My hands are trembling.
I can feel the cold sweat that's been forming into my forehead.
Pero kailangan kong gawin 'to.
Kailangan kong itanong ang bagay na 'to.
Matapos ang pag-uusap na iyon sa labas ng Cytherea ay natagpuan ko ang sarili kong naglalakad sa hallway na iyon habang sinusundan ang dalawang Ancestor at ang Exodus General na iyon.
Naisipan nilang mamasyal sa loob ng Cytherea and that gave me a chance to have a private talk with them.
"The brat is following us" ang rinig kong sambit ni Adelaine.
Natigil naman sa pagtatawanan ang mag-asawa and napatitig sa isa't isa.
"We know" Edward answered saka sila sabay na lumingon sa akin.
Natigil naman ako sa paglalakad sa gitna ng hallway na iyon at nakaharap ko ang dalawa sa pinaka-kinatatakutang bampira sa mundong ito.
They are ancestors.
And I know that I have no right to question their decisions dahil sino lang ba ako? Ako lang ang apo ng original Ancestor na iyon. Ako lang ang nag-iisang Titanian na natitira.
Pero matapos nilang sabihin ang bagay na yun ay alam kong kailangan kong magsalita. I have to overcome this fear dahil alam kong may kailangan akong protektahan.
I have to protect Light.
Edward smiled at me and put his hands inside his pocket.
He seems like a nice person for a fearsome ancestor.
"Ano yun baby girl?" he asked.
I gulped just to remove this nervous feeling that's been slowly creeping into my body.
Afterall, I'm talking to an ancestor.
"Anong..." I whispered. "Ano po ba ang ibig sabihin ng sinabi nyo kanina? Talaga po bang...papatayin ninyo si Xander?"
Hindi sya sumagot.
Hindi sya sumagot kaya mas kinabahan ako.
Kinakabahan ako sa pwedeng isagot nya lalo pa na't alam kong wala akong magagawa sa oras na sya ang nag-desisyon sa bagay na ito.
He took a deep breath then crossed his arms.
"Well..." he said then looked at me. "I'm afraid we have to do that..."
And that's it.
Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko.
"Pero paano si Light?!" I burst out. "Paano ang katawang sinaniban nya?! Kapag pinatay nyo sya---"
"We don't have time to think for your stupid lover" Adelaine cut me off. "All that matters to us is the lives of the thousands of vampires that will be gone once Xander will get the chance to live inside that body--"
"Adelaine" ang agad na saway sa kanya ni Carlie.
But Adelaine just looked at her.
"I'm just telling the truth" she said then turned to me. "You will be the next ruler into this world so you have to think more of your people than your own childish feelings---"
"Adelaine" Edward cut her off.
"----there are thousands of vampires in here that's been relying into you..." she continued. "...and so selfishness has no room into this kind of situation"
I was stunned.
Hindi ako makapagsalita.
At pakiramdam ko ay nagsisimula ng mag-init ang sulok ng mga mata ko.
Nasasaktan ako dahil kahit gaano kasakit ang lahat ng mga sinabi nya ay alam kong tama sya.
Edward glared at her.
"You're rude" Edward said through gritted teeth.
But Adelaine just shrug.
"I know" she said saka sya tumalikod at nagpatiunang naglakad paalis.
Samantalang napakuyom naman ako ng mga kamay at doon ko na naramdaman ang isa-isang pagpatak ng mga luhang iyon sa magkabilang pisngi ko.
Pero nagtaas parin ako ng mukha at napatitig sa pulang mga matang iyon ng ancestor na iyon.
"May paraan pa naman diba?" ang umiiyak kong tanong. "May paraan pa para masagip ang buhay nya?"
Hindi sya sumagot.
"Please..." I beg.
Yes.
I beg for answers.
Dahil nagbabakasakali parin ako na maililigtas ko parin ang buhay ng lalaking mahal ko.
But he just took a deep breath then his red eyes looked at me.
And in that serious tone, he spoke.
"Sometimes..." he whispered. "...there are hard decisions that we must take. Not because we want what's best for us but because sometimes, we have to consider what's best for all"
Mas lalong lumakas ang buhos ng mga luha sa magkabilang pisngi ko nang dahil sa sinabi nya.
He didn't say it directly.
Pero alam ko na kung ano ang ibig sabihin ng sinabi nya.
There is no other way...
I can't save him...
Naglakad sya palapit sa akin then he gently patted my head.
"I'm sorry..." he whispered.
Then he turned around and disappeared on sight.
Nilapitan din ako ni Carlie at naramdaman ko ang pagyakap nya sa akin ng mahigpit.
"Don't worry...everything's gonna be alright" she sincerely said.
Saka sya tumalikod at sumunod narin sa asawa.
Samantalang naiwan akong mag-isang nakatayo sa gitna ng hallway na iyon habang walang tigil sa pagbuhos ang mga luha sa magkabilang pisngi ko.
Tumalikod nalang ako at mabilis na naglakad paalis.
No.
Hindi ako susuko.
Alam kong may paraan pa.
Alam kong may paraan pa para masagip ko ang buhay ni Light.
Kahit ano.
Basta gagawa ako ng paraan para masagip ang buhay nya.
Pero bigla akong natigil sa paglalakad sa hallway na iyon nang biglang humangin ng mahina at may isang petal ng rosas na dumaan sa harapan ko.
My brows met.
Saka ako napatingin sa ibaba kung saan nahulog ang rose petal na iyon.
Pero nabigla ako sa nakita ko.
Huh?
Blue petal?
Bakit may petal ng blue rose dito?
Mabilis akong napalingon sa labas at napatingin sa mga red roses na namumukadkad sa gitna ng magandang sinag ng araw.
But what I saw next slowly widened my eyes in shock.
Because in that field of red roses...I could see some blue roses on it.
May mga pulang rosas na nagsisimulang maging asul. At katulad ng rosas na nakita ko noong isang araw ay halatang unti-unting nawawala ang kulay pulang kulay ng mga pulang rosas at napapalitan ito ng asul.
Napatingin nalang ako sa blue petal na yun na nasa kamay ko.
What's happening?
**********************
Tahimik lang akong nakaupo sa loob ng kwarto ko habang nakatunghay sa blue petal ng blue rose na iyon.
Saka ako napatingin uli sa labas kung saan nakikita kong nagsisimula ng maging asul ang ibang red roses na nakapalibot sa Cytherea.
This is absolutely weird.
Ano ba talaga ang nangyayari?
Nasa ganoon akong pag-iisip nang biglang lumitaw ang boses na iyon mula sa labas ng kwarto ko.
"Beh!" si Bea. "I mean, my lady!!!"
I blink at mabilis akong napatayo.
Bigla namang bumukas ang pinto at iniluwal nun ang hinihingal at ang mukhang nagmamadali na si Bea.
"Beh!" ang tawag nya uli sa akin. "They are finally awake"
Agad na nanlaki ang mga mata ko at mabilis akong lumabas ng kwartong iyon kasama sya.
Mabilis ang bawat hakbang na ginagawa namin hanggang sa makarating kami sa malaking kwartong iyon kung saan inilagay ang mga Arcadian Knights na naiwang walang malay sa labas ng Cytherea noong nakaraang araw.
At ang nadatnan ko ay ang nakaupo na sa mga kama nila na mga dating kasamahan ko sa paglalakbay at halata sa mga mukha nila ang matinding pagkalito.
Nandoon din ang mga Elders at si Lucian na tahimik na nakapalibot sa kanila.
Agad akong lumapit kay Lucian at napalingon naman sya sa akin nang maramdaman nya ang presence ko. He tenderly held my hand dahil nahalata nya siguro na hindi ako mapakali.
Yes.
I'm dying of curiousity.
Ang dami kong gustong itanong.
"Light brought us here" I heard Andromeda spoke at mukhang kausap nya si Karlos, ang isa sa mga elders. "That's the only thing I can remember..."
Nagtataka akong napalingon kay Lucian.
At mukhang napansin naman nya ang malaking pagtataka sa mukha ko kaya nagsalita sya.
"They are finally back" he whispered. "Light saved them and Raven has no longer control into their minds"
Pero mabilis akong lumapit sa mukhang nanghihina paring si Andromeda.
I'm just dying to know kung nasaan na ba si Light.
"Alam mo ba kung nasaan sya?" ang mabilis na tanong ko sa kanya. "Alam mo ba kung nasaan si Light?"
And when she saw me, I saw the shock the formed into her eyes na para bang ngayon nya lang ako nakita uli.
"M-my lady..." she whispered then smiled. "Y-you're finally back. I know Alex will be so glad---"
But then she stopped in midsentence na para bang may bigla syang naalala.
And before I knew it, those tears started to form into her eyes at isa-isang nalaglag yun sa magkabilang pisngi nya.
I've never seen Andromeda to be this so vulnerable.
At sa tingin ko ay hindi nya naalala ang buong paglalakbay na pinagsamahan namin at ganun din ang ibang Arcadian Knights na nasa loob ng kwartong iyon. But by the expression that drew up on her pale face after remembering Alex, ay alam kong alam narin nya kung ano ang sinapit ng kababata ko.
At ngayon ko naintindihan.
It was Alex.
It was Alex of whom she fell in love with and not Light.
Kaya pala hindi sya matanggap ni Light noon dahil alam ni Light na si Alex ang totoong gusto ni Andromeda.
I saw her clenched her teeth so hard while those tears continued to fall in her eyes.
Nakita ko pa ang mahigpit na paghawak nya sa kumot na nakabalot parin sa kanya.
"Raven killed him..." she whispered. "Raven killed Alex..."
Then she turned her eyes on me.
"And I know Light will be next" she whispered that stunned me.
At hindi pa man ako nakaka-react sa sinabi nya ay biglang nagsalita si Cornelius mula sa kama na katabi nya.
"I remembered Raven's plan before Light brought us here..." he said saka sya napasabunot sa buhok nya na para bang pilit nyang inaalala ang bagay na iyon. "They will attack Cytherea in two days..."
Then his red eyes looked at me.
"He will stop at nothing to get all the ten stones of death..." he whispered at tuluyan na akong nanigas at nanlamig sa sumunod na sinabi nya. "He will do anything to get you back my lady even if he has to destroy the whole Cytherea into ashes..."
******************
Mag-isang nakatayo sa gitna field ng mga pulang rosas na iyon si Adelaine habang bitbit ang puting stuff toy nya. The wind is blowing at tinatangay nito ang mahabang itim na buhok nya.
She looked down and those red roses that's been starting to turned blue met her eyes.
"I hate this roses" she whispered.
Nakangiti namang tumabi sa kanya si Edward at napatingin din sa paligid.
"Aish, we can never question his decisions..." he whispered.
"Ah eh, guys?" ang biglang tawag sa kanila ni Carlie. "Pwede nyo ba akong tulungan dito?"
Sabay naman silang dalawa na napalingon dito at nanlaki nalang ang mga mata ni Edward nang makita ang asawa na mag-isang nakaupo sa sanga ng malaking puno ng rosas na iyon.
"HONEY! ANONG GINAGAWA MO DYAN?!" he screamed in horror.
Pero napatawa nalang ng hilaw si Carlie.
"Ahehehehe...umakyat ako pero na-realize kong hindi pala ako marunong bumaba" ang sabi nya saka napakamot ng ulo. "Hehehe...patulong naman oh."
Napa-facepalm nalang si Adelaine.
"You're hopeless" she whispered.
Agad namang lumapit sa malaking puno na iyon ng rosas si Edward para tulungan ang asawa.
Pero hindi pa man sya nakakalapit ay bigla nalang syang natigilan mula sa kinatatayuan nya.
He froze.
At mukhang napansin din ng dalawang babae ang pagkakatigil nya mula sa kinatatayuan nya.
"Honey?" ang pukaw sa kanya ni Carlie.
He slowly looked up and looked at the dark red roses that's been blooming on top of that tree.
"Adelaine..." he whispered and there is fear on his voice. "Did you feel that?"
Adelaine froze.
And slowly, her body felt that fearful vampire aura that's been slowly filling the air that surrounds them.
Nanlalaki ang mga mata ni Adelaine na nagtaas ng mukha at napatitig din sa malaking punong iyon.
"T-this c-cant be..." she whispered.
Samantalang agad namang kinabahan si Carlie sa reaksyon ng dalawang bampira.
She gulped.
"Uh...eh...guys? Wag nyo naman akong takutin oh" ang naiiyak na nyang sabi dahil sa takot na nakabaha sa mukha ng dalawang ancestor.
Agad namang napangiti si Edward at agad nang tinulungan na ibaba ang asawa mula sa sanga ng puno ng rosas na iyon.
Yumakap ang asawa sa kanya at ngayon ay tatlo na silang nakatunghay sa malaking puno ng rosas na iyon na napapalibutan ng mga malalaking thorns na para bang pino-protektahan ito.
And then Edward smirk.
"Now I understand why this big tree of red roses stands all alone in the middle of this field of roses"
Adelaine smirk too.
"Well, afterall, he is a genius..." she whispered.
to be continued...