Kabanata 02
Mascot
"Miss, this book please," agad kong inasikaso ang babaeng maghihiram ng libro. I punch it on the computer and printed the date on it, kung kailan ito hiniram at kailan ito isasauli. I sit down after that.
Ilang sandali pa ay namataan ko ang pagpasok ni Sir Raven sa glass door. Papalapit ito sa aking pwesto kaya dalidali akong nag ayos sa sarili. A small smile crept on my face as Sir Raven stand in front of me.
"Good morning Kera," nakangiting bati nitosa akin. I feel the butterfliesin my stomach! Damn! His smile is so addicting!
"G-good morning, sir," kagat labi akong tumungo para di makita ni Sir Raven na kinikilig ako.
"You look good today, and..." he prolonge his words that makes my mouth hang open, waiting for sir Raven's next words. "I wanna ask you for favor," dagdag nito sa sasabihin.
I gulp hard before I look at Sir Raven back "A-ahm..... ahmm.. Ano po yun s-sir?" I stutter at my words. I hear sir Raven chuckle a bit, kaya napakagat labi nalang ako sa hiya.
"May children's program kasi ngayon ang company and..... yung mascot na mag aaliw sa mga bata sana ay nagkasakit," muntik na akong mapatili nang hawakan ni sir Raven ang kamay ko. "Pwede bang ikaw nalang ang maging mascot, Ker? Please?"
Gustuhin man ko mang pumayag, kaso may trabaho pa ako. At diko kayang tanggihan ang pagpapacute ni Sir! Jusko po, give me more strength to stop myself from hugging him!
"Ei, S-sir, okay lang naman sana sa akin, kaso on duty pa kasi ako eh," nag aalangang sagot ko. Halos manginig na ako sa kilig dahil sa biglaang paghawak ni Sir Raven sa kamay ko. Kung di lang talaga nakakahiya, magtatatalon ako dito!
"Don't worry, I'll take care of it. Thank you so, so much Kera. You really is a blessing to me!" masayang saad ni Sir Raven na tahimik na nagpakilig sa akin lalo.
Alas onse ng tanghali nang matapos akong nag perform. Masaya ako dahil sa mga ngiting nakikita kong sumilay sa mga labi ng mga bata habang nagsasayaw ako at nag aaliw kanina. Even sir Raven is smiling at me.
"Ano kaya ang kapalit ang inioffer ni Sir Raven kay Kerarah para pumayag na mag mascot. Hahaha! Nakakatawa talaga siya," rinig kong sabi ni Tanya, isa sa mga katrabaho ko. Nandito rin pala ang mga ito at nakatayo sa likuran ko si Tanya at Eda habang sinasadya talagang lakasan ang boses para marinig ko ang pinag usapan nila, which is ako.
"Maybe a love letter? or a holding hands? Hahaha.... My god! She's such a loser," sabay na nagtawanan ang dalawa sa likuran, kaya dali dali akong tumakbo palabas ng room kung saan ang program ginanap.
Naiiyak akong pumasok sa elevator habang bitbit ang ulo ng bear na mascot, na kaninang suot suot ko. 'Yes, maybe they're right. Holding hands lang ni Sir Raven pumayag na akong maging mascot. Pero masama ba yun? I did it for the children too.'
Dalidali kong sinuot ang ulo nang mascot dahil tumunog ang elevator, hudyat na may papasok. I don't even have the chance to wipe off my tears sa takot na makilala ako ng kung sino. And to my surprise, it's the man in the elevator! Yung may tattoo sa leeg at braso. Yung may kahalikan!
I bow my head a bit to avoid his gazes, kahit na di naman ako nito makikilala dahil sa mascot na suot. Panay lang ang lingon nito sa akin habang nakakunot ang nuo, pero diko nalang ito pinansin.
"Oh fuck!" I close my eyes, at gulat na napapikit dahil sa malutong na mura ng katabi ko. Bigla kasing nag brown out!
My heart was beating so fast. Panay kasi ang lakad nito sa harap ko, halatang naiinip na dahil sa tagal bumalik ng kuryente. Nagsimula na rin akong pawisan dahil sa init nitong suot kong mascot!
"Fuck! What take this so long! Urggh!"
Napalingon ulit ako sa gawi ng lalaking to dahil sa marahas na mura na naman ang pinakawalan. Sasawayin ko na sana, pero halos mapamura na rin ako nang bigla itong naghubad ng polo shirt. Natataranta na ako kaya panay ang lunok ko laway dahil sa init na naramdaman. Panay din ang lakad nito sa harapan ko, at pinapaypay ang damit sa sarili. Samantalang ako, halos dumikit na ako sa dingding ng elevator dahil sa kaba.
Mahigpit ang hawak ko sa eyeglasses habang pahapyaw na tinitingnan ang kasama sa reflection nito sa elevator. His iron clad chest is so damn tempting to touch. Habang panay ang taas nito sa cellphone para makasagap ng signal, bumabakat naman ang muscles nito sa mga braso. Ang tattoo nito sa dibdib ay mas lalong nagpaganda sa katawan nito. The tattoo also in his neck looked so good for him. He has those biceps and triceps at the right places. He look even so hot because of the sweat that dripping from his forehead, down to his iron clad chest, to his navel.
Halos mapatalon pa ako nang bigla itong tumingin sa akin. His dark eyes shows an irritated looks that complimented it more. My mouth hang open while staring at him.
"Can you take it off, it's so hot here, yet you're still wearing that shit?" parang naiiritang tukoy nito sa suot kong mascot.
Aminin ko man o hindi, para na akong nasasakal dahil sa init na naramdaman ko. Pero kahit ganon, umiling lang ako rito, ayaw kong makita nito ang mukha ko. Nahihiya ako tuwing naaalala ko yung nakita namin ni Dad kanina sa elevator!
Almost thirty minutes had past, she almost jump as she panic. Sino ba naman ang hindi?
"Stop! S-stop taking off your clothes!" natatarantang sigaw ko rito. Napapapikit pa ako dahil nagpapanic na ako. Tinanggal na kasi nito ang butones ng pantalon nito at akma ng huhubarin!
"Sorry, sorry! I never thought your a girl!" nagmamadali itong isinara ulit ang zipper at binutones ulit ang pantalon.
I sigh in relief after he fix his self again. Hindi ko na namalayang dahil sa pagka taranta ko natanggal ko pala ang ulo ng mascot na suot suot ko.
I bit my lower lip when he scan my whole. I even saw a grin in his lips while looking at me!
Panay ang sabi nitong hubarin ko ang damit ng mascot na suot suot ko, dahil siya raw ang naiinitan sa akin. Dahil pinagpapawisan na rin ako, napagpasyahan ko na ring hubarin iyon. Kaso, kung minamalas ka nga naman, hindi matanggal tanggal ang zipper sa likod nito. Parang may naka stuck yata dahil ang tigas nitong hilahin pababa.
Di ito nakatingin sa akin, pero alam kong binabantayan nito ang galaw ko. Nakakahiya man ay magpapatulong nalang ako sa pagpababa ng zipper. Kanina naman nag volunteer itong ito na ang magbababa ng zipper, pero tinanggihan ko, kaso nga lang, sobrang tigas talaga at nahihirapan ako.
"U-Uh... C-can you help me with t-this? ..... Ang tigas kasi," trying so hard to suppress the nervousness. Maliit lang itong tumango tsaka ako dahan dahang tumalikod.
But this time, it's getting harder and harder. Hindi rin nito mababa ang zipper.
"I think... I ruined this," mahinang saad nito bago ko pa narinig ang pagkatanggal ng zipper. Ngek! Nasira pa yata!
At muntik pa akong mapatalon nang biglang tumunog ang elevator hudyat na may kuryente na. A sigh of relief escape in my mouth, as the elevator open, I go out immediately without looking back, at patakbong tinungo ang mga book shelves.
Doon ko lang hinayaan ang luhang bumagsak mula sa mga mata ko. I'm holding my tears for almost an hour inside that elevator, but right now, I can let them stream down on my cheek.
--------