KREIYA
DAHIL na rin sa pagmamakaawa ko kay Wyran, hindi niya ako inuwi sa amin, nagdahilan lang siya kay Kuya Hanzo na may project kaming tinatapos. He brought me to his pad, I'm silently lying in his bed.
Nanghihina ang katawan ko but I'm okay. I should be, para sa sarili ko.
Wala na akong ibang aasahan ngayon, si Wyran nalang. He will always stay by my side, my bestdude. Siya lang ang maasahan ko ngayong hindi ako iiwan. Sa gulo ng buhay ko, sa nangyayari sa akin ngayon.
Alam ko hindi niya ako pababayaan. Siraulo lang yon pero mahal niya ako, I'm sure of that.
"Hey, akala ko ba matutulog ka na?" Nagaalala niyang tanong habang nakatingin sa akin, tumabi siya sa kama.
Hinaplos niya ang noo ko. "Are you hungry? May masakit ba sa iyo? Tell me, Krei. I will bring you to the hospital." He suggest eagerly.
Gusto niya pa kanina akong dalhin sa hospital pero ayaw ko. Hindi ko kaya, I feel fine. Ayoko na sa Doctor.
Umiling lang ako sa kanya. "I'm okay. Nanghihina lang ang katawan ko but I'm fine. Kaya ko to." I cheer myself up.
He sighed heavily and held my hand. "Krei, alam kong mahirap ang pinagdadaan mo ngayon. Pero always remember that I'm here, you can count on me. Ayaw kong maulit yong nangyari kanina. I won't let that fucktard hurt you again. Putangina niya talaga." He said in anger, mabuti pa si Wyran may care sa akin.
My eyes got misty at that thought.
"I know, nagkamali ako Wy. I go there and I killed my own child. Kasalanan ko talaga to Wy." Wala akong kwenta, ang hina ko.
He dried my tears. "Hey, enough. It's not your fault. Don't blame yourself. May mga bagay lang talaga na hindi para sa iyo. Don't give up. I'm here, I'll help you. Huwag mo lang ulit gawin to Krei. Promise me?"
I nodded hesitantly. "I-I w-won't. Ang tanga-tanga ko kasi eh. Naniwala ako sa kanya, I thought he's different but I got it all wrong. I regretted my decision Wy, pero huli na ang lahat. Wala na."
I was comforted by Wyran, he wrap me inside his warmth. Pacifying my hysterical state, saying words that will lift up my mood. Caressing my hair softly, feeling my pain.
Letting me bared my strenous pain, lahat ng gusto kong isumbat kay Syd, I said it to Wyran.
Gusto ko lang maisatinig ang tanong ko kung bakit hindi niya kami kayang ipaglaban?
Kung kahit minsan ba minahal niya ako para maisip niya na may dahilan naman para buhayin ang batang nasa sinapupunan ko, pero wala eh
We both choose to kill that child.
He gently cup my pained face. Looking straight in my eyes, whispering words.
"Shhh. Shhh. Tahan na Kreiya, Syd will only serve as a lesson. Forget things about him, the feelings, the pain he brought to you. Wala ka nang mapapala sa kanya. I won't let you get near him, again." Punonng ng bagbabantang sambit niya sa akin.
"Tama na ang isang beses ka niyang sinaktan. You don't need that man, he's not brave enough for you. He ruined you Krei. Ayaw kong makitang masira ka ulit. Masakit makitang nasasaktan ka."
Ang sakit, sobra.
Pero tama lahat ang sinasabi ni Wy wala na dapat siyang puwang sa buhay ko, sinira niya lang ako. I won't let him continue ruin my ruined slayn.
Hindi siya karapat-dapat sa luha ko, sa pait na nararamdaman ko, isa lang siyang phase ng buhay mo, Krei.
Eventually makakalimutan mo rin siya, yung sakit yung pagmamahal na sa kanya mo ibinigay, mawawala din. Hayaan mo ang sarili mong mabuhay na hindi naka- depende sa buhay ni Syd, Krei.
Sinanay mo kasi masyado ang sarili mong nandiyan siya, pero ngayon wala na, kaya dapat maging matapang kang mabuhay magisa.
Kalimutan mo siya, kahit unti-unti. Kayanin mong burahin ang pagibig na walang patutunguhan mo sa kanya, he's not worth the pain.
I wiped my tears off, sinisigok pa nga ako. I feel so wasted right now. Walang silbi, walang kwenta.
I just felt my world collapsed and this is my breaking point. "I w-want to l-leave Wy. Gusto kong takasan to, kalimutan ang pangyayaring to ng buhay ko. I want to disappear and forget the pain. I want to be away, away from him. Malayo sa kanya, malayo sa alaala niya."
I beg Wyran, I pleaded my heart out to him. I'm a big coward, alam ko yon.
Aminado na ako, masama bang takasan ang sakit na nararamdaman ko? Mali bang lumayo para mabawasan naman ang pasakit sa puso mo? I just want to run away, hide and disappear.
Wala na akong mukhang ihaharap sa tao, I did immoral thing.
Lumuhod ako sa harapan ni Wyran, nagmamakaawa at nasasaktan.
I held both of his hands. "P-please Wyran, l-last na to. T-tulungan mo akong lumayo, ang sakit na kasi. Hindi ko na kaya Wy, masyado na akong nagiging makasalanan dito. Ayaw ko ng dagdagan pa ang pagkakamali ko."
He look so torn, kung tutulungan niya ako o hindi. Alam ko namang mahirap ang gagawin ko. Aalis ako at tatakasan ang problema, pero mas mabuti na to.
Para narin matuto akong mabuhay sa sarili kong sikap. Wala na akong maihaharap na mukha kila Mama at Papa, I'm a failure.
"O-okay." Napipilitang sagot ni Wyran. Bigla akong nakaramdam ng pag-asa. "But I will go with you."
"What?" Ako naman ang napanganga. Mulagat sa desisyong nabuo sa isip niya.
"Nagaaral ka Mister, ipapaalala ko lang sayo. No, dito kalang. Ako lang ang aalis. You will just help me but you will continue your study."
He shook his head. Giving me his reassuring smile as hebheld my hand much more tighter this time.
"Nope. I'll go wherever you go, that's final. Hindi kita iiwan sa laban mo na to Krei. You need me and I'm here. I promise I will be with you through thickness or thin, bae and I will." He softly promise to me.
My whole body melted when he said that, sana ganito din siya. Mas pinapaiyak ako ng punyetang Wyran nato.
Hindi ko alam kong bakit ang swerte ko sa kanya.
"Alam mo? Malas lang ako sa lovelife pero ang swerte ko sayo Wy, sobra." I kidded with a smile, he chuckled in response.
"Ang pangit kasi ng taste mo, hindi mo ko nagustuhan eh. Yan tuloy iyak ka." He teased back, bwesit.
"Punyeta ka, ipaalala mo pa." We laugh again. Pinapagaan niya ang loob kong ilang araw nang lubog.
"But seriously Wy, thank you. Salamat kasi hindi mo ko papabayaan." I hug him tight as he held me closer to him.
Iba ang yakap ng bestfriend, nakakacomfort pero walang malisya.
"Malakas ka sakin, bae. Alam mo yan. You're my gem, ayaw kong nasasaktan ka." I smiled at that.
Masyado akong mahal ni Wyran, I love him, too. He will always be my knight. Siya lang ang nakakaintindi at nagka- kagago sakin at the same time.
"Sabay tayong babasag ngayong sem, goal yon, bae. Next year nalang tayo mag enroll ulit. Isipin mo lang gagala tayo ngayon. No pressure, magi- enjoy lang tayo." He added kaya sinapok ko siya.
Pinandilatan ko siya ng mata ko sabay singhal.
"Punyeta, babagsak ka talaga, ilang exam na ang hindi mo napasa no? Huwag mo kung idamay sayo." Panlalaglag ko sa kanya.
Tinaasan niya agad ako ng kilay, halatang naasar sa sinabi ko. "Ah ganon? Mapanira ka babae. Ikaw na nga tong tinutulungan. Ako pa tong ibubully mo? Kapal mo ha?" Nakasimangot niyang sagot sa akin.
Yung busangot niyang mukha ay sobrang nakakatawa kaya napalakas ang tawa ko na mas lalo ikinainis niya, si Wyran talaga ang nakakagaan ng loob ko. Ginulo ko ang buhok niya.
"To naman, joke lang. Woooh! Grabe ang talino mo kaya, mas matalino ka pa kay Sir Rolter eh kaya ka nga nga paborito diba? Paboriting palabasin, bwahahhaha." Dagdag pangaasar ko ulit sa kanya. Sumeryoso din ako pagkataops ko siyang pagtawanan. "Kidding aside. I'm so thankful for being here with me, Wy. You really help me a lot. Ay Love you." I sincerely say that to him.
Sinapo niya naman ang dibdib niya. Nanguusig na tiningnan ako. "Ganyan ka, pag katapos mong manginsulto lalambingin mo ako tapos, tapos na." Dinotdot niya pa ang noo ko. "Ha! Pero Krei, Love you, too. Alam mo hinding hindi kita pababayaan diba? Malakas ka sa akin." Sinudot sundot niya ang tagiliran ko. "Ayieeeehhhh, Kinilig!"
"Gago!" Nakikiliti kong sigaw sa kanya. Habang tawa ng tawa sa ginagawa niya. Pero naiisip ko pqdin ang ginawa kong kasalanan sa anak ko.
I'M REALLY SORRY CHILD, I TRIED BUT I FAILED. SANA MATAPOS NA ANG BANGUNGOT KO NATO.
HINDI na nagsayang ng oras si Wyran, we already book a flight. Tatlong araw ang mabilis lumipas, nag-dropped out na kami sa school.
Patago lang kaming kumuha ng gamit ko sa bahay, para kaming magnanakaw noon ni Wyran. Ayaw ko kasing malaman ni Kuya na aalis ako.
Sasabihin ko naman pero not now, I'm not ready. Hindi ko alam kung kailan ako magiging handa, pero basta. Alam kong masyado akong bara-bara magisip pero bahala na.
I need space, yung malayong malayo.
"Oh ano ready kana? Wala bang masakit sayo?" He asked again, masyadong concerned talaga tong si Wyran sa akin.
I rolled my eyes upward. "Geez, I'm fine na po. Huwag mo nga akong masyadong binibaby." I uttered to him.
He chuckled and mess my hair, kaasar. "Ano ba!"
"Shh, shut up na. That's our flight already. You ready?" Ginalaw-galaw niya pa ang kilay niya.
Marahan akong tumango, ginusto ko to. "This is it, Wy. Our new chapter." I smiled at him, held his hand tightly.
Hinigpitan niya din ang hawak sa kamay ko. Heaving a heavy sighed, full of uncertainty.
"Goodluck satin, bae. Sana talaga tama tong ginawa natin, Kreiya."
"Tama to, tiwala lang. Sabay naman tayong nag dropped-out hindi satin magagalit sila Tita, babalik naman tayo, not now but soon."
"Oo na. Mag-eepic comeback tayo, bae."
He laugh out loud while guiding me to my seat and securing our luggage.
I chuckled as I heard him said those words. "Yan ML pa, lodz."
I settled myself in my seat, I just wanted to start life away from him.
Hindi ko alam kung saan kami pupunta ni Wyran, basta ang sabi niya it's a small province in Vizayas. May resthouse kasi doon ang Mommy niya, na ipinanganak doon.
I don't know how will this flight turn our life's upside down but Wyran is here, he won't leave me. Malaki ang tiwala ko sa kanya.
I heaved a heavy breath. Nasasayangan lang ako sa sem nainiwan ko, malapit na sana kaming grumaduate.
Pero kung hindi ko to gagawin, hindi ako lalayo.
Araw-araw ko lang makikita ang lalaking yon, mas masakit yon.
Hindi ko pa kaya siyang harapin ulit, hindi ko alam kung kailan pero hindi ngayon or bukas. Hindi agad- agad. Masyado pang masakit ang sugat na binigay niya sa akin.
I wanted to heal myself first before I can face him. Hindi ako magpapakita sa kanya habang may kirot pa, may masakit pa.
I won't let him see how I am hurting because of him. Hindi siya worthy sa sakit na nraranasan ko.
I gave all myself to him, halos wala este wala na talaga akong itinira sa sarili ko. Sinuko ko lahat sa kanya, my heart, body and soul.
Tiwala na ganoon din siya sa akin but I'm wrong. He slackened his grip when we are facing problems, cutting the ties that somehow bounded as to be one. Wala siyang ibang inisip kundi kapakanan niya, his selfishness.
Takot na pareho kaming bata para sa responsibilidad.
Maybe it was also my fault, kasalanan ko din kasi naging sunod-sunuran lang ako sa gusto niya. I was also coward to face this problem.
Pero huli na, wala na akong kayang ipaglaban. Kung kailan buo na ang loob kong buhayin ka, saka ka naman tuluyan binawi sa akin.
Ang unfair lang, ang sakit kasi.
Kasi napatunayan kong wala talaga akong kwentang, nanay. I only wanted to save myself from the people judgements. Not minding that I will surrender my child life in exchanged.
Maybe this is the sign that we are not really for each other, me and Syd, kasi eto pa nga lang ang problema, sira na agad kami.
We both founded a weak relationship, masyado lang mapusok ang damdamin.
We part ways because this is not for us. Our relationship, our baby were all not meant to be for us, Syd.
Hindi para samin kaya nasira, binawi sa masyado lang masakit na paraan.
Tapik sa balikat ang nagpagising sa naglalakbay kung utak. Napitingin ako kay Wyran na nakasaklob na ang jacket sa kanyang mukha.
Nagtataka akong napatingin sa kanya. "Kreiya, hoy. Huwag ka nang umiyak diyan. Kanina pa ako tinitingnan ng masama ng mga pasahero oh. Akala siguro nila kinidnap kita, kung makahagulgol ka kasi rinig hanggang cabin ng mga stewards. Ang ingay kasi!" He scolded me in a low tone.
Ngayon ko lang napansin na tama nga si Wyran, they're giving us these weird looks, may steward pang nakatayo sa may harap namin.
Asking Wyran what's happening to me. Gusto kong lamunin ako ng buo ng eroplanong sinasakyan namin, sigurado akong pulang- pula na ang mukha ko sa kahihiyan.
I wiped off the tears on my face hindi ko naman alam na humagulgol na pala ako.
I give her a nice smile. "I'm okay Miss. A-ano uhm I just miss my d-dog. Ngayon lang kami nawalay sa isat-isa kaya, ano medyo emosyonal. Medyo matagal-tagal kasi akong mawawala. Kaya heto, uhmm don't mind me. I will calm down."
Pangaasure ko kay Ms. Steward na tumango lang at nagpaalam na sa amin.
Napangisi si Wyran. "And that dog's name will be probably, Sydtron. Tama? Huh! Someone misses someone, bae?"
Pangasar sakin ni Wyran dahil alam niya ang totoo. I grabbed his hair it pulled it, making him grunt in pain.
"HEH! Tahimik, wag mo nang ipaalala ang pangalan ng punyetang yan! Kakalimutan ko siya, not now but soon. Kaya tahimik ka Wyran, marinig ko pang binabanggit ang pangalang yan, ibabalik kita sa sperm ng tatay mo."
I rolled my eyes skyward, trying hard to stop myself to cry again. Merely hearing his name brought tears in my eyes and pain in my heart.
Lord, bigyan niyo po ako ng lakas at tapang ng loob para malampasan ko ang katangahang stage ng buhay ko nato.
Gusto ko pong magbagong buhay, magiging mabait na po ako I swear !!!
*****
______________________________________________________________________
HAPPY READING!
🤙👍✌