MJ's POV
"Accept it and let go, MJ. Please.
Just let go of yourself." Crop!
Matagal-tagal bago ma-absorb ng utak ko yung huling sinabi niya. Napabuntong hininga na lang ako at umupo sa may swing dito sa playground.
"Dati may batang babae ang masayang naglalaro dito kasama ang kanyang matalik na kaibigan. They played their dolls here pero umalis sila kasi may nakita silang nagbebenta ng Ice cream. Iniwan ng batang babae ang kanyang favourite doll na ang pangalan ay Lily kasi she thought no one will steal it from her. Pero pagbalik nila doon sa lugar na kung saan niya iniwan si Lily, wala na doon ang doll niya. Naghanap sila ng naghanap, kung saan-saan na nilang hinanap si Lily pero hindi nila ito natagpuan. " I said. I sighed heavily kasi sariwang-sariwa pa saaking alaala ang nangyari 14 years ago.
Naramdaman ko naman na umupo sa kabilang swing sila Carla and Louie.
"Nagprisinta ang bestfriend ng batang babae na maghahanap siya at magtatanong kung nakita nila yung doll ng kaibigan niya. Umiiyak ang batang babae pero bigla siyang nilapitan ng isang batang lalaki at tinanong siya kung bakit siya umiiyak. Ang sabi niya, nawala ang doll niya, pero alam mo kung anong ginawa ng batang lalaki para patahanin siya sa pag-iyak? Kinantahan siya nito ng paboritong kanta ng batang lalaki. Tumigil siya sa pag-iyak at sinabing ang ganda-ganda ng kanyang boses at sinabi niya ring kumakanta siya pero wala siyang confidence sa sarili."
I continued. Tumingin ako sa malayo habang inaalala ang nangyari.
"Tinuruan siya ng batang lalaki na kumanta, at nagawa nga ng batang babae na kumanta. Pinalakpakan siya nito at sinabing napaka-ganda ng kanyang boses, tinanong ng batang lalaki ang kanyang pangalan, at nung tinanong na ng batang babae ang kanyang pangalan, ay bigla siyang tinawag ng kanyang nanay ang batang lalaki. Nagpaalam ang batang lalaki sakanya, pero pinangako sakanya na babalik siya. "
I once again sighed.
"Excited na naghintay ang batang babae sa batang lalaki kinabukasan dito sa playground. Hinintay niya ito buong araw, pero walang dumating na batang lalaki. Hindi nalungkot ang batang babae at inisip niya lang na baka hindi pinayagan ng kanyang mga magulang na lumabas siya. Kaya naghintay ulit ang batang babae the next day... Pero alam mo kung anong nangyari?"
I smiled bitterly kasi alam ko na nakatingin lang silang dalawa saakin.
"That little girl waited for the little boy to comeback, the whole day she waited for the little boy, but he didn't comeback. He didn't fulfilll his promises to the little girl. The little girl continued to wait for the little boy day by day, but she finally surrenders and cried on her mother's lap.."
I paused and wept my fallen tears.
"The little girl promised to herself that she wouldn't want to feel the same feeling again, she wouldn't want to entertain and have new friends because she believes that they will leave her again, the way the little boy did. So the little girl choses to live wherein loneliness and darkness filled in her...."
My voice cracked because it's not just tears that have fallen, but I suddenly felt the same thing, the same feeling I once felt 14 years ago. It's the pain in my heart.
".....world." I continued.
I cried and cried all over again. I suddenly felt a familiar hug, I faced her and hugged her back also.
"*Tears* I'm sorry best. I'm so sorry for being so hard to you. *Tears* I'm sorry for being so numb to feel your love and know your efforts for me all these years! *Tears* I'm so sorry. Please forgive me *Tears*" Mas lalong hinigpit ni Carla ang yakap niya saakin at nararamdaman ko din na umiiyak din siya dahil nanginginig siya.
"Huhuhuhu! It's okay, best! Naiintindihan ko naman yung pinagdaanan mo eh! *Tears* Masaya lang ako kasi bumalik ka na, namiss talaga kita ng sobra! Huhuhu"
Umiyak lang kami ng umiyak doon, at makalipas ang ilang minuto ay pinakawalan na namin ang aming mga sarili mula sa yakap at tumingin sa isa't-isa, at maya-maya pa ay,
"HAHAHAHAHAHAHAHA!" Kami yan
"Nakakaloka tayo best! Ang drama natin!" Sabi ni Carla habang tumatawa parin
"Oo nga eh! Ito kasing si Louie ang daming alam masyado eh, kaya ayan tuloy! Hahahaha" Tawa parin kami ng tawa
"There you are, mas maganda ka pag tumatawa.. " Napatingin ako kay Louie, I should thank him, diba?
"Thank you, Louie. " Then I smiled at him. Pero napatulala si Louie. Nangyari dito?
"Hoy! Nangyari sayo? Napatulala ka?!" Sigaw ni Carla dito. Napaayos naman ng kanyang upo si Louie at tumingin rin saakin
"Sus, wala yun ano ka ba!" Sabi niya.
It's so surreal to finally feel this feeling again after 14 long years. I should've let go, and free myself from longingness of someone na hindi na babalik kailan man.
I deserve to be happy right? Yes, I deserved it.