[Last Esylium...]
"Annah! Wake up!"
I suddenly heard that familiar voice.
Pero pakiramdam ko ay sobrang pagod ako para magmulat ng mga mata at tignan kung sino ang pilit na gumigising sa akin ngayon.
"Annah! Please wake up!"
I can feel my body aches and I feel so exhausted to even open my eyes. The wedding last for hours and I have to stay at the banquet hall until all the guests had left.
"Annah! Please!"
Pero in the end ay pinilit ko nalang na ibukas ang mga mata ko dahil pakiramdam ko ay walang balak na tumigil ang kung sino mang gumigising sa akin ngayon.
I opened my eyes and those beautiful emerald eyes met my eyes.
"L-light?" I whispered.
Ano bang ginagawa nya dito sa ganitong oras ng gabi?
I scratched my eyes and yawn.
Saka ako napatitig uli sa kanya.
Pero hindi.
Iba ang nakikita ko sa mga matang iyon.
Napaupo nalang ako mula sa kama at napatitig ng mabuti sa kanya. Hindi pa nakakatulong ang madilim na kwarto ko nang dahil sa malalim na gabi.
Tumitig lang ako ng mabuti sa mga mata nya at doon ko lang na-realize na hindi sya si Light.
"Alex?" I whispered.
Tama.
Kapag nasa normal state silang pareho ay talagang nahihirapan akong i-differ kung sino ba si Alex at kung sino ba si Light sa kanilang dalawa. Most of the time ay ang vampire state ni Light ang ipinapakita nya kaya hindi na ako nahihirapan. Pero kapag ganitong pareho silang nasa normal na state ay talagang nahihirapan ako so I'll just look at their eyes and that's the only time I can differ them.
"There's no so much time left! Let's go!" ang sigaw nya at nabigla ako nang bigla nyang hilain ang braso ko patakbo.
I can sense fear into his eyes while he continue to drag me out of my room.
Samantalang naalimpungatan parin akong napakamot ng mga mata ko.
"Hmmm...bakit ba tayo tumatakbo Alex ha?" ang inaantok ko pang sabi saka napahikab. "At saan ba tayo pupunta?"
He didn't gave me an answer and that confused me. Lalo na't halatang may kinatatakutan sya.
What's happening to him? At bakit nya ako hinihila palabas ng kwarto ko sa ganitong oras ng gabi?
Pero ang lahat ng antok at pagod na nararamdaman ko ay biglang naglaho ng isang iglap nang makalabas na kami ng kwarto ko.
Bigla akong napatigil sa pagtakbo at nanlalaki ang mga matang napatingin sa hallway na kaharap ko na ngayon.
Natutop ko nalang ang bibig ko nang dahil sa nakakagimbal na eksenang nakita ko.
The hallway is flooding with blood.
Some of our men are lying on the floor with burns on their body. And some are lying without their heads. It looks like someone ripped their heads off and someone took their hearts out. Nakikita ko nalang ang unti-unting pagiging abo nila and I couldn't do anything but to look at them with fear.
Agad akong nilingon ni Alex.
"Let's go!" ang sigaw nya saka nya ako hinila patakbo uli.
At ngayon ay mabilis na kaming tumatakbo sa lugar na iyon.
Pero wala na akong makita.
Wala narin akong maramdaman.
Pakiramdam ko ay naging blangko na ang lahat habang patuloy parin si Alex sa paghila sa akin paalis ng lugar na iyon.
Ano ba ang...nangyayari?
I felt cold.
And I can't understand why am I feeling this fear that's slowly creeping into my body.
Napatingin nalang ako sa mukha ni Alex at nakita kong pinagpapawisan sya ng malamig na para bang may kinatatakutan sya.
"A-alex..." I managed to speak while we continue to run. "A-alex...a-anong nangyayari?"
Naririnig ko rin ang ingay na nagmumula sa labas na para bang may naglalaban. I can hear growls and clanking of the swords.
"I'll explain later!" ang sigaw nya habang hila-hila parin nya ako. "Ang mahalaga ngayon ay ang mailabas kita dito! We have to look for Lucian!"
"P-pero b-bakit?" ang nanlalamig ko paring tanong.
He suddenly stopped from running.
And I saw of how his eyes slowly widened with fear while looking in front.
I've never seen that emotion from Alex before kaya pakiramdam ko ay nakakaramdam narin ako ng panlalamig habang nakatitig sa kanya ngayon.
Bakit ba sya...sobrang natatakot ngayon?
Dahan-dahan akong napalingon sa direksyon na tinitignan nya...
Pero...
Agad na nanlaki ang mga mata ko sa sumunod kong nakita.
Because in the middle of that hallway, stood a boy who's wearing a black armor.
Black hair.
And those cold and emotionless emerald eyes same as Alex.
Ang tanging tumutulong lang sa amin ni Alex na makita sya ng mabuti mula sa madilim na hallway na iyon ay ang mga torches na nakapalibot doon.
Pero nang makita ko na sya ng mabuti ay unti-unti ng nawala ang takot na naramdaman ko.
And then I gave a deep sigh of relief and I smiled when I finally recognized him.
"Light..." I whispered his name at akmang lalapitan sya pero...
"Annah, don't" Alex said beside me at agad akong hinila pabalik habang hindi parin natatanggal ang mga mata sa kapatid.
And I can still see fear into his eyes while looking at his brother.
My brows met.
"Pero Alex, si Light---"
"Hindi sya si Light" he cut me off without looking away from his brother.
Nagtataka naman akong napatingin sa kanya.
"Alex, ano ba ang pinagsasabi mo?" ang taka ko ng tanong saka nilingon uli ang nakatayo lang na si Light na nasa harapan namin. "Sya si Light---"
Pero naputol ang sasabihin ko nang makita ko na ng mabuti ang gwapong mukha ng lalaking kaharap namin.
Yes.
He is Light.
Pero bakit...bakit parang...hindi sya?
I don't know...
But I felt like something has changed at hindi ko lang alam kung ano yun...
And what is this feeling that's slowly creeping in inside my body while looking at his cold and emotionless face?
"L-light?" I whispered his name, confirming if he really is the Light I've loved.
But he didn't respond.
He didn't respond and that made me cold.
Nakatitig lang sya sa aming dalawa ni Alex gamit ang malalamig na mga matang iyon.
Pero nabigla ako nang itaas nya ang kanang kamay at tumingin kay Alex.
"Give me the Titanian..." he said.
Naramdaman ko nalang ang biglang pagtayuan ng mga balahibo ko nang marinig ko ang boses nya.
What is this?
Bakit...
Bakit nakakaramdam ako ng takot sa boses na ginamit nya?
That was the very first time...
The very first time that he used that scary hoarse voice and I couldn't help but to tremble with fear.
At napansin kong ganun din si Alex.
But still, Alex managed to pull me behind his back and bravely looked at his brother.
"No" Alex answered in a firm voice.
Samantalang napatitig nalang ako kay Light.
Ano ba ang...nangyayari?
At bakit...bakit ganun si Light?
Bakit parang hindi na sya ang lalaking kaharap namin?
Pero tuluyan na akong nanigas sa sumunod na sinabi nya kay Alex.
"You worthless imbecile" he said. "You are a disgrace to our clan"
Paano...
Paano nasabi ni Light ang bagay na yun sa nakababatang kapatid?
When all this time...
Yes all this time...ay wala syang ibang ginawa kundi ang mag-alala at alagaan si Alex?
Napatitig nalang ako sa malalamig na emerald eyes na yun.
Talaga bang...hindi si Light ang kaharap namin ngayon?
Pero paanong---
But my thoughts was cut off when Alex suddenly ran towards him and pushed him with all his might. Pero hindi parin matinag si Light mula sa kinatatayuan nya.
Then Alex turned to me.
"ANNAH! RUN!!!" he screamed.
But I was so confused and so shocked that I couldn't move from where I stood.
Pakiramdam ko ay nasa isang masamang panaginip ako at gusto ko ng magising.
"WHAT ARE YOU DOING?!" Alex screamed while still pushing his brother. "HE'S GONNA KILL YOU! RUN!!!"
Nabigla ako sa sinabi nya.
Papatayin ako...ni Light?
Pero hindi.
Hindi magagawa ni Light yun.
Mahal ako ni Light.
Hindi nya----
Pero pakiramdam ko ay tuluyan na akong nanlamig sa sumunod na nakita ko.
I saw of how Light pushed Alex away from him and he crashed to the walls.
Then those emotionless emerald eyes turned to me and I felt cold when he started walking into my direction.
Namamalayan ko nalang na humahakbang na ako paatras ng dahil sa sobrang takot.
Simula ng makilala ko si Light ay ito ang unang beses...
Ito ang unang beses na natakot ako sa kanya.
Pero natigil sya sa paghakbang nang biglang tumayo mula sa pagkakabagsak si Alex. Nakita kong hinarap nya uli si Light and itinulak uli ito.
But Light is too strong for Alex. And afterall Alex has a weak body.
Nakita kong may lumalabas ng dugo mula sa bibig nya nang dahil sa lakas ng pagkakahagis sa kanya ng kuya nya pero pinipilit parin nyang pigilan ang nakakatandang kapatid mula sa paglapit sa akin.
"U-umalis ka...u-umalis ka sa katawan ng kapatid ko..." ang nahihirapan nyang sambit habang itinutulak parin ang kapatid. "UMALIS KA!!!"
But Light just grab Alex arm that's been holding his chest and threw him to the walls.
And then he started walking into my direction again na para bang wala syang pakialam sa inihagis na kapatid.
Samantalang napaatras nalang ako ng dahil sa sobrang takot.
"L-light..." I called his name.
But it seems like he can't hear me.
It seems like he can't see me.
Napaatras lang ako ng napaatras hanggang sa naramdaman ko nalang na nakadikit na ang likod ko sa isang pader.
Yes. It was a dead end.
And there is nowhere to run.
Nagtaas ako ng mukha at napatitig nalang ako sa malalamig na emerald eyes na yun na nakatitig parin sa akin habang humahakbang parin sya papalapit sa akin.
Talaga bang...papatayin ako ni Light?
Talaga bang...hindi si Light...ang lalaking nasa harapan ko?
But he suddenly stopped from walking.
Saka sya napatingin sa ibaba nya.
Napatingin din ako doon at nakita ko ang sugatan at sumusuka na ng dugo na si Alex na nakakapit sa kaliwang paa nya.
Stopping him from stepping forward.
Stopping him from getting near to me.
Natutop ko nalang ang bibig ko at doon ko na naramdaman ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ko nang makita ko ang duguang kalagayan nya. But still, he used all his strength in stopping his brother from getting closer to me.
Nagtaas sya ng mukha mula sa pagkakadapa sa malamig na sahig at tumitig sa kapatid.
"L-light..." he called his brother between his breaths. "L-light...w-wake up...A-annah...A-annah needs you..."
Pero tinignan lang sya ng malalamig na mga matang iyon ni Light and without a warning, he kicked Alex into his stomach dahilan para maihagis sya sa pader na katabi nila.
"You worthless kid..." Light said in that unfamiliar hoarse voice.
Paano nya...
Paano nya nagagawang saktan ang nakababatang kapatid?
Paano nya nagagawang pagsabihan ng ganun si Alex? When all this time ay wala syang ibang ginawa kundi ang alagaan ang kapatid?
He turned to me and started walking again.
I looked at his handsome face that's being lightened up by the torches around us. I looked intently at his eyes hoping that I'll see the true Light.
But...
I saw nothing but those unfamiliar emerald eyes...
At doon ko lang natanggap...
Na hindi si Light ang kaharap ko ngayon.
Na hindi sya ang lalaking mahal ko.
Na hindi sya ang kuya ni Alex.
And there is someone...there is someone else who's been controlling his body.
And whoever it was...
Then he finally stood up right in front of me.
...he's going to kill me.
Wala akong ibang magawa kundi ang takot na takot na mapasandig sa pader na nasa likuran ko at nanlalaki ang mga matang mapatitig sa malalamig na mga matang iyon.
"L-light..."
But still I called for him.
Hoping na marinig nya ako.
Hoping na magising sya.
Hoping na makita nya kung ano ang ginagawa nya.
Pero...
"I remember this scent..." he said in that hoarse voice. "...THE SCENT OF THAT ANCESTOR WHO HAVE CAUSED ME ALL THIS MISERIES!!!"
Then he raised his sword right in front of me at wala akong ibang magawa kundi ang mapatingin nalang sa matalim na espadang iyon.
Yes. As one of the Arcadian Knights, he bowed to protect me with this sword.
But it's just sad...that his own sword...is the one which going to kill me.
Pero hindi yun ang mas masakit ngayon.
Mas masakit...na malamang...
Ang lalaking mahal ko...
Ang lalaking nakatayo ngayon sa harapan ko...
At ang lalaking may hawak ng espadang iyon...ang syang papatay sa akin.
But I didn't regret a thing.
Napangiti nalang ako habang bumubuhos parin ang mga luhang iyon sa mga mata ko. Saka ako napatitig sa gwapo nyang mukha.
Hindi ko maintindihan kung bakit gusto nya akong patayin...
Pero...
I just closed my eyes and waited for my own death.
...magiging masaya na ako sa mga alaalang madadala ko sa kabilang buhay knowing that he's been there with me inside those memories.
And then I felt his sword slowly aimed for me.
I waited...
But then...
/"Gugustuhin mo parin bang makaalala...kahit na puro masasakit na bagay lang ang maalala mo?"
All this time ay iniisip ko kung ano ba ang ibig sabihin ni Maalouf sa sinabi nyang iyon sa present time.../
Dahan-dahan akong nagbukas ng mga mata...at pakiramdam ko ay tuluyan na akong nanlamig at nanghina sa sumunod kong nakita.
/Pero ngayon...naiintindihan ko na.../
Si Alex...
Nasa harapan ko ngayon si Alex...
At sya ang...
Sya ang nasaksak ni Light sa dibdib.
/Kung totoo ngang nangyari ang lahat ng ito...ay sana.../
"A-alex..." I whispered his name.
I saw the big sword of his own brother pieced through his back from his chest and I can see the blood that's coming out of it.
/Ay sana.../
Nanginginig syang nagtaas ng mukha at nandidilim ang mukhang kinwelyuhan ang nakakatandang kapatid.
/...ay hindi ko nalang naalala ang lahat ng ito./
Nakita ko ang pagsuka nya ng maraming dugo habang nanginginig na nakahawak parin sya sa kwelyo ng nakakatandang kapatid.
/Ngayon ko naintindihan kung bakit...minsan...ay mas mabuting wag nalang makaalala./
Saka sya nagtaas ng mukha.
And with blood still dripping from his mouth and while gasping for air, he spoke.
"H-hindi ko...h-hahayaan...n-na m-makuha mo...a-ang k-katawan n-ng k-kuya ko..." ang naghihingalo na nyang sambit. "A-at h-hindi ko...h-hahayaan...na...p-pagsisihan ng k-kuya ko...h-habang buhay...a-ang...a-ang p-pagpatay sa b-babaing mahal nya..."
Natutop ko nalang ang bibig ko at tahimik na napaiyak mula sa kinatatayuan ko.
Pero agad na nanlaki ang mga mata ko sa sumunod kong nakita.
Alex whole body suddenly lit up and it was covered with fire.
"ALEX!" I screamed his name, stopping him from whatever he's planning to do.
Yes. He's a fire argon but releasing too much fire from his body may cause him death.
"Alex! STOP IT!!!"
But it seems like he can't hear me.
Or he just doesn't want to listen to me.
Then I saw those flaming red lines that's coming out from his arms. Nanlaki nalang ang mga mata ko nang makitang tumatakbo ang mga pulang linyang iyon galing sa dalawang nag-aapoy na mga braso nya paitaas, up to Light's neck and finally to his right cheek. Kung ganun...
Si Alex ang...
"AAAAAAAAAAHHHHH!!!" Light screamed of pain but Alex didn't let go of him.
...si Alex ang naglagay ng mga pulang marka na iyon sa pisngi ni Light.
Si Alex ang...naglagay ng seal na yun.
"IBALIK MO ANG KUYA KO!!!!" Alex screamed into his face while those red lines continue to run from his arms up to Light's face. "KUYA!!!!!!"
Light screamed of pain echoed throughout that place.
While those red lines that's coming from Alex's arm continue to run into his face.
Pero...
Unti-unti...
Ay nakita kong unti-unti ng nawawala ang apoy na bumabalot sa katawan ni Alex.
Those red marks on his arms slowly disappeared too and I just saw Light's right cheek covered with those red lines.
Dahan-dahan akong napatingin kay Alex.
At pakiramdam ko ay nanlamig ako nang masaksaksihan ko...ang unti-unting pagkakabitiw nya sa kwelyo ng kapatid at ang unti-unting pagkakaluhod nya sa sahig.
Naramdaman ko nalang ang malakas na pagbuhos ng mga luha sa mga mata ko nang makitang unti-unti ng bumabalik sa dati si Light.
His cold and emotionless emerald eyes slowly turned back into normal. The only thing that changed into his face is those red flaming lines that's been piercing into his right cheek.
Saka sya napakurap at napalingon sa paligid.
At nang makita nya ako ay nakita ko ang pagkabigla sa mga mata nya.
"Annah---"
Pero natigil sya sa pagsasalita nang mapansin nyang may nakaluhod sa harapan nya.
Dahan-dahan syang nagbaba ng tingin...and I saw of how his eyes slowly widened when he recognized his younger brother.
"Alex!" ang nanghintatakutang naisigaw nya saka mabilis na lumuhod para mai-level ang mukha sa mukha ng nakayukong kapatid.
But Alex didn't respond.
"Alex!" ang alog parin nya sa kapatid.
Dahan-dahan namang nagtaas ng mukha si Alex at doon ko nakita ang panlalaki ng mga mata ni Light nang makita ang duguan na kalagayan ng kapatid.
"L-light..." he whispered his brother's name.
"N-no..." ang parang mababaliw ng sambit ni Light. "N-no...h-have I done it again?"
But Alex just gave him a weak smile while there is still blood dripping from his mouth and from his injured head.
"I-I've f-finally s-stopped you..."Alex whispered. "I-I d-did well...right?"
Nakita ko nalang ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ni Light habang nakatitig parin sa nakababatang kapatid. Then I saw him smile.
"Yes, you have..." Light whispered. "Y-you did very well..."
Samantalang nanatili lang akong umiiyak sa isang sulok at nanatili lang na nakatingin sa kanila.
But then...
"P-promise me...t-that you'll p-protect A-annah...n-no matter what..." Alex gasped at nakikita kong nahihirapan na syang magsalita. "P-promise m-me..."
After sabihin ni Alex yun ay nakita ko nalang ang paghagulgol ng iyak ni Light sa harapan ng nakababatang kapatid. And seeing them together like this makes my heart bleed and I can't do anything but to cry from where I stood.
Light loved his brother so much. But its just sad...
Nagtaas ng mukha mula sa pag-iyak si Light at tumango sa kapatid.
...that he's the one who have caused his own brother's pain.
Ngumiti lang si Alex at doon ko narin nakita ang isa-isang pagbuhos ng mga luha sa mga mata nya.
"I-I love her..." Alex gasped. "W-will y-you t-tell her that...for me?"
Light smiled at him.
Saka nya hinaplos ang duguang mukha ng nakababatang kapatid and with tears in his eyes, he spoke.
"Yes, I will..."
Alex just gave him a weak smile.
But then slowly...
/Oo, ngayon ay naiitindihan ko na kung bakit minsan ay mas mabuting wag nalang makaalala.../
...I saw of how that smile slowly faded away from his lips.
Nakita ko nalang ang panlalaki ng luhaang mga mata ni Light nang masaksihan ang unti-unting pagkakatumba ng pinakamamahal na kapatid sa dibdib nya.
/Because sometimes...there are memories that are too painful to be true...that are too painful to be remembered.../
The only thing that's been telling me that this is reality is when I saw those tiny little thing that's coming off from Alex body and the cold wind of the night is taking them away.
/And I know that no matter how much I try to deny.../
Napaluhod nalang ako mula sa kinatatayuan ko at napahagulgol ng iyak habang nakatingin sa wala ng buhay na katawan ni Alex.
/That no matter how much I try to run away from all of this.../
"AAAAAAAAAAAAHHHHHH!!!" Light screamed of anguish and pain echoed throughout that night while holding the lifeless body of his beloved younger brother.
/This reality will always show up on my dreams and I know that it will keep haunting me forever./
Yes.
Alex is dead.
The true Alexander died in the hands of his own beloved brother.
Back to the Present...
I woke up crying on that bed.
Nagmulat ako ng mga mata at ang madilim na kwartong iyon ang sumalubong sa akin.
I cried so hard at wala akong ibang maramdaman kundi ang puro sakit na nasa dibdib ko ngayon.
Pero alam kong kahit anong iyak ko ay hindi mawawala ang katotohanan...na hindi ko na makikita pang muli si Alexander. He will just stay in my memories. At doon ko nalang sya makikita.
Naramdaman ko nalang ang mainit na yakap na yun na bumalot sa akin.
Binuksan ko ang mga mata ko at nakita ko si Dylan na kasama ko parin pala sa madilim na kwarto na iyon.
Napansin kong wala narin sina Bea at Maalouf so we were left all alone in there while I continue to cry so terribly into his arms.
"I'm sorry..." he whispered into my head habang nakayakap parin sya sa akin.
But then I felt something weird.
I can hear that rushing sound of his blood that's running inside the vein of his neck.
And I can smell this sweet and delicious scent that's coming off from him.
What's...
What's happening to me?
Mabilis akong napahiwalay sa kanya and my eyes widened when I realized what I just did.
I moved...too fast...and I can't believe I just did that.
Napasandig ako sa headboard ng kamang iyon at nanlalaki ang mga matang napatingin sa gwapo nyang mukha.
Pero may nakakuha ng atensyon ko.
Dahan-dahan akong napatingin sa mga braso ko at tuluyan na akong nanlamig nang makita ang mga itim na ugat na lumalabas mula doon.
Mabilis akong napatingin sa kanya at nanghihintakutang nagsalita.
"What's happening to me?"
Doon ko lang napansin na nakasuot nalang pala sya ngayon ng itim na robe at hindi na nya suot ang armor nya. His broad chest was partially exposed and I can see that familiar mark on it which confirming that he really is my bloodmate.
"D-dylan..." I whispered his name.
And there is nothing I can feel right now except for that great thirst that I can feel on my throat.
Pakiramdam ko ay ang dry ng lalamunan ko at wala akong ibang gustong gawin kundi ang uminom.
But the weirdest thing about it...
Nagtaas ako ng mukha at napatitig sa leeg nya.
...is why do I want to suck his neck so bad?
I can hear the sound of his blood that's been running inside his body.
And God knows how much I wanted to just break his neck right now and drain all his blood out just to quench my thirst.
Tama. The seventh esylium is now finally inside me...
So that means...
Nanlalaki ang mga mata kong napatitig sa gwapo nyang mukha.
...I'am now a complete vampire?
A simple smile was drawn up on his angelic face na para bang naiintindihan nya ang pinaghalong pagtataka at takot na nakabaha sa mukha ko habang nakatitig sa kanya.
At mas lalo akong napaatras nang makitang dahan-dahan syang lumapit sa akin sa kamang iyon.
"D-dylan...don't..." I said saka ko tinakpan ang ilong ko para hindi ko na maamoy ang dugo nya. "...I don't wanna hurt you..."
But its too late.
Hinawakan nya ang mukha ko at inidikit ang leeg nya doon.
No...
I can fully smell the sweet delicious scent of his blood. And God knows how much I'm craving for it.
"D-dylan..."
"Its okay..." he whispered then kissed my forehead. "I know you're thirsty..."
"But I can't..."
Pero tuluyan na akong nanghina nang sinugatan nya gamit ang matulis na kuko ang leeg nya. Lalo na nang makita ko ang unti-unting paglabas ng dugo mula doon.
And just like that, all my sanity and control vanished in just a snap of a finger.
I just found myself sitting on his lap, grabbing his neck and hungrily feeding on him.
And right now, I couldn't think of anything else but only the delicious taste of his blood into my mouth and I keep wanting for more.
Naramdaman ko nalang ang kamay nya na yumakap sa ulo ko while I continue to suck greedily into his neck.
And then he smiled.
"Welcome back to the bloody world of vampires..." he whispered. "...my beloved mate"
to be continued...