"ทำไมนายดูไร้ประโยชน์มากขึ้นเรื่อยๆ ล่ะ? หรือว่านายเบื่อฉันแล้ว?"
เสียงของไฉ่หลี่ดังทะลุผนังออกมา
"ไม่ใช่เลย วันนี้ฉันทำได้ดีกว่าปกติมากนะ ใช้เวลานานกว่าเดิมตั้งเยอะ!" เกาหลีบ่นอุบอิบ ฟังดูไม่พอใจอย่างชัดเจน
"จะใช้เวลานานไปไหน อ่อนปวกเปียกอยู่ข้างในแค่ขยับไปมา ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย ไปๆๆ รีบกลับไปดูแลเมียนายเถอะ ทำให้คนรู้สึกค้างคาไปหมด น่าหงุดหงิดจริง"
จากนั้นก็มีเสียงคนลงจากเตียงใส่รองเท้าดังมาจากในห้อง
เสียงปึงดังทึบ ประตูร้านขายของชำด้านหน้าเปิดแล้วปิด คงเป็นเกาหลีที่เดินออกไป
"ไอ้ของไร้ประโยชน์ ยังสู้แท่งของฉันไม่ได้เลย!" เสียงไฉ่หลี่พูดกับตัวเองดังออกมาจากในห้อง
ตามด้วยเสียงหึ่งๆ ของเครื่องจักร
"โอ้โห..." หลี่ชิงตาเบิกโพลงทันที
ป้าไฉ่หลี่สมกับเป็นคนทำธุรกิจจริงๆ มีความรู้กว้างขวาง ถึงกับใช้เครื่องจักรด้วย
"อ๊ะ... ฟิน... อ๊าห์..."
เสียงครางของไฉ่หลี่ดังออกมาโดยไม่มีการยั้ง พร้อมกับเสียงน้ำที่ดังชัดเจนเป็นพิเศษ
จ๊วบๆ จ๊วบๆ
ฟังจากจังหวะเสียงน้ำ ไฉ่หลี่คงจะเร็วมาก
หลี่ชิงรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที ของล่างทำให้กางเกงหลวมๆ ของเขาตั้งโด่สูงขึ้นมา
