I was waiting for my own death.
Mas lalo ko lang hinigpitan ang pagyakap sa nakahigang si Lucian and waited patiently for the hands of death to come and claim me. Hindi na ako nag-iisip ng kung ano pa. But I'd rather die than to see Lucian die in the hands of Light.
Seconds passes by ay wala parin akong nararamdamang kahit ano kaya dahan-dahan akong nagtaas ng mukha para makita si Light na nasa likuran ko.
But what I saw next slowly widened my eyes with shock.
Because there he is, standing right behind my back. Pero pakiramdam ko ay nanlamig ako nang makitang pinipigilan ng kanang kamay nya ang kaliwang kamay nya sa pagtapon ng asul na apoy na iyon sa akin.
And then his blue eyes turned to me.
"Now's your chance!" he yelled at pakiramdam ko ay nanghina ako nang marinig ko uli ang totoong boses ni Light. Yes. Kanina ay si Alexander ang gumagamit ng katawan nya. Pero ngayon ay si Light naman.
But what he said next stunned me even more.
"Kill me!" he screamed habang pilit parin nyang pinipigilan ang sariling kamay sa pagtapon ng asul na apoy na iyon sa akin. "LUCIAN! NOW!!!"
He roared Lucian's name like he's demanding for something.
Pero hindi ako makagalaw.
Naramdaman ko ang mabilis na paghiwalay sa akin ni Lucian kaya napalingon ako sa kanya. At nabigla ako nang makitang mabilis nyang pinulot ang espada nya na naitapon malayo sa kanya.
Pakiramdam ko ay nanlamig ako nang bigla nyang sugurin ang nakatayo paring si Light na nasa likuran ko.
Everything went so fast.
"NO!!!" I screamed in horror when I saw Lucian is about to stab Light into his chest.
Pero mabilis akong tumayo at hinarap sya.
"ANNAH!!!" I heard that horrifying scream from Light nang harapin ko bigla si Lucian.
Nakita ko pa ang unti-unting panlalaki ng mga mata ni Lucian nang makitang nasaksak ng dulo ng espada nya ang dibdib ko. At mula doon ay naamoy ko ang sarili kong dugo na lumabas mula sa dibdib ko.
"A-annah..." he whispered.
Dahan-dahan naman akong nagtaas ng mukha at nagmamakaawang napatitig sa mukha nya.
"P-please..." I beg him.
Nagsisimula naring mag-init ang sulok ng mga mata ko nang dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko. This cut is nothing. But I can't take the fact that Lucian is about to kill Light.
"Annah! What are you doing?!" ang galit na galit na sigaw ni Light mula sa likuran ko. "You have to kill me---"
Pero naputol ang kung ano mang sasabihin nya nang bigla ko syang lingunin.
And then that big slap landed into his right cheek. Sa sobrang lakas ng sampal na naibigay ko sa kanya ay napayuko nalang sya sa harapan ko.
Nakita kong tuluyan naring naapula ang apoy na nasa kamay nya pero nanatiling hawak parin nya ang kanang kamay.
And before I knew it, those cold tears started to fall from my eyes.
How can he do this?
Paano nya ako nasasabihan ng ganun?
How can he ask me for his own death?
Ang dami kong gustong sabihin. Ang dami kong gustong itanong. Sa sobrang dami nun ay hindi ko na alam kung ano pa ba ang una kong itatanong.
"Paano mo nagagawa yan?" ang umiiyak kong sambit sa nakayukong mukha nya. "Paano mo nagagawang hingiin ang kamatayan mo sa harapan ko mismo?!"
There are just a lot of things I wanted to tell to him but in the end ay yun lang ang lumabas sa bibig ko. I'm mad. I'm hurt. Pero parang wala na syang pakialam sa nararamdaman ko and that makes me even angrier.
Dahan-dahan syang nagtaas ng mukha.
And after how many years...
After how many days...those beautiful blue eyes stared at me directly into my eyes.
I can see different emotions from them.
Sadness, longing, and agony. Yun ang nakikita ko sa mga mata nya habang nakatitig sa akin.
I haven't seen him for days. I haven't seen this true form of him for years. I haven't seen him as Light for years. But even if how many years had already passed by, ay hindi mawawala ang matinding pagmamahal ko para sa kanya.
My blood doesn't belong to him.
But my heart does.
And that's the worst part of it all.
"PAANO HA?!" ang galit na galit at umiiyak ko pang sigaw sa kanya saka ko pinagsusuntok-suntok ang dibdib nya. "PAANO MO NAGAGAWA SA AKIN 'TO?! YOU PROMISED! PERO ANO 'TO?! HA?! ANO 'TO?!"
Naramdaman ko nalang ang paghila nya ng batok ko at ang pagyakap nya sa akin ng mahigpit sa gitna din ng madugong labanan na iyon.
Samantalang nagsimula naman akong humagulgol ng iyak sa dibdib nya.
This past few days have been so hard for me. And now that I have finally get the chance to feel his warmth ay doon ko biglang nailabas ng lahat. God, I missed him.
Nami-miss ko ang mga panahong lagi syang nasa tabi ko.
Nami-miss ko ang mga panahong nag-aaway kami.
Nami-miss ko ang mga panahong ipinaparamdam nya sa akin kung gaano nya ako kamahal. Gusto ko ng bumalik sa panahong yun. Ang tanging gusto ko lang ay bumalik na kami sa dati.
All I wanted is to be in his arms, forever. And I won't give a damn to anything or to anyone anymore.
Napakarami na naming pinagdaanan pero hindi pa ba sapat ang lahat ng sakit na naramdaman naming pareho para pagbigyan nalang kami na magkasama habang buhay? Hindi pa ba sapat ang lahat ng sakripisyo na nagawa namin para hayaan nalang kaming dalawa?
Matagal ko ng gustong umiyak sa dibdib nya. Matagal ko ng gustong isisi sa kanya ang lahat ng kasinungalingan na pinanggagawa nya sa akin.
But right now everything seems doesn't even matter anymore. I have him now. And that's all that matters to me. Nahawakan ko na sya uli at nayakap ko na sya uli ng ganito kahigpit kaya maku-kuntento na ako sa ganito.
"I-I'm sorry..." he whispered into my ear. "B-but this is the only way I could protect you..."
"Y-you've done enough..." ang umiiyak kong sambit habang ramdam ko ang paghalik nya ng buhok ko, inhaling my scent so deep. "...and I don't need to be protected. All I need is you..."
How can our lives be so cruel?
How can destiny can't give us a chance to be together?
Hindi pa ba sapat na ikinasal ako sa iba at kailangan nya pang magdusa ng ganito? Because it is clear that between the two of us ay mas matindi pa ang dinanas nyang pahirap.
I've hated him before.
I've cursed his whole existence for doing something that is only meant to protect me.
And while I'm hating on him ay hindi ko alam na nasasaktan ko na pala sya. Hindi ko alam na habang galit ako sa kanya ay ginagawa naman nya ang lahat para maprotektahan ako.
He gave me love. But I gave loath and hate in return. At pinagsisisihan ko ang mga araw na iyon.
"Lucian..." he suddenly called Lucian na nakatayo parin sa likuran ko at tahimik lang na nanunuod sa amin. "P-please..."
He called Lucian like he's asking for something again. At doon ko narinig ang pagtawag sa akin ni Lucian.
"Annah..." I heard Lucian voice.
I heard Lucian's voice like he's waking me up on a beautiful dream.
But I didn't let go.
I don't wanna wake up. I just wanna stay in Light's arms. Sa dami ng sakit at paghihirap na dinanas naming dalawa, is that even too much to ask for?
Alam kong nagkakasala na ako kay Lucian for doing this. For loving another man more that I loved him. Pero ayoko ng magsinungaling pa. Puro kasinungalingan nalang ang buong buhay at buong pagkatao ko at pagod na ako.
In this life that is full of lies, my feelings for Light is the only truth and curse me all you want but I'll held on it as long as I can.
I won't let go.
"A-annah..." I heard Light's voice that is now full of pain. "...please let me go..."
No.
I won't.
Hanggang sa unti-unti kong nararamdaman na mas lalong humihigpit ang pagkakayakap nya sa leeg ko. And before I knew it, I was already choking.
"L-light..." I gasped for air.
Pero pakiramdam ko ay nanindig ang balahibo ko at nanlamig ako nang marinig ko ang kakaibang boses na iyon mula sa bibig nya.
"Hmm..." I heard that hoarse voice. "This scent of the Titanian..."
Yes. Bumalik na naman si Alexander sa katawan nya and right now ay alam kong sya na naman ang komo-kontrol sa katawan ni Light.
"Annah!" I heard Lucian's screamed and then he stabbed Light's hand dahilan para mabitawan nya ako.
Then he quickly grabbed me on my arm at mabilis na inilayo papalayo kay Light.
Samantalang nanghihina naman akong napatitig sa gwapong mukhang iyon ng lalaking nakatayo ngayon sa harapan naming dalawa. At hanggang ngayon ay hindi parin nagsi-sink in sa utak ko na dalawang katauhan na ang gumagamit sa katawan nya ngayon.
Hindi ko lang matanggap...na kailangang dumanas ng ganito ni Light mula sa masamang ancestor na katulad nya.
Agad namang nagtaas ng mukha si Light at biglang tumawa ng napakalakas. It's not his laugh. I saw Light's laugh when we were still young and I'm sure that this is not his laugh. But this is the laugh of that damned ancestor who's trying to steal his body away from him.
And from that moment ay naramdaman ko nalang ang pagdidilim ng mukha ko at namalayan ko nalang na napakuyom na ako ng mga kamay.
How can he use Light's body in creating this mess?
Anong karapatan nya para gamitin ang katawan ni Light para gumawa ng masasamang bagay?
How can he use the body of the man I love against me?
Pakiramdam ko ay mas lalong tumitindi ang galit ko para sa ancestor na umaagaw ng katawan nya.
No.
He can't do this.
I won't let him.
But my thoughts was cut off when I heard him scream na para bang nasasaktan sya.
Agad akong nagtaas ng mukha at nakita kong nakahawak sya sa ulo nya na para bang sumasakit yun.
"NO! NO! NO!" he screamed in that hoarse voice. "I'll kill you! You stupid kid! This body will be mine! I'll kill you!"
Yun ang paulit-ulit nyang isinisigaw na para bang may pinagsasabihan sya nun.
And in a moment ay bigla nalang nya nabitawan ang ulo nya at mabilis na lumingon sa amin. At this time ay bumalik na naman sya sa dating boses nya. Ang boses ng lalaking mahal ko.
"LUCIAN!" he called Lucian again.
Pero tuluyan na akong nanigas sa sumunod na sinabi nya.
"YOU HAVE TO DO IT! NOW!" he screamed in Light's voice.
Anong...
Anong ipapagawa nya kay Lucian?
"NO! I WON'T LET YOU!" ang sigaw na naman nya at bumalik na naman sya sa boses ni Alexander.
Na para bang nag-aagawan ngayon sa katawan na iyon sina Light at Alexander. And I can clearly see na ginagawa ni Light ang lahat para ma-kontrol nya ang sariling katawan.
But I came back into reality nang makita kong binunot nya ang espadang katabi nya at pakiramdam ko ay tumigil ang lahat nang bigla nyang itapon yun sa direksyon ni Lucian.
Ang tanging narinig ko lang nung mga oras na iyon ay ang mahinang pintig ng dibdib ko.
Pakiramdam ko ay biglang tumigil sa pag-ikot ang mundo lalong lalo na nang makita kong tumama ang malaking espada na iyon sa tyan mismo ni Lucian.
"L-lu..cian..."
That's all that came out from my mouth when I saw him already lying on the ground with a stab on his stomach.
Everything became mute.
I couldn't hear anymore as I rushed into his side and placed him into my arms.
Nakita ko ang pagsuka nya ng dugo samantalang umiiyak ko namang kinuha ang kamay nya.
"L-lucian!" ang alog ko sa kanya. "L-lucian!"
Dahan-dahan naman syang nagtaas ng mukha at napatitig sa akin.
"S-save him..." he whispered while blood continue to come out from his mouth. "Y-yun ang gusto nya...p-please save him...A-annah"
Mas lalong lumakas ang iyak ko nang dahil sa sinabi nya.
How?
I want to save Light but how?
Gulong-gulo na ang isipan ko kung ano ba ang dapat kong gawin.
And before I could think of anything else ay naramdaman ko nalang ang mabibilis na yabag na yun na palapit sa akin and in a moment, I saw that big sword landed only an inch away from me.
Umiiyak akong nagtaas ng mukha at nakita kong si Light ang nakahawak ng espada na yun at nakatayo sya ngayon sa tabi ko.
"ANNAH!!!" he screamed in Light's voice na para bang pinapaalis nya ako saka nya itinaas uli ang espada na yun and aimed for me.
Pero mabilis akong napatayo at napalayo sa kanya.
With those tears that continued to stream down into my face ay napatayo ako at napatitig sa kanya.
Nakikita kong pilit parin nyang pinipigilan ang katawan sa pag-atake sa akin but he seems like he can't control his body anymore.
And then like a flash, he aimed again for me pero umiiyak ko lang na iniiwasan ang lahat ng pag-atake nya sa akin.
He continued to aimed for me using that sword while I continued to run away from him.
But then...
"Annah..." he suddenly whispered while we continue to run.
Agad na nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang boses nya na iyon. Yes. Kay Light ang boses na iyon even though he's still continuing to aim for me.
"I-I can't control my body anymore..." ang parang nahihirapan nyang sambit habang hinahabol parin nya ako.
Pakiramdam ko ay mas lalong dumami ang buhos ng mga luha sa magkabilang pisngi ko nang dahil sa sinabi nyang iyon.
"Please..." he whispered at nakikita kong hindi na sya nakatingin sa akin.
He's aiming for me but he is not looking at me anymore. At ramdam ko ang matinding paghihirap na nanggaling sa boses nya.
"You've promised..." he whispered.
And just like that, ay bigla ko nalang naintindihan ang lahat.
And just like that, ay bigla ko nalang naalala ang pangakong iyon na sinasabi nya.
["...you should keep your promise"]
For how many days ay iniisip ko lang kung ano ba ang ibig sabihin nya doon.
Pero ngayon...
["If you become a Titanian again, I'll let you kill me"]
...ay naiintindihan ko na.
Napahagulgol nalang ako ng iyak nang maalala ko ang pag-uusap naming iyon habang patuloy parin akong umiiwas sa pag-atake nya.
["Use your loath towards me to find the other six esylium and when you became a Titanian again, then I'll let you kill me in any possible way you wanted me to"]
Everything becomes clear now. And reality strucked me right into my chest and I can't even accept it. Wala akong ibang magawa kundi ang mas lalong mapaiyak nang maintindihan ko na ang lahat.
Yes. He meant that.
Gusto nyang patayin ko sya kapag naging Titanian na ako uli...
I thought that he's only saying those things just to relieve me from my loath towards him. Pero hindi. Gusto nyang mamatay pagkatapos kong makuha ang lahat ng stones of death dahil alam nyang mangyayari ito.
Gusto nyang ako mismo ang tumapos sa paghihirap nya.
["I'm sorry...Light is the last person I wanted you to remember..."]
Ayaw nyang maalala ko sya.
["...the moment you remembered him...you have to forget him too..."]
Ayaw nyang bumalik sa buhay ko.
["...you have to forget him forever, Annah"]
Ayaw nyang maalala ko kung sino sya para hindi na ako mahirapang mapatay sya sa oras na kailangan ko ng gawin yun.
["Alex, sino ka ba talaga?"]
All this time...
[He smiled at me. "I'am your no one"]
....ay ang sarili ko lang ang iniisip ko. Pero hindi ko naisip...
["You have to leave and you have to live without me..."]
...na matagal na pala syang nagdurusa at gusto na nyang matapos ang lahat ng ito.
I've been selfish.
Ang tanging naging mahalaga lang para sa akin ay ang sariling kaligayahan ko. Ang tanging naging mahalaga lang para sa akin ay ang kapakanan ko. Ang sariling paghihirap ko lang ang naiisip ko.
Pero hindi ko naisip...
That through it all...
["This is what he wants..."]
...ay matagal na nyang gustong matapos ang pagdurusa nya sa ilalim ng masamang bampirang iyon.
[Save him.]
At ngayon ko ay naiintindihan...
"ANNAH!!!" he roared my name at doon ko nakita ang pag-iyak nya habang patuloy lang sya sa pag-atake sa akin. "PLEASE!!!"
...kung ano ba talaga ang kailangan kong gawin para matapos na ang paghihirap nya.
Bigla syang natigil sa pagtakbo at mabilis nyang nahawakan ang ulo nya na para bang sumasakit yun.
I need to save him.
Tumigil din ako sa pagtakbo at umiiyak na nagtaas ng mukha at napatitig sa kanya.
All these years, he's been saving me and now, it's my turn to save him from his miseries.
With those tears that's been continuously falling from my eyes, ay unti-unti kong binunot ang malaking espada na yun na nasa bewang ko.
Nagtaas din sya ng mukha mula sa pagkakahawak ng ulo nya and like a flash, attacked me again using his sword. Mabilis ko namang sinangga ang espada nya gamit ang espada ko dahilan para mapaatras sya.
But he attacked me again and this time ay naghahabulan na kami sa madugong battlefield na iyon. He's laughing like a maniac kaya alam kong tuluyan ng nagwagi si Alexander sa pagkontrol sa katawan nya.
"Little girl...be a good girl and let me kill you..." he sang while he keep on attacking me.
Naramdaman ko nalang ang pagkakahiwa nya ng braso ko pero mabilis parin akong nakabawi at inatake sya uli.
I can see now why Light wanted me to save him.
Namamalayan ko nalang na umiiyak na ako ng malakas habang patuloy paring nakikipag-duelo sa ancestor na iyon.
Because he could no longer accept the fact that his body is being used to hurt the people he loved.
Umiiyak akong nagtaas ng mukha at sumigaw.
"LIGHT!!!" I called his name for the very last time.
Yes. This will be the last time...
Tumigil ako sa pagtakbo at umiiyak na tumayo sa harapan nya.
...that I could call for his name.
Tumigil din sya sa pagtakbo kaya ngayon ay magkaharap na kaming dalawa sa gitna ng lugar na iyon.
Because after this...
He didn't say a word kaya hindi ko alam kung sino pa ba ang nakatayo ngayon sa harapan ko. But either way, I have to save the true Light.
...Light will be finally free.
Naramdaman ko nalang ang isa-isang pagkakahulog ng mga puting nyebe sa paligid. Yes. It's snowing.
Umuulan ng nyebe na para bang nararamdaman ng kalangitan ngayon ang sobrang sakit na nararamdaman ko ngayon.
And he's just so painfully beautiful under those beautiful white thing that's been falling off to the ground. His dazzling blue eyes were cold. But I'll always knew that those eyes will always be belong to the man I love the most.
I love him.
Umiiyak kong itinaas ang espada ko at lumuluhang itinutok yun sa kanya, ready to attack him again.
That's why I have to end his miseries.
Pero...
Pero...
Naramdaman ko nalang ang unti-unting panlalaki ng mga mata ko sa sumunod na nangyari.
Everything went so fast.
Everything seems became mute.
Pakiramdam ko ay bigla nalang natahimik ang buong paligid lalo na't hindi ko inaasahan ang susunod na gagawin nya.
Without saying a word...
Without a warning...
Like a flash, he run towards me and before I knew it, ay nakayakap na sya sa akin ng mahigpit habang nakasaksak sa dibdib nya ang espada ko.
And I knew from that moment, that Light gave his all just to control his body again.
Nanlalaki lang ang mga mata ko at pakiramdam ko ay tuluyan na akong nanigas at nanlamig mula sa kinatatayuan ko habang nakayakap parin sya sa akin.
Everything seems like a dream.
And I want to wake up now.
Pakiramdam ko ay nasa isang masamang panaginip ako at gusto ko ng magising para makasama ko na sya uli na wala ang lahat ng ito.
But the only thing which is telling me that this is not a dream...
"T-thank y-you..." he whispered into my ear.
...is his cold body that's been telling me that it's finally over.
Naramdaman ko nalang ang pagpatak ng mga dugong lumabas sa bibig nya patungo sa leeg ko.
And it's like everything went into slow motion.
Naramdaman ko nalang ang unti-unting pagkakaluhod nya sa harapan ko. At doon lang ako sinampal ng katotohanan.
"L-light!"
Saka ako mabilis na lumuhod para magka-level ang mga mukha namin. Hinawakan ko ang magkabilang braso nya para mapigilan sya sa tuluyang pagkakatumba. Kaya ngayon ay pareho na kaming nakaluhod habang umiiyak akong nakatitig lang sa magagandang asul na mga mata nya.
The snow kept on falling on us at nakikita kong nahuhulog yun sa duguang mukha nya. And that breaks my heart even more knowing that I have caused him this pain.
Napahagulgol nalang ako nang iyak nang maramdaman ko ang paghawak nya ng magkabilang pisngi ko at doon ko nakita ang paglabas pa ng mas maraming dugo sa bibig nya.
Then I saw that sweet smile that slowly drew up on his face. At mas lalong lumakas ang iyak ko nang makita ko yun.
"Y-you did it..." he whispered at nakita ko ang paglamlam ng mga mata nya habang nakatitig parin sa akin. "Y-you saved me..."
Umiiyak kong hinawakan din ang magkabilang pisngi nya at tumitig sa mga mata nya.
"I-I'm s-sorry..." ang humahagulgol kong sambit.
Pero ngumiti lang sya sa akin at pinagdikit nya ang mga noo naming pareho.
"N-no..." he whispered habang patuloy parin sa paglabas ng dugo sa bibig nya. "...y-you made me happy so p-please don't be sorry..."
Then he coughed more blood.
"...but I think..." he whispered saka sya humiwalay sa akin.
And then I saw those white little crystal thing that started to come out from his body and the wind is starting to take them away.
"...I-I have to s-say g-goodbye for now..." he continued.
Yes, he is starting to disappear and that crashed my whole world.
"N-no..." ang humahagulgol kong sambit saka pilit na sinalo ang mga puting bagay na iyon na lumalabas sa buong katawan nya. "...n-no...please n-no...! No!"
I was bawling.
I bawled. I cried. While I continued to catch those white crystal thing that's coming off from his body na para bang maibabalik pa nun ang buhay nya.
Naramdaman ko ang paghawak nya uli sa magkabilang pisngi ko at pinaharap sa kanya. At ang sumunod kong nakita ay ang isa-isang pagpatak ng mga luhang iyon sa magkabilang pisngi nya.
"Hey..." he gently whispered into my face. "...it's okay..."
Hindi ako nagsalita at nagpatuloy lang ako sa pag-iyak habang patuloy din sa paglabas ang mga puting bagay na iyon mula sa katawan nya.
"I-I will be g-gone for now. B-but remember that I'll a-always be your t-thorn while you'll always be my r-rose..." ang umiiyak nyang sambit saka sya napangiti ng payak. "...b-but sometimes, t-the rose has to l-let go of the thorns...s-so t-that the rose could get the c-chance to live without fear...A-annah, you have to let me go...you have to let me go now..."
"NO!" ang umiiyak kong sigaw saka ako napahagulgol ng iyak. "N-no! P-please no L-light! P-please!"
Hindi ko kaya.
Hindi ko kayang mawala sya.
All my life I've depended too much on him that I can't even imagine my life without him.
Mas lalong lumakas ang buhos ng mga luha sa mga mata nya matapos kong sabihin yun.
"Y-you have to live h-happily..." he whispered. "P-promise me, that y-you'll have a happy long life with Lucian...that you will be happy from now on...I w-wished I could still see you when the time comes...b-but I-I h-have to g-go n-now..."
Sa sobrang sakit na nararamdaman ko ngayon ay hindi ko na alam kung ano pa ang sasabihin ko kaya nagpatuloy nalang ako sa pag-iyak sa harapan nya.
And then that smile drew up on his face.
He touched my cheeks and gently kissed me on my lips.
The kiss was magical...and at the same time, so painful that I'll wished that time would just stood still and let us be together like this forever.
I wasn't asking for anything.
I've only wanted to stay by his side forever.
Kung kailangang magmakaawa ako ay gagawin ko.
But I know that this is just a beautiful dream and I have to wake up soon without him.
He stopped the kiss at nanghihina nyang idinikit ang noo nya sa noo ko. And in that gentle voice, he spoke.
"I love you..." he whispered into my face at mas lalo akong napahagulgol ng iyak matapos nyang sabihin yun.
"As I love you..." I gently whispered too.
Naramdaman ko ang mahinang ngiting iyon na gumuhit sa labi nya.
"I'll see you in my dreams..." he whispered.
Mas lalo lang akong napaiyak nang marinig ko ang sinabi nyang iyon.
"Dream of us..." he whispered into my face. "...my rose"
And after he said that, its as if the world has finally stopped from turning.
Pakiramdam ko ay tumigil ang lahat at tuluyan naring tumahimik ang buong mundo nang maramdaman ko ang unti-unting pagkakatumba nya sa akin.
At wala akong ibang magawa kundi ang yakapin nalang ng mahigpit ang katawan nya na nagsisimula ng mawala habang patuloy lang ako sa paghagulgol ng iyak.
I held his lifeless body it's as if it will make him come back.
I held his lifeless body in the middle of that snowy and bloody battlefield na para bang mababawasan nun ang sobrang sakit na nararamdaman ko.
Pero...
Bigla nalang ay natigil ako sa pag-iyak nang maramdaman ko ang kakaibang lamig na iyon na biglang bumalot sa buong paligid.
And I know, that shit is going to happen next.
to be continued...