All this time I've been hating Light for killing Dylan.
Wala akong ibang naramdaman sa kanya noon kundi ang sobrang galit at pagkasuklam sa pagpatay nya sa lalaking mahal ko.
And I never get the chance to forgive him from what he did.
Pero yun pala...
Ang lahat ng iyon...ay kasali pala sa plano nilang dalawa ni Lucian.
I've been loathing him on something that he did just to protect me.
I've been loathing him on something that he did just to let me live.
And I'm so stupid to do that.
Pakiramdam ko ay pinagsisihan ko ang lahat ng mga oras na wala akong ibang ginawa kundi ang isisi sa kanya ang sobrang sakit na nararamdaman ko.
But my thoughts was cut off when Lucian spoke.
"We've planned this all along...at hindi lang kami ang naging magkakampi...kasali din si Bea sa planong iyon." he said. "It's good that she's been with you all the time kaya noong nasa bahay tayo nina Prof. Santiago ay nakahanap ng paraan si Light na isama sya sa mundo ng mga bampira because she will be a great help to us...at isa pa..."
he said then his red eyes turned to me.
"...she's holding the last stone of death" he said. "There are two stones that you accidentally brought into the human world at naiwan yun sa pangangalaga ng Exodus. Pero ninakaw ni Prof. Santiago ang isa and after that, Exodus decided to let Bea have the last one so she can protect it from possible thieves"
So yung kunwaring pagpatay nya kay Bea noon...ay kasali din sa plano?
At para madala din si Bea na nakahawak ng huling stone sa mundo ng mga bampira?
But there is one thing that's been confusing me...
"So...if all of this is just part of your plan..." I whispered. "Then kasali ba doon ang kakaibang klima na nararanasan natin sa mundo ng mga tao noon bago kami dumating dito sa vampire's world?"
He sigh and then he turned his gaze into the red roses around us.
"The barrier was closed by Lady Eries...but once the barrier has been opened by someone..." he said then looked at me. "...it will be reopened after every thirteen years"
Agad na nanlaki ang mga mata ko.
"So...noong mga oras na iyon..."
"Yes. After thirteen years, the barrier was opened again kaya ganoon nalang ang klima na nararanasan ng mga tao." he said. "And because it was opened again, Raven got the chance to bring you back into the vampires world as well as I am too"
Napayuko nalang ako at pilit na iniisip ang mga nangyari noon.
Kung ganun...nagsinungaling lang sa akin si Professor sa pagsasabi na ang mga Argons ang gumagawa ng kakaibang klima noon. But it was the barrier that was opened again after thirteen long years.
Pakiramdam ko ay naging isang malaking kasinungalingan ang buong istorya ng paghahanap ko ng esylium o ng stones of death.
"At hindi lang kami ang naging magkasabwat sa paghahanap ng ibang stones of death..." he said.
Napalingon naman ako sa kanya at napatitig sa gwapo nyang mukha.
But what he said next is just like a bomb that pierced into my ears.
"...but the Oracle also"
Pati ang...
Pati ang oracle?
Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.
Pero ngumiti lang sya ng payak bago nagpatuloy sa pagsasalita.
"The oracle is a loyal friend to the Lady Camellia" he said that shocked me. " And it's true that she told you where you can find the other four stones...but it's part of the plan that she'll confuse you for the remaining two stones so that Raven won't get a hint that the other two stones is already with us until we get the chance to rescue you from Raven"
Kung ganun...kaibigan ng lola ko ang oracle?
At all this time ay kasabwat lang sya nina Lucian at Light?
Kaya ba...sinadya nyang hindi ituro ang dalawang natitirang stones of death sa mapa na ibinigay nya at yun ay dahil para hindi malaman ni Raven kung nasaan ang dalawang yun?
Pero teka...
"Then...sya ba ang nagsumbong sayo...na nasa kweba kami noong mga panahon na iyon kaya natunton kami ng ibang Arcadian Knights?"
Tama.
Sa pagkakatanda ko ay may mga dumating na Arcadian Knights na akala ko ay Aarvaks sa loob ng kweba noon. At...si Light ang...pumatay sa kanilang lahat.
I saw his eyes saddened from what I said.
"After knowing that you already arrived in Vampires world, the Elders decided to rescue you from their hands" he said. "Tumutol ako doon dahil hindi yun kasali sa plano namin ni Light. Our original plan is to get all the four stones bago ka nya ipadala sa Cytherea. That is our plan so that you will get all your memories back without the threat of being killed by Raven or his men. Napaka-importante mo sa kanya kaya hindi ka nya magagawang saktan hangga't sa hindi nya nakukuha ang lahat ng stones. You became like a hostage that he's holding into his hands kaya nag-alala ang mga elders sa iisipin na iyon. Without even listening to me ay ipinadala nila ang ibang tauhan ko. And Light who has left with no choice, has to put all them down lalo na't kailangan nya ring patunayan ang loyalty nya sa grupo ni Raven"
Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko...
I just looked at him with disbelief in my eyes.
"The elders just won't listen to me...so I've put the lives of my men in despair..." ang malungkot na sambit nya saka napayuko mula sa tabi ko. Oo.
Ang lahat ng Arcadian Knights...na akala ko ay Aarvaks noon...ay namatay lahat...ng dahil sa kagustuhan ng mga Elders na kunin na ako kaagad mula sa mga kamay ni Raven.
"And the worst part of it...ay hindi kita magawang kunin kay Raven because the Arcadian Knights that he's controlling is our most highly trained Knights" ang patuloy nya pa and I can see so much pain and sadness in his eyes while saying that. "And I was left with no choice but to let Light lead the plan. And I'm thankful..."
Saka sya nagtaas ng mukha at napatitig sa akin.
Then he smiled before touching my cheeks.
"...that it worked" he continued. "I'm so happy that you're finally back..."
I can see so much longing and sadness into his eyes while saying that.
At ngayon ko lang naisip...kung ano kaya ang nararamdaman nya sa mga panahon...na naging boyfriend ko nga sya...pero hindi naman nya masabi sa akin na sya ang bloodmate ko?
Light and Lucian suffered too much while waiting for me to remember them...
At ngayon ko lang na-realize na naging selfish din ako.
Because throughout our journey ay ang sarili ko lang ang iniisip ko. Na ang nararamdaman ko lang ang iniisip ko.
Nanatili lang kaming nakatitig sa isa't isa sa gitna ng mga pulang rosas na nakapaligid sa amin.
Pero may biglang katanungan na sumagi sa isipan ko.
At ang katanungan na ito ang matagal ng bumabagabag sa isipan simula nang magising ako sa Cytherea.
"Lucian..." I whispered his name. "Nasaan si Light?"
Hindi sya sumagot kaagad.
Pero nakita ko nalang ang unti-unting paglungkot ng mga mata nya habang nakahawak parin sa pisngi ko ang isang kamay nya.
"Okay lang ba sya?" ang agad na tanong ko. "Nasaan sya? Kasama ko ba syang bumalik dito ha? Bakit hindi sya nagpapakita sa akin? Nandito ba sya?"
Pero yumuko lang sya at hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng kaba sa ipinapahiwatig ng mukha nya.
"L-lucian...?"
But he just looked at me and with that sad expression in his face, he spoke.
"He is with Raven..." he whispered. "Maalouf and Bea brought you back in here...but Light didn't come with you"
Pakiramdam ko ay biglang nagunaw ang mundo ko nang dahil sa sinabi nya.
Kung ganun...
Magkasama parin sina Light at Raven?
And God knows kung ano na ang maaaring ginagawa ni Raven sa kanya at ng mga totoong Aarvaks.
Naramdaman ko nalang ang pinaghalong kaba at sakit sa dibdib ko habang nakayuko mula sa kinauupuan ko.
Pero...
"You're finally back..." Lucian suddenly whispered. "...but sometimes I'm wishing na sana ay hindi mo nalang naalala ang lahat ng ito..."
Nabigla ako sa sinabing nyang iyon kaya dahan-dahan akong napalingon sa kanya.
What does he mean by that?
Samantalang napalingon naman sya sa akin at nakita ko ang pamumuo ng sakit sa mga mata nya.
"Because you only remembered him..." he whispered. "...naalala mo lang kung ano ba talaga ang nararamdaman mo para kay Light at kung ano lang ang totoong nararamdaman mo para sa akin..."
I was stunned.
Doon ko narin unti-unting naramdaman ang sakit sa dibdib ko habang nakatitig sa gwapo nyang mukha.
Nasasaktan ako...at hindi ko alam kung bakit.
And all this time I've been thinking...kung sino ba talaga ang mahal ko sa kanilang dalawa...
Pero...
Nakita ko ang pag-guhit ng payak na ngiti sa labi nya pero kasabay nun ang pamumuo ng mga luha sa mga mata nya habang nakatitig sa akin.
"It's always been him..." he whispered. "You're married to me...but it's always been him, babe..."
Naramdaman ko nalang ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko habang nakatitig sa mga mata nya.
Nagsimula naring sumakit ang lalamunan ko ng dahil sa pinipigil kong pag-iyak.
Yes. I loved him.
But now that I'm finally back ay may bumalik ding emosyon sa dibdib ko na walang makakatanggal kahit na ang pagmamahal ko sa kanya bilang isang bloodmate nya.
"Your parents decided for me to marry you so I can protect the stones that been implanted inside your body..." he whispered while looking at my face. "But for me...it's much more than that..."
"D-dylan..."
"Do you know what is the most painful fact about being bloodmates?" he whispered while looking at my eyes.
Hindi ako makasagot.
Hindi ako makasagot lalo pa na't nararamdaman ko na ang pagbabara ng lalamunan ko nang dahil sa pamumuo ng luha sa mga mata ko.
Ngumiti lang sya but I can see the tears that's slowly welling up on his eyes.
"That it is not your heart which decides for your own emotions...but it's your blood." he whispered. "I own your blood...but I know that I can never own your heart"
Hindi ako makasagot.
Ano ba ang isasagot ko...sa sinabi nyang iyon...
Kung alam naming pareho...na tama sya?
At kahit na nasasaktan sya ay alam kong hindi ko kayang magsinungaling sa kanya na mali ang iniisip nya.
"And I know that there is someone else out there who really owns your heart..." he continued.
Ganun ba talaga yun?
Hindi ko ba talaga minahal si Lucian?
Hindi ko ba talaga sya minahal kahit noong boyfriend ko palang sya? Kahit na noong si Dylan pa sya sa paningin ko?
Talaga bang...ang dugo ko lang ang nagsasabing mahal ko sya?
Talaga bang...ang dugo ko lang ang nagdidikta ng totoong nararamdaman ko para sa kanya?
But before I can get those answers ay huminga na sya ng malalim at tumayo na sya mula sa tabi ko.
And then he looked at our surroundings.
"We should get back inside..." he whispered. "You need to take some rest"
Pero hindi ako makatingin sa kanya.
Nahihiya ako...at nasasaktan.
Lucian always loved me. Kahit na noong sya pa si Dylan ay ramdam na ramdam ko ang sobrang pagmamahal nya sa akin. Pero hindi ko kayang suklian yun.
Hindi ko kayang suklian yun nang dahil sa lalaking hanggang ngayon ay hindi parin nagpapakita sa akin.
Pero nagtaas parin ako ng mukha at kahit gaano kabigat ang nararamdaman ko ngayon ay pilit parin akong ngumiti sa kanya.
"Mauna ka na..." I whispered. "I just wanted to be alone..."
For a moment he just stared at me with those beautiful red eyes. And he's just so stunningly beautiful with the red rose petals that's been dancing around him.
A simple smile drew up on his face.
"If that's what you want..." he whispered.
Then he leaned towards me at napapikit nalang ako nang maramdaman ko ang pagdampi ng labi nya sa labi ko.
I've always wanted his kiss before...pero bakit...
Bakit parang iba na ang nararamdaman ko ngayon?
Agad din syang humiwalay sa akin and the he whispered into my lips.
"I love you..." he whispered.
I can't answer him.
I can't answer him because I'm still confused with my true feelings towards him.
Pero hindi na sya naghintay ng isasagot ko at agad na syang naglakad paalis.
Na para bang alam na nya kung ano ang isasagot ko.
Na para bang ayaw na nyang marinig kung ano pa ang sasabihin ko.
And so I was left all alone in there, dumbfounded and so confused.
Napatingin nalang ako uli sa paligid at napatingin sa magandang paligid ng mga red roses.
But I was stunned when something caught my attention.
My brows met when I saw that single rose beside me. Saka ko nagtatakang binunot yun at napatingin sa kakaibang petals nito.
Bakit...
Bakit parang natatanggal ang kulay pulang kulay nito at napapalitan ito ng kulay asul?
There was a silence between those three people who's been sitting inside that coffee shop.
The man with the blonde hair took his cup of coffee and sip into it. He's wearing a black business suit at kagagaling nya lang sa isang meeting with the stockholders in their company nang tawagan sya ng kanyang asawa para sa isang importanteng bagay.
"Well, looks like kailangan na nating makisali..." he said then smiled at the two ladies beside him.
"Hmp, masyado talagang paimportante ang babaing iyon..." the girl with the black hair said saka nya niyakap ng mas mahigpit ang puting stuff toy na hawak nya.
Agad naman syang tinapik sa balikat ng babaing katabi nya.
"Ayyyy...! Wag kang ganyan!!!" ang nakangiting sabi nya. "If I know, namimiss mo rin sila eh!!!"
Agad namang namula ang babaing may mahabang maitim na buhok at namumulang napalingon nalang sa iba.
"S-shut up!" she said.
Napangiti lang ang lalaking may blonde na buhok saka ibinaba ang baso ng kape sa table na kaharap nila.
"Well, looks like..." he said then smiled. "...kailangan na natin syang gisingin..."
to be continued...