may mangilang araw na rin na napapansin ni aura na tila may nagiiba sa kilos ni joanna naging balisa ito at tila laging tuliro. dahil doon ay di na nag dalawang isip pa si aura na kaisapn ang kanyang kaibigan. " maari ba kitang makauap.. joanna anu ba ang bunabagabag sayo.. sabihin mo saakin" ani ni aura. "sa ngayon mas mabuting hindi mo nalang muna malaman" wika ni joanna. " sa palagay mo ba na iyon ang mas nakakabuti... joanna akala ko ba kaibigan mo ako... hindi pala nagkamali ako" wika ni aura at nagtangkang aalis. " sandali" wika ni joanna habang biglang bumalik sa kanyang ala ala na kanyang kasintahan na si oscar. "iiwan mo rin ba ako..katulad ng ginawa nya..hindi ko alam kong anong kasalanan ko sa kanya ng mga panahong iyon.. pinilit ko syang hanapin kung saan saan pero di ko sya makita.. hanggang sa isang gabi.. ang lugar kung saan ang pag asa ay di nakikita.. ang lugar na busog sa kalungkutan at pag iisa.. mula doon mula sa aking likuran ay may tumawag sa aking pangalan. si oscar... nang mga sandaling iyon halos hindi
ako makagalaw..ni mag salita ay hindi ko na nagawa ng muli ko syang nakita na nakatayo sa aking harapan..ramdam ko na nais nyang magsalita at humingi ng tawad.. ngunit kusang humakbang ang mga paa ko patungo sa kanya.. ibinuhos ng mga mata ko ang mga luha na akala ko ay tuyo na..iniangat ng aking pananabik ang aking bisig at niyakap syang ng napakahigpit.. at doon ay muli ko ngang nalasap ang kanyang aroma na napakatagal kong pinananabikan.
sa bawat yakap ko na niyakap ng yakap nya..ay tila tumigil ang pag ikot ng mundo..ang dahan dahang ihip ng hangin ay naramdaman ko mula sa likod ng kanyang tenga..naramdaman kong muli ang init ng kanyang dibdib na kayang tunawin ang bluke bukeng yelo..kasabay noon ay tila naglaho ang kahit anong meron sa paligid ko..paligid na saksi na mga sabik na yakap... yakap na naglakbay patungo sa madilim na silid..silid na magkukubli sa lahat ng mangyayari sa muling pagkakataon.
mula sa madilim na silid na iyon ay hinubaran ang dating balot sa hiyang katawan..naligo ang bawat laway sa laway na naglakbay sa leeg, balikat at kung saan saang parte ng katawan..ang aroma at yakap ay nagisa at ang bawat kalmot ay di na nadarama dahil sa walang hanggang ligaya..
kaligayang handang isugal ang lahat kahit na sya ay matalo pa.
sa saliw ng mapangakit na musika.. sumabay sa pagsayaw ang mga kandilang umaaninag sa hubad nilang mga katawan.. walang alinlangang inalay ni joanna ang kanyang sarili sa lalaking kanyang pinakamamahal..
at sa unang pagkakataon ay natikman nya ang sakit at sarap na nalilikha ng pag mamahal..
maligo sa pawis.. mabaliw sa ligaya at lasapin ang sarap ng rurok ng kaligayahan.
Kinabukasan ay tumamban ka joanna ang magulong silid.. maluwag.. at wala na kahit sinong naroroon... wala na si oscar..tanging liham lamang na nasa lamesita na nakaipit sa ilalim ng lampara ang tanging bagay na naiwan sa loob ng silid na iyon.." marahil ay wala na nga syang natitirang pagmamahal sa akin at ang gabing iyong ang una' huling alaala na maari nyang iwan sa akin" wika ni joanna. " joanna makinig ka saakin mag kaibigan tayo at ayokong maranasan mo ang kung ano man ang naranasan ng mga bilanggo dito na tinangkang tumakas" wika ni aura. " buo na ang loob ko aura hindi mo na ako mapipigilan" sagot ni joanna. " iniwan kana ni oscar... iniwan kana nya.. wag mo naman ilagay sa kapahamakan ang sarili mo dahil gusto mo lamang syang hanapin at makita..alam mo.. napakasakit isipin na kaya mong ibuwis ang buhay mo para sa isang taong hindi ka naman nagawang pahalagahan" wika ni aura bago tuluyang iwan si joanna.