หลงเฟยฟังแล้วรู้สึกไม่พอใจ เขารู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว และให้หน้าเจิ้งต้าไห่อย่างเต็มที่
แต่เขาไม่ใช่มะเขือเทศอ่อนนุ่มที่ใครจะด่าก็ได้
เขาขมวดคิ้วแล้วพูดกับเจิ้งต้าไห่ว่า "เจิ้งตัวย เรื่องมันก็เรื่องหนึ่ง ฉันทำเรื่องของฉัน คุณเลื่อนตำแหน่งของคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำลายโอกาสของคุณนะ
ถ้าคุณโกรธจริงๆ อยากฆ่าฉันจริงๆ ฉันรอคุณอยู่ คุณรู้ที่อยู่บ้านฉัน คุณมาหาฉันเมื่อไหร่ก็ได้!"
"แก..."
เจิ้งต้าไห่พูดไม่ออก เขาโมโหมากจึงด่าว่า "ดี ดีมาก นอกจากไม่เชื่อฟังกฎของบริษัทแล้ว ยังกล้าเถียงผู้บังคับบัญชาอีก
ฉันว่างานนี้แกคงไม่อยากทำแล้ว ถอดเสื้อออกแล้วไสหัวไปซะ! ที่นี่ไม่ต้องการคนป่าแบบแกหรอก!"
หลงเฟยตะโกนเย็นชา "ไม่ทำก็ไม่ทำ ข้าไม่รับใช้พวกแกแล้ว!"
เขาถอดเสื้อออกทันที เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ของตัวเอง แล้วไปหยิบกระเป๋าเป้จากตู้เสื้อผ้าเตรียมจะออกไป
กังฉวนกับหยางหัวอยากจะห้ามเขาไว้ แต่ไม่กล้าพูดอะไร
เหนียะตู้จื่อรู้สึกแปลกใจ เขายื่นมือออกไปขวางหลงเฟยไว้ แล้วพูดว่า "น้องหลงเฟย นายเป็นลูกผู้ชายตัวจริง พี่นับถือนาย
