เสียงลมพัดกระหน่ำ ใบหญ้าปลิวว่อน
หลินเฉินกระชับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่สวมอยู่ มองดูค่ายทหารที่คุ้นเคยราวกับจารึกอยู่ในกระดูก และใบหน้าคุ้นตาเหล่านั้นอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันแน่น
"ไปกันเถอะ"
หลินเฉินหันหลัง ก้าวขึ้นประตูเฮลิคอปเตอร์ที่จอดรออยู่
เบื้องหลังเขา เหล่าชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ยืนเรียงแถวเป็นระเบียบ น้ำตาคลอเบ้า แต่ทุกคนยืนตัวตรงราวกับหอก จ้องมองเงาร่างของเขา พร้อมใจกันยกมือขึ้นทำความเคารพอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดท่ามกลางสายลมหนาว
"ทีมจู่โจมส่งผู้บังคับการ!"
"หน่วยรบพิเศษส่งผู้บังคับการ!"
"ฝ่ายสนับสนุนส่งผู้บังคับการ!"
...
ท่ามกลางเสียงใบพัดที่ค่อยๆ ดังขึ้น เสียงตะโกนก้องกังวานดังขึ้นเป็นระลอก
ทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน และรู้สึกฮึกเหิม!
"ผู้บังคับการ ท่านจะทิ้งไปจริงๆ หรือครับ..." ฉินหยูดวงตาเต็มไปด้วยความอาลัย เช็ดน้ำตาอย่างแรง แล้วปิดประตูเฮลิคอปเตอร์
ปีกเครื่องบินหมุนพาร่างลอยขึ้น ค่ายทหารที่คุ้นเคย กองทหารที่คุ้นเคย ค่อยๆ กลายเป็นสัญลักษณ์เล็กๆ บนผืนแผ่นดิน
หลินเฉินละสายตา ยิ้มบางๆ "งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีฉันอีกต่อไปแล้ว"
นับเวลาดู เขาอยู่บนผืนแผ่นดินนี้มาครบหกปีพอดี
ในช่วงหกปีนี้ หลินเฉินจากทหารใหม่ที่เพิ่งเข้ากรม ผ่านความเป็นความตายมาหลายครั้ง เติบโตอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นแม่ทัพผู้ทรงอำนาจ
กองทัพเหยี่ยวภายใต้การบังคับบัญชาของเขา ไร้ผู้ใดต้านทาน ปกป้องดินแดนอันกว้างใหญ่ของโม่โจวอย่างมั่นคง
ส่วนตัวหลินเฉินเอง ด้วยความสามารถในการบัญชาการที่โดดเด่นและค่าพลังกำลังรบที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน ได้กลายเป็นเทพสงครามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสายตาของทหารกองทัพเหยี่ยวหลายหมื่นนายที่ประจำการในโม่โจว!
ปัจจุบัน โม่โจวทั้งหมดมั่นคงดุจกำแพงทองแดง ไม่มีใครกล้ามารุกราน
และเขา ในที่สุดก็สามารถถอนตัวหลังประสบความสำเร็จ แม้ว่าตอนนี้เขาจะอายุเพียง 28 ปีเท่านั้น
เฮลิคอปเตอร์บินมุ่งหน้าไปทางใต้ ตรงไปยังสนามบินขนาดใหญ่ที่ใกล้ที่สุด
หลินเฉินล้วงนาฬิกาพกเก่าแก่ออกมาจากอก ข้างในมีภาพถ่ายที่เหลืองซีดเล็กน้อย
เป็นภาพถ่ายของเขาที่ยังดูเยาว์วัยเมื่อหกปีก่อนกับหญิงสาวคนหนึ่ง
หญิงสาวมีใบหน้างดงามประณีต ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างดื้อรั้น ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อนยากจะบรรยาย ราวกับมองทะลุภาพถ่ายเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของหลินเฉินโดยตรง
ฉากเหตุการณ์ที่เหมือนละครตลกในตอนนั้น ยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้น
หลินเฉินยิ้มขมขื่น ความคิดล่องลอยย้อนกลับไปเมื่อกว่าหกปีก่อน
ในตอนนั้น เฉิงชูเหยียนที่เพิ่งจบมหาวิทยาลัย ได้ก่อตั้งต๊กจื่อกวางด้วยความกล้าหาญและสติปัญญาอันโดดเด่น และตัวเธอเองก็กลายเป็น CEO สาวสวยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง
แต่ไม่นาน ภาพลักษณ์นี้ก็ถูกทำลายลง
CEO สาวสวยที่ยังเยาว์วัย ที่แท้ภายนอกดูดีแต่ภายในไม่น่าดู ไปมีความสัมพันธ์กับคนขับรถของบริษัท!
สื่อรายงานข่าวอย่างกว้างขวาง พร้อมการคาดเดาที่เต็มไปด้วยความเจตนาร้ายและความไม่จริง
ภาพลักษณ์ของเฉิงชูเหยียนตกต่ำลงในชั่วข้ามคืน รวมถึงต๊กจื่อกวางของเธอก็ได้รับผลกระทบอย่างหนัก อยู่ในสภาวะอันตราย
ไม่มีใครสนใจความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งคู่ถูกวางยา
ประชาชนมุ่งแต่จะกินข่าวฉาว คนในครอบครัวเฉิงมุ่งแต่จะปกปิดเรื่องอื้อฉาว
ผลสุดท้ายคือ คนขับรถคนนั้นแต่งเข้าตระกูลเฉิง กลายเป็นสามีของเธอ
แต่การแต่งงานครั้งนี้ก็ไม่สามารถช่วยกู้ภาพลักษณ์ของเฉิงชูเหยียนและตระกูลเฉิงได้
ผู้คนเยาะเย้ยดูถูกเจ้าหญิงแห่งฟ้าแห่งซูเจิ้งที่เคยเป็นที่อิจฉาของทุกคน และวิพากษ์วิจารณ์คนขับรถยากจนที่โชคดีได้แต่งเข้าตระกูลใหญ่
คนขับรถยากจนคนนั้น ก็คือหลินเฉิน
ความจริงของการแต่งงานครั้งนี้ ทั้งสองคนต่างรู้ดี
ไม่นาน หลินเฉินก็แอบหนีไป เข้าสู่กองทัพเพียงลำพัง ปฏิญาณว่าจะสร้างความยิ่งใหญ่ให้สมกับเจ้าหญิงแห่งฟ้าในอดีต
บัดนี้เวลาผ่านไปหกปี เขาก็ประสบความสำเร็จและกลับมาแล้ว
หลินเฉินมองหญิงสาวในภาพถ่าย ความคิดถึงปนเปกับความรู้สึกผิดที่ยากจะบรรยาย
หลายปีที่ไม่ได้พบกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง
——
"ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!"
ฉินหยูยืดตัวบิดขี้เกียจ หลินเฉินก็แสดงสีหน้าคิดถึง
ทั้งสองเดินผ่านฝูงชนที่พลุกพล่านในสนามบินนานาชาติซูเจิ้ง สั่งอาหารจานด่วนในห้างสรรพสินค้าหน้าสนามบิน
"ผู้บังคับการ... อ๊ะ ขอโทษครับ เฉิน เก้อ บ้านเกิดของพี่อยู่ที่ซูเจิ้งใช่ไหมครับ?"
หลินเฉินพยักหน้าเบาๆ
จากซูเจิ้งมานาน พวกเขาเพิ่งกลับมา ยังมีเรื่องอีกมากที่ต้องจัดการ
"ฮือๆ... แม่จ๋า หนูอยากเจอแม่..."
ทันใดนั้น เสียงร้องไห้ใสๆ ของเด็กดังขึ้นไม่ไกล
ฝีเท้าของหลินเฉินชะงักทันที
ไม่รู้ทำไม เสียงร้องไห้เบาๆ อ่อนโยนนี้ กระตุ้นความรู้สึกในใจเขาอย่างประหลาด
หลินเฉินแหวกฝูงชน เดินตามเสียงไป
ใต้ป้ายโฆษณาไม่ไกล มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า
เด็กหญิงอายุราวสี่ห้าขวบ กอดตุ๊กตากระต่ายไว้ ใบหน้าเล็กๆ งดงามราวกับแกะสลัก ดวงตาดำใหญ่เต็มไปด้วยน้ำตา จมูกเล็กๆ สะอึกสะอื้น น่าสงสารอย่างยิ่ง ทำให้หัวใจของหลินเฉินปวดแปลบ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เด็กหญิงคนนี้ทำให้หลินเฉินรู้สึกคุ้นเคยอย่างรุนแรงและประหลาด
ในตอนนั้น เด็กหญิงก็เห็นหลินเฉิน เสียงร้องไห้หยุดลงทันที
ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ พุ่งเข้ามากอดขาของหลินเฉินทันที!
"พ่อจ๋า!"
หลินเฉินช็อกอยู่กับที่ ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไรดี