"ทั้งวันไม่มีอะไรดีเลย คิดไปเถอะ!" หานเหม่ยถ่มน้ำลายแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ฉันจะเอาหวงซิงไปดูราคาที่ตลาดในเมือง ถ้าเธอว่างก็ไปเก็บเกี่ยวข้าวสาลีที่สุกแล้วก่อน รอพี่สะใภ้กลับมาจะช่วยเก็บด้วย"
หลี่ชิงรับคำ แล้วถามด้วยความกังวลว่า "พี่สะใภ้ จะไปคนเดียวได้เหรอ?"
"จะมีอะไรไม่ได้ล่ะ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไปในเมือง กลัวว่าฉันจะหลงทางหรือไง?" หานเหม่ยหัวเราะ
ที่จริงหลี่ชิงไม่ได้กังวลว่าหานเหม่ยจะขายหวงซิงไม่ได้ เธอคิดเลขเก่งมาก
เขากังวลว่าจะมีคนเอาเปรียบหานเหม่ยต่างหาก
ในตลาดมีคนสารพัดประเภท ไม่มีใครที่ไว้ใจได้สักคน
ผู้หญิงสวยอย่างหานเหม่ยเข้าไปในตลาด พวกสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นคงจะบ้าคลั่งรุมล้อมเธอแน่
นี่เป็นพี่สะใภ้ของเขา เขาไม่อยากให้ใครมาเอาเปรียบ
"พี่สะใภ้ ให้ผมไปด้วยดีกว่านะ?" หลี่ชิงลังเลก่อนพูด
"ไม่ต้องหรอก เธอล้างตัวเสร็จก็รีบกลับไปเถอะ อย่าให้ชื่อเสียงของเธอที่เป็นหนุ่มโสดต้องเสียเพราะฉันเลย" หานเหม่ยแอบมองร่างกายท่อนบนที่กำยำของหลี่ชิง พูดล้อเลียน
หลี่ชิงเช็ดผมให้แห้ง หัวเราะพูดเย้าว่า "ผมอยากทำลายชื่อเสียงให้พี่สะใภ้ แต่พี่สะใภ้ก็ไม่ยอมนี่!"
แม้ว่าทั้งสองคนจะทำงานด้วยกันบ่อย แต่หานเหม่ยไม่เคยให้หลี่ชิงอยู่กินข้าวเย็นเลย
พอถึงเวลานี้ทุกครั้ง หานเหม่ยก็จะเร่งให้หลี่ชิงรีบกลับ กลัวชาวบ้านจะนินทา
"ปากไม่มีหูรูดอีกแล้ว รีบกลับไปเถอะ" หานเหม่ยโยนเสื้อแขนสั้นของหลี่ชิงให้ พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
หลี่ชิงใส่เสื้อแขนสั้นอย่างไม่เต็มใจ บ่นพึมพำว่า "พี่สะใภ้ ผมไม่อยากทำอาหารกินเองจริงๆ ให้ผมกินข้าวด้วยได้ไหม?"
"ฉันจะให้เธอกินบ้านี่แหละ จะกินไหมล่ะ?" หานเหม่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ ชำเลืองมองหลี่ชิง "อย่ามาพูดเล่นนะ รีบกลับ...โอ๊ย"
พูดยังไม่ทันจบ หานเหม่ยก็จู่ๆ เอามือกุมเอว ย่อตัวลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด
หลี่ชิงพาดผ้าขนหนูไว้บนบ่า วิ่งเข้าไปประคองหานเหม่ยทันที "พี่สะใภ้ เป็นอะไรไปครับ?"
"ไม่รู้ทำไมหลังเอวเจ็บมากทันทีเลย" หานเหม่ยขมวดคิ้วพูด
"เข้าบ้านเร็ว ผมจะดูว่าเป็นอะไร"
หลี่ชิงรีบพาหานเหม่ยเข้าบ้าน ยื่นมือไปดึงเสื้อเชิ้ตที่สอดไว้ที่เอวของหานเหม่ย
หานเหม่ยรีบเอามือปิด หน้าแดงจ้องเขา "อย่าทำบ้าๆ คงไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว"
แต่หลี่ชิงไม่ยอมปล่อย พูดด้วยความเป็นห่วงว่า "หลังเอวเธอก็มองไม่เห็นเอง จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นอะไร? เหงื่อออกที่หน้าผากแล้ว ยังจะบอกว่าไม่เป็นไร ให้ผมดูหน่อยว่าเป็นอะไร เดี๋ยวถ้าเป็นเรื่องร้ายแรง จะได้รักษาทัน"
หานเหม่ยกุมเอว หน้าบึ้งตึง "แต่...ที่เจ็บไม่ได้อยู่ที่เอว มันอยู่...อยู่ข้างล่าง"
หลี่ชิงได้ยินก็เข้าใจ อยู่ข้างล่าง นั่นก็คือ...
คิดแล้ว สายตาของหลี่ชิงก็ตกลงบนก้นกลมๆ ของหานเหม่ย
ก้นขาวๆ นั่น เขายังไม่เคยเห็นเลย!
"พี่สะใภ้ ถึงขนาดนี้แล้วจะมัวรักษาความเรียบร้อยอะไรอีก? ถ้าโดนแมลงมีพิษกัด แล้วรักษาไม่ทัน จะแย่เอานะ"
คิดในใจแบบนั้น หลี่ชิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"งั้น...งั้นก็ได้" หานเหม่ยกัดริมฝีปาก "ฉันจะถอดกางเกงให้เธอดู"
"อืม!" หัวใจของหลี่ชิงเต้นแรง หายใจถี่ขึ้น
หานเหม่ยหันหลัง คุกเข่าบนเก้าอี้
เอื้อมมือไปดึงเสื้อเชิ้ตที่สอดไว้ที่เอวออก แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมกางเกงยีนส์
หลี่ชิงจ้องการเคลื่อนไหวของหานเหม่ยไม่กะพริบตา คอแห้งผาก หัวใจเต้นรัว
ตามการเคลื่อนไหวของหานเหม่ย ผิวขาวค่อยๆ ปรากฏ วาดเส้นโค้งงดงาม
เส้นโค้งกลมกลึงอวบอิ่ม ท่าทางที่ยั่วยวนนี้ ทำให้หลี่ชิงกลืนน้ำลายอย่างแรง!
โดยไม่รู้ตัว เขาอยากสัมผัสความกลมกลึงและความยืดหยุ่นของก้นนั้น อยากสำรวจสวนดอกไม้อันลึกลับ
"ชิงจื่อ เธอดูหน่อยว่าเป็นอะไร"
ตอนนี้ เสียงของหานเหม่ยดังมา เห็นเธอดึงกางเกงลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นก้นอวบครึ่งข้าง
หลี่ชิงรู้สึกผิดหวังอย่างมาก เพราะมันไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวังไว้
แต่ก็ยังพอมีก้นกลมๆ ที่ดูยั่วยวนอยู่ โดยเฉพาะร่องก้นที่เผยออกมาเล็กน้อย ยังมีสีชมพูอ่อนๆ ด้วย ทำให้หลี่ชิงอยากจะจัดการมันเสียจริงๆ!
แต่สุดท้ายเขาก็อดทนไว้ได้
เขาขยับเข้าไปใกล้ขึ้น เห็นว่าบนก้นของหานเหม่ยมีรอยบวมสีแดงม่วงนูนขึ้นมา
ที่ขอบกางเกงในสีชมพูอ่อนยังมีซากต่อหัวเสือติดอยู่สองตัว
หลี่ชิงยื่นมือไปบีบตรงที่บวม หานเหม่ยรีบยกมือขึ้นป้องกันด้วยความตกใจ "คุณ...อย่ามาจับนะ"
"ไม่จับไม่ได้หรอก ไม่ใช่แค่จับอย่างเดียว อาจต้องใช้วิธีอื่นด้วย" หลี่ชิงพูดอย่างจริงจัง
"หา? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?" หานเหม่ยถามด้วยความอายและตื่นตระหนก
หลี่ชิงยิ้มและพูดว่า "ไม่รู้ว่าในกางเกงพี่สะใภ้ซ่อนของดีอะไรไว้ ถึงได้ดึงดูดต่อหัวเสือมาต่อยก้นตั้งสองตัว แต่อาจเป็นเพราะก้นพี่สะใภ้ใหญ่ ต่อเลยถูกหนีบตาย"
"หา? ต่อหัวเสือเหรอ? ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอะไรเลย" หานเหม่ยตกใจ และรู้สึกกังวล เธอไม่ทันสังเกตคำพูดล้อเลียนของหลี่ชิง
"พี่สะใภ้นอนคว่ำไว้นะ อดทนหน่อย แม้มันจะตัวเล็ก แต่พิษก็ไม่เบาเลย ถ้าไม่ระวังอาจถึงตายได้" หลี่ชิงพูดอย่างจริงจัง "ผมจะบีบพิษออกให้ก่อน แล้วค่อยทายาให้"
เขาขยับเข้าไปใกล้อีก มองดูอย่างละเอียดแล้วพูดว่า "โดนต่อยหนักเลย ตั้งห้าแผล"
แม้ท่าทางแบบนี้ กับกางเกงที่เปิดครึ่งหนึ่ง จะทำให้หานเหม่ยทั้งอายทั้งร้อนใจ แต่เธอก็รู้ว่าต่อหัวเสือไม่ใช่เรื่องเล็ก
เมื่อไม่กี่ปีก่อน ในหมู่บ้านก็มีคนที่ไปยั่วต่อหัวเสือแล้วถูกต่อยตายมาแล้ว
เธอจึงได้แต่หน้าแดง อดทนกับความอึดอัดทั้งตัว ยังคงยกก้นสูงให้หลี่ชิงลูบคลำไปมา
ตั้งแต่สามีเธอจากไปเมื่อปีที่แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายมาแตะต้องในที่ที่น่าอายแบบนี้
และคนคนนั้นกลับเป็นน้องเขย...
โดยไม่รู้ตัว เธอขยับก้นอวบๆ ไปมา
การขยับของเธอ ทำให้ก้นขาวนุ่มนั้นเกือบทำให้หลี่ชิงทนไม่ไหว
ถ้าไม่กลัวหานเหม่ยโกรธ เขาอยากจะลงมือจัดการ ลิ้มรสก้นอวบอิ่มนี้เสียจริงๆ
คิดแบบนั้น แต่หลี่ชิงก็ไม่กล้า ได้แต่ใช้มือลูบไล้ก้นอวบ บีบเค้นตรงที่บวมแดงจากต่อต่อย สัมผัสที่น่าตื่นเต้น ทำให้หลี่ชิงทนได้ยากเย็น
ไม่เพียงแต่หลี่ชิง ภายใต้การสัมผัสของมือใหญ่อุ่นๆ นั้น หานเหม่ยก็หน้าแดงระเรื่อ ก้นขยับไปมาโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไหลเวียนอยู่ในร่างกาย จนต้องบีบก้นแน่นโดยไม่รู้ตัว
"คุณ...เร็วๆ หน่อย!"
ราวกับกลัวว่าหลี่ชิงจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ หานเหม่ยเร่งด้วยใบหน้าแดงก่ำ
หลี่ชิงที่กำลังเคลิบเคลิ้มได้สติกลับมาเมื่อได้ยินเสียง จึงพูดกับหานเหม่ยว่า "พี่สะใภ้ เสร็จแล้ว แต่กางเกงตัวนี้คงใส่ต่อไม่ได้แล้ว ถอดออกเถอะ เดี๋ยวผมจะใช้น้ำเกลือล้างแผลให้"
"หา?!" ตอนนี้หานเหม่ยอายจนอยากจะหาที่ซ่อนตัว พอได้ยินว่าหลี่ชิงจะให้ถอดกางเกงออกทั้งหมด เธอก็รีบส่ายหัวไปมาเหมือนกลองแขวน "ไม่ได้...ฉันทำเองได้"
หลี่ชิงใช้ความคิดทั้งหมดไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าหานเหม่ยจะต่อต้านขนาดนี้ จึงถอยมาก้าวหนึ่งและพูดว่า "พี่สะใภ้ ล้างนี่พี่ล้างเองได้ แต่จะทายายังไงล่ะ? จะเอาอ่างมาแช่แอลกอฮอล์เหรอ?"
หานเหม่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงอ่อยๆ ว่า "งั้น...คุณรีบๆ หน่อยนะ"
"ได้ พี่สะใภ้ถอดกางเกงก่อนนะ ผมไปหาน้ำเกลือก่อน"
หลี่ชิงมองหานเหม่ยที่ยกก้นสูงด้วยความกระหายน้ำ แล้วรีบเดินออกจากห้องไป
เมื่อหลี่ชิงเตรียมน้ำเกลือและแอลกอฮอล์เสร็จแล้วกลับเข้ามา หานเหม่ยก็ถอดกางเกงออกแล้ว มีผ้าบางๆ คลุมเอวไว้ นั่งอยู่ข้างเตียง
สายตาทั้งสองสบกัน หานเหม่ยก้มหน้าลงด้วยความอาย กัดนิ้วถามเสียงเบาว่า "หา...หาของมาครบแล้วเหรอ?"
"ครบแล้ว"
หลี่ชิงกดความรู้สึกแรงกล้าในใจลง พยักหน้าหนักๆ
"พี่สะใภ้ คงต้องยกก้นขึ้นอีกครั้งนะ ผม...ผมจะล้างให้ก่อน"
หานเหม่ยอายจนอยากจะมุดลงไปใต้ดิน แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว เธอก็ยังเชื่อฟังคุกเข่าที่หัวเตียง ยกก้นสูงขึ้น
แต่ครั้งนี้ เหมือนเธอพยายามปิดบังอะไรบางอย่าง ขาขาวนุ่มทั้งสองข้างบีบแน่น
ท่าทางที่น่าอายนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีมดมากมายไต่ไปทั่วร่างกาย
ตอนนี้หลี่ชิงมองก้นอวบที่ยกสูงขึ้น หายใจหนักขึ้น ก้นกลมๆ ขาวนุ่มนั่น ช่างยั่วยวนให้ทำผิดจริงๆ!