"Dear, why don't we go out for lunch instead of just you and Donna," suhestiyon ni Nick.
"Because I miss Donna and we're going to talk about something," paliwanag ko.
"Buti pa si Donna namimiss mo," kunwari'y nagtatampong sabi niya.
"Siyempre minsan ko na lang siya nakikita," sagot ko.
"H'wag din kaya ako magpakita para ma-miss mo ko," sabi niya.
"Don't you dare leave without a reason," makahulugan kong sabi.
May phobia na ata ako sa mga taong mahilig mang-iwan nang walang dahilan.
"Don't worry I won't leave you," he said as if He got what I mean.
"Don't utter things you can't keep," I said bitterly.
"I don't say things I don't intend to keep," he assured.
"Mauna na ako baka kanina pa ako hinihintay ni Donna," sabi ko.
Ayokong pang-hawakan ang mga salita niya. Three years had passed so many things happened. I'm no longer a secretary I'm the head of Marketing department now.
Lumipat siya ng department one year ago para daw di magka issue kapag naging girlfriend niya ako. Pero parang di naman siya lumipat ng department dahil ang kulit pa rin niya at bigla na lang sumusulpot.
Habang kumakain ay nagchichikahan kami ni Donna.
"Kamusta kayo ni Nick?" tanong ni Donna.
"We're good," I said casually.
"You know what I mean Gabriela," mataray niyang sabi.
"He didn't ask me kung ano ba talaga kami," sagot ko naman.
"So anu ganyan na lang kayo sweet sa isa't isa?" kunot noong tanong niya.
"What's wrong about it?" tanong ko.
"That's very not you Gabriela," pag protesta niya.
"Ano ka ba three years had passed. Di tayo dapat maging stagnant, para di pamahayan ng lamok."
"Sabi mo ehh, pero ready ka na ba talaga?" paniniguro niya.
"I think I am," I said honestly.
"Paano kung bumalik siya,si Xavier?" tanong niya.
"Hindi na siya babalik, sana matagal na niyang ginawa," sagot ko.
"Paano nga," pilit niya pa rin tanong.
"Eh di bumalik siya, pero wala na siyang babalikan," paglilinaw ko.
"Wala na ba talaga?" paniniguro niya.
"Ipilit mo pa Donna," ismid ko sa kanya.
"Hindi na po," sabi niya bilang tanda ng pagsuko.
Nang matapos kaming kumain ay naglakad na ako pabalik sa office nang biglang may mahagip ang mata ko.
Nang titigan ko na ng maigi ay wala na ito. I could feel my heart beating involuntarily. For a moment there kinabahan ako buti na lang ay guni-guni ko lang ang nakita.
***
"Gabby, you ain't coming yet?" tanong ni Nick na nakasandal sa may pinto ng office ko.
"Nagmamadali lang Nick?" tanong ko habang inaayos ko ang ang desk ko.
"You sound so uninterested, bakit nung ako pa ang nasa posisyon mo di naman ako kasing sungit mo?" takang tanong niya.
"Haha, halika ikaw na lang ulit dito," kunwari'y inis na sabi ko.
"Dalian mo na kasi," inip na sabi niya.
"Ano bang ginagawa ko?" sarcastic na sinasabi ko.
"Bakit kasi bigla nagpapatawag ng meeting?" tanong ko.
"Who knows, malay mo may salary increase," dahilan niya.
"Kelangan mo pa ba ng pera?" tanong ko.
"Hindi, ikaw lang sapat na," banat niya.
I rolled my eyes at him.
"Ewan ko sa'yo," natatawang sabi ko.
Naglalakad kami sa hallway papunta sa Meeting Room.
Palapit na kami sa pintuan ng conference room when a familiar figure stood across us. I froze when I saw his face, the person who hurt me, the person who left me wounded .The person I thought I will never get over with is right here staring back at me.
Bigla na lamang may humawak sa kamay ko. Nagbalik ako sa kamalayan ko, napatingin ako kay Nick.
"Let's go inside dear," aya niya sa akin.
Hindi ako nakapagareact agad, Hinila na niya ako papasok sa meeting room. Wala na akong nagawa kundi ang sundan siya.
Nanginginig ako habang nakaupo sa tabi ni Nick. He was still holding my hand trying to calm me down.
"Gabby, pwede tayong mag-excuse kung gusto mo." Suhestiyon niya.
Umiling ako, if I will not face Xavier now I will act like this again everytime I meet him.
Pero bakit nga ba siya andito?
Huminga ako ng malalim, trying to calm myself.
Pumasok na sa loob si Sir Claus.
"Good morning Everyone," bati niya sa amin.
Tumayo kaming lahat para batiin siya at umupo rin pagkatapos.
"As you can see I'm not getting any younger, and I would like to spend the rest of my time for my family. That's why I'm stepping down of my position," pahayag niya.
Nagkatinginan kami ni Nick, tila pareho kami ng naiisip. Habang ang iba ay nagbubulungan.
"Incase you are wondering who will take over my position, I would like to introduce my son Xavier Villafranco. I knew his capabilities and I'm sure that the company is in good hands and I'm still here to guide him anyway," pag-a-assure niya sa amin.
Hindi ko na naintindihan ang sinasabi ni Xavier, lahat ng sinasabi niya ay pumapasok sa tenga ko at lumalabas din agad. I can't focus especially when Xavier is around.
Nang matapos ang meeting, lalabas na sana kami ni Nick nang tawagin kami ni Xavier.
"Ms. De Guzman and Mr. Suarez, could you stay for a minute."
I tried to act normal, in front of him. Mabuti na rin at kasama ko si Nick.
"How are you guys, so you are finally together I see?" he is wearing a smirk in his face.
Humigpit ang hawak ni Nick sa kamay ko, ramdam ko ang pag titimpi niya sa asal ni Xavier.
Wow! kung maka kamusta ang lalakeng ito parang wala siyang kasalanan sa akin.
"We are both okay, How about you?" I tried my best not to let my voice crack.
Okay ako, okay na ako, nakaya ko na ang ilang taong wala ka.
"I'm doing great it's nice to be back, did you miss me?" Di ko alam pero pakiramdam ko may halong sarcasm ang tanong niya.
Inalis ko ang pagkakahawak sa kamay ni Nick, and walk towards Xavier.
Bago pa man ako mapigilan ni Nick ay nabigyan ko na ng suntok sa mukha si Xavier.
"Welcome back, I missed you too much that I can't wait to give you that punch," I said as walk towards the exit.
Naglakad ako papasok sa pinaka malapit na fire exit.Nang marating ko iyon ay napasalampak na lang ako sa sahig. Nanghina ang mga paa ko, ang luhang kanina ko pa pinipigilan ay isa isang nagsitakasan mula sa mga mata ko.
I don't know where these feelings are coming from. I could feel a sudden pain inside my chest making it hard to breathe, that all I can do is cry so the pain will subside.
Bakit ba ako nag mumukmok sa fire exit na to? Affected pa rin ba ako? Do I still have feelings for him?
No! Nagulat ka lang Gabriela. You're over him.
Tama ang ginawa mong pagsapak sa kanya,kulang pa yung ganti sa ginawa niya sayo.
Huminga ako ng malalim at pinunasan ang mga luha ko. Di ako pwedeng maging weak lalo na sa harapan niya. Nang masigurado kong okay na ako ay lumabas ako mula sa fire exit.
"Gabby? andiyan ka lang pala, saan ka ba galing?" Kita ko ang pag aalala sa mukha niya.
"Namiss mo ako agad, nagliwaliw lang ako," pagbibiro ko.
"Okay ka lang?" tanong niya.
"I'd be lying if I say yes," I admitted.
"You're still affected by him," sabi niya.
Hindi ko alam kung tanong iyon o statement.
"Hindi ako okay, I just punched the new CEO," nanlulumong sabi ko.
Biglang natawa si Nick, sinamaan ko siya ng tingin.
"Anong nakakatawa?" tanong ko.
"I'm glad you did that to him. Kung hindi baka ako ang sumuntok sa kanya."
"Ang tigas kaya ng mukha niya, sakit sa kamay," sabi ko tsaka ko hinimas ang kamao ko.
He grab my hand and kissed my knuckles and looked at me after. It made my heart flutter.
"H'wag ka mag-alala mas masakit pa rin ang masuntok mo, I know the feeling," sabi niya.
Pareho kaming natawa sa sinabi niya.
"Pero baka matanggal ako sa trabaho," nag-aalalang sabi ko.
"Di mo naman na kailangang magtrabaho, Kaya naman kitang buhayin."pagyayabang niya.
"Ewan ko sa'yo Nick." Sabay kaming naglakad pabalik sa opisina namin.
***
"Bakit kasi kailangan pa natin I-welcome ang bagong kapitbahay?" tanong ko sa kuya ko.
"Gab, you know the routine, h'wag tamad ihatid mo na yang ulam," utos niya.
"Haay naku, di nga natin alam kung sino at ilan nakatira diyan mamaya isang dosena pala sila. Kulang tong niluto mo," sabi ko na lang.
"Dami mong reklamo, kung kanina mo pa binigay yan di sana nakabalik ka na," napipikon na sabi ng kuya ko.
Wala na akong magagawa masisermonan na ako ng kuya ko.
Dala ang isang paperbag sa kamay at hawak naman ang tali ni Goofy sa kabila ay tumawid kami sa kalsada patungo sa bahay ng bagong kapitbahay. Dahil di uso ang mga gate sa compound namin dumiretso na kami patungo sa front door at pinidot ang doorbell.
Di mapakali si Goofy kaya di ko maalis ang tingin ko sa kanya hanggang sa nagbukas na ang pinto ng kapitbahay.
"Goodevening, kami yung kapitbahay niyo sa tapat. Nagluto ang kuya ko ng ulam pa-welcome raw,"sabi ko.
"Goofy mag-behave ka nga!" saway ko sa aso ko.
"I think he wants to play," sabi nito saka bahagyang umupo para himasin ang ulo ni Goofy.
"Pasensya na baka excited lang siya," pag dadahilan ko.
"It's okay, I guess he missed me," sabi niya.
Napatingala siya sa akin, tila bumagal ang takbo ng mundo habang papatayo siya. He was smiling at me, his flashing his signature smile.
Kung minamalas ka nga naman, bakit si Xavier pa ang bago naming kapitbahay. Nanadya ba siya?
Awtomatikong kumunot ang noo ko. Marahas kong inabot ang paperbag na hawak ko sa kanya at kinuha niya iyon.
"Binabawi ko na ang pag welcome ko sa'yo, di ka welcome dito," marahas na sabi ko. Kulang na lang sabihin kong lumipat na siya.
"Is that your way of saying sorry for punching me?" tanong niya.
"No, I don't intend to say sorry for what I did to your face because you deserve that," I said frankly.
"Why do i hear bitterness in your voice," Panunuya niya.
"It's not bitterness, it's hatred towards you," I clarified.
"And why do you hate me?" tanong niya.
Sapakin ko kaya ulit 'to?
Nakalimutan niya ba na pinagmukha niya akong tanga na naghihintay sa kanya?
"You know what you did, isipin mo kung katanggap-tanggap yun," sabi ko sa kanya.
"I have my reasons." I could see sadness in his eyes but I tried to ignore it.
"I know you have, but its to late too hear them out." I said trying to look tough.
"Why? is it because you and Nick are now together?" tanong niya.
"Hindi ako estatwa na kapag iniwan mo, andiyan pa rin nakatayo pagbalik mo," makahulugang sabi ko.
I have nothing more to say, I'm afraid that I would break If I stay there any longer.
I want to hear his reasons pero natatakot ako na kapag narinig ko ang mga iyon ay magbago ang tingin ko sa kanya. I'm not ready to forgive him.
It's hard to take the first step away from him, but I managed. Mabilis akong naglakad palayo. Hindi ko na pinansin si kuya na nasa sala. Dumiretso na ako papasok sa kwarto.
Nahiga ako sa kama at tumitig sa kisame.
Just when I decided to open my heart again, saka siya babalik to confuse me.
He wanted to explain but I stopped him by walking away before he can utter a single word.
I want to confront him and demand an explanation but I don't think I want to know that he left because he doesn't love me anymore.
...
Xavier
I wanted to hug her tight as soon as I saw her. I miss her so bad, the three years seemed like forever. I never thought I could see her again. I wanted to hold her but someone's already holding her hand.
Instead of saying sorry I acted rudely. No wonder she's so cold, I'm such an idiot.
I wanted to tell her what I've been through. How miserable it is to not be able to stay by her side. But she doesn't want to hear me out.
If I chose to stay , will I be able to live until this day?
< End of Chapter forty-five >