โดยไม่รู้ตัว เขาอยากจะมองไปที่จุดลับนั้น แต่หานเหม่ยหนีบแน่นเกินไป เขาเห็นได้แค่ขายาวขาวเนียนทั้งสองข้างที่แข็งแรง และก้นขาวนุ่มครึ่งหนึ่ง นอกจากนั้นก็มองไม่เห็นอะไรเลย
"ไอ้เด็กบ้า รออะไรอยู่อีก? เร็วเข้า ฉัน...ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย" หานเหม่ยเร่งเร้า
เมื่อได้ยินคำพูดของหานเหม่ย หลี่ชิงถึงได้สติกลับมา รีบวางถ้วยเล็กในมือลง ใช้มือจุ่มน้ำเกลือ แล้วลูบเบาๆ ลงบนก้นกลมกลึงของหานเหม่ย
หานเหม่ยสั่นเบาๆ ใบหน้างามแดงก่ำราวกับจะมีเลือดหยดออกมา
ก้นของพี่สะใภ้ไม่เพียงกลมกลึง แต่ยังมีความยืดหยุ่นเต็มที่
เพียงแค่ใช้นิ้วกดเบาๆ ก็จะเป็นรอยบุ๋มเล็กๆ
สัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยนนั้น ทำให้หลี่ชิงไม่อยากหยุด ความปรารถนาในใจก็ยิ่งควบคุมไม่อยู่
เขาอยากจะแยกก้นขาวราวหิมะนี้ออกทันที เพื่อสำรวจความลึกลับที่สุด
คิดแล้ว มือของหลี่ชิงก็เลื่อนลงตามร่องก้นโดยไม่รู้ตัว แต่ในตอนนั้นเอง เสียงสั่นเครือของหานเหม่ยก็ดังขึ้นทันที
"เร็วหน่อย" หานเหม่ยเร่งด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ถ้าปล่อยให้ไอ้เด็กบ้านี่ลูบต่อไป เธอคงจะอายแย่
แท้จริงแล้ว เธอไม่คิดว่าหลังจากเป็นหม้ายมาเกือบหนึ่งปี ร่างกายของเธอจะไวต่อความรู้สึกถึงขนาดนี้
แค่ทายาที่ก้น ตรงนั้นก็เปียกชื้นไปแล้ว
เสียงสั่นของหานเหม่ย เหมือนเสียงเกาฮุนที่ดึงดูดวิญญาณ ทำให้หลี่ชิงที่เลือดร้อนพล่านอยู่แล้วสมองร้อนวูบ ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาในใจได้อีกต่อไป
เขาพุ่งมือทั้งสองข้างออกไปทันที กอดเอวบางของหานเหม่ยแน่น ทั้งตัวแนบชิดเข้าไป
"พี่สะใภ้ มอบกายให้ผมเถอะ ผมชอบพี่จริงๆ"
หลี่ชิงหายใจหนัก ราวกับวัวที่ไถนามาทั้งวัน
มือทั้งสองข้างยิ่งรีบร้อนเลื่อนผ่านก้นกลม มุ่งไปยังจุดลับนั้น
"เธอบ้าไปแล้วหรือ! ฉันเป็นพี่สะใภ้ของเธอนะ!"
ร่างของหานเหม่ยสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เธอพลิกตัวทันที ไม่รู้ว่าได้แรงมาจากไหน ผลักหลี่ชิงออกไปทันที
การล้มครั้งนี้ ทำให้หลี่ชิงได้สติกลับมา เขาก้มหน้าเหมือนมะเขือเทศที่โดนน้ำค้างแข็ง ไม่กล้าสบตากับหานเหม่ย
"ฉันเป็นพี่สะใภ้ของเธอ! เธอจะทำอะไร? จะมีอะไรกับฉันหรือ?" หานเหม่ยร้องไห้ด้วยความโกรธ น้ำตาคลอเบ้า
หลี่ชิงอับอายจนอยากจะขุดหลุมในพื้นแล้วฝังตัวเองลงไป
"พี่สะใภ้ ขอโทษครับ ผม...ชั่ววูบ แต่ผมชอบพี่จริงๆ จริงๆ นะครับ" หลี่ชิงพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง กอดขาขาวยาวของหานเหม่ย "ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เราอยู่ด้วยกันทั้งเช้าค่ำ ผมหลงรักพี่สะใภ้จนหมดใจแล้ว"
"ผมโสด ส่วนพี่สะใภ้ก็อยู่คนเดียว พี่สะใภ้ครับ เรามาอยู่ด้วยกันเถอะ! ให้ผมเป็นผู้ชายของพี่ ปกป้องพี่!"
การสารภาพรักที่ไม่คาดคิดนี้ พุ่งทะลุเข้าไปในหัวใจอ่อนโยนของหานเหม่ย
แต่เธอรู้ดี: สถานะของทั้งคู่ทำให้พวกเขาไม่มีทางได้อยู่ด้วยกัน
ถอนหายใจเบาๆ หานเหม่ยผลักหลี่ชิง: "พี่จะไม่ทิ้งเธอ แต่พี่เป็นได้แค่พี่สะใภ้ของเธอเท่านั้น ลุกขึ้นเถอะ"
แต่หลี่ชิงเหมือนลาดื้อ กอดหานเหม่ยแน่น ไม่ยอมปล่อยมือ
"ปล่อย!" หานเหม่ยตะโกนด้วยน้ำตาคลอเบ้า
หลี่ชิงส่ายหน้า
หานเหม่ยสะบัดตัวหลุดจากหลี่ชิงอย่างแรง ลุกขึ้นยืนเผยให้เห็นจุดลับนั้นต่อหน้าหลี่ชิงโดยไม่ปิดบัง พูดเสียงเย็น: "เธอจะไม่หยุดจนกว่าจะได้เอาฉันใช่ไหม? งั้นมาสิ เอาเลย"
หลี่ชิงตกใจ ถอยห่างไปด้านข้างอย่างตื่นตระหนก
เมื่อเห็นท่าทางโกรธจัดของหานเหม่ย หลี่ชิงก็สงบสติอารมณ์ลงทันที
เขายกมือขึ้นทันที ตบหน้าตัวเองอย่างแรง "พี่สะใภ้ ขอโทษครับ"
"ที่ผมทำไป เพราะผมชอบ รักพี่จริงๆ ไม่ได้อยากฉวยโอกาส หรืออยากครอบครองพี่"
หานเหม่ยตกใจกับการกระทำของหลี่ชิง เธอพุ่งเข้าไปคว้าแขนของหลี่ชังไว้ทันที: "ไอ้เด็กโง่ หยุดเดี๋ยวนี้!"
"เธอรู้ไหมว่าพี่ชายเธอตายเพราะท้องของฉัน เขายังไม่ทันได้ร่วมหอกับฉันด้วยซ้ำ"
"ฉันมีชะตาชีวิตที่จะทำให้สามีตาย เธอเข้าใจไหม?"
"ฉันเข้าใจสิ จะไม่เข้าใจได้ยังไง ฉันได้ยินจนหูชาไปหมดแล้ว"
หลี่ชิงตะโกนว่า "แต่ฉันไม่กลัว!"
"ฉันแค่อยากอยู่กับพี่สะใภ้ สามีเธอตายไปแล้ว ฉันก็โสด มันจะเป็นไรไป?"
"แต่ฉันกลัว!" หานเหม่ยพูดด้วยน้ำตาคลอ "เธอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลหลี่ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ"
หลี่ชิงกอดหานเหม่ยแน่น พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า "ชะตาของผมแข็งแกร่ง!"
"ชิงจื่อ..." หานเหม่ยมองหลี่ชิง กัดริมฝีปากแน่น แล้วส่ายหน้า
การอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ เธอจะไม่มีความรู้สึกอะไรกับหลี่ชิงเลยได้อย่างไร?
ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนั้น เธอคงไม่ปล่อยให้เขาถือโอกาสเอาเปรียบ และคอยคิดถึงเขาตลอดเวลา
แต่เธอเป็นพี่สะใภ้ของเขา
และเธอเป็นผู้หญิงที่จะทำให้สามีตาย!
ความสัมพันธ์สองอย่างนี้ เหมือนภูเขาสองลูกที่ขวางกั้นอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าแม้แต่ก้าวเดียว
"พี่สะใภ้ก็ชอบเธอนะ แต่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้" หานเหม่ยพูดพลางปาดน้ำตา ค่อยๆ ปัดมือหลี่ชิงออก "กลับไปเถอะ ฟ้ามืดแล้ว เดี๋ยวเดินทางกลับลำบาก"
หลี่ชิงชะงัก "พี่สะใภ้ เธอ... เธอชอบผมจริงๆ เหรอ?"
เขาเลือกที่จะไม่สนใจประโยคหลัง สมองมีแต่คำว่าชอบเท่านั้น
หานเหม่ยน้ำตาคลอ พยักหน้าเบาๆ "พี่สะใภ้ชอบเธอจริงๆ แต่เรา..."
"พี่สะใภ้ ในเมื่อเธอก็ชอบผม ผมยังไม่กลัวเลย เธอกลัวอะไร? ถ้าตาย ผมรับไว้เอง!" หลี่ชิงพูดอย่างหนักแน่น
หานเหม่ยโกรธจนกลอกตา "พูดอะไรบ้าๆ อีกแล้ว ถ้าเธอยังพูดแบบนี้ ฉันจะโกรธจริงๆ นะ? รีบกลับไปเถอะ หรือว่าจะให้ฉันต้องลงมือกับเธอถึงจะพอใจ?"
"ไม่ ไม่ต้อง ผม... ผมกลับก็ได้" หลี่ชิงยอมอ่อนข้อในทันที
ตอนที่หานเหม่ยไม่ให้ เขามีความคิดนับพัน
แต่พอจะได้ด้วยวิธีแบบนี้ เขากลับไม่กล้า
"พี่สะใภ้ ความคิดของเธอมันเป็นปมนะ"
หลี่ชิงพูดตอนที่กำลังจะออกจากประตู "ไม่ว่าเธอจะชอบผม หรือชอบคนอื่น ยังไงก็ต้องหาใครสักคน อยู่คนเดียวมันเหงาเกินไป"
หานเหม่ยยิ้มทั้งน้ำตา "รีบไปซะ"
"ครับ"
หลี่ชิงตอบอย่างลังเล แล้วยังกำชับว่า "ก้นของเธอ เดี๋ยวอย่าลืมฆ่าเชื้อด้วยนะ"
"รู้แล้ว ไปได้แล้ว"
หานเหม่ยรีบปิดประตู ขึ้นเตียง แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม
ถูกหลี่ชิงยั่วจนเธอลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ใส่กางเกง
หลังจากความอายค่อยๆ จางหายไป ความเศร้าที่บอกไม่ถูกก็แอบเข้ามาในใจของเธอ
จริงๆ แล้วเธอชอบหลี่ชิงมาก
ขยัน ใส่ใจ รู้จักเอาใจใส่คนอื่น
ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่ชิงปกป้องเธอสุดชีวิต เธอที่เป็นคนนอกคงอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้นานแล้ว
แต่เธอเป็นพี่สะใภ้ของหลี่ชิง เธอจะอยู่กับเขาได้ยังไง
และเธอก็เป็นผู้หญิงที่จะทำให้สามีตายจริงๆ
เรื่องนี้เธอเคยไปดูดวงมาแล้ว ชะตาชีวิตของเธอแรงถึงขนาดที่ผีสางเทวดายังต้องหลีกเลี่ยง
เธอไม่อยากทำร้ายหลี่ชิง
เมื่อนึกถึงสภาพของตัวเองที่รักแต่ไม่อาจได้ครอง ความทุกข์ระทม น้ำตาสองสายก็ไหลออกมาจากหางตาของหานเหม่ย ทำให้หมอนเปียกชื้น