hanggang may isang araw nagising ako dahil sa ingay ng aking ama..paulit ulit nyang tinatawag ang pangalan ni ina habang nakahandusay si ina sa kama,,"wala na ang iyong ina..wala na sya joanna" mga salitang nagpaulit ulit sa diwa ko na nag sasabing magisa nalang ako.. dahil wala na ang aking ina at hindi na sya maari pang bumalik kailanman..matapos iyon at napagdesisyonan ni ama na dalhin at iwan na lamang ako sa isang bahay ampuna..hindi nya na raw kase ako kayang alagaan.. hindi na naraw kase kayang pagsabayin ang pag tatrabaho at ang pag aalaga saakin" kwento ni janna. " ano po ba ang trabaho ng inyong ama?" singit ni lina. sikat na musikero at mangaawit ang aking ama nung mga panahong iyon..naalala ko pa matapos ang walong taong pamamalagi ko noon sa bahay ampunan na iyon. ay naisip kong tumakas..at sa di maipaliwanag na dahilan sa murang edad na meron ako ng mga panahong iyon ay nagawa kong takasan sa bahay ampunan na iyon. nag pakalayo layo ako ng mga pahanong iyon para hanapin ang aking ama.. halos mamalimos ako sa mga taong nakakasalubong ko upang maibsan ang gutom ko sa araw araw. hanggang lumipas ang halos isang taon.. napunta ako sa isang napakagandang lugar na puno ng mga tao at mga karatulang may ibat ibang kulay ang ilaw. ngunit hindi iyon ang pumukaw ng aking atensyon .. kung di ang isang korona ng isang hari na nakaputong sa isang lalaki na nakita ko sa isang malaking larawan na nakadikit sa pintuan ng isang malaking lugar. at hindi nga ko nag kamali.. mula sa matatamis nyang mga ngiti na tila tyokolate... nakupermado ko na sya na ang matagal kong hinahanap.. ang aking ama.. ang taong minsang nagabanduna saakin.. gayumpaman mula ng gabing iyon.. mula sa malayo ay madalas ko syang pinapanood sa kanyang pagtatanghal.. wala parin syang pinagbago.. mahusay parin syang tumugtog at umawit..hanggang may isang araw tinangka ko sya lapitan at tawagin upang kausapin.. ngunit nabigo ako.. dahil..pinagmasdan nya lang ako..ramdan ko sa mga nangungusap nyang mga mata na kilala nya ako..alam kong alam nya na ako ang kanyang anak .ngunit itinanggi nya ako sa harap ng maraming tao.. sinabi nya na hindi nya ako kilala at pawang kasinungalingan lamang daw ang lahat ng mga sinasabi ko..ganoon na lamang ang sakit na naramdaman ko ng mga oras na iyon.. isa na lamang din ako sa mga taga hangga nya na sumusunod at nag aantay na mapansin at mahalin nya.. tulad ng iba..kaya mula noon ay tinanggap ko na sa sarili ko na magisa nalang ako..na wala na kong karamay sa buhay ko" kwento ni joanna.
sa pagpatak ng luha ni joanna ay na putol ang kanyang pag kukwento. " hindi pala madali ang lahat ng iyong pinagdaanan" sagot ni lina..
"nakakaingit naman.. mabuti pa kay lina nagawa mong magkwento" ani ni calde na biglang dumating, " wag kang mag alala joanna mag mula ngayon hindi kana mag iisa.. maari mo kaming ituring na pamilya ni lina..nandito lamang kami para sayo" ani ni calde..bago sila nginitian ni joanna. mula ng mga sandaling iyon ay nakaramdam muli sa joanna ng pagmamahal. pagmamahal na matagal nya nang di nararamdaman.
mabilis na lumipas ang panahon.. dumating ang araw ng taglagas kung saan nakakalbo ang lahat ng puno sa kagubatan at kasabay noon ay tila muling nagbuhay ang tahanang kung saan nananahan si joanna.