Nakita kong palabas ng faculty si Elena. Napayuko siya at napabilis ang lakad niya ng nakita niyang tumingin ako sa kanya. Isang linggo na ang lumipas ng mangyari iyon. Pagkatapos noon, hindi na kami nakapag-usap, bagama't nagkikita kami parati sa coridor. Madalas lang kami magkita kapag tinatawag ako ni Samantha.
To be honest, I don't know what to say to her after that day. What's there left to say, anyway? We both reconciled and everything seemed fine after that day. I apologized and she accepted it. We got no words left to say with each other. Seeing her thrilled with her friends is already enough for me. It was like, everything got back to normal where it should be at the first place.
Pagkatapos ng araw na yun, hindi na rin nagambala si Romer. Pumasok siya kinabukasan na walang imik at may pasa sa parte ng kanyang katawan at mukha. Nagtaka si coach sa kanyang mga galos, ngunit pinaliban niya ito nang magsinungaling si Romer na galing ito sa dapa. Walang naniwala sa mga kasamahan ko, ngunit hindi na rin din sila naghinala at nagtanong. Hindi na kami katulad ng dati na nag-uusap pa, naging mailap ako sa kanya at naging mainitin ang ulo niya sa akin. Noong isang araw ng praktis namin, muntik na niya akong matamaan sa mukha ng bola.
"Ay Sorry natamaan ka Gillesania," he sneered. I picked up the ball beside me, nestling on my foot. I ignored him, as I spit then run back towards the goal without even trying to take a notice of him.
It was then after our practice when he showed how mad he is. He shoved me right against the lockers. I growled as I felt the metal clips crushed the back of my skin.
His eyes red, again with drugs, presumably, as he spat at me, "Ano bastos ka na ngayon, Gillesania? Hindi mo na ako papansinin?" He hissed.
I tried to push him back, when his arms locked on my neck. "Bakit? Nabadtrip ka sa akin dahil sa girlfriend mong malandi? Alam mo naman na siya ang unang lumapit sa amin. Hindi ako. Siya pa nga nagpaalis sa haliparot na iyon para masolo ako."
God, I hate how twisted his mind is.
"Wag na wag mo siyang gagalawin o mapapa-!"Napatigil ako sa pagsasalita. Sa sobrang galit, hindi ko na mapigilan ana maitulak siya. Bumagsak siya sa mga upuan, galit na galit. Inawat kami ng dalawa naming mga team mate. Nagtanong sila kung anung nangyari sa amin, ngunit hindi ako sumagot at umalis na lamang.
Pagkatapos noon, hindi na kami nag-usap.
Pumasok na ako sa loob ng faculty at nakita ko si Auntie, busy, nakaupo habang nagsusulat. Kinatok ko ang kanyang lamesa at sumenyales na naandito na ako. Sinabihan niya ako kaninang recess, na puntahan ko siya after ng third class ko. Maglulunch na din naman, kaya okay lang.
"Upo ka muna, tatapusin ko lang ito," wika niya.
Tumungo ako sa kanya at umupo sa bakanteng upuan. Nang tumunog na ang bell para sa lunch, unti-unting nagsi-alisan na ang mga teachers sa faculty. Naiwan na lang kaming dalawa ni Auntie Rizza sa loob. Naghintay ako sa kanya ng ilang minuto nang maramdaman ko ang pagsarado ng kanyang notebook.
Napalingon siya sa akin at nagtanong, "May baon ka na ba?" Sabay kuha sa kanyang wallet.
Umiling ako, "Wala pa, Auntie."
Lumapit siya sa akin at binigyan ako ng pera. Umupo siya sa tabi ko, nakatingin ng maigi, at mukhang seryoso.
Kinuha niya ang kamay ko at nagsalita, "Dante, alam ko mahal mo ang pagsosoccer, pero hindi natin to matutuloy hangga't pababa ng pababa ang grades mo. Malapit na ang quartely exams niyo... naisip ko na--"
Kumunot ang noo ko. Pinatigil ko siya sa pagsasalita, "Auntie tungkol ba ito sa sinabi ni mama na scholarshop sa ibang bansa? Is this about that?" Bumitaw ako sa kanyang pagkahawak.
She exasperatingly sighed, " Dante, this is for your own good."
"For my own good? I told you Tita, I don't need a tutor, and I don't plan on going back to States or to her," I yapped.
Her face showed concerned. She tried to reach my hand again but I pulled it back. " Ayaw mo na bang bumalik sa nanay mo?" She asked.
I shrugged off. "I-I don't know." Nilayo ko ang tingin ko sa kanya at iniliban sa bintana kung saan nagsisimulang nagsilabasan ang mga studyante.
She inhaled deeply. "Okay sige naintindihan kita. Pero can you hear me out for just a couple of minutes and I will let you decide?"
Fair enough. Napaisip ako. Tumungo ako sa kanya. I breathed out. "Okay."
"Do this for yourself, Dante. For your future and not for others. Isipin mo ang future mo. I know you are clearly mad at your mom, and you are kind of doing this to rebel...." She stopped, reached for me and continued, " But I think Dante, doing what you are doing right now will earn you nothing. Walang mamapala sa iyo. This is for your future, and with the grades you have right now, it might not be enough for you to earn a scholarship or to even make it to a good university," she explained.
This time I let her hand patted mine. "Just think about it, okay? Concern lang namin kami sa iyo. Ako sa iyo, Dante. Parte ka ng pamilya ko, kung kaya't karapatan kong mag-aalala sa iyo." She brushed her hand on my cheeks.
I felt the tear trying to flow out of my eyes, but I held it back. I contemplated with her explanations, thinking that she was right. It was I who chose this, and there is no one I could have blame. I breathed in, and replied back at her, "Yeah, alright. Okay."
Her eyebrows furrowed, 'Alright you mean, you do better?"
"Yeah..." I replied with a stricken face.
"So pumapayag ka na magpatutor?" Tanong niya na mag ngiti sa kanyang mukha.
Napakunot ako ng noo at napangiwi, "Teka wala ka naman na sinabi na tutor, Auntie."
"Ay hindi ko ba nasabi? But then you agreed, anyway." She deviously smiled, and patted my head ruining my perfect slick hair.
"Yup, but-" She cut me.
"Tutulungan ka lang naman, think of it like your buddy helper when studying," paliwanag niya, sabay tayo sa upuan. Pumunta siya sa kanyang lamesa at kinuha ang kanyang lalagyanan ng pagkain.
Napatayo ako sa upuan, at sinundan siya, balisa sa kanyang inihayag. " Sino, Auntie? Who is it?"
Lumingon siya sakin, habang hawak ang kanyang lunchbox. "Si Elena," sinabi niya na parang wala lang.
My eyebrow furrowed slightly, "You mean si Elena? Do you remember last time? It was a disaster," I informed her.
"Hmm yeah, but then it was because of you right?"
"Yeah, but that's not the point," I shooked my head.
"May problema pa rin pa kayo ni Elena?" She asked.
"Um wala.. Pero-" Napatigil ako sa pagsasalita ng bigla siyang magsalita.
"Okay then that's settle. I hope this time maging okay na, okay?" She insisted.
"But-" I groaned inwardly.
She turned around to look at me and said, "Kumain ka na, Dante baka ma-late ka mamaya."
****************************
Buti na lang at maagang natapos ang praktis namin ngayon, dahil may pupuntahan pa daw coach na importante. Dumeretso ako kaagad sa locker room at pumasok sa loob ng shower. Hindi ko alam kung maabutan ko pa si Elena sa library, ngunit nagbaka-sakali ako na baka naandun pa siya naghihintay. Hindi ko nakausap si Elena tungkol sa tutoring, gayunpaman nasabihan ako ni Auntie ukol dito. kaninang hapon, sinabihan ako ni Auntie magsisismula ang tutoring mamayang hapon, pagkatapos ng klase. Dali-dali ako kaagad naligo at nagbihis. Kumaway ako at nagpaalam sa akin mga kasamahan.
"Aalis ka na kaagad?" Tanong ni Rafael.
My eyes snapped at him. "Oo eh, may pupuntahan pa ako," I said, as fiddled my things on my bag, while walking.
Nagtaas siya ng kilay, "Saan? " Sabay hawak sa kanyang maduming jersey. Nilagay niya ito sa kanyang bag at nagpatuloy magsalita. "Di ka sasama sa amin pre?"
Umiling ako sa kanya, "Hindi na pre. Next time na lang," sagot ko at inapiran si Rafael.
"May date ka siguro no!" Asar ni Rafael.
"Gago wala!" Napatawa ako.
I was about to open the door, when Kevin caught my attention. "Sabihin mo next time kami naman, kasi manglilibre ka pa. Basta pre ikaw manlibre next time."
I snickered, " Wala, gago. Tutor lang. Sige sige, next time. Promise. Una na ako." I shooked his hand, our hand signal in team and went directly to the door.
"Tutor daw?!!!" Sambit ni Rafael. Narinig ko ang mga tawa nila paglabas ko ng kwarto.
I walked straightly to the library. Running myself to death, I rushed through the hallways, as I've passed by students who was about to go home. I saw some of my classmates as I passed by from them. I turned around to my right, and caught a glimpse of the library near me. I scampered through the aisle and run directly towards the library, breathing rapidly.
Binuksan ko ang pintuan ng library, at naghanap ng babae na nakapony-tail na babae. Umikot ako sa buong library at sa wakas nakita ko siyang nakaupo sa dulo na nagsasagot ng kanyang notebook. Binilisan ko ang lakad ko papunta sa kanya. Napatingin ako sa oras, sa aking paglakad, at napagtanto na five oclock na pala ng hapon. Nang makarating na ako sa bakanteng lamesa, kung saan siya nakaupo mag-isa, nilapag ko ang aking bag at umupo sa kanyang harapan.
I cleared my throat. I fetched my books and notebooks on my bag; and placed it on the table. "Um sorry nalate ako," I whispered, closing the distance between us.
She looked at me, wide eyes open, a little bit startled. She glanced away, leaned back and answered, "Okay lang. Hindi pa naman ako tapos."
I nodded. "Ah ganon ba... so..." At that instance, I felt the awkwardness between us.
"So...." She said, repeating what i have just said. Clearing her throat, she went through her bag and got some notebooks, placing it infront of me. "Um, eto yung reviewer na ginawa ko for Math, English and Science. As for others, I think the best way we can do is to study together," she advised.
Kinuha ko ang mga notebook na ginawa ko at pumuslit ako ng tingin sa laman nito. Napansin ko na malinis, maganda ang kanyang sulat, organized and mukhang pinaghirapan. Tumingin ako sa kanya at ngumiti ang matipid. "Thanks. nag-abala ka pa."
Umiling siya sa akin. "No okay lang and besides I have to do my job well," she reminded me.
Naliwanagan ako sa kanyang sinabi. Hindi na ako nakasagot at napatungo na lamang sa kanya.
Kinuha niya ang kanyang Geometry book sa lamesa at binuksan. "Ano na sa mga lessons natin sa simula ang naintidihan mo at hindi mo naintindihan para malalaman ko kung saan ako magsisimula," seryoso niyang tinanong sa akin, sabay kuha ng kanyang notebook at ballpen sa bag.
Napaisip ako sa tanong niya. Anung sasabihin ko sa kanya? Sa totoo lang, mabilis naman akong makapick-up ng topic lalo't na kapag numbers ang pinag-uusapan. Hindi lang talaga ako pala-aral katulad ni Elena.
I just think, what will really be the use of studying all of this, if most of them you wouldn't use practically? What's the point, right? I shrugged inwardly.
I breathed out. I grabbed her notebook, went through the pages of it, pin pointing to anywhere my eyes settled in. "Eto lines, angles, stuffs, and reasoning... Hmmm, eto rin I dont know much of Similarities, Quadrilaterals, Polygons, Circles and Symmetry," I babbled.
She inquisitively gazed at me. "Sigurado ka ba sa sinasabi mo? Mukhang lahat ata." She exhaled and asked me again. "Ano na ba ang alam o naiintindihan mo dito?"
Napatungo ako sa kanya, " Yeah. Pretty much the basics," sinagot ko siya.
Napatungo-tungo lamang siya. Subalit, alam ko ramdam ko ang pagkaabala niya sa kanyang mga mukha. "Hmm okay sige i will run you through the past lesson, up until we can get to the latest one. Okay lang ba sa iyo?" Tanong niya sa akin
I nodded. "Yeah sure. Understandable naman. "
''Okay." Umigting ang kanyang mukha. Binuksan niya ang kanyang bolpen, proctactor at kinuha ang yellow pad paper. "Let's start sa angles and postulate."
"May dala ka bang protactor?" Tanong niya sa akin.
Umiling ako sa kanya at napangisi. "Wala."
Napabuntong-hininga siya. Ibinigay niya ang protactor sa akin. "Oh, eto hiramin mo muna," sagot niya. Kinuha niya ang libro at binuksan sa pahina ng Angles. Ibinaliktad niya ang libro sa akin, para mabasa ko, sabay turo sa kanyang bolpen. Nagsimula na siya magturo sa introduction patungkol sa angles.
"So, Angles is a figure formed by two rays, called the sides of angle, having a common endpoint, called the vertex...." Turo niya habang hirap na hirap sa magbasa sa nakabaliktad na libro. Gayunpaman, nagpatuloy pa rin siya sa pagtuturo " There are different types of angles, acute, right, straight, reflex and obtuse." Nagsulat siya sa yellow pad at iginuhit niya ito.
Tumutungo ako sa kanya habang nakikinig. Alam ko naman ang topic na ito, at naintindihan ko naman, hindi masyadong mahirap at komplikado. Subalit, alam ko na seryoso siyang nagtuturo kaya hindi ko na inabala na sabihin sa kanya.
Well, idiot, it's your fault. She asked you and you made fun of it. I thought and chuckled inside.
Nabaling ang tingin ko sa libro, ng marinig ko ang kanyang tanong. "Naintindihan mo ba?"Aniya na may pag-alala sa kanyang boses.
"Oo," sagot ko sa kanya. I think so?
Tumigil siya sa pagsasalita at inunat niya ang kanyang leeg. Napansin ko ang paglubog ng araw sa bintana. Napatitig ako sa kanya bigla ng lumapag ang mga mata ko sa kanyang mukha. Ang kanyang makinis na leeg na tila'y kumikinang sa liwanag ng araw. Ang buhok niyang kapares ang kumikintab na araw na maihahambing sa kanyang maliit na mapupulang labi. Umigting ang akin panga at napalunok nang malalim ng wala sa oras.
Kinagat niya ang kanyang labi, at nagpatuloy sa pagsasalita. "Okay ituloy na natin." Hinawakan niya ang libro, at nakapwesto na sa harapan ko, handa ulit magturo.
"Ah, Elena..." I blurted out.
Tumaas ang kanyang kilay at nagtanong habang hawak ang kanyang bolpen, "Ano yun? "
"Napapansin ko kasi na mukhang nahihirapan kang magturo, dahil binabasa mo pabaliktad. Kung gusto mo, para hindi ka mahirapan. Umupo ka na lang dito sa bakanteng upuan sa tabi ko," paliwanag ko sabay turo sa bakanteng upuan. Shit, I hope I didn't get things more awkward.
Napatingin siya sa akin at lumingon sa tabi kong upuan. "Sigurado ka?" Tanong niya na may pag-aalinlangan.
I shrugged. "I mean if okay lang sa iyo."
Napaisip siya nang ilang minuto, habang hawak ng libro. Kinagat niya ulit ang kanyang labi at tumayo sa kanyang upuan. Habang hawak ang libro, nagulat ako nang makita ko siyang maglakad papunta sa tabi ko at umupo sa aking kalawa. Thank God, I felt relieved at that moment that she didn't get infuriated about it.
Nadama ko ang kanyang paglapit ng kanyang mga damit sa akin. Lumayo siya nang kaonti para magkaroon ng kaunting agwat sa aming dalawa. Lumingon ako sa kanya, at napatingin sa kanyang mukha na patuloy na nakatitig sa libro.
"Much better?" I asked.
Tumango lang siya sa akin at hindi kumibo. Nilagay niya ang libro sa lamesa at unti-unti, inurong ito papalapit sa akin. Pagkaurong niya rito, naramdaman ko ang pagsaga ng kanyang braso sa akin. Tumaas ang aking balahibo sa king braso at kaagad na iniwas ito sa kanya.
It was an awkward silence between us. Neither or anyone of us spoke for a moment, until I heard her rummaging through the pages of the text book. I gazed at her, with her cheeks flushed and lips that keep moving while she speak. "So madali lang naman ang pagmeasure ng angle. kailangan mo lang gumamit ng protractor," sabi niya.
Tumayo siya ng kaunti at inabot ang proctactor sa akin harapan. Naramdaman ko ang paghawi ng kanyang buhok sa aking kamay. Walang kamalay-malay, humilig siya ng paunti sa akin, at naamoy ko ang strawberry scent sa kanyang buhok. Panandalian akong napatigil sa paghinga. Hinawakan ko ng mahigpit ang aking kamay at huminga ng malalim.
Bumalik siya sa kanyang upuan, kinuha ang yellow pad ulit, gumuhit ng angle at inilatag ang proctator kasalungan nito. "Ganito lang naman ito, itapat mo lang dito sa linya na ito, para mameasure mo siya accurately. Dapat pantay ang paglagay para tama," paliwanag niya.
Tumango tango na lamang ako sa kanya, kahit wala talaga akong maintindihan sa kanyang mga sinasabi. Napaisip ako bigla habang patuloy ang pagtuturo niya. Dante ano ba itong pinasukan mo?
I groaned inwardly.
"Gets mo ba?" Her eyes snapped back at me.
Slightly unaware of her for a moment, I averted my gaze back to the yellow pad paper and nodded at her. "Yup, I got it."
"Okay," she stingily replied.
I exhaled slowly. Averting my gaze from her, I tried to focus my attention on the subject, while she duteously continued to teach me. We continued studying until the sun began to settle down. Elena taught me fast but at the same time precise that I could understand it much better and clearer, even though i knew the subject already. We are already nearly reached on our last lesson. I was amazed by her teaching skills, thinking it's not bad that I agreed to my auntie.
"Okay, natapos na tayo hanggang quadrilaterals, bukas na lang natin tapusin. If may hindi ka maintindihan, irefer mo na lang sa reviewer na binigay ko sa iyo naandun lahat. " Aniya sabay turo sa review na binigay niya sa akin kanina. "Tapos bukas, let's start naman with chemistry. So far, kamusta ka naman sa chem?" Tumingin siya sa akin at nagtanong.
"Okay naman. I think," I fibbed, a little bit. Out of all the math subjects, trigonometry is the one I excel the most.
Her lips pursed. "Hmm. Okay sige, bukas na lang natin pag-aralan ng trigo. I can go you through with it again. We can review it together," she explained as she stood up from her seat beside me and went back towards on the empty seat in front of me. She grabbed her things on the table and placed it inside her bag.
Tumango ako sa kanya at nagsimula rin mag-aayos ng gamit. Napatigil ako sa pag aayos ng bigla kong maalala na may mukhang mahaba ang practice namin tomorrow. Lumingon ako sa kanya at nagtanong, "Maka medyo ako malate bukas.... May practice kasi kami for finals," pinag-bigay alam ko sa kanya.
Her face went down, looking slightly disappointed. "Hmm, sige okay lang. Hintayin na lang kita dito sa library. Same time," she answered.
My eyebrows furrowed. "Are you sure?" I asked.
"Yup." She nodded and grabbed her bag. She looked at her watch and fished her phone from her pockets.
"I'll try to be early tomorrow," I said, reassuring her, as we head towards the door.
She averted her gaze from her phone and glanced at me. "Okay. Sige." She softly smiled.
As soon as she smiled, my heart thumped a bit. I felt the nerves on my skin fluttered. I looked back at her and frustratingly smiled back. "Okay."
Lumabas na kami ng library na mag gagabi na, tulad ng isang araw kung saan hinatid ko siya. Malapit na kami si guard house nang magtanong ako sa kanya, "So um paano ka uuwi?"
"Maglalakad lang. Malapit lang naman ako," sagot niya sa akin.
Napakunot ako sa kanya ng noo, na may halong pag-aalala sa aking mukha. "Sigurado ka? Gabi na at madilim na din sa kalsada."
"Okay lang, sanay naman ako at malapit lang naman," aniya.
Napatango na lamang ako sa kanyang sagot.
Tumigil kami sa tapat ng guardhouse.
Lumingon ako sa kanya at nagsalita, "So um---thank you pala, sa reviewer and sa pagturo."
"Okay lang. Atsaka bayad naman ako," sagot niya, sabay tawa ng mahina.
Natawa din ako. "Well, yeah. Oo nga pala," sabi ko sabay hawak sa likod ng leeg ko.
Tumingin siya sa akin, "Una na ako."
Napatungo na din ako sa kanya.
Kumaway siya sa akin at nagsimula maglakad na paalis ng guard house. Pinagmasdan ko siyang maglakad hanggang huling gate ng school nang bigla akong napatakbo papunta sa kanya.
Hingal na hingal, tinawag ko siya, "Elena!"
Napalingon siya sa akin, may pagkatataka sa kanyang mukha. "Hmm, ano 'yon?"
Lumapit ako sa kanya hanggang sa konti na lamang ang distansya namin sa isa't-isa. Naramdaman ko ang kanyang paghinga at ang mata niya marikit na nakatitig sa akin.
Humilig ako at kinuha ang hawak niyang bag sa kanan, "Hatid na kita." sinabi ko at naagpatuloy sa paglalakad.
She stood still for a moment, not moving.
I looked back, waiting for her. "Tara na," I told her.
Her head shook as she looked at me, dumbfoundedly. "Okay..."
I felt my heart thumped again as I saw her cheeks flushed in red.
**********End of Chapter 6************