โต๊ะเต็มไปด้วยเนื้อย่าง แต่หวังเสี่ยวหยาแค่ดื่มไม่กิน
หลงเฟยกินน่องไก่ย่างอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้หวังเสี่ยวหยาหัวเราะไม่หยุด เธอถามเขาว่า "คุณกำลังจะตกงานแล้ว ทำไมยังมีความอยากอาหารดีขนาดนี้?"
หลงเฟยหัวเราะและตอบว่า "ร่างกายเป็นทุนของการปฏิวัติ ต้องกินให้ดีถึงจะปฏิวัติต่อไปได้!"
"พูดเล่นน่า!"
หวังเสี่ยวหยาหัวเราะเบาๆ ปัดผมหน้าม้า แล้วเริ่มบ่นว่า "เรื่องแบบนี้ในบริษัทเกิดขึ้นทุกวัน พวกเขาจะพูดอะไรก็ปล่อยเขาพูดไป ยังไงคนบริสุทธิ์ก็บริสุทธิ์อยู่แล้ว ฉันไม่สนหรอก วันนี้คุณเป็นเหมือนวัวเถื่อน ดึงยังไงก็ไม่อยู่ ตอนนี้ดีแล้วใช่ไหม เสียงานไปแล้ว ฉันอยากรู้ว่าต่อไปคุณจะกินอะไร!"
หลงเฟยพูดเย้าแหย่ว่า "พี่หล่อขนาดนี้ กินข้าวแข็งไม่ได้ก็กินข้าวนิ่มสิ! หางานไม่ได้ ไม่เป็นไร พี่หาคุณนายรวยๆ มาอุปถัมภ์ก็ได้!"
หวังเสี่ยวหยาถลึงตาใส่ "ฉันอยากเห็นคุณกล้า!"
เธอสะอึก แม้ว่าจะดื่มไม่เก่ง แต่ก็ยังดื่มอยู่
สองสามแก้วเบียร์เข้าไป ร่างกายก็โคลงเคลงไปมา
เธอชี้นิ้วไปที่หลงเฟย ทำปากยื่นพูดว่า "ถ้าคุณอยากกินข้าวนิ่ม มาหาฉันก็ได้ ฉันเลี้ยงคุณเอง!"
