig at nanlaki ng kanyang mapupulang nakakatakot na mata. Ngumisi siya sa akin nang nakakapangilabot na ngiti. "Shush. sabi ko sa iyo wag kang mainggay. Akong bahala sa iyo diba?" nakakayanig na saad nito.
Tumindig ang aking balahibo ng maramdaman ko ang pagpasok ng kanyang kamay sa aking looban. Napaluha ako sa hapdi. Pumiglas ako sa kanyang mga hawak ngunit tila nanigas ang aking kamay sa takot. "Wag po. Maawa po kayo. Bitawanan niyo po ako,"hikbi ko habang nakatakip ang aking bibig sa kanyang kamay.
"Shhh." dagdag nito na nagmamadali. Kaagad niyang hinila ang kanyang kasuotang pan-ilalim. Nanlaki ang mata ko nang makita ko ang paglabas nito. Kaagad ko siyang sinipa nang ilang beses. Binitawan niya ang aking bibig at sinaklot ang aking mga hita nang mahigpit. Inilatag niya ako sa kanya at gumitna parito.
"Maawa po kayo. Wag po! Masakit po!" Bumuhos ang luha sa aking mga mata, nang maramdaman ko ang hapdi ng kanyang pagpasok.
'"Shush. Saglit lang ito. Malapit na tayong matapos,"daing nito.
Sinubukan kong pumiglas muli ngunit nakakulong ako sa kanyang marahas at mahigpit na hawak. Hindi ko alam ang kanyang ginagawa, ngunit nang pumasok siya sa aking looban naramdaman ko ang sakit ng kanyang paglabas at pagpasok sa akin. Kinagat niya ang aking balikat at bumulong, "Masarap talaga ang mga batang katulad mo..." ungol nito.
Dumaragsa ang aking mga luha. Sinuntok ko siya habang patuloy ang kanyang pananakit sa akin. Mama, papa tulungan ninyo po ako! Sigaw ko sa aking sarili.
"Masarap diba? Diba, sabi ko sa iyo, ako ang bahala sa iyo..." Ngumisi siya ng madilim.
Napatitig ako sa kanyang mga mata at napansin ang pagkapulo nito na tila kulay ng dugo. Napaiyak ako lalo sa sakit nang bigla niya ako itinulak sa kanya ng marahas.
"Masakit po! Tama na po!" Hagulgol ko ng malakas. Itinaas niya ang dalawang kamay ko sa aking ulo at nilapat ang kanyang labi sa akin. Hinila ko paalis ang aking kamay ngunit mahigpit ang kanyang mga hawak dito.
Naramdaman ko ang kanyang bibig sa aking pisngi. "Shh....'tahan na ineng" Hinawakan niya ako sa akin dibdib at kinagat ito.
Napasigaw ako nang malakas hanggang sa boses ko na lamang ang narining kong bumabalot sa buong paligid.
Napabalikwas ako sa aking paghiga. Nabalot ang aking buong katawan sa pawis at takot. Sa sobrang panginginig, inikot ko ang aking braso sa aking katawan at humagulgol ng malakas. Naramdaman ko muli ang pagkatakot at pagkabalisa. Nangatal ang aking buong kamay. Napakuskos ako sa aking braso at mga paa, na tila may gusto akong alisin.
I shivered relentlessly. Naramdaman ko ang lamig sa aking buong katawan na tila unti-unting dumadaloy sa aking balat sa tuwing bumabalik ang mga imahe ng memorya sa aking isipan. Nilipat ko ng aking mga kamay at iinitakip sa aking tenga nang makarinig ako nang ungol na hindi kaaya-aya
"Tama na. Please. Tama na po. Maawa po kayo..." ungol ko. Napahawak ako ng mahigpit sa aking tenga habang umungong ako sa aking lumang kama.
"Shushhh. wag kang maingay, ineng..." Tila narinig ko ulit ang boses na bumabagabag sa akin. Napadungaw ko sa aking maliwanag na kwarto at napatitig sa bintana. Wala akong nakita kung hindi ang paghampas ng kurtina sa malamig na buwan.
"Shhsh...Saglit lang to. Pramis."
'Wag po! Wag po!"Uyam ko ng marinig ko ulit ang boses.
Ngumalot ako sa aking kama at napayuko. Pilit kong inaalis sa aking isipan ang nakakatakot na mukha at boses na tila masamang panaginip na gumagambala sa akin.
"Tama na po!" Hagulgol ko.
"Elena?"
Naramdaman ko ang pagkatok at pagbukas ng aking pintuan. Sumilip ako parito at napansin ko ang pagpunta ni Nanay Aning sa akin. Batid sa kanyang mga mukha ang pag-aalala at pagkabahala.
Niyakap niya ako kaagad ng mahigpit, "Andito na si lola."
"Nay," napaiyak ako lalo nang hinawakan niya akong mahigpit. Umupo siya sa aking tabi at marahan na hinaplos ang akin ulo
"Nak. Andito lang si lola...Shush, Wag kang mag-alala hindi kita pababayaan," hinalikan niya ako sa aking ulo at pinatahan. Inugong niya ako sa knayang mga braso na parang sanggol.
"Tahan na, nak. Andito na ako. Andito na ako...wala na iyon." Hinaplos niya ang aking mga pisngi.
Sa ilang sandali, sa piling ng aking lola, naramdaman ko ang kaluwagan sa aking dibdib. Humupa ang aking paninginig sa kanyang piling. Kaagad kong niyakap siya nang mahigpit at sumandig sa kanyang balikat. "Nay, napaginipan ko nanaman po," saad ko habang pinupunas ang aking mga luha
"Alam ko anak," sagot niya habang hinahagod ang aking balikat.
"Ang sakit, sakit po nay," saad ko. Inikot ko ang aking kamay sa kanya at niykap ng mahigpit. Sumandig ako sa kanyang balikat habang inaamoy ang kanyang nakakaginhawang presensya.
"Oo anak, masakit." Hindi siya umimik o nagsalita ng kung anuman. Hinayaan niya akong magsalita ng aking nararamdaman.
Ang sakit sa tuwing bumabalik ang alaalang ito, para akong binabalik sa panahon kung kailan ito nangyari. Ramdam ko tila ang pagtusok ng kutsilyo sa aking puso na dumidiin sa pagkakataon na malala ko lamang ang mga masalimuot na larawan at imahe sa aking isipan. I felt trapped and dirty. Duming-dumi ako sa aking sarili na wari'y gusto kong alisin lahat ng mapapait na pangyayari. Kung kaya ko lamang ibalik ang nakaraan at may kakayahan na baguhin ito, gagawin ko.
Kung sana....
"Nay..."
Napalingon siya sa akin. "Bakit, anak?"
"I'm sorry po," hikbi ko. Dali-daling pumatak ang aking luha sa aking mata.
"Para saan?" Napakunot siya ng noo.
"Sa nangyari po...Kung sana hindi po ako nagising noon hindi po ito mangyayari."
"Nak, makinig ka sa akin." Binitawan niya ang aking pagyakap at sinalok ang aking pisngi. Hinaplos niya ito ng marahan at pinagpatuloy ang pagpapaliwanag, "Hindi mo ito kasalanan, ang gumawa sa iyo nito ang dapat magbayad. Hindi ikaw. Naiintindihan mo ba ako?"
Tumango lamang ako sa kanya at pinahid ang tumutulong luha sa aking mukha.
Kumuha ako nang sangga sa aking lola. Pansamantala kong ipinikit ang aking mata at kinalma ang aking sarili. Hindi nagsalita ang sino man sa amin. Pinagpatuloy ni nanay ang paghaplos sa aking balikat habang nakasandig ako sa kanyang mga lakas at tapang.
"Anak, hindi mo kailangan isolo lahat ng hapdi at paiit na iyong nararamdaman. Naandito ako at ng mga kaibigan mo para tulungan ka," payo niya.
Si Melai...
Bigla kong naalala ang pagtatalo namin ni Melai. Hanggang ngayon, labis ang pagaalala ko at pangungulila sa kanya. Mga ilang araw din kaming hindi nagkikibuan at naguusap. Hindi ako makalapit sa kanya sa tuwing madadaanan ng aking mata ang kanyang presensya. Alam kong ako ang may kasalanan. ako ang unang bumuwag sa pangako namin sa isa't-isa.
"Nay?" Napatanong ako kay Nanay Aning.
"Hmm?"
"Masama po bang matago sa iyong kaibigan kahit alam mo na para sa ikabubuti niya ito?" Ika ko.
Lumingon siya sa akin at sumagot, "Depende, anak. Ito ba ay nakakabuti para sa inyong dalawa o para lamang sa iyo? Panatag ba ang iyong kalooban?"
Napaisip ako sa kanyang sinabi. Sa kanyang sinabi, napagtanto ko na kailangan kong kausapin si Melai. Hindi ko na rin kaya na ganito kaming dalawa, hindi nagiimikan at naguusap. Namiss ko ang aking kaibigan at alam ko nasaktan ko siya ng sobra.
"May problema ba anak?" tanong niya na may pagkabahala sa kanyang boses.
Umiling ako at sumandal sa kanyang yakap. Kinalaunan, sa kanyang mainit na yakap, ako ay mahimbing na nakatulog.
************************
Hinawakan ko ng mahigpit ang aking lunchbox habang palakad papunta sa kinuupuan ni Melai. Pagkatapos kong kausapin si Nanay Aning, napagpasya ko na kauspan ng masinsinan si Melia. I don't know what the outcome will be, but I'm hoping for the best that she would understand me. Tumungo ako sa kanya habang kumakain siyang kumakain mag-isa sa bench ng court.
Napansin ko ang pagtitig niya sa akin. Napatigil siya sa pagkain, at inilgpit ito kaagad. Ngunit, bago pa man siya makaalis, tinawag ko ang kanyang pangalan, "Melai! Saglit lang."
Napahinto siya sa pag-aayos. "Anong kailangan mo, Elena?" pabalang na sagot nito.
"Pwede ba kitang makausap, kahit sandali lang?" Tanong ko sa kanya
Nakita ko sa kanyang mga mata ang pag-aalinlangan, ngunit umupo din siya kalaunan. Umupo ako sa kanyang tabi at nilapag ang aking lunchbox sa semento. Tumingin ako sa kanya at napansin ko ang kanyang pag-iwas. Napahinga ako ng malalim sa kaba.
Hindi ko alam kung paano sisimulan ito, o kung paano sasabihin sa kanya na maiintindihan niya. Ang alam ko lang ay hindi na sapat na itago pa ito sa kanya. Nakausap ko na rin naman si Samantha at sumang-ayon siya na sabihin ko ito kay Melai. Nag-atubili man siya sa una ngunit naintindihan niya ang sitwasyon tungkol sa amin ni Melai. Nabalik tanaw ko ang pag-uusap namin bago ko napagdesisyunan na kausapin si Melai
"Ate Elena, sorry kung hindi dahil sa akin hindi aabout ng ganito. Pati ikaw nadamay dahil sa akin." Mahigpit akong niyakap ni Samantha. "Pati ate, ang friendship ninyo ni Ate Melai ay nasira dahil sa akin. Sorry po talaga ate. Malaking utang na loob ko ito sa iyo," hikni niya habang pinupunasan ang kanyang luha.
Ngumiti ako ng bahagya sa kanya. "Okay lang. Hindi mo ito kasalanan Samantha. Si Romer. Siya dapat ang magbayad, dahil siya ang punot dulo nitong lahat," paliwanag ko. Hinawi ko ang kanyang buhok at hinaplos ito ng marahan. "At yung kay Melai, Wag kang mag alala kakausapin kasi kakausapin ko siya."
"Sasabihin mo sa kanya ate?" saad niya na may gulat sa kanyang mga mata.
Tumango ako. "Oo."
Napakagat siya sa kanyang labi. "Ate baka magalit siya sa akin. Atsaka dahil sa akin napahamak ka pa."
Ngumiti ako ulit sa kanya upang hindi siya mag-alala. "Hindi siya magagalit. Maiintindihan ni Melai iyon. Dahil, alam ko, kung nasa pwesto niya ako, gagawin din niya ang ginawa ko."
Niyakap niya ako ng mahigpit. tila naramdaman ko ang kanyang pag-iyak sa akin braso. Hinaplos ko ang kanyang buhok at pinatahan. "Maraming Salamat ate..."
"Thank you din, Samantha." Dahil sa iyo nagkaroon ako ng isa pang mabuting kaibigan na makakaramay ko sa panahon na kailangan ko ng karamay.
Bumalik ang atensyon ko kay Melai. Hindi siya nagsalita ng kung ano man habang naghahantay ang akin panimula. Paano ko nga ba ito sasabihin sa kanya? Nabaling ang tingin ko sa king kamay at napatingin sa kanya. Kaagad kong napansin ang lungkot at sakit sa kanyang mga mukha. Gusto ko man siyang yakapin ngunit hindi ko magawa.
"M-Melai, im so sorry kung hindi ko man nasabi sa iyo ang totoo o kung nagalinlangan man akong sabihin ito. Hindi ito sa dahil sa hindi kita pinagkakatiwalaan o nagtatago ako sa iyo ng secreto..." Napatigil ako at napatingin sa kanya. Hindi siya umimik. Nakaupo lang siya sa aking tabi habang hinihintay niya akong magsalita.
"I'm scared M-Melai. Sa lahat na nangyayari. Natatakot ako sa nangyari na hindi ko ito masabi sa iyo. Alam ko pinangako natin sa isa't isa na sasabihin natin ang lahat ng mapapait at masasayang pangyayari sa ating buhay--because diba, that's what friends are for? But when it happened, hindi ko na masabi sa iyo. Lalo't na alam mo ang past ko. You know everything about me...and ayokong mag-alala ka ulit sa akin. You were always there for me kahit anung magyari. This time gusto ko naman na isipin mo ang sarili mo at wag mo akong intindihin. I want you to be happy..." Hindi ko mapigilan ang aking mga emosyon na tuluyan pumatak ng lubusan ang aking mga luha.
Napatingin siya sa akin, nakita ko sa kanyang mga mata ang hapdi, kaagad niya akong niyakap ng mahigpit at napaiyak sa aking mga balikat. "Im sorry din kung nagtampo ako, Elena. Alam kong mali din ako. Hindi dapat ako nagpadalos-dalos at nagalit sa iyon kaagad. I should have believe you than the people around us. Im sorry," hikbi niya.
"Naintindihan naman kita kung bakit ka nagalit.It's my fault, dapat sinabi ko na sa iyo ng maaga," saad ko.
Binitawan niya ang pagyakap sa akin, "Ano ang nangyari Elena? May ginawa ba siya sa iyo? Sinaktan ka ba niya? Pinilit?"
Naphigpit ako ng hawak sa aking kamay. Huminga ako ng malalim, na tila naghahanap ng tapang kung paano sasabihin sa kanya. "Pauwi na ako noon, papunta sana ako ng locker dahil may ilalagay ako dito. Nang pagpunta ko doon, laking gulat ko na lang na patay ang mga ilaw at madilim. So I tried opening the lights, pero hindi ko mahanap dahil sa sobrang dilim ng paligid. Kaya I decided na lang na dumeretso sa locker, beside wala na rin naman tao na...." Lumunok ako ng malalim at ipinagpatuloy ang kwento, "Habang naglalakad ako nakarinig ako ng malakas na sigaw. Hindi ko alam kung saan banda, pero alam ko na doon lang din sa locker room. Hinanap ko ito sa buong kwarto. Nagulat na lamang ako ng biglang..." Hinawakan ko ng mahigpit ang aking kamay nang maramdaman ko ang pagnginig nito. "Bigla ko na lang nakita si Romer na nakapatong kay Samantha. Doon ko simulang nakilala si Samntha at yun rin ang rason kung bakit naging masclose."
Hindi siya umimik ng sandali. "Pagkatapos?" tanong niya.
"I helped her. Tinulungan ko siya sa muntik na pangagahasa ni Romer. Hinila ko siya sa akin at tumakbo kami papalayo kay Romer, nang biglang naramdaman ko ang pahhigit niya sa akin...Nakatakas si Samantha, habang ako ang naiwan..." Saad ko.
Kumunot ang kanyang noo at hinawakan ng mahigpit ang aking kamay, "Did he?" Tinanong niya na tila may takot sa kanyang mga boses.
Umiling ako. "No. He didn't. Thank God, bumalik si Samantha at kasama niya si Dante. H-he helped me. "
Naramdaman ko ang biglang pagaan ng kanyang loob. "Si Dante?"
Tumango ako. "Oo."
Niyakap niya ako bigla ng mahigpit. "Remind me to thank him, kapag nakita ko siya. Akalain mo yun may silbi din ang gago."
Napatawa ako sa kanyang sinabi. "I'm sorry kung hindi ko sa iyo nasabi nang maaga. Hindi ko sa iyo nasibi dahil ayoko na mag-alala ka nanaman sa akin. I was also afraid that i want to forget it."
"I understand." sagot niya
"It makes me remember the past...." saad ko na may pait sa akin mga boses. Nang dahil sa nangyari kay Romer, naalala ko ulit ang mga pangyayari na matagal ko nang ibinaon sa lupa. Tila bumalik sa akin lahat nang masalimuot na alala noong kabataan na patuloy na nangangambala sa akin. At dahil dito, mas lalo akong natakot at nangamba. It was traumatizing enough for me to even dare to remember or tell anyone. It was the past that keeps hunting me no matter how hard I tried to run away.
"I'm sorry Elena. I should have believed you." Binitawan niya ang kanyang pagyakap sa akin.
"I'm sorry din," saad ko. "kung sana sinabi ko lang sa iyo ang totoo, hindi na sana aabot dito," dagdag ko.
"It's okay," tiyak niya. "Tama na nga ang iyakan. Parang tanga tayo dito," saad niyang napatawa.
Napatawa ako sa kanyang sinabi. Pinunasan niya ko ang aking luha at niyakap ko ulit siya ng mahigpit. "Ay nako Elena, pag nakita ko talaga yan si Romer. Lintik siya sa akin! Lagot talaga sakin yang gago na yan! At ang sarap pa ng ngiti niya? Parang wala lang sa kanya ang ginawa niya sa inyo ni Samantha! Gago yun ah!" Inismiran ni Melai at bumitaw sa aking pagyakap.
Patayo na sana siya sa kanyang upuan ng bigla ko siyang hinila. "Wag na Melai. Okay naman na ako. Ayoko rin na mapasama ka sa gulo."
"Pero-" napaupo siya ulit.
"Okay lang ako, pramis," sinigurado ko sa kanya.
Okay nga ba talaga ako? Biglang nasagi saking isipan ang mga mukha ni Dante noong araw na iyon. Ang araw kung kailan hinalikan ko siya. Alam kong okay na kami ngayon bilang magkaibigan, ngunit bakit may bumabagabag pa rin sa akin na tila kabiguan?
Tumango siya sa akin. "Basta sinabi mo na okay ka, okay din ako. Sige, pangako wala akong gagawing masama kay Romer--that is kung mapigilan ko. Basta Elena, don't hesitate to tell me kung biglang may ginawa nanaman si Romer, okay? Please don't hide again from me," pakiusap niya.
Tumango ako sa kanya. "Pramis."
Niyakap ko siya ulit ng mahigpit. Pero ngayon, masaya kong niyakap. Nang marining namin ang pagpatak ng bell, napagdesisyunan namin na bumalik na classroom.
Naglakad kami patungo sa classroom. Nang dumaan kami ng corridor, nakita ko si Dante kasama ang kanyang mga kaibigan na nagtatawanan at nag-aasaran. Napansin niya ako at napangiti sa akim. Bilang pagsagot sa kanyang ngiti, ngumiti ako ng bahagya.
Lumapit sa akin si Melai at tila may binulong. "So ano na kayo ngayon ni Dante?" Sambit ni Melai sa amin habang umaakyat kami sa hagdanan.
Kinibit ko ang aking balikat. Walang kami. Ano nga ba kami? Pagkatapos niyang umamin at halikan ako, ano na nga ba kami? Matuturing bang magkaibigan kami? O iba... Napagulong ang aking lalamunan. "Friends lang." Nang sinabi ko iyon, tila may kirot sa aking dibdib. Napatingin ako sa kanyang likod at bahagyang nalungkot sa akin sinabi.
"Sigurado ka?"
Hindi. "Oo." kinagat ko ang aking labi.
Pinatigil ako ni Melai sa paglalakad at hinawakan ang aking mga braso. "Eto, tatapatin na kita, Elena. Gusto mo ba si Dante?"
Napatigil ako sa kanyang sinabi. Tila nagulo ang aking isipan. Gusto ko nga ba siya? Ano ba itong nararamdaman ko sa kanya? Tama ba to? Tama bang magustuhan ko siya?
But then, deep inside, I know, I feel that I like him, even if I don't like the feeling of it.
"I--I-" Hindi ako makasagot sa kanya.
Nang masabi ko iyon, napagtanto na ni Melai ang aking sagot. Ngumiti siya sa akin ng bahagya at sinabi, "Ano na ang gagawin mo ngayon?"
I don't know. Hindi ko alam ang gagawin ko. I'm scared that im feeling this way for him..
"Hindi ko alam. Hindi ko alam, Melai," magulo kong sagot.
*********End of Chapter 13*********