Tumunog ang tuyong dahon at marupok na sanga na inapakan ni Lily nang mapatigil siya. Napatingin siya sa paligid at napuna niyang wala namang sumusunod sa kaniya. Humihingal siya at agad na napayuko habang kumakapit at kumuha ng suporta sa katabing kahoy. Sa hinaba-haba ng tinakbo niya ay hindi maitatangging napagod talaga siya; ang binti niya ay nanginginig at nangangalay at kinakapos pa rin siya ng hangin.
Mula sa pwesto niya ay sa wakas natanaw na niya ang liwanag bawat lampara na nagmula sa mga kabahayan, ilaw na pumukaw sa kaniyang pag-asa at naging bagong rason kung bakit kailangan pa nihang mabuhay. Ilang metro na lang tatakbuhin niya at mararating na niya ito, ro'n ay mas natitiyak niyang ligtas siya at makakahingi rin siya ng tulong sa mga tao patungkol sa nangyari kay Jorros at kay Celine. Sila na lang ang natitira niyang pag-asa upang makauwi sa piling ng kaniyang ina.
Hindi na siya nagtagal pa, nang makaramdam ng ginahawa at bahagyang napawi na rin ang kaniyang pagod ay tumuloy na siya't kumaripas na naman ng takbo. Sinusundan ang naaaninagang maliit at makipot na daan. Ilang saglit pa ay tuluyan na rin siyang nakalabas ng gubat, bumungad sa kaniya ang malawak na maisan at sa dulo nito ay naroon na ang mga nagkalat na mga kabahayan.
Tinahak niya muli ang makipot na daan at tinakbo ang malawak na maisan. Hindi alintana ang kati na dulot ng mga mais na nasasagi niya ang makating dahon ng mga mais. Tuloy-tuloy lamang siya, determinado na makarating kaagad nang sa gayo'n ay maipapahayag niya ang mga gusto niyang ibalita.
Konting tiis na lang at makakarating na rin siya, matatapos na ang lahat at siya'y ligtas na. Makakabalik na rin siya kalaunan at makakahingi ng saklolo para iba pa niyang mga kaibigan na naiwan sa gubat, kung kaya't kailangan niya palang magmadali.
Mas binilisan pa niya ang takbo, desperadong-desperado na makarating kaagad. Pero, sa kalagitnaan ng pagtakbo niya ay lubos siyang nagimbal nang sa bilis ng pangyayari ay nakaramdam na lang siya ng matinding pananakit sa kanang tagiliran matapos masagi ng tuhod ang kung anong bagay na nakaharang sa daan.
Imbes na magpatuloy ay natigil siya at nawalan ng lakas. Napaluhod na lamang siya habang sapo-sapo ang tagilirang nananakit ng todo. Mariin siyang napakagat sa labi nang indahin niya ang 'di mawaring sakit, kinapos siya ng hangin at hirap din siya sa paghinga.
At sakto, nang mapatingin siya sa lupa, sa kanang bahagi niya ay naroon ang isang may katamtamang laki na bato na kasing-laki ng kaniyang kamao; may kalakip itong tali—nylon na agad niyang pinagdudahan na tumama sa kaniya.
Imbes na humupa ang sakit ay bigla na lang na nandilim ang paningin niya, parang binabalot siya ng dilim sapagkat kumalat lang ito sa harapan ng kaniyang paningin sa kabila ng panlalaban niya. At hindi nagtagal ay tuluyan siyang nawalan ng malay, bumulagta ang katawan niya sa lupa at walang kaide-ideya sa papalapit na lalake.
SUMISIGAW SA SAKIT si Annalyn habang dinaramdam ang pananakit sa katawan; ramdam na ramdam niya ang bawat gasgas at daplis na natatamo sa tuwing may matutulis na bato siyang nadaraanan o may mga magagaspang na halaman siyang nasasagi. Purong kadiliman ang nakikita niya at wala siyang kaalam-alam nasaan na siya, pero sigurado siya na nanganganib ang buhay niya. Umiiyak siya, hindi niya lubos makontrol ang sariling emosyon dahil sa takot at pangungulila na lumukob.
"Tulong!"
"Tulungan n'yo 'ko pakiusap!"
"Bitawan mo 'ko!"
"Maawa ka!"
Ngunit parang bingi ang lalake, wala itong pakialam sa kaniya kahit na anong pagmamakaawa niya. Kahit sumigaw siya nang sumigaw ay wala talaga itong reaksyon, sa halip ay patuloy lamang siyang kinakaladkad nito sa loob ng kagubatan. Sobrang higpit ng hawak nito sa kaniyang magkabilang binti at batid niyang namamaga na ito dulot ng taling nakapulupot. Tanging binti lamang niya ang nakaangat at ang katawan at ulo niya ay nasa lupa―nakakaladkad.
Ang damit niyang puti ay napakarumi na, ang braso niya ay may mga gasgas na, at ang buhok niya ay kinapitan na ng lupa at tuyong dahon. Sadyang kalunos-lunos ang kaniyang sitwasyon; napakarami ng sugat niya at may iilang parte rin siya na namamaga, bahagya na siyang nanghihina at nagsimula nang mapundi ang pag-asa niya.
"Tulungan n'yo k―"
Napadaing siya nang mabagok ulit ang ulo niya sa kung anong matigas na bagay sa nadaanan niya, bahagya siyang nahilo at ang sakit nito ay nanatili sa kaniyang katawan. Hindi siya gumalaw at ininda muna itong 'di mawaring sakit na nangibabaw, mariin siyang napakagat at napapikit.
Sa 'di inaasahang pagkakataon ay sumagi sa isipan niya ang imahe ng kaniyang ina at nakakababatang kapatid; muli niyang naalala ang mga panahong magkasama sila, mga masasayang alaala na pinagsalu-saluhan nila. Doon na siya mas lalong naiyak, nanubig lalo ang mga mata niya at may kung anong bumibikig sa kaniyang lalamunan.
Sa pangungulila niya ay may kalakip na mga pangamba ito; takot sa katotohanang malaki ang puruhan na mamamatay siya sa araw na iyon gaya ng sinapit ni Jorros, at ang napakasama pa ay ni isang pagkakataon man lang ay 'di siya nakapagpaalam. Parang nilakumos ang puso niya habang iniisip ang tsansang mamamatay siya at iiwanan niya ang kaniyang ina na walang kaalam-alam sa pangyayari.
Dahil dito ay nauwi siya sa isang desisyon, isang desisyon na napakalabo kung magiging matagumpay ba ito. Pero para sa kaniya ay masasayang lang kaniyang lakas kung 'di siya gagawa ng paraan upang iligtas ang sarili. At kalaunan, nang maramdaman niyang medyo humuhupa na ang pananakit ng sariling ulo ay natukoy kaagad niya na 'yun na ang hinihintay niyang hudyat; muli siyang gumalaw at nag-isip ng paraan upang makatakas.
Nagpumiglas siya, sa kabila ng pagkakaladkad ay ibinuhos niya ang natitirang lakas at nanlaban sa lalake kahit na napakabrusko ng katawan nito. Kahit na masakit ay naglumikot talaga siya upang alisan din ng lakas ang lalake nang sa gayon ay mabibitawan siya nito.
Ngunit, umabot ito sa puntong kinakakatakutan niya. Tumigil ang lalake at napakasama ng tingin nito sa kaniya, titig na parang hinuhukay ang kaluluwa niya. Imbes na bitawan siya nito ay mas lalong humigpit pa ang hawak ng lalake sa kaniya, ramdam niyang bumabaon na ang matatalas na kuko nito sa binti niya at napakahapdi na nito lalo pa't nasugatan talaga siya.
"Pakawalan mo 'kong hayop ka!" Sigaw niya sa lalake.
Hindi pa rin ito sumagot, sa halip ay isang malakas na sipa ang natanggap niya: sapul siya sa mukha at parang niyanig ang mundo niya sa lakas nito. Isang sipa pa ang natanggap niya at tinamaan siya sa sikmura. Sa puntong 'yun ay hindi na siya nakagalaw pa nang mahilo siya ng lubos. Matinding sakit ang dinulot ng sipa ng lalake at hindi niya kayang tagalan ito, hindi rin nagtagal at bigla siyang nawalan ng malay.