ในห้องมีแสงไฟกลางคืนสลัวๆ แม้จะมืดมัว แต่ก็ยังมองเห็นร่างกายของอีกฝ่ายได้
หวังเสี่ยวหยาพลิกตัว เอาผ้าห่มบางๆคลุมร่าง หลับตาลง
ในใจเธอ หวังอยู่เสมอว่าหลงเฟยจะทำอะไรบางอย่างกับเธอ
แม้แต่สารภาพรัก หรือจูบเธอสักครั้ง
เธอก็พร้อมจะรับ และไม่ปฏิเสธ
แต่ไอ้หมอนี่ ช่างเชื่องช้าเหลือเกิน ไม่รู้ว่าไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งไม่เข้าใจ ทำให้เธอแทบจะกลุ้มใจตาย
ความสัมพันธ์แบบคนรัก ต้องมีคนหนึ่งพูดออกมาให้ชัดเจน
เธอเป็นผู้หญิง จะให้เธอเป็นคนพูดออกมาคงไม่ได้
หลงเฟยแอบมองเธอ ที่ไหนจะรู้ความคิดของหวังเสี่ยวหยา
เธอนอนตะแคงหันหลังให้หลงเฟย ร่างกายขดตัวเล็กน้อย
ใต้เรือนผมฟูฟ่อง เอวบางอ้อนแอ้น ขาขาวเผยออกมา มีเส้นสายโค้งเว้าน่ามอง
หลงเฟยสูดลมหายใจ พยายามกดความร้อนรุ่มในท้องลง
เขารู้สึกว่า หวังเสี่ยวหยาแค่มองเขาเป็นเพื่อนสนิทเท่านั้น
ดูสภาพของตัวเองสิ ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ แม้แต่ห้องเช่าก็ยังหาที่ดีๆไม่ได้
เดิมยังมีงานรักษาความปลอดภัย ตอนนี้ก็โดนไล่ออกอีก
สาวๆคงต้องตาบอดถึงจะมาชอบเขา
ทั้งสองคนต่างมีความคิดในใจ แต่ไม่มีใครกล้าทำลายม่านบางๆนี้
