หลงเฟยสูดหายใจเข้า นึกถึงคำพูดที่ชูเฟิงเพิ่งพูดไป คิดในใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฝ่ายโรงอาหารจริงๆ
ความประทับใจที่เขามีต่อเทียนหยวนเปลี่ยนไปทันที
ไอ้หมอนี่ อ้างว่าเป็นคนบ้านเดียวกัน ทำทีสุภาพนอบน้อมสารพัด
ถ้าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเขาจริง ก็ช่างเป็นคนขี้ขลาดเหลือเกิน
ไม่มีเพื่อนในหมู่เพื่อนร่วมงาน คำพูดนี้ช่างถูกต้องจริงๆ
หลงเฟยดูบันทึกการแชทในกลุ่ม จนถึงเช้านี้ยังมีคนวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุด
เขายิ่งดูยิ่งโกรธ คอเริ่มพองขึ้น
พวกคนขี้ขลาดเหล่านี้ กินองุ่นไม่ได้ก็บอกว่าองุ่นเปรี้ยว
พูดถึงเขาก็แล้วไป แต่กลับพูดว่าหวังเสี่ยวหยาประพฤติตัวไม่เหมาะสม ไม่มีสายตา คบชู้สู่ชายหลายคน แถมยังมีสัมพันธ์กับผู้ชายหลายคนในออฟฟิศ
หลงเฟยตั้งใจจะอดทน แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว
กังฉวนเห็นเขาหน้าบึ้งตึง จึงปลอบใจอย่างระมัดระวัง "หลงเกอ คุณไม่ต้องโกรธเรื่องนี้หรอก
พวกคนขี้ขลาดในกลุ่มนั่น ก็แค่อิจฉาคุณเท่านั้นแหละ!
พวกเขาพูดว่าเป็นยามรักษาความปลอดภัยแล้วยังไง ผมอยากด่าพวกเขาสักสองประโยค ก็แค่คอปกขาวนั่นแหละ ก็แค่นั่งออฟฟิศเท่านั้น ดูท่าทางพวกเขาภูมิใจ ทำเหมือนเป็นผู้นำประเทศไปได้"
