ผลแอปริคอทสุกแล้ว หลี่ชิงกำลังช่วยพี่สะใภ้หานเหม่ยเก็บผลแอปริคอทสีเหลืองที่สุกแล้วในสวน
หานเหม่ยปีนี้อายุเพียง 26 ปี รูปร่างบอบบาง มีเสน่ห์ทั้งความสดใสของสาวน้อยและความงดงามของสตรีที่เติบโตเต็มที่
อากาศร้อนอบอ้าว หานเหม่ยถอดเสื้อนอกออก สวมเพียงเสื้อสายเดี่ยวขณะที่เดินไปมาขนตะกร้าใต้ต้นไม้
หลี่ชิงที่อยู่บนต้นไม้ก้มลงมองเห็นความขาวกลมมนสองเต้าที่เบียดชิดกัน มองเห็นร่องรอยเหงื่อที่ไหลผ่านอย่างรางๆ
หลี่ชิงมองจนตาค้าง
ใหญ่จัง!
ขาวจัง!
หานเหม่ยดูเหมือนจะรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาจ้องมองของหลี่ชิง
เธอร้อง "ว้าย" พร้อมรีบยกมือปิดร่องอกขาวนวล
"ไอ้เด็กบ้า รีบๆ หาแฟนเถอะ ตาจะหลุดลงตะกร้าอยู่แล้ว" เธอด่าอย่างอายๆ ใบหน้าแดงก่ำ
หลี่ชิงยิ้มเขินๆ "จะหาคนแบบพี่สะใภ้ไม่ง่ายหรอก ผมขอให้ตาหล่นลงตะกร้าดีกว่า"
แม้หานเหม่ยจะเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว แต่เธอก็มีนิสัยร่าเริง
ปกติก็มักจะพูดล้อเล่นแซวกับหลี่ชิงบ้าง หยอกล้อกันไปมา
หานเหม่ยมองหลี่ชิงด้วยสายตาดุๆ "นิสัยขี้เกียจเหมือนลา ยังจะคิดจะมาลวนลามพี่สะใภ้อีก ไม่กลัวคนเห็นหรือไง"
หลี่ชิงหัวเราะ "ผมทำงานคล่องแคล่วไม่พอหรือ? ตอนพี่ชายยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ขยันเท่าผมเลย!"
"พูดถึงเรื่องนี้ พี่ชายผมจากไปนานแล้ว พี่สะใภ้ไม่เคยคิดอะไรตอนกลางคืนบ้างเหรอ?"
"เชอะ ปากหมาพูดไม่เป็นงาช้าง" หานเหม่ยโกรธอายๆ "ใครจะอยากแต่งกับของมือสองที่นำโชคร้ายล่ะ?"
"รีบๆ เก็บแอปริคอทของนายเถอะ!"
หลี่ชิงคิดในใจว่า ผมยินดีนะ
ผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเก่งงานบ้าน ใครจะไม่ชอบล่ะ?
ก็แค่ชื่อเสียงของหานเหม่ยไม่ค่อยดีเท่านั้น
พี่ชายเขาตายในคืนวิวาห์กับหานเหม่ย ว่ากันว่าเพิ่งจะเตรียมจะทำอะไรกัน คนก็สิ้นใจไปแล้ว
นับแต่นั้นมา หานเหม่ยก็กลายเป็นคนอัปมงคลในสายตาชาวบ้าน
ถึงจะสวยแค่ไหน ผู้คนก็หลีกเลี่ยงห่างไกล
คิดแล้ว หลี่ชิงก็แอบมองอีกครั้ง เห็นหานเหม่ยปล่อยมือที่ปิดหน้าอกลง เนินอกขาวนวลเกือบจะหลุดพ้นคอเสื้อ ทำให้หลี่ชิงใจเต้นระรัวอีกครั้ง
"เฮ้ย ตายแล้ว!"
หลี่ชิงที่กำลังคิดเพ้อเจ้อ พลาดท่าเหยียบพลาด
ร่างตกลงมาตรงๆ และบังเอิญทับลงบนตัวหานเหม่ยที่อยู่ใต้ต้นไม้พอดี
โชคดีที่กิ่งไม้ไม่สูงนัก แค่ราวสองเมตร ทั้งสองล้มกลิ้งไปมา แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก
"ใหญ่...จริงๆ"
ตอนนี้หลี่ชิงทับอยู่บนตัวหานเหม่ยในท่าที่น่าอายมาก จมูกได้กลิ่นหอมละมุน
"อย่าขยับนะ ดูเหมือนฉันจะนั่งทับกิ่งไม้ เจ็บจัง" หานเหม่ยทำหน้าเจ็บปวดพลางเอื้อมมือลงคลำ
พอสัมผัสถูก ใบหน้าเธอก็แดงก่ำขึ้นมาทันที รีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
"นาย...นาย...อย่าคิดมากนะ! ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ใบหน้าสวยของหานเหม่ยแดงระเรื่อ ดูลนลานไปหมด
เมื่อครู่พอเธอสัมผัสถูก ก็รู้ว่ากิ่งไม้นั้นคืออะไร
ขนาดนั้น ความร้อนนั้น ทำให้หัวใจเธอเต้นระรัวไปหมด
หลี่ชิงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก้มลงดูขาที่ถูกข่วนจนเลือดออก ยิ้มพูดว่า "ไม่เป็นไรครับ แค่โดนข่วนนิดหน่อย กลับไปพันแผลก็หาย"
หานเหม่ยหน้าแดงก่ำ ลุกขึ้นดูขาของหลี่ชิง อุทานด้วยความตกใจ "แผลใหญ่ขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นไร? รีบกลับบ้านเถอะ ฉันจะล้างแผลให้"
"อ้อ...ครับ"
หานเหม่ยอาศัยอยู่อีกฝั่งของเนินเขา มีบ้านเรือนเล็กๆ สามห้องที่สร้างด้วยอิฐและกระเบื้อง
แม้ว่าเธอจะอยู่คนเดียว แต่หานเหม่ยก็ดูแลบ้านเรือนให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นพิเศษ
"เข้ามาเร็ว!" หานเหม่ยเปิดม่านประดับลูกปัดแล้วเร่งให้เข้ามา
"โอ้"
หลี่ชิงเพิ่งจะนั่งลงในบ้าน หานเหม่ยก็รีบร้อนไปหาผ้าก๊อซและไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์มา
"จะเจ็บนิดหน่อยนะ อดทนหน่อย"
จับขาที่แข็งแรงของหลี่ชิงไว้ หัวใจของหานเหม่ยเต้นรัวขึ้นมาทันที นึกถึงความรู้สึกร้อนผ่าวที่เพิ่งสัมผัสไป
เคยได้ยินเรื่องชายหนุ่มรูปงามมามาก แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นของจริงจากน้องเขยคนนี้
เธอสงบสติอารมณ์ แล้วเริ่มทำแผลให้หลี่ชิง
เมื่อไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ราดลงบนผิวหนังที่ถลอก หลี่ชิงสูดหายใจเฮือกด้วยความเจ็บ มือขวาก็คว้าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว
นุ่มนิ่ม?
บ้าเอ๊ย!
หลี่ชิงก้มหน้าลงมาสบตากับหานเหม่ยที่ทั้งอายทั้งโกรธ แล้วมองดูมือตัวเอง เห็นว่ากำลังจับอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มของหานเหม่ย!
ทั้งนุ่มทั้งเนียน!
ชั่วขณะนั้น หลี่ชิงแทบไม่อยากปล่อยมือเลย!
"ปล่อยเร็ว!"
หานเหม่ยกัดริมฝีปาก หน้าแดงก่ำจ้องเขาอย่างโกรธๆ
หลี่ชิงรีบชักมือกลับอย่างเก้อเขิน "พี่สะใภ้ครับ ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"ฉันว่ามือนี่ของนายต้องสั่งสอนซะแล้ว!" หานเหม่ยมองหลี่ชิงด้วยสายตาดุๆ แล้วตบมือเขาเบาๆ
สายตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์นั้น ทำเอาหลี่ชิงแทบตาค้าง
เต็นท์น้อยๆ ตั้งขึ้นสูงในทันที
หานเหม่ยเห็นจากหางตา ใบหน้าก็แดงซ่านด้วยความอาย
เธอหายใจไม่สม่ำเสมอ รีบทำแผลและพันผ้าก๊อซให้หลี่ชิงอย่างลนลาน
"เสร็จแล้ว นั่งพักสักครู่แล้วรีบกลับไปนะ ฉัน...ฉันจะไปอาบน้ำ" หานเหม่ยพูดอย่างรีบร้อน
หลี่ชิงเอามือปิดเต็นท์น้อยไว้ ตอบรับอย่างเก้อเขินมาก
ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำดังซ่าๆ จากในลาน
หลี่ชิงที่เพิ่งสงบใจลงได้ ก็นึกภาพหานเหม่ยอาบน้ำขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่ได้
สายน้ำกระทบร่างขาวอวบที่เย้ายวนใจ จุดสีชมพูสั่นไหวท่ามกลางละอองน้ำ...
กำลังคิดอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหานเหม่ยดังมาจากห้องน้ำชั่วคราว
หลี่ชิงหันขวับ วิ่งไปที่ประตูในไม่กี่ก้าว "พี่สะใภ้ เป็นอะไรครับ?"
"ท่อ...ท่อน้ำแตก" เสียงฝีเท้าวุ่นวาย ดูเหมือนหานเหม่ยกำลังกระโดดไปมา
"ให้ผมจัดการเองครับ" หลี่ชิงตะโกน
"ไม่ ไม่ต้อง ฉัน...ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้า" หานเหม่ยเหมือนเพิ่งนึกได้ รีบร้องห้าม
แต่ยังพูดไม่ทันจบ หลี่ชิงก็ผลักประตูที่ลงกลอนไว้เปิดออกอย่างรุนแรง
"กรี๊ด...ออกไปนะ"
หานเหม่ยร้องเสียงหลง รีบย่อตัวลงบังร่างกายไว้ครึ่งหนึ่ง
แม้จะมองไม่เห็นจุดสำคัญ แต่แผ่นหลังเปลือยเปล่าก็ทำให้หลี่ชิงรู้สึกร้อนวูบวาบในใจ
โดยเฉพาะก้นกลมๆ ที่ผายออก ทำเอาหลี่ชิงกลืนน้ำลายตลอด ถ้าได้เข้าไปจากด้านหลัง คงจะเสียวสุดๆ เลยสิ!