SYDTRON
"IMBECILE!" Lumagapak ang pisngi ko nong sampalin ako ni Dad after he saw me entered his office.
I clenched my jaw and bit the inside of my cheek as I taste blood in it, trying not to talk back at him. I balled my fist to calm myself.
He forcely pointed finger in my face, dinutdot yong noo ko. Habang sinisigawan niya ako, minumura at ginagago.
"Inutil ka talagang gago ka! Wala ka na ngang ginawang mabuti, pinapahiya mo pa ako sa paaralan mo. Putangina ka, your dean talks to me and he said your not attending school for two weeks. Wala ka na bang ibang alam gawin kundi maging isang kahihiyan ng pamilya? Sakit sa ulo? Bastartado na nga kita may gana kapang sirain ang apeylido ko?" He shouted angrily at me.
Wala namang paki si Dad sa lalabas sa bibig niya, walang preno kahit nakakasakit na, wala parin siyang pakialam sa damdamin ko.
I've been used to it, his rants and his hatred towards me.
Umpisa yata noong pinakilala ako ni Mom sa kanya, wala na siyang ibang naging trato sakin kundi isa lang inutil, palamunin.
I'm only his bastard son, the unwanted child.
Walang araw na hindi ako sinisi ni Dad kung bakit sila panandaliang naghiwalay ni Tita Rwenah, his wife.
I was to blame beacuse I ruined their happy family.
My Dad has a perfect life, mayaman, pamilyado and respetadong tao sa bansa. He has a beautiful wife and three children, two girls and one boy but after my sudden arrival.
It was totally crushed, they can't accept me in their perfect family. Awfully, I'm an outcast, ako pala ang mahihing dahilan ng pagkasira nila.
Kailangan ko pa munang sumailalim sa napakahabang imbestigasyon and waited for the DNA test to confirm that I am his son but even I have proof that I am his, he himself doesn't want to accept me.
They are just forced to adapt me when my mom died in cancer that year, I was eleven years old, alone and grieving. After my Mom's burial I was brought to my father again, to his home.
Started living together with his children and wife, it was so toturous at first, the way they glares at me, full of hate and the harsh insensitive words coming from them, I need to endure it everyday.
But after the passing years, thank goodness, Tita Rwe and my siblings already accepted my existence in their lives.
Sad to say, only Dad can't.
Hanggang ngayon galit parin siya sa akin, sa ginawa ni Mom sa kanya. I was the one who suffered from the insults, beatings and disgrace coming from Dad everytime he sees me.
I just let him, thinking that maybe after sometimes he will just realize my worth, accept me as his son but up until now, wala parin pala eh.
Isa parin akong bastardo para sa kanya. After doing all the right things para lang mapansin niya, after the beatings I recieved from him kasi lasing siya, after all he's cursing and insults because he's disappointed in me.
Still it didn't pacify his rage towards me hanggang ngayon wala pa rin, wala pa rin pala akong kwenta, inutil.
To him, I'm just someone who needed pity. Isang taong wala siyang pakinabang, kinaawaan niya lang kaya niya ako kinukop, binihisan.
He smacked my head hard, waking me up from my reverie, I felt how painful his knuckles hit my head repeteadly.
He looks so livid right now, kitang kita ko ang galit sa mata niya sa akin, ang pagkamuhi niya dahil nakikita niya ulit ako, ang anak niyang sumira sa perpekto niyang reputasyon.
Standing infront of him, is the son who resembles exactly just like him, failure and futile.
He's loud angry voice boomed in the four conered wall as he scold me. "Ano ha? Hindi ka sasagot diyan? Anong katarantaduhan na naman ang ginawa mo? Sumama ka na ba ulit don sa mga suwail mong kaibigan? Pareho kayong mga pariwara, wala talaga silang mabuting idinulot sayo."
Napaangat ako ng tingin sa kanya, I equally stare at him with rage. Muntik pa nga akong matawa sa sobrang asar ko sa sinabi niya.
Actually, punong-puno na ako sa kanya. Matagal ko ng pinipigilan ang sarili kong masaktan siya pero tangina. Mali eh, nandamay siya ng ibang tao. Kaibigan ko pa I half smirked as I angrily uttered my thoughts in my fuckin' head.
"HAH! REALLY DAD? SILA PA?! MAY I ASK YOU THIS, IKAW BA MERON HA? ANO MABUTING NAGAWA MO SA AKIN? ANO? HA? ANO?!!!"
I shook my head in pissed, clenching my jaw to calm myself. I stood there unminding the deathly glare dad's giving me.
"To tell you frankly Dad, mas wala ka ngang mabuting idinulot sa buhay ko. Wala akong nakuhang mabuti galing sa iy You only brought severe pain in me, in my heart kasi lahat ng naging kasalanan mo noon, ngayon sakin mo isinisi, sa akin mo lahat binuhos. Ako ang nakita mong pasakitan. Ako ang nagdurusa sa kasalanan mo dati, ako ang pinagiinitan mo dahil ano?"
I said sarcatically but that's the saddest truth. "B-bastardo mo ako? Now tell me sino ang mas may mabuting naidinulot sakin? Huh? Not you Dad I can commend you for that. Thank you for all the beatings and insults, it helps me a lot."
My sudden outburst made him speechless, totoo naman. I was barely hissing my words out of anger-pain emotion I felt for him.
Okay lang na ako ang iniinsulto niya basta huwag niya lang idamay ang mga kaibigan ko. Hindi sila kasali sa karapat-dapat na insultuhin ng tatay ko. Mas maaasahan ko pa sila kaysa sa ama ko no, mas kilala pa nila ako, mas tinanggap bilang ako.
My cruel words made him punched me hard in my chest after he deduce my anger. Ilang ulit niya akong sinuntok, hard and strong, I endure it all. I never stop him from hurting the hell out of me again.
Mas namula ang mukha niya dahil sa sobrang galit sa akin ngayon. "Abat hoy sino ka para pagsalitaan mo ako ng ganyan? Punyeta ka, bastardo lang kita, huwag kang magmagaling diya—."
I eagerly cutted his word pigil na mapangiwi dahil ramdam ko ang masasakit niyang pagkakasuntok sa akin.
I looked straightly in is eyes, rage was both visible in our face I chuckled mockingly at him before speaking.
"Opps— I already know that Dad, araw-araw mo ba namang iparamdam sakin hindi ko pa ba maiisasaisip? Yeah, sure, whatever, I'm your b-bastard. Ano pa? Ano pang insulto ang sasabihin mo? I will listen. Wala ka na bang ibang bago? I already memorize it all. Give me something new, curse me more. Dali I'm listening now.! "
I taunted him for more insults, faking my calm tone as I hide my tormented heart.
That rooted him in place, galit lang siyang nakatingin sa akin, sumisigaw sa nukha ko.
"Gago ka talaga! Isa kang malaking pagkakamali, umpisa nang makilala kita wala ka nang ginawang tama kundi sirain ako, punyeta kang rascal ka at pinagsisisihan ko ang araw na iyon. Isa ka talagang salot sa buhay ko, puta kang bata ka! Ang tapang mong pagsalitaan ako ng ganyan? Palamunin ka lang dito!"
I chuckled sarcastically, putangina ang sakit na ng dibdib ko from emotional and physical pain and here's my dad wanting to have a fair share with it, adding my miserable and break my heart more, shuttering it to pieces.
Snorting after hearing it all coming from him. Naupo pa ako sa visitor chair niya, my knees tremble as I felt so weak right now. I fake laugh aloud as my eyes got misty hearing those hurtful truth straightly coming from him.
Ang sakit na masyado, Dad.
I clap my hands mockingly wanting to pissed him more, mocking him. "Wow, same here, akalain mo yon may pinagkasunduan din tayo finally? Pareho pala tayo Dad, woo galing, ako din kasi I regreted knowing that I have a father too, ang laking pagsisisi ko talaga nong makilala kita Dad, na ikaw pala ang tatay ko."
"Na sadly ikaw pala iyon pero parang hindi naman eh. Sana nga hindi nalang ikaw. Ayaw ko sa iyo." I harshly said that to him.
Fakin' a chuckled, hiding my pain state at him I continued my talk, makinig ka Dad.
"Hindi lang naman ikaw Dad, hindi lang ikaw ang nagsisi I am so disappointed in you as my father too, ops kung naging ama kaba talaga sa akin?" I asked him with pure disgust.
I shook my head in disapproval. "Well, hindi eh I never felt my father's love or even care, mas ramdam ko pa ang kakaputangina mo sakin kaysa sa pangangamusta mo. Panbubugbog mo pag nagkamali ako kaysa sa yakapin at aluin mo ako. Maybe you are here, being part of my life but not as my father, never in the true sense of that word. Malayo sa akala kong maging tatay ko. Malayo ka sa inaasam asam kong ama."
Barely hissing my words, trying to emphasize my hurt. I darted him my accusing gaze, questioning him.
"Tanong ko lang Dad? Sino ba ang ginawang kabit ang nanay ko? Sino bang binuntis ang nanay ko? Sino ba ang hindi na kontento sa asawa niya? Ako ba? Ha! AKO BA? HINDI! HINDI AKO, IKAW YON, IKAW ANG MAY KASALANAN SA LAHAT, IKAW. HINDI AKO, HINDING-HINDI AKO!!"
"PERO ANO HA? ANO? AKO ANG SINISI MO! AKO ANG NAGDURUSA SA KASALANANG IKAW ANG MAY GAWA PERO HINDI MO MATANGGAP KAYA AKO ANG NAKITA MO, AKO ANG PINAPARUSAHAN MO! AKO ANG PINAPQHIRQPQN MO! AKO! AKO LANG! PERO A-AKO LANG BA D-DAPAT D-dad?"
Dinuro ko pa siya mismo, lahat ng sama ng loob ko naibuhos ko na, I'm in rage too.
Wala na, I've lost myself control. Sawang sawa na akong makinig sa kanya, na ako ang may sala sa lahat, ako ang punot dulo ng kaguluhan ng pamilya ko. Ako ang may kasalanan sa lahat, sa kanya, sa pamilya niya, sa mga kapatid ko.
Napahilamos ako ng mukha habang humuhugot ng malalalim na hininga. "I am n-not Dad, hindi lang ako dapat ikaw din pero putangina, ako lahat ang pinaako mo noon eh. Ako ang sinisi mo, ako ang nagpapakahirap sa pagkakamaling ginawa mo. So don't fuckin' blame me for your own failures dad."
"I-ikaw ang ugat sa lahat ng ibinibintang mo sa akin. I only wanted a father but meeting you was my mother's biggest mistake. Hindi ka karapat dapat maging tatay, your ruining the life of your child, my life. Mas wala kang kwenta! Sana hindi na kita nakilala pa."
I shouted straight to his face it was said in full of dismay and disappoinment towards him too.
"I o-only wanted a f-father, cause by b-blood I'm your s-son, maybe illegitimately pero kadugo mo pa rin dapat ako. Kaya lang kinailangan ko pang mamalimos sa atensiyong hindi mo maibigay para lang mapansin ako, para lang makita mo na anak mo rin ako. I've been your puppet since day one, sinunod ko naman lahat Dad but up until now, still I am your bastard imbecile unwanted child. Right Dad, your rascal son?"
I heaved a deep sighed, slacked my shoulder after I'm so tired of having this kind of conversation with him. Hindi rin naman kasi siya makikinig, kita mo ngayon wala lang sa kanya na sinasabihan ko siya ng masasamang salita, inaakusahan ng katotohanan.
Maybe my father's anger to me will never fade. Wala ng pagmamakaawa ko ang makaka- pagpabago ng pagtingin niya sa akin.
I'm his fuckin' bastard, that's it. The end.
Still in rage I muttered these words to him I face him, seeing his ashen face as he darted his blank gaze at me
"I h-hope, one day I will really feel that you can a-accept me as your s-son. Recognize and be p-proud of me." Pero malabo na yon salungat agad ng isip ko.
So I dismissingly added. "Bahala ka na kung gusto mo o hindi, nakakasawa narin kasing maghintay Dad, I've been yearning to you for how many years. Pilit kitang inaabot pero ikaw lang tong palagi akong hinuhulog at nilulugmok sa ibaba. Nakakapagod na pong abutin ang kamay mong ayaw namang magpaabot sa akin Dad."
Pilit ko namang isinisiksik ang sarili ko sa kanya pero siya talaga ang may ayaw sa akin I smirked, darting my accusing eyes at him. I shrugged of my shoulder, stand up and tapped his shoulder mockingly.
"Maybe your just my human atmachine, its aweful to say, but not really my father kailanman hindi ka naging ama sa akin."
"Well Dad you just serve your purpose right, diyan ka naman magaling diba? Ang ipagyabang na mapera ka? Na kaya mong gawin lahat dahil masalapi ka? Akala mo yata kayang tapatan ng pera mo ang lahat pero hindi eh. Para sa akin walang halaga ang pera mo, gaano man yan karami I still want to be with my father pero sana hindi nalang ikaw, sana ibang tao nalang. Kung sinong poncio pilato pero sana hindi na ikaw, ayaw ko na sayo. I hated you too much to want you as my father again."
I firely said and I march to the door, leaving his office with so much hatred for him.
Trying hard not to let my tears fall, talunan talaga. Masakit na ang dibdib ko sa kakapigil ko ng emosyon, I've been doing this for weeks, hiding my true feelings.
My pain, pure hatred towards him, wala na akong pakialam sa kanya, I hated you for now on, Kaleb Caine Luces.
I hated you for being my father, kung sana pwede lang mamili ng ama, siya ang pinakauna kong ipapatanggal sa listahan. Hindi ko naramdamang may ama ako, ni hindi ko maranasan marinig na tinatawag niya ako sa pangalan ko.
I will always be his: bastardo, inutil, walang kwenta, gago, punyeta, putangina and so on.
Ang dami niyang alam na salita pero ang pangalan ko hindi niya mabigkas sa bibig niya, ang simple lang non.
I ruined my life, wala na talaga akong kwenta. Wala na akong dereksiyon sa buhay. All I want to do is to escape reality, masyado ng masakit, mapanira.
My Dad, my child, my Kreiya, I've been yearning to be with them again, yong sana maayos na. Hindi ko na kasi alam paano uusad I was stuck in here, sa problema ko sa sarili, sa Daddy ko at sa ala-ala ko kay Krei.
Ang sakit nilang lahat sa puso ko, hindi ko na alam ang tamang gagawin ko. I'm so tired of thinking how things suddenly goes wrong and how will I survived living without her in my life?
Ginawa ko naman ang lahat para bumalik siya, para itama ko ang mali ko. I've been searching for her for almost weeks, sinuyod ko na lahat ng pwede niyang puntahan, tanungin ang mga taong malapit sa kanya para malaman ko kung nasaan siya, I was punched and kicked by her brother but still I didn't find her.
Even her classmates doesn't have any idea where she is, they just told me she just dropped out.
Seems like she's hiding, starting her life without me.
Totally disappeared in my life, wala na akong lakas para ipagpatuloy pa ang buhay ko, I'm so tired of barely surviving each day, dealing with pain, regrets and my what if's.
Akala ko kasi pag ipinalaglag ko yung baby namin, mawawala na yong problem ko, pero nawala lang silang dalawa pero yung problema ko nandito parin.
Hindi ko pala dapat ginawa yon, kung sana mas naging matapang lang ako. Sana hanggang ngayon nandito pa si Kreiya sa akin, ang magiging anak namin.
Sana hindi ako tumulad sa tatay ko.
Pero mas masahol pa pala ako sa kanya, atleast ako nabuhay. But me, I resorted killing my own child.
Hindi ko na siya masisilayan, mahahawakan. I killed my baby and I've hurted his Mama Krei.
I was desperate to kill my child that time but now after I realized all the bad things I've done, maling-mali pala ako.
I will forever regret that time, seeing Kreiya in the bed, bleeding profusely.
Pagsisisihang ako ang naging dahilan ng pagkawala nila sa akin. Yon pala ang mas sisira sa buhay ko, hindi yung bata, hindi yong anak namin.
I ruined it all, kasi ngayon ko lang nakita na ano pa ang silbi ng pagabot ko ng mga pangarap ko kung wala na ang unang naniwalang may maaabot ako?
Yung babaeng naging dahilan kung bakit ako natutong magmahal at mahalin pabalik ng buo. Hindi ako hinusgahan at hindi pinabayaan sa panahong sirang-sira na ako.
Hindi ko naisip kung ano ang panghabang buhay na mawawala sakin sa panandaliang problema nayon, pagsubok lang dapat yon pero mali ang nakita kong solusyon.
I've lost not only my baby but my love, myself and my Kreiya.
It maybe ends, the pain but passing each days will not be the same again when I'm with her. Yon ang napakalaki kong pagkakamali.
I've lost her, left her in shadow, in times that she needed me the most, I totally put her blinded and tied, unmoving and helpless.
Wala siyang nagawa kasi pinilit ko, wala akong masisising iba kundi ang sarili ko, ako lang.
I wanted to see her, bended knees and ask for forgiveness, kahit hindi na ulit maging kami basta makahingi ako ng tawad, kahit hindi niya ako patawarin, it's okay.
I deserve to suffer, I deserve tobbe punish, everyday I will seek for forgiveness to her, na sana mapatawad niya pa ako. Ipapakita ko kung gaano ko pinagsisihan ang lahat pagnakita ko ulit siya.
Kung gaano ako kasinungaling nong sabihin kong hindi ko siya nakikitang maging ina ng anak ko, na hindi siya ang magiging kasama ko, I lied after years of being with her, siya lang ang gusto kong makasama habang buhay.
I wanted her to be my wife and the mother of my children, siya lang.
Siya lang ang tanging perpektong babaeng gusto kong maging ina ng anak ko, maging parte ng buhay ko. Pero dahil sa katangahan ko, idagdag pa ang kabobohan ko.
Nawala lahat, ngayon wala ng natira sa akin.
I made a biggest mistake and I can't redo and undo what I did. I just blown my chances away, for my future, my baby, my Kreiya.
Indeed, my father's right, I will always be a failure. Walang kwenta, walang patutunguhan. I wanted it all to end nakaka-putangina lang ng times two.
Ano bang nagyayari sa buhay ko, Lord?
I just wanted my life to end, so it will vanish my misery I wanted to escape in, succumbing my life in forever darkness.
For the only light of my life is now missing, gone and away from me, my so-called salvation, my Kreiya.
I'm tired so I concede, my ending! I'M FUCKIN EXHAUTED OF LIVING!
*SCREEEEEEECHHHHH!!!
"SHIT!! HELP! HELP—UGH! CALL A FUCKIN AMBULANCE FASTER!"
....at ganoon lamang kabilis ang pangyayari at nagkagulo na ang lahat ng napapadaan sa kalsada, lalo na sa lalaking nakahandusay at umaagos ang maraming dugo sa kanyang ulo, lupaypay at hindi na gumagalaw.
*****
_________________________________________________________________________
HAPPY READING!
🤙👍✌
5//14//2020